Utracony element

?Utracony element? to po prostu dziwna książka. Zagadkowa, psychodeliczna, nieoczywista. Książka pełna przypuszczeń. Książka chaotyczna, w której idzie się zgubić nie jeden raz. Przez większość stron czułam się, jakbym chodziła w jakiejś mgle i próbowała znaleźć wytłumaczenie tego, co tu się dzieje. Pierwszy raz chyba miałam wrażenie, że nie mam zielonego pojęcia, o czym jest czytana przeze mnie książka. Tak jak główny bohater Konstantyn nie wiedział, co się dzieje w jego życiu, tak ja nie wiedziałam, o co w tej książce chodzi.

Historia pisana jest z kilku perspektyw, co pozwala poznać wszystkie punkty widzenia, ale wzbudza też chaos. Niektóre rozdziały Konstantyna początkowo były pisane w 1 os., później w 3, a na końcu jeszcze raz w 1.

Bohater nie jest oczywistą postacią. Jego przypadek jest skomplikowany, a ja nie pałam do niego sympatią. Raz czuł się lepszy od wszystkich, chciał pokazać, że nie jest marnym Polaczkiem w Anglii, chwalił się, jak dziewczyny lecą na niego jak lep na muchy. A za chwilę był taką niedorajdą użalającym się nad sobą. Jednak jego umysł był

?Utracony element? to połączenie thrillera, kryminału i elementów science fiction. Adrianna Rozbicka operuje wiedzą z neurochirurgii i psychiatrii. Możliwości ludzkiego mózgu, wciąż w pełni nie zbadane, to pole do popisu. Stworzyła świat, w którym szalony doktor Castellani mógł dostać się ludzkiego umysłu. I właśnie to budzi niepokój, ciekawość. Zmusza do zastanowienia się nad tym, jak daleko można się posunąć w badaniach nad umysłem. Czy takie działania są moralne?

Akcja książki jest momentami pełna zwrotów akcji, a czasami wolna i nużąca. Pojawią się przydługie opisy, które pewnie miały oddać rzeczywistości bohaterów, ale były nudne. A malowniczych opisów Florencji to było tyle, co na lekarstwo.

?Utracony element? mnie nie zachwycił, ale też specjalnie nie rozczarował. Dla mnie ta książka jest poprawna. Napisana lekko, przyjemnie. Tylko brakuje tego ?czegoś?, a zakończenie nie powala na kolana.

Mimo wszystko zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

To w sumie chyba moja pierwsza książka, którą gatunkowo określiłabym bardziej jako sensacyjna z elementami thrillera. Od samego początku wpadamy w wir niedomówień, które intrygują. Rozdziały napisane są z perspektywy kilku osób. Główną postacią jest jednak sam Konstantyn, który mierzy się z rzeczywistością prawie jak z Matrixa. Nie rozumie co się dzieje, czego chcą od niego inni. Spotkanie z psychiatrą utwierdza go w przekonaniu, że czegoś nie pamięta i za wszelką cenę musi wypełnić istniejącą lukę.

Książkę czyta się przyjemnie i z zaciekawieniem. Zawiera mnóstwo zwrotów akcji, które utwierdzają czytelnika, że jest coś na rzeczy i sprawiają, że chce się jak najszybciej dotrzeć do ostatniej strony. Niestety, gdy do niego dotarłam, poczułam zawód. Liczyłam na takie zakończenie, ale zabrakło mi trochę rozwinięcia. Za to cała reszta jest jak najbardziej godna uwagi. Umysł Konstantego to machina, obok której nie można przejść obojętnie. Na uwagę zasługuje także postać psychiatry, który w swoim oddaniu nauce narusza wszystkie możliwe zasady.
Dziękuję ...za egzemplarz.

Ostatnio mam szczęście do ciekawych thrillerów, zazwyczaj jednak są autorstwa zagranicznych pisarzy, ale ostatnio natrafiłam na dobrą książkę polskiej autorki powieści, opowiadań i przepisów kulinarnych, z pochodzenia warszawianki - Adrianny Rozbickiej. Jej "Utracony element" bardzo przypadł mi do gustu.

Autorka w książce zaskoczyła mnie ogromną wiedzą o neurochirurgii, psychiatrii i najnowszych osiągnięciach techniki. Ciekawy pomysł na fabułę, idealnie wykreowany świat i jego główni bohaterowie, misternie uknuta intryga, zawiłe historie oraz niezwykła umiejętność budowania niepokoju i napięcia to absolutne plusy "Utraconego elementu". No i ta Toskania w tle. Autorka zgrabnie zachęca Czytelnika do śledzenia losów Konstantego, Gramma i Yumy niespiesznie zdradzając kolejne elementy układanki, pozwalając dobrze zapoznać się z głównymi bohaterami, poznać ich emocje i zrozumieć motywy działań.

Historia opisana w książce rozpoczyna się w Londynie, gdzie od dwudziestu lat mieszka i robi zawrotną karierę Konstanty. Opływa w luksusy, ma duże powodzenie u kobiet. Pewnego dnia otrzymuje od nieznajomej kobiety, która równie szybko znika, co się pojawia, tajemniczy przedmiot - czarne pudełko. Łączy ono losy trzech osób. Podarunek od nieznajomej dziewczyny stanie się przyczynkiem do ogromnych zmian w życiu mężczyzny. Konstanty po powrocie do domu zostaje napadnięty, jego dobry kumpel zostaje porwany, a wspaniała kariera maklera lega w gruzach. Główny bohater traci panowanie nad sowim życiem, które zaczyna przypominać film akcji. Nie pozostaje mu nic innego, jak zawalczyć o odzyskanie dawnego życia. Postanawia odnaleźć dziewczynę, przyjaciela i poznać prawdę i zrozumieć w co został uwikłany. Ma mu w tym pomóc jedyna wskazówka jaką ma - pocztówka. W tym celu udaje się więc do Florencji. Czy mu się to uda?

"Utracony element" to niepokojący thriller, który zdecydowanie zmusza do refleksji. Zaczynamy szukać odpowiedzi na różnorakie pytania moralne w tym o to czy warto poświecić jednostkę dla ogółu, o etyczność eksperymentów medycznych. Jest to więc książka nie tylko spełniająca swoje rozrywkowe zadanie, ale również prowokująca do zadawania trudnych i niewygodnych pytań.

Siedzę z telefonem i nie wiem co napisać. Od czego zacząć?
Może przydługi wstęp pozwoli mi się trochę rozkręcić?

Dziwne, że zablokowałam się akurat teraz. Tuż po lekturze o fascynującym choć niezbadanym ludzkim umyśle. Bo debiutancki thriller medyczny Pani Adriany, jest skomplikowany ale zarazem intrygujący, dokładnie tak jak ludzki umysł. W tej historii, opowiedzianej nam z perspektywy trzech potencjalnie zaburzonych psychiczne bohaterów, niczego nie możemy przyjąć za pewnik. Od pierwszych stron lawirujemy między urojeniami a prawdą, nie wiedząc do końca gdzie przebiega granica i do czego zmierza ta historia. Z każdym nowym bohaterem i kolejnym rozdziałem, pojawia się coraz więcej pytań aż sami możemy mieć wrażenie, że popadamy w obłęd. Zaczynamy zadawać sobie pytanie rodem z Harrego Pottera : Czy to, że to dzieje się tylko w ich głowie oznacza, że nie dzieje się naprawdę?
Kiedy na scenie pojawia się pozbawiony skrupułów i zasad etycznych lekarz, akcja nabiera tempa, staje się ostra i brutalna ale także komplikuje się coraz bardziej. W momencie w którym stawką są wielkie medyczne odkrycia i prestiż, a żadne pieniądze nie są ograniczeniem, ludzie gotowi są na wszystko żeby poznać prawdę. Nawet jeśli te prawdę skrywa ukryty pod czaszką umysł młodej kobiety.

Książka porwała mnie od pierwszych stron. Dzięki zastosowaniu krótkich rozdziałów, nie straciła na dynamice nawet we fragmentach, w których działo się zdecydowanie mniej. Autorka zgrabnie operuje medycznym żargonem i imponuje informacjami z zakresu pionierskich odkryć z dziedziny neurologii czy neurochirurgii, a także pokazuje nam medyczny świat od wewnątrz.
Doskonałym zabiegiem było pokazanie akcji z perspektywy różnych bohaterów. Dzięki spojrzeniu na niektóre postacie "z boku" nabieramy dystansu, co zmusza nas do zadania sobie kolejnych pytań!
Najsłabszym elementem była zdecydowanie końcówka. Nie jako rozwiązanie całej zagadki ale jako zakończenie niektórych wątków pobocznych. Mam wrażenie, że w kilku fragmentach było dość chaotyczne. Może tak to właśnie miało wyglądać? Może tak właśnie działa umysł szaleńca?
Nie mniej, książka podobała mi się bardzo i serdecznie Wam polecam.