Szczęście pachnie bzem

tek pa­pie­ru to­a­le­to­we­go do wy­tar­cia łez. - Ła­two pani mó­wić - wy­du­ka­ła przez ści­śnię­te gar­dło Iza. - Dla pani to tyl­ko okno, a dla mnie aż okno. Może pani nie ma in­nych pro­ble­mów, ale dla mnie to pie­przo­ne okno jest ni­czym sy­gnał, że na­wet głu­pie drze­wo chce mi zro­bić krzyw­dę, po­zba­wić mnie resz­tek spo­ko­ju - Iza czu­ła, jak wzra­sta w niej złość i agre­sja - cho­ler­ne pie­przo­ne drze­wo, aku­rat w moje okno, aku­rat w moje okno! - Może przy­nio­sę pani coś na uspo­ko­je­nie? - za­pro­po­no­wa­ła tro­skli­wie bru­net­ka, wpa­tru­jąc się w Izę ze szcze­rym współ­czu­ciem. - Nie po­trze­bu­ję! Niech już so­bie pani idzie! Nie mam cza­su, mu­szę wyjść z psem, mu­szę tu po­sprzą­tać, ogar­nąć, zna­leźć ko­goś, kto na­pra­wi to cho­ler­ne okno. - Iza szlo­cha­ła, wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi, ni­czym małe prze­ra­żo­ne dziec­ko. - Le­piej niech pani tu so­bie tro­chę po­sie­dzi, ja wyj­dę z psem - za­pro­po­no­wa­ła są­siad­ka. - Wi­dzia­łam, że smycz wisi przy drzwiach, dam so­bie radę. Za­ła­du­ję tyl­ko dziec­ko do wóz­ka i idzie­my. Deszcz już nie pada, a i tak pla­no­wa­łam iść na za­ku­py. Jak ona się wabi? - On. Sze­ryf - od­po­wia­da­ła Iza­be­la, wciąż szlo­cha­jąc. - Sze­ryf - po­wtó­rzy­ła są­siad­ka. - Ład­nie. A o okno też niech się pani nie mar­twi. Jak się stłu­kło, pies za­czął gło­śno szcze­kać, do­my­śli­łam się, że nie­ba­wem pani wró­ci, sko­ro zwie­rzę jest w domu, za­mó­wi­łam już szkla­rza, bę­dzie za go­dzi­nę. Wy­mia­ry okien mamy prze­cież te same, bo i miesz­ka­nia po­dob­ - Za­mó­wi­ła pani szkla­rza? - Iza­be­la spoj­rza­ła na są­siad­kę zdu­mio­na jej za­an­ga­żo­wa­niem. - Jest pią­tek, po­my­śla­łam, że mo­gła­by pani mieć pro­blem w week­end, więc za­mó­wi­łam, je­śli pani chce, to od­wo­łam. - Nie, oczy­wi­ście, że nie. Po pro­ - Niech pani so­bie po­sie­dzi i od­pocz­nie - prze­rwa­ła ko­bie­ta, głasz­cząc psa i uśmie­cha­jąc się do nie­go. - Ja we­zmę tego groź­ne­go wil­ka i za­raz wra­ca­my. Sze­ryf po­cząt­ko­wo wca­le nie chciał wstać z pod­ło­gi. Pę­cherz miał jed­nak na tyle peł­ny, że w koń­cu, na dźwięk smy­czy, po­de­rwał się i po­biegł za są­siad­ką. Iza­be­la wsta­ła i przej­rza­ła się w lu­strze. Wy­glą­da­ła jak sie­dem nie­szczęść. Opuch­nię­ta twarz, czer­wo­ne oczy, po­licz­ki uma­za­ne cie­niem do po­wiek i tu­szem. Się­gnę­ła po płat­ki ko­sme­tycz­ne i mlecz­ko. Po­wo­li zmy­wa­ła ma­ki­jaż i łzy. Mimo że w miesz­ka­niu było chłod­no, zdję­ła kurt­kę i po­wie­si­ła ją na wie­sza­ku na ręcz­ni­ki. Le­d­wie zdą­ży­ła do­pro­wa­dzić się jako tako do po­rząd­ku, za­brzę­czał dzwo­nek do drzwi. Szklarz z po­moc­ni­kiem przy­je­cha­li wcze­śniej, niż się spo­dzie­wa­ła, dzię­ki cze­mu ode­tchnę­ła gło­śno i zdo­by­ła się na­wet na uśmiech. Sy­tu­acja za­raz zo­sta­nie opa­no­wa­na, po­my­śla­ła i za­pro­si­ła męż­czyzn do środ­ka. Wiatr ucichł, na ze­wnątrz ro­bi­ło się po­wo­li ciem­no. Iza­be­la, sta­ra­jąc się nie prze­szka­dzać szkla­rzo­wi, za­bra­ła się do po­rząd­ko­wa­nia miesz­ka­nia. Są­siad­ka, któ­ra zdą­ży­ła już wró­cić, za­pro­po­no­wa­ła, że na czas wsta­wia­nia okna weź­mie Sze­ry­fa do sie­bie. Iza­be­la po­czu­ła do niej wdzięcz­ność za całą tę spon­ta­nicz­nie oka­zy­wa­ną po­moc. A z dru­giej stro­ny oba­wia­ła się tro­chę tej wy­lew­no­ści. Do tej pory nie spo­tka­ła na swo­jej dro­dze aż tak za­an­ga­żo­wa­ne­go ob­ce­go czło­wie­ka. Gdy w koń­cu szy­ba zo­sta­ła wsta­wio­na, a w miesz­ka­niu za­pa­no­wał z po­wro­tem po­rzą­dek, Iza­be­la za­pu­ka­ła do drzwi obok. Są­siad­ka otwo­rzy­ła z uśmie­chem na ustach. Oka­za­ło się, że wi­zy­ta Sze­ry­fa w jej domu wpro­wa­dzi­ła nie­spo­dzie­wa­ną ra­dość. - To wspa­nia­ły i mą­dry pies - po­wie­dzia­ła, po­da­jąc Iza­be­li smycz. - Chy­ba mło­dy? - Tak, mło­dy, kil­ku­mie­sięcz­ny. Bar­dzo dzię­ku­ję za opie­kę. I w ogó­ - Iza­be­la się za­jąk­nę­ła. Do­pie­ro te­raz do­tar­ło do niej, że gdy­by nie są­siad­ka, to za­pew­ne spę­dzi­ła­by noc w zim­nym miesz­ka­niu. - Nie ma za co. Mo­ni­ka je­stem - przed­sta­wi­ła się są­siad­ka, po­da­jąc dłoń. - Iza. Bar­dzo mi miło. Słu­chaj, wła­śnie na­sta­wi­łam wodę na her­ba­tę. Może wpad­niesz? Chcia­ła­bym się ja­koś od­wdzię­czyć.