Ebook Szczęście pachnie bzem mobi,epub

u, że jej za gorąco, że za dusz­no, że jest głodna albo prze­je­dzo­na. Jak­by on miał na to wszyst­ko wpływ. - No, a co on na to? - Nic. Z anielską cier­pli­wością in­stru­ował ją, jak­by była dziec­kiem: załóż coś lżej­sze­go, może ci zro­bić ka­napkę, połóż się na chwilę... I ta­kie tam. Cza­sem aż miałam ochotę dodać coś od sie­bie, ale to byłoby ra­czej złośliwe. - Nie lu­bisz jej. - To było ra­czej stwier­dze­nie niż py­ta­nie. - Te­raz jest już mi ra­czej obojętna. Cieszę się, że ro­dzi­ce mają nowe ro­dzi­ny, nie muszę się o nich mar­twić. Ma­ry­la jest po pro­stu spe­cy­ficz­na. Może gdy­by tak nie jęczała. Wcześniej tego nie za­uważyłam, może po po­ro­dzie do­padły ją ja­kieś hor­mo­ny jęku, albo co. Mo­ni­ka za­chi­cho­tała. Iza­be­la ucie­szyła się, że choć na chwilę udało jej się roz­we­se­lić przy­ja­ciółkę. Do końca dnia sta­rała się znaj­do­wać lek­kie, nie­zo­bo­wiązujące te­ma­ty, by­le­by Mo­ni­ka nie myślała już o cze­kającej ją i Oliwkę podróży. Do­pie­ro wie­czo­rem, gdy Iza przy­po­mniała so­bie o za­po­wie­dzia­nej wi­zy­cie Wik­to­ra, żegnając się z Mo­niką, na­po­mknęła o wy­lo­cie. - Obie­cał, że ra­zem od­wie­zie­my was na lot­ni­sko - po­wie­działa. - Dzi­siaj ma do mnie przy­je­chać, pew­nie zo­sta­nie na noc. Ju­tro, jak tyl­ko pójdzie do pra­cy, zno­wu do cie­bie wpadnę. Wszyst­ko już masz, czy pójdzie­my na za­ku­py? - Wszyst­ko mam - za­pew­niła Mo­ni­ka, ści­skając moc­no Izę. - Dziękuję ci. Ale ty na pew­no masz też swo­je spra­wy? Za­wra­cam ci tyl­ko głowę, prze­cież ju­tro po­nie­działek. - Coś ty, nie mam te­raz żad­nych spraw, dla mnie to jak wa­ka­cje. Jak za­cznę nową pracę, to skończy się laba, ale mam jesz­cze pra­wie trzy ty­go­dnie. Dasz wiarę, że oni mi te­raz płacą pół pen­sji za nic­nie­ro­bie­nie? - Szczęścia­ra. Kla­ra przy­je­chała do Skot­nik z własnej ini­cja­ty­wy, nie­za­po­wie­dzia­na, nie­za­pra­sza­na - tak twier­dził Wik­tor i Iza­be­la pragnęła mu wie­rzyć. Pół nocy prze­ga­da­li na jej te­mat. So­bot­nia wi­zy­ta zmo­ty­wo­wała Iza­belę do za­da­wa­nia nig­dy nie­za­da­nych pytań. Zaczęła de­li­kat­nie, nie­mal od nie­chce­nia, aby Mo­raw­ski nie ode­brał tego jako atak. Szyb­ko jed­nak do ata­ku przeszła. - Nie ro­zu­miem, jak mogła w ogóle przy­je­chać? - za­sta­na­wiała się na głos przy ko­la­cji. - Prze­cież wcześniej byliście skłóceni, nie­praw­do­po­dob­ne, że tak szyb­ko za­po­mniała o daw­nych ura­zach. - Dzwo­niła do mnie jakiś czas temu, za­raz po tym wy­wia­dzie, po­roz­ma­wia­liśmy nie­zo­bo­wiązująco, nie wra­cając do przeszłości. Co było, minęło, nig­dy nie su­ge­ro­wałem jej, że mo­gli­byśmy spróbować po­now­nie. Zresztą, od niej też nie ode­brałem ta­kich sy­gnałów. - Ja ode­brałam - mruknęła po ci­chu Iza, przy­wołując w myślach wspo­mnie­nie roz­mo­wy z Ro­ma­nowską w cza­sie wy­wia­du. Nie po­wie­działa jed­nak tego głośno. Wy­ko­rzy­stała mo­ment, by pod­py­tać go o to, co właści­wie między nimi było. - Nie roz­ma­wia­liśmy wcześniej o was. - za­gadnęła, do­le­wając zie­lo­nej her­ba­ty do jego kub­ka. - Właści­wie nig­dy mi nie po­wie­działeś, dla­cze­go się roz­sta­liście. - A, nie ma o czym gadać - machnął ręką Mo­raw­ski, ale Iza ciągnęła da­lej: - Ko­chałeś ją? - - zamyślił się Wik­tor - ona była kie­dyś zupełnie inna. Gdy się po­zna­liśmy, była początkującą ak­torką, miała angaż w Ate­neum, skrom­ne upo­sażenie i głowę pełną ma­rzeń o wiel­kiej sztu­ce, o am­bit­nych ro­lach. Wyglądała wte­dy in­a­czej, rude, za­wsze roz­trze­pa­ne włosy, dżinsy, buty na płaskim ob­ca­sie. Śmiać mi się chce, gdy widzę ją te­raz, jak pa­ra­du­je w szpil­kach. Pamiętam, jak za­rze­kała się wie­lo­krot­nie, że ona cze­goś ta­kie­go nig­dy nie włoży; ,,ki­czo­wa­ta nie­wy­go­da", ma­wiała, ,,buty muszą być wy­god­ne, no chy­ba że miałabym za­grać pro­sty­tutkę, to założę szpi­le". - Nie do wia­ry! - wy­krzyknęła Iza. - A kry­ty­ko­wała dzi­siaj mój strój, również buty, które założyłam spe­cjal­nie do sa­mo­cho­du. - Ech, bo to już nie jest ta sama Kla­ra. Tam­tej Kla­ry już nie ma. - Ale skąd tak dra­stycz­na zmia­na? - Życie na niej wy­mu­siło. Cho­ciaż - przy­mrużył oczy - prze­cież gdy­by nie miała tego w cha­rak­te­rze, ra­czej aż tak by się nie zmie­niła. Po pro­stu pod wpływem różnych sy­tu­acji mu­siała się u niej zak­ty­wi­zo­wać jakaś część mózgu - ro