Ebook Szczęście pachnie bzem mobi,epub

nie da się Mar­cie zga­sić. Bę­dzie wal­czyć i po­sta­ra się prze­ko­nać Kryp­skie­go do swo­ich ra­cji. Kie­dy jako pierw­sza do­tar­ła se­kre­tar­ka z go­rą­cym jesz­cze na­kła­dem ga­ze­ty, Iza­be­la ze smut­kiem za­uwa­ży­ła, że za­miesz­czo­no tyl­ko dwa ar­ty­ku­ły pod­pi­sa­ne jej na­zwi­skiem, pod­czas gdy tyle samo było pod­pi­sa­nych na­zwi­skiem Mar­ty. Ze zgro­zą po­my­śla­ła, że w ko­lej­nym nu­me­rze Mar­ta bę­dzie mia­ła więk­szość miej­sca, bo prze­cież sy­gno­wa­ny na­zwi­skiem Iza­be­li uka­że się tyl­ko ar­ty­kuł o Cho­pi­nie. Na szczę­ście nie było już cza­su pła­kać nad roz­la­nym mle­kiem, po­wo­li do sali kon­fe­ren­cyj­nej za­czy­na­li scho­dzić się re­dak­cyj­ni ko­le­dzy i, za­nim ze­bra­nie się roz­po­czę­ło, każ­dy miał spo­ro do opo­wia­da­nia o mi­nio­nym week­en­dzie, a ra­czej jego bra­ku z uwa­gi na do­le­gli­wo­ści żo­łąd­ko­we spo­wo­do­wa­ne pa­skud­nym wi­ru­sem. Mar­ta przy­szła do re­dak­cji ostat­nia, mimo to Kryp­ski nie zwró­cił jej uwa­gi za spóź­nie­nie. Ubra­na była dość spe­cy­ficz­nie, w zwy­kłe dżin­sy i nie­bie­ską bluz­kę, jak­by wpa­dła tyl­ko na chwi­lę po­mię­dzy za­ku­pa­mi a wyj­ściem do kina. Za­zwy­czaj przy­cho­dzi­ła do pra­cy w bar­dzo ofi­cjal­nych stro­jach, nie­zwy­kle ele­ganc­ka jak na sta­no­wi­sko sta­żyst­ki i swój wiek - w do­sko­na­le do­pa­so­wa­nych ża­kie­tach, krót­kich spód­nicz­kach i bu­tach na nie­bo­tycz­nie wy­so­kim ob­ca­sie. Tym ra­zem więc jej ubiór przy­kuł uwa­gę wszyst­kich obec­nych, któ­rzy nie kry­li wca­le swo­je­go za­sko­cze­nia. - Ja tyl­ko na chwil­kę, nie pa­trz­cie tak na mnie, za­raz ucie­kam - nie si­li­ła się na wy­ja­śnie­nia Mar­ta. - Wła­ści­wie to wca­le mnie tu nie ma. Je­śli po­zwo­li­cie, to jako pierw­sza przed­sta­wię swo­je pro­po­zy­cje i będę zmy­kać, bar­dzo mi się spie­szy. Iza­be­la ucie­szy­ła się z ta­kie­go ob­ro­tu spraw, bo to ozna­cza­ło, że Mar­ta nie bę­dzie obec­na pod­czas ca­łe­go ze­bra­nia, nie uda jej się za­tem po­psuć pla­nów wy­daw­ni­czych Iza­be­li. Przy­kla­snę­ła za­tem jej pro­po­zy­cji, cie­sząc się, że i inni nie mają nic prze­ciw­ko temu. Nie słu­cha­jąc spe­cjal­nie tego, co Mar­ta ma do za­pre­zen­to­wa­nia, Iza otwo­rzy­ła swo­je­go lap­to­pa i włą­czy­ła skrzyn­kę pocz­to­wą. Już po chwi­li po­ja­wi­ła się pierw­sza wia­do­mość. Jo­an­na. Cała i zdro­wa pi­sa­ła z Rzy­mu: Prze­pra­szam, że do­pie­ro te­raz, ale mu­sia­łam się tro­chę urzą­dzić i nie bar­dzo mam do­stęp do netu. U mnie wszyst­ko OK, dzwo­ni­łam już do ro­dzi­ców. Nie py­taj. Je­stem te­raz w Rzy­mie, pie­nią­dze jesz­cze mam na kar­cie, więc na ra­zie od­po­czy­wam, miesz­kam w ja­kimś mar­nym ho­te­lu, ale nie­ba­wem się stąd wy­no­szę. Będę się od­zy­wać. Mam na­dzie­ję, że u Cie­bie wszyst­ko do­brze i pies nie umarł z gło­du. Ści­skam, Aśka! Iza­be­la uśmiech­nę­ła się do sie­bie. Ucie­szy­ła ją ta wia­do­mość. Po pierw­sze dla­te­go, że Asia jest cała i zdro­wa, a po dru­gie dla­te­go, że omi­nę­ła ją wąt­pli­wa przy­jem­ność po­wia­da­mia­nia jej ro­dzi­ców o po­dró­ży przy­ja­ciół­ki. Każ­de­go dnia obie­cy­wa­ła so­bie, że do nich za­dzwo­ni, po czym prze­kła­da­ła to na ko­lej­ny dzień, i tak w kół­ko. Na szczę­ście dy­le­mat, czy dzwo­nić do nich, czy jed­nak cze­kać aż Asia się z nimi skon­tak­tu­je, wła­śnie się skoń­czył. Iza­be­la ode­tchnę­ła. Mar­ta aku­rat koń­czy­ła oma­wia­nie swo­ich po­my­słów. - Szyb­ko jej po­szło - za­uwa­ży­ła z prze­ką­sem sie­dzą­ca obok Izy Ka­sia, dzien­ni­kar­ka, któ­ra jako jed­na z nie­wie­lu wca­le nie chcia­ła wal­czyć o po­sa­dę sze­fa dzia­łu. Jako szczę­śli­wa mę­żat­ka i mama dwój­ki dzie­ci uwa­ża­ła, że nie po­trze­ba jej do­dat­ko­wych obo­wiąz­ków, szcze­gól­nie że ra­zem z nimi nie wią­za­ła się ja­kaś su­per­pła­ca. - Na­wet nie słu­cha­łam - przy­zna­ła Iza­be­la i oby­dwie za­chi­cho­ta­ły. Kie­dy Mar­ta wy­szła, cały ze­spół ocho­czo za­brał się do kry­ty­ko­wa­nia jej pro­po­zy­cji. Uzna­no zgod­nie, iż po­mysł na ar­ty­kuł do­ty­czą­cy kosz­tów otwar­cia no­we­go te­atru jest nie­tra­fio­ny, bo prze­cież nie są ga­ze­tą eko­no­micz­ną. Kryp­ski jed­nak bro­nił za­my­słu Mar­ty, tłu­ma­cząc, iż w do­bie otwie­ra­nia ko­lej­nych pry­wat­nych te­atrów, te­mat ten mo�