Suka (twarda)

Domaris to kobieta, która pogodziła z losem. Żyje skromnie wraz z mężem, żeby nie powiedzieć biednie, ale tak egzystują wszyscy dookoła. Na wybrzeżu Pacyfiku, w pobliżu puszczy i gór człowiek liczy na to co uda mu się zdobyć, wydrzeć z rąk Pachamamy. Domaris co prawda opiekuje się pewnym domem, ale juz tylko z sentymentu, bo wynagrodzenia za to nie dostaje. Kiedy dowiaduje się o porzuconych szczeniakach, nie wacha się przygarnąć suczki. Wszystkie swoje uczucia, zwłaszcza te niespełnione matczyne, przelewa na suczkę, którą traktuje jak córkę, ale tylko do czasu...

Bardzo krótka to rzecz, bliżej jej do opowiadania raczej niż do mikropowieści, co nie zmienia faktu, że jest pełna emocji. Nie wiem co w tej historii wysuwa się na pierwszy plan. Czy relacja człowiek-zwierzę czy ogromną tęsknota za macierzyństwem, które zawładnęło Domaris. Ciężko mi to jednoznacznie określić, bo mam wrażenie, że autorka pod płaszczykiem relacji tej kobiety z suką chciała uzmysłowić czytelnikowi, że w w życiu każdego rodzica i dziecka musi nadejść moment odcięcia pępowiny i nie zawsze będzie to łatwe. Ta krótka opowieść ma nie jedno dno. Inną kwestią są nasze wybory, które kształtują nasz charakter i otoczenie w jakim się wychowywaliśmy, ale też pragnienia. Nie da się iść po trupach do celu. W końcu się to na takim człowieku zemści, wcześniej czy później.
To trzeba wręcz przeczytać i ocenić samemu, bo czytając opinie innych, widać jak bardzo każdy z nas inaczej interpretuje tą historię. A w zasadzie momenty z życia pewnej rodziny złapane i zamknięte na kilkudziesięciu stronach.
Pilar Quintana wykreowała historię, która jest niezykle rzeczywista, a do której tłem jest życie na skraju biedy w przedsionku malowniczej, ale jednak dzikiej dżungli.
Chyba najcieńsza książka jaką czytałam w ramach maratonu cienkoteżgrubo ale przepełniona emocjami, mataforą, która na długo będzie w mojej pamięci.
Bardzo wam polecam.

Współczucie, szok, a wreszcie bunt i potępienie, a wszystkie z tych emocji dopełnione przenikającym smutkiem. Pilar Quintana nakreśliła opowieść, która choć nie grzeszy objętością, stanowi prawdziwą bombę emocjonalną, jaką pochłania się z zapartym tchem, po to, by po wszystkim pozostać w całkowitej rozsypce.

Ta odurzająca historia jest nadzwyczaj nieobliczalna, a współczujący Damaris czytelnik absolutnie nie spodziewa się przemiany, jaka zachodzi w kobiecie. Nie sposób znaleźć wytłumaczenie, niełatwo to ogarnąć umysłem. Tylko brak możliwości zaspokojenia instynktu macierzyńskiego może doprowadzić kobietę w tak skrajnie niebezpieczny stan, będący klątwą zarówno dla niej, jak i najbliższych.

Z jednej strony jest to porażająca historia ukazująca przemoc wobec bezbronnych, choć niesfornych zwierząt, z drugiej, dotykająca duszy powieść o traumach oraz niespełnionym marzeniu o macierzyństwie, które całkowicie zdominowało życie pewnej biednej rodziny. To wreszcie metaforyczna opowieść o niedojrzałości, wyniszczającej zazdrości, która może całkowicie zrujnować relację matka- dziecko. Rodzicielka w pewnym momencie przestaje być najważniejszą osobą w życiu pociechy, która staje się samodzielna, podejmuje własne, niekoniecznie zgodne z naszymi wybory, oddala się z rodzinnego domu. Pogodzenie się z tym i zgoda na własne życie dziecka jest naturalnie wpisana w rolę matki. Do jakiej tragedii może dojść, gdy będzie inaczej?

"Suka" jest niepokojącą, wielowymiarową i niebywale inteligentną opowieścią, która silnie potrząsa czytającym i skłania go do głębokiej refleksji na temat natury człowieka krzywdzonego przez los. To przepełniona bólem, niespełnionymi oczekiwaniami oraz przemocą, wielowymiarowa historia o dwuznacznym tytule, która w nadzwyczaj sugestywny sposób prezentuje bezradność i poczucie krzywdy przemieniające się w nieobliczalną podłość. Odurzająca tematyka, hipnotyzujące wydanie, lawina skrajnych emocji, a wszytko to dopieszczone wyjątkowo błyskotliwym piórem. Bezsprzecznie, Pilar Quintana nakreśliła książkę, o jakiej nie sposób będzie zapomnieć!

?Suka? autorstwa Pilar Quintana to bolesna, żywa i szokująca opowieść o niespełnionych marzeniach i ciągłym pragnieniu miłości. Jestem pod wrażeniem tego, jak autorka na niespełna 120 stronach opowiedziała historię, która porusza do głębi. Intensywna, dramatyczna i pełna przemocy. To niezwykle emocjonalna i bolesna opowieść, która odzwierciedla pragnienie miłości i stratę czegoś, czego tak naprawdę się nie miało. Jest to z pewnością przygnębiająca, ale również urzekająca powieść, która idealnie pokazuje relację pomiędzy człowiekiem a dziką przyrodą. Brutalnie i pięknie napisana, działa na tak wielu poziomach, że na pewno długo o niej nie zapomnę. Autorka doskonale ukazała stłumioną traumę, presję macierzyństwa i chybione wysiłki człowieka, by oswoić dziką i nieokiełznaną naturę.

Damaris mieszka na pięknym, ale również bardzo niebezpiecznym wybrzeżu Pacyfiku. Dla kobiety bezdzietność jest przekleństwem. Jest jak ugryzienie, które się nie goi, pomimo wielu starań. Swoje uczucia przelewa na szczeniaka, suczkę, która staje się całym jej życiem. Jednak kiedy z czasem pies zaczyna przedkładać wolność nad oddaniem, Damaris czuje się oszukana. Ta emocja się pogłębia i zmienia w nienawiść ze strasznym skutkiem.


Ta krótka, lecz wnikliwa nowela niesie ze sobą wiele niepokoju. W metaforze psa jako macierzyństwa jest dużo głębi. Autorka umiejętnie i przy tym subtelnie zarysowuje presję jaka narzucana jest na kobiety, ich rolę i oczekiwania. W relacji Damaris i jej suczki łatwo odnaleźć porównania do matki i córki. Pilar Quintana buduje obraz świata, który wyraża całą miłość, wściekłość, nadzieję i żal w jednym poprzez burzliwą historię, którą przedstawia na kartkach tej powieści. Ta książka naprawdę mnie poruszyła. W pewnym stopniu czuję to samo, co nasza bohaterka. Czuję to jak podli i niewrażliwi potrafią być ludzie, nawet Ci najbliższi.


Myślę, że takie krótkie książki są najbardziej bezwzględne. Oczekujemy, że przygotują nas, złagodzą cios i zostawią w dobrym miejscu, zanim nas zostawią, ale wcale o nas nie dbają. Możemy czuć się przerażeni, zagubieni i samotni, ale nie poczekają, by zobaczyć, jak wpłynęły na nasze serca. Bez żadnego epilogu. Bez jakkolwiek słów, które pomogłyby ukoić nasz ból i dać pocieszenie. Zostawiają za sobą wielką dziurę, której nikt nie jest w stanie zapełnić. Uważam, że jest to boleśnie piękna historia, która otwiera oczy. Niestety nie będzie to lektura dla każdego. Ostrzegam te osoby, które są wrażliwe, i dla których czytanie o przemocy wobec zwierząt jest przerażające.

"Suka" Pilar Quintana

Damaris zmuszona jest pogodzić się z tym, że nigdy nie zostanie matką. Razem ze swoim życiowym partnerem starali się nadaremno o dziecko przez lata. Gdy w jej życiu pojawia się porzucony szczeniak, kobieta natychmiast obdarza go niezmierzoną miłością, rodzicielską miłością...
"Suka" jest pierwszą przetłumaczoną w Polsce powieścią niesamowicie cenionej przez krytyków kolumbijskiej pisarki, uważanej za jedną z najznamienitszych w Ameryce Południowej.
Już na wstępie mogę śmiało powiedzieć, że jest to opowieść specyficzna, osobliwa, jedyna w swoim rodzaju, a cechy te powodują to, że musimy się z nią oswoić, jako czytelnik potrzebowałem kilku dni, żeby dotrzeć się z nią, zrozumieć sens i przesłanie, jakie płynie z książki. Czas przy tej pozycji jest nieocenionym pomocnikiem, gdyż warto wszystko, co z nią związane sobie uporządkować. Chociaż, że to tytuł bardzo cieniutki, który można pochłonąć w jeden wieczór, a nawet w godzinę, to obfity w treść wprawiającą w stan zdumienia, zdziwienie i konsternację.
Pilar Quintana snuje opowieść do bólu zgodną z rzeczywistością, która z czasem osadza się w umyśle czytelnika coraz głębiej, zajmuje wszystkie myśli, gdyż jej fabuła jest wstrząsająca i poruszająca najmniej czułe struny. "Suka" traktuje o macierzyństwie, pragnieniu posiadania potomstwa, przelania całej rezerwy matczynej miłości na istotę, która po noszeniu pod sercem przez dziewięć miesięcy pojawi się na świecie, jak i również o niegasnącym światełku nadziei, niełatwym życiu na kolumbijskim wybrzeżu oraz skrzywionych partnerskich relacjach przybierających formę destrukcyjną i toksyczną. Autorka z największą starannością i oddaniem przedstawia rys psychologiczny kobiety mierzącej się z brakiem upragnionego potomka, tym samym ukazując dramat, przez jaki Damaris musi przejść - nie tylko tragedię fizyczną, ale i tę duchową, mentalną.
Ważnym aspektem powieści są zwierzęta. Quintana pokazuje, jak można im zaufać, przelać na nie całą swoją miłość, serdeczność, odkryć niewidzialną nić porozumienia. Jednak w książce znajdziemy także przeciwieństwo piękna relacji człowiek-zwierzę, gdyż "Suka" momentami jest niesamowicie brutalna i pozbawiona skrupułów w oddaniu bolesnych dla Damaris przeżyć.
Warto pochylić się nad warsztatem pisarskim Pilar Quintany, który jest wręcz czarujący, pełen ukrytych metafor i znaczeń, a zarazem prosty i przystępny dla czytelnika. Podziwiam umiejętność pisarki do ubierania w słowa emocji, przemyśleń i odczuć bohaterów, ukazywania całej galerii ekscentrycznych postaci, kształtowania charakteru każdej z nich, tak, by na dłużej zapadły w pamięć.
Według mnie "Suka" nie jest powieścią, która spodoba się każdemu. Z pewnością nie wpasuje się w preferencje czytelnicze wielu odbiorców, jednak tematy, jakie porusza, są społecznie ważne, a które skrywa się za zasłoną milczenia, o nich się po prostu nie mówi.
?7/10
...