Saga drozdowska Dziedziczka łez

Lubicie czytać historie z wojną w tle?

Sięgnijcie po "Dziedziczkę  łez". To drugi tom sagi drozdowskiej i kontynuacja losów rodziny Lutosławskich. Lata 20. XX wieku. Epoka tanga, aeroplanu, kinematografu i rewolucji w modzie. 

Główną bohaterką "Dziedziczki łez" jest Zula, przybrana córka Konstancji.  Dziewczyna marzy o studiach medycznych i poślubieniu ukochanego mężczyzny. Pragnie też odkryć tajemnicę swojego pochodzenia. Niestety na jej drodze pojawiają się kłody, które los rzuca jej pod nogi. 

Jak potoczą się losy bohaterów?

Czy Zula będzie szczęśliwa?


"Dziedziczka łez" bardzo mnie wciągnęła. To historia o młodej i charakternej kobiecie, która ambitnie dąży do swoich celów i marzeń. Zula jest przedstawicielką młodego pokolenia, która należy do silnych kobiet. Żyje w czasach trudnych, ale pokonuje przeszkody na swojej drodze.  Autorka skradła moje czytelnicze serce tą sagą. Emocje, intrygująca fabuła,  zwroty akcji i klimat lat 20 XX wieku sprawiły,  że przewracałam kartkę za kartką. 


Jeśli macie ochotę poczytać o silnych kobietach, które żyły w ciężkich czasach,  ale walczyły o lepsze jutro  to ta saga skradnie Wasze serca. 


Idealna lektura dla fanów powieści obyczajowych z historią w tle. 


Jestem zachwycona i z przyjemnością sięgnę po kolejne książki spod pióra autorki. 


Polecam!  Czytajcie!


BRUNETTE BOOKS

Dwudziestolecie międzywojenne to znaczący czas w historii Polski i wielokrotnie służył jako genialne tło także dla literatury. Mnogość fabuł umiejscowionych w tym okresie może sprawiać wrażenie wyczerpania ukazywania tejże tematyki. Ale nic bardziej mylnego! I znakomicie udowadnia to Pani Katarzyna Droga.

Saga Drozdowska to wyjątkowy cykl przybliżający nam nie tylko daleki z perspektywy obecnej czas. To także mnóstwo interesujących informacji o wyjątkowym dworze w Drozdowie, który może pochwalić się naprawdę niezwykła historią. Ale Dwór Lutosławskich to nie tylko mury, które mogłyby opowiedzieć mnóstwo historii. To także ludzie, ich dramaty, rozterki i wszelkie perturbacje życiowe. I to wszystko znajdziemy w tej powieści.

?Dziedziczka łez? to przede wszystkim historia Zuli, przybranej córki Konstancji, którą poznaliśmy w poprzednim tomie. I choć tytułowa dama do towarzystwa gra równie ważną rolę i w tej części, to przyszedł czas na opowiedzenie kolejnej części historii z perspektywy jej wychowanki. Zula to kobieta ambitna, niezwykle inteligentna i przebojowa. Niestety, z uwagi na swoje pochodzenie, nadal nie jest traktowana odpowiednio w niektórych kręgach. Aspirując do roli chirurga również musi się liczyć z wieloma perturbacjami z uwagi na swoją płeć. Czy dziewczynie, mimo wszystko uda się przezwyciężyć przeciwności, a może podzieli losy swojej matki?

Z niebywałym zainteresowaniem przewracałam kolejne karty tej powieści, bowiem Pani Katarzyna pisze w tak angażujący sposób, że nie da się przejść obok tego obojętnie. Po raz kolejny poczułam się zaintrygowana na tyle, by szukać dalszych informacji o postaciach, które się tu pojawiają. Znajdziemy tu zarówno bohaterów, o których słyszeliśmy na lekcjach historii, jak i osoby, które nie są szeroko znane, a jednak ich życiorysy są na tyle wciągające, że chciałoby się poznać ich jeszcze lepiej. W dodatku w tej części mamy okazję obserwować zachodzące zmiany w świecie, dotyczące chociażby pozycji kobiet czy obowiązującej mody. To także dalsze losy Dworu w Drozdowie, tak bliskiego z wielu różnych powodów dla bohaterów tej książki. Powieść skupia się na narracji lat 1918 ? 1944, a więc obejmuje także okres II wojny światowej i nie ukrywam, że ten właśnie element lektury był dla mnie najbardziej poruszający. Niemniej jednak wszelkie opowieści tu zawarte są równie warte poznania, a radość miesza się tu z żałobą, miłość z rozczarowaniem, wsparcie z odtrąceniem. Polecam gorąco każdemu miłośnikowi literatury obyczajowej osadzonej w czasach historycznych ? nie będziecie zawiedzeni!

Dwudziestolecie międzywojenne to znaczący czas w historii Polski i wielokrotnie służył jako genialne tło także dla literatury. Mnogość fabuł umiejscowionych w tym okresie może sprawiać wrażenie wyczerpania ukazywania tejże tematyki. Ale nic bardziej mylnego! I znakomicie udowadnia to Pani Katarzyna Droga.

Saga Drozdowska to wyjątkowy cykl przybliżający nam nie tylko daleki z perspektywy obecnej czas. To także mnóstwo interesujących informacji o wyjątkowym dworze w Drozdowie, który może pochwalić się naprawdę niezwykła historią. Ale Dwór Lutosławskich to nie tylko mury, które mogłyby opowiedzieć mnóstwo historii. To także ludzie, ich dramaty, rozterki i wszelkie perturbacje życiowe. I to wszystko znajdziemy w tej powieści.

?Dziedziczka łez? to przede wszystkim historia Zuli, przybranej córki Konstancji, którą poznaliśmy w poprzednim tomie. I choć tytułowa dama do towarzystwa gra równie ważną rolę i w tej części, to przyszedł czas na opowiedzenie kolejnej części historii z perspektywy jej wychowanki. Zula to kobieta ambitna, niezwykle inteligentna i przebojowa. Niestety, z uwagi na swoje pochodzenie, nadal nie jest traktowana odpowiednio w niektórych kręgach. Aspirując do roli chirurga również musi się liczyć z wieloma perturbacjami z uwagi na swoją płeć. Czy dziewczynie, mimo wszystko uda się przezwyciężyć przeciwności, a może podzieli losy swojej matki?

Z niebywałym zainteresowaniem przewracałam kolejne karty tej powieści, bowiem Pani Katarzyna pisze w tak angażujący sposób, że nie da się przejść obok tego obojętnie. Po raz kolejny poczułam się zaintrygowana na tyle, by szukać dalszych informacji o postaciach, które się tu pojawiają. Znajdziemy tu zarówno bohaterów, o których słyszeliśmy na lekcjach historii, jak i osoby, które nie są szeroko znane, a jednak ich życiorysy są na tyle wciągające, że chciałoby się poznać ich jeszcze lepiej. W dodatku w tej części mamy okazję obserwować zachodzące zmiany w świecie dotyczące, chociażby pozycji kobiet, czy obowiązującej mody. To także dalsze losy Dworu w Drozdowie, tak bliskiego z wielu różnych powodów dla bohaterów tej książki. Powieść skupia się na narracji lat 1918 ? 1944, a więc obejmuje także okres II wojny światowej i nie ukrywam, że ten właśnie element lektury był dla mnie najbardziej poruszający. Niemniej jednak wszelkie opowieści tu zawarte są równie warte poznania, a radość miesza się tu z żałobą, miłość z rozczarowaniem, wsparcie z odtrąceniem. Polecam gorąco każdemu miłośnikowi literatury obyczajowej osadzonej w czasach historycznych ? nie będziecie zawiedzeni!

Drugi tom sagi drozdowskiej "Dziedziczka łez" katianare otwiera nas na dalsze losy Konstancji, Zuli oraz rodziny Lutosławskich.
Po trudnym czasie wojennej zawieruchy życie zdaje się wracać do normy. Dla niektórych los już szykuje wielkie niespodzianki za którymi pójdą wielkie zmiany, szczególnie w życiu Konstancji.
Również jej podopieczna Zula stanie w obliczu niełatwych wyzwań.
I gdy wszystko wydaje się już iść ku dobremu, nadchodzi wrzesień 1939r...

Sięgając po drugą część serii miałam obawy czy będzie w stanie zachwycić mnie tak jak pierwsza. Na szczęście okazała się jeszcze lepsza. Tym razem na pierwszym planie mamy perypetie życiowe Zuli. Fabuła rozgrywa się w dużej mierze w Warszawie, choć oczywiście nadal pozostaje wątek Drozdowa. Wybuch II wojny światowej i powstanie warszawskie dostarcza czytelnikowi wielu emocji, wzruszeń.
Tak dobrze było znów "spotkać się" z postaciami tej powieści. Przeżywałam całą sobą nieuniknione odejście niektórych z nich. Jakbym żegnała przyjaciół. Liczę na to, że będzie trzeci tom bo niewyobrażam sobie, że to już miałby być koniec.

Poprzednią książkę autorki, którą miałam przyjemność zrecenzować, wspominam bardzo miło, choć z perspektywy czasu część wydarzeń zatarła się już w mojej pamięci. To dlatego, że tak wiele się działo w ?Damie do towarzystwa?. Pamiętam jednak dokładnie głównie bohaterki, kobiety pewne siebie, zaradne i waleczne.
Bohaterką II części sagi Drozdowskiej jest młoda studentka medycyny ? Zula, potomkini rodu Lutosławskich i podopieczna Konstancji. Jest mądra, piękna i przekonana, że osiągnie w życiu wszystko to, czego zapragnie. Nawet perspektywa kilku lat spędzonych bez ukochanego nie gasi w niej zapału do nauki i radości z życia. Czy uczucie młodych przetrwa próbę czasu ? Czy w świecie medycyny zdominowanej przez mężczyzn jest miejsce dla ambitnej, młodej pani doktor?
.
Powtórzę to, co mówiłam po przeczytaniu Damy do towarzystwa - książka świetnie napisana, wiernie oddaje realia polski międzywojennej i kształtowania się nowego porządku. Język powieści udało się wystylizować autorce na ten przedwojenny tak, że naprawdę czuć atmosferę dawnych czasów.
.
Wiedzieliście, że tango wkroczyło na europejskie (w tym Polsce salony) w latach 20 tych XX w. ? Nie przyjęto go z entuzjazmem. Podobnie było z pracą kobiet w niektórych zawodach i profesjach. Kobiety przede wszystkim nie były mile widziane w lekarskim gronie, o czym przekonuje się Zula po otrzymaniu dyplomu lekarza
Epidemie gruźlicy i chorób dziecięcych tj. koklusz czy błonica, a także wszechobecne znachorstwo ? to realia pracy młodej lekarki.
.
A co z miłością? Na pocz. XX wieku ważniejsze od miłości, urody czy wykształcenia było dobre urodzenie i status majątkowy. To rodzina zakochanych decydowała o ich przyszłości i ewentualnym małżeństwie. Były to trudne czasy, ale równocześnie pełne możliwości i sprzyjające ludziom pracowitym i ambitnym. Taka była właśnie Zula, która nie zamierzała się poddawać w walce o miłość i spełnienie w wybranym zawodzie. Chcecie dowiedzieć się, jak potoczyły się osobiste i zawodowe losy Zofii (Zuli) ? Zachęcam do lektury.
.
Przyznam szczerze, że ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Lata 20-30 XX wieku to okres wielkich przemian, odkryć i kształtowania się nowej Polski. Tak się zastanawiam, jak potoczyłyby się losy Zuli, gdyby nie wybuchła II wojna światowa? Lub gdyby zdecydowała się wyjechać za granicę tak, jak planowała? Tyle się tu dzieje, wiele dobrego, ale i złego, nie pozostaje mi nic innego jak polecić wam tę książkę. Pierwszą część również, aczkolwiek możecie spokojnie zacząć od Dziedziczki łez a później nadrobić Damę.
.