Rozmowy z Bogiem Księga 3 (twarda)

stwa powin­ni­ście zająć się wtedy, gdy prze­sta­je­cie być zdolni do jego pło­dze­nia. To wciąż dla mnie tro­chę nie­ja­sne. Ludzie zdolni są do pło­dze­nia dzieci, kiedy sami są jesz­cze dziećmi, czyli, co może cię zasko­czyć, przez czter­dzie­ści czy nawet pięć­dzie­siąt lat. Ludzie pozo­stają ,,dziećmi" przez czter­dzie­ści do pięć­dzie­się­ciu lat? Gdy spoj­rzeć na to pod pew­nym kątem, tak. Wiem, że trudno ci się z tym pogo­dzić, ale spójrz dookoła sie­bie. Może wyczyny two­jej rasy prze­ko­nają cię, że mam rację. Wszystko bie­rze się stąd, że w waszym spo­łe­czeń­stwie przyj­muje się ukoń­cze­nie dwu­dzie­stu jeden lat za oznakę ,,doro­sło­ści". Dodajmy do tego fakt, że rodzice wielu z was nie mieli dużo wię­cej niż dwa­dzie­ścia jeden lat, gdy zaczęli was wycho­wy­wać, a pro­blem ukaże się w całej swej roz­cią­gło­ści. Gdyby oso­bom zdol­nym do roz­rodu było prze­zna­czone rodzi­ciel­stwo, pło­dze­nie potom­stwa byłoby nie­moż­liwe przed skoń­cze­niem pięć­dzie­się­ciu lat! Pło­dze­niem dzieci mieli zaj­mo­wać się mło­dzi, o tęgich i dobrze roz­wi­nię­tych cia­łach. Od ich wycho­wy­wa­nia zaś mieli być starsi, o tęgich i dobrze roz­wi­nię­tych umy­słach. Ale wy upar­li­ście się, że wyłączna odpo­wie­dzial­ność za dzieci spo­czywa na ich rodzi­cach. Skut­kiem tego jest nie tylko nie­sły­chane utrud­nie­nie zada­nia wycho­wa­nia dzieci, ale rów­nież wypa­cze­nie ener­gii ota­cza­ją­cych samo sek­su­alne zbli­że­nie. mógł­byś to wyja­śnić? Chęt­nie. Do tego samego wnio­sku doszło też wielu ludzi. Zasad­ni­czo cho­dzi o to, że prze­wa­ża­jąca więk­szość Zie­mian tak naprawdę nie jest zdolna do wycho­wy­wa­nia dzieci, kiedy zdolna jest do ich poczę­cia. Jed­nak doko­naw­szy tego spo­strze­że­nia, ludzie wymy­ślili cał­ko­wi­cie chy­bione roz­wią­za­nie. Zamiast pozwo­lić mło­dym roz­ko­szo­wać się sek­sem, nawet jeśli pro­wa­dzi to do powsta­nia potom­stwa, wy prze­strze­ga­cie ich przed odda­wa­niem się mu, dopóki nie będą gotowi wziąć na sie­bie odpo­wie­dzial­no­ści za wycho­wa­nie dzieci. Potę­pia­cie podej­mo­wa­nie przez nich współ­ży­cia ,,przed­wcze­śnie" i obło­ży­li­ście tabu dzie­dzinę, która z zało­że­nia jest rado­sną cele­bra­cją życia. Oczy­wi­ście, mło­dzi nie zwa­żają na takie tabu - i słusz­nie: prze­strze­ga­nie go jest cał­ko­wi­cie wbrew natu­rze. Ludzie pra­gną się łączyć i obco­wać intym­nie, jak tylko usły­szą wewnętrzny głos mówiący, że są już do tego gotowi. Taka jest ludzka natura. Lecz to, jak ją widzą, w więk­szej mie­rze jest dzie­łem rodzi­ców; to oni pod­po­wia­dają im, co czują w środku. Dzieci w was upa­trują wyroczni, która oznajmi im, co sądzić o życiu. Więc kiedy odzywa się w nich pociąg do odmien­nej płci, do przy­glą­da­nia się, do nie­win­nej zabawy we dwoje, do pozna­wa­nia wza­jem­nych ,,róż­nic", będą wypa­try­wali waszego osądu. Czy ta część ich ludz­kiej natury jest ,,dobra"? ,,Zła"? Czy znaj­duje apro­batę? Czy należy to zdu­sić w zarodku? Cho­wać w sobie? Znie­chę­cać? Z obser­wa­cji wynika, że to, co rodzice na ogół prze­ka­zują swoim dzie­ciom o tym obsza­rze ludz­kiej natury, ma swoje źró­dło w tym, co im samym wpo­jono, w tym, co głosi ich reli­gia, w tym, co sądzi na ten temat spo­łe­czeń­stwo - sło­wem, we wszyst­kim, tylko nie w natu­ral­nym porządku rze­czy. W przy­padku waszego gatunku sek­su­al­ność budzi się mie­dzy 9. a 14. rokiem życia. Od 15. roku życia u więk­szo­ści ludzi zaczyna się już prze­ja­wiać. I wtedy rusza wyścig z cza­sem - dzieci dążą do wyła­do­wa­nia roz­pie­ra­ją­cej ich rado­snej ener­gii sek­su­al­nej, a rodzice za wszelką cenę pró­bują je powstrzy­mać. W tej roz­grywce rodzice szu­kają sojusz­ni­ków na lewo i na prawo, albo­wiem, jak już powie­dzie­li­śmy, wyma­gają od swego potom­stwa zanie­cha­nia cze­goś, co jak naj­bar­dziej leży w ludz­kiej natu­rze. W tym celu doro­śli wymy­ślili wszel­kiego rodzaju rodzinne, kul­tu­rowe, spo­łeczne i eko­no­miczne nakazy, ogra­ni­cze­nia i obwa­ro­wa­nia, aby uza­sad­nić swe nie­na­tu­ralne żąda­nia w sto­sunku do potom­stwa. Dzieci zaś wzra­stają w prze­ko­na­niu, że ich sek­su­al­ność jest wbrew natu­rze. Czy coś ,,zgod­nego z naturą" byłoby tak pięt­no­wane, utrą­cane, kon­tro­lo­wane, powścią­gane i wypie­rane? Chyba tro­chę prze­sa­dzasz. Nie sądzisz, że to za mocno powie­dziane? Czyżby? A jaki, twoim zda­niem, ma to wpływ na cztero- czy pię­cio­latka, kiedy rodzice nie posłu­guj