Poważny i nieromantyczna

W życiu niektórych ludzi przychodzi taki moment, że mają pełne prawo zwątpić w miłość. Nawet najwięksi romantycy, ufający w odnalezienie bratnich dusz, po pewnych perturbacjach mogą mieć wątpliwości, czy ich spojrzenie na temat uczuć jest zasadne. Więc czy można uwierzyć w miłość jeszcze raz, nawet po trudnych i druzgocących doświadczeniach?

Florence jest ghostwriterką i choć nikt nie zna tajemnicy dla kogo pisze, to ona dotąd była bardzo zadowolona ze swojej pracy. Niestety, z uwagi na osobiste perypetie, kobieta zwyczajnie przestała wierzyć w miłość. Jak więc ma nadal pisać o szczęśliwych zakończeniach? Jej blokada twórcza nie pozwala na dotrzymanie terminów, prywatne sprawy przygniatają ją zupełnie niespodziewanie, a złamane serce nadal się nie zaleczyło. Czy w trudnych okolicznościach, w rodzinnej miejscowości, uda jej się ułożyć wszystko na nowo?

?Poważny i nieromantyczna? już samą okładką zapowiadają komedię romantyczną. I choć faktycznie trochę komedii tu otrzymamy, to przede wszystkim okraszona jest ona w większości czarnym humorem, co ja osobiście uwielbiam, ale nie każdemu może on przypaść do gustu. Natomiast cała reszta? Zdecydowanie nie jest to sztampowy romans, jakich wiele, który opowie banalną historię o miłości, która pokona niewielkie przeszkody, a bohaterowie będą żyć długo i szczęśliwie. Bo w mojej ocenie to przede wszystkim znakomicie napisana powieść obyczajowa, o dużym ładunku emocjonalnym, opowiadająca o dwójce praktycznie nieznajomych sobie ludzi, przed którymi długa droga do zrozumienia wielu aspektów życia. Powieść porusza przede wszystkim temat straty oraz żałoby i tego, jak wiele jest sposobów, aby sobie z nią radzić. Dodatkowo delikatnie i nienachalnie Autorka przypomina nam, że te kwestie są nieodłączną częścią życia i za pomocą postaci odrobinę przekazuje nam, jak można sobie radzić w tak trudnych chwilach. To także książka o akceptacji siebie ? swoich słabości, inności, życiowych porażek; o pogodzeniu się z przeszłością i pokochaniu siebie bez względu na okoliczności i opinie innych. Ale również o rodzinie, jej cieniach i blaskach, stanowiących przypomnienie tego, że najważniejsze jest ciepło i miłość, a forma, w jakiej ukazują się te uczucia, nie jest istotna ? zwłaszcza dla osób z zewnątrz. I dopiero na końcu jest to powieść o miłości romantycznej, wyjątkowej, nieco fantastycznej (co akurat idealnie pasuje do całokształtu tej książki), ale przywracającej nadzieję w to, że ona naprawdę istnieje i może zjawić się zupełnie niespodziewanie, nawet gdy przestaniemy jej z nadzieją wypatrywać, a nasze serce będzie już znacząco pokiereszowane. Wisienką na torcie jest motyw wydawnictwa i książek, który ciągle towarzyszy nam gdzieś w tle i zachwyci każdego książkoholika. Zachwyci zresztą tak samo jak i całokształt tej historii! Polecam ogromnie, to naprawdę pozycja warta uwagi.

Uwielbiam romanse. Sięgam po ten gatunek najczęściej i choć moją słabością są nostalgiczne opowieści o miłości, to nie pogardzę dobrze napisanymi komediami romantycznymi.

Do ?Poważnego i nieromantycznej? przyciągnęła mnie estetyczna okładka. Od razu przeczytałam opis i wiedziałam już, że ta książka będzie dla mnie idealna. Ghostwriterka pisząca romanse, na dodatek rozmawiająca z duchami? Zabrzmiało to tak interesująco, że nie potrafiłam przejść obok tej powieści obojętnie. Poza tym czytałam wcześniej inną książkę Ashley Poston i naprawdę przypadł mi do gustu jej lekki styl pisania. Byłam ciekawa, jak autorka, którą poznałam dzięki młodzieżówce, poradziła sobie z romansem. Nie będę Was trzymać dłużej w niepewności ? wyszło świetnie!

Jestem po prostu zakochana w ?Poważnym i nieromantycznej?. Takiej książki od dawna potrzebowałam ? lekkiej, przyjemnej, z dawką humoru i jednocześnie poruszającej trudniejsze tematy, skłaniającej do refleksji i takiej po prostu mojej. Ashley Poston w wyjątkowy sposób podeszła do gatunku, jakim jest komedia romantyczna, bo opowiedziała w swojej książce nie tylko historię dwójki ludzi, którzy się w sobie zakochują, ale również przybliżyła temat śmierci. Ta powieść jest zabawna i urocza, ale do tego niesie ze sobą naprawdę ważne przesłanie ? wszyscy, których tracimy, tak naprawdę nigdy nie odchodzą. Rozmyślania Florence uderzyły we mnie i sprawiły, że długo wpatrywałam się w strony, próbując zebrać myśli. W dodatku podczas czytania bardzo utożsamiałam się z główną bohaterką. Współczułam jej, gdy opowiadała o swojej przeszłości i z przyjemnością obserwowałam przemianę, jaka w niej zachodziła.

Cała otoczka wątku romantycznego jest niezwykle urokliwa i przynajmniej mi przywodziła na myśl jesień (co ciekawe akcja książki ma miejsce wiosną). Mamy tutaj: rodzinę od lat prowadzącą dom pogrzebowy; ghostwriterkę, która uciekła z rodzinnych stron po tym, jak duchy pomogły jej rozwiązać zagadkę kryminalną; deadline na oddanie manuskryptu, który wciąż dobija Florence i małe miasteczko, w którym wszyscy się znają i nic się nie ukryje.

Czytajcie, bo naprawdę warto.

Poważny i nieromantyczna to jedna z lepszych książek jakie ostatnio czytałam. Niebanalna historia pełna nietuzinkowych sytuacji i czarnego humoru. Para głównych bohaterów nieustannie zaskakuje, a splot wydarzeń jest niebywale wciągający.

Zacznijmy jednak od początku. 

Florence jest ghostwriterką, która nie potrafi dokończyć książki i przeciąga oddanie rękopisu w nieskończoność. Wydarzenia z jej życia osobistego wpłynęły na nią bardzo negatywnie i nie jest w stanie pisać o miłości. Nagła wiadomość o śmierci kogoś bardzo bliskiego potęguje tylko kryzys. Natychmiast wylatuje do rodzinnego miasta, aby rozpocząć przygotowania do pogrzebu. Z pomocą przychodzi jej Ben. Szarmancki opiekuńczy i niebywale przystojny redaktor naczelny wydawnictwa, dla którego pisze Florence. Wszystko mogłoby ułożyć się w piękną całość, jest jednak jeden mały problem. Ben jest duchem co oznacza tylko jedno. Nie żyje 

Książka jest pełna zabawnych dialogów, oraz zaskakujących sytuacji. Czyta się ją wspaniale, lekko i przyjemnie. Autorka podeszła do tematu nietuzinkowo i szalenie oryginalnie. Niektórych wydarzeń się domyślałam, ale niektóre były dla mnie totalnym zaskoczeniem. Książka nabrała przez to jeszcze większej wartości. 

Nie jest to typowy romans, on bogaty ona biedna, nie ma porwań ani luksusów. Jest za to życie, takie normalne w którym musimy zmagać się z różnymi problemami. Dużą rolę odgrywa tu rodzina, relacje głównej bohaterki ze swoimi rodzicami czy rodzeństwem bywają różne. Jest zabawnie i wesoło, ale też smutno i bardzo nostalgicznie. Uroniłam łezkę ze wzruszenia. Podobały mi się przygody Florence. Jak ja żałuję że nie poznałam nigdy takiej przyjaciółki.

Książka jest idealna na jesienną smutną aurę, gwarantuje poprawę humoru i salwy śmiechu. Polecam 9.5/10

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o jej wcześniejszej powieścich jednak nie miałam przyjemności żadnej przeczytać. Postanowiłam to zmienić zaczynając od najnowszej książki pisarki - "Poważny i nieromantyczna", do której przeczytania zachęcił mnie intrygujący opis i świetna, graficzna okładka, która bezapelacyjnie przyciągająca uwagę. W książce znajdziemy motyw slow burn, małego miasteczka, a także świetnie zaprezentowany wątek fantastyczny. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Ja historię Florence wręcz "połknęłam" w jedno popołudnie, od pierwszych strona zostałam wyciągnięta do świata bohaterów i z zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam ich losy. Nie odłożyłam póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Fabuła została w niezwykle interesujący oraz nietuzinkowy sposób nakreślona, przemyślana oraz bardzo dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi zostali naprawdę świetnie wykreowani. Historia została przedstawiona z perspektywy Florence co pozwoliło mi lepiej ją poznać, dowiedzieć się co czuje, myśli, z czym się boryka, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć jej postępowanie oraz decyzję. Trochę żałuję, że autorka nie pokusiła się o zaprezentowanie także punktu widzenia Bena, ponieważ bardzo ciekawiło mnie co dokładnie siedzi w głowie tego mężczyzny. Relacja pomiędzy bohaterami toczy się swoim niespiesznym rytmem, pozwalając Czytelnikowi skupić się na gestach, słowach i odczuciach towarzyszących Florence i Benowi, co niezwykle mi się podobało. Autorka w swojej powieści porusza wiele istotnych i bardzo życiowych kwestii, w szczególności mowa o relacjach rodzinnych i tych międzyludzkich, podejściu do śmierci, radzeniu sobie ze stratą bliskiej osoby czy żałobą, ale także poczuciu akceptacji. W tej książce spodobał mi się oczywiście również wątek dotyczący literatury, pisania książek, blokady twórczej - został w interesujący sposób przedstawiony. Oczywiście muszę jeszcze wspomnieć o wątku związanym z kierowaniem i pracą w zakładzie pogrzebowym, w dodatku ta nazwa "Było minęło", to było dla mnie coś zupełnie nowego, innego i zarazem oryginalnego. Chociaż domyślam się jak zakończą się losy bohaterów, to i tak byłam ogromnie ciekawa jak finalnie autorka to wszystko rozegra i przyznaję, że to co Poston zaserwowała na koniec podobało mi się! Miło spędziłam czas z tą książką i chętnie w przyszłości ponownie sięgnę po historię spod pióra autorki. Polecam!