Niezwykle szlachetne stworzenia

Jeju, jak mnie ta książka wzruszyła, to aż brak mi słów. To pierwsza pozycja dla starszego czytelnika, gdzie poznałam myśli ośmiornicy olbrzymiej o imieniu Marcel McMacka. To bardzo inteligentny osobnik, który rozumie ludzką mowę i gestami swojego ciała, a raczej macek, stara się komunikować. Bardzo polubił starszą kobietę, która sprząta oceanarium. Ona jako jedyna mówi do zamkniętych tam zwierząt i nie ocenia ich. Sama przeszła w życiu bardzo wiele i ta praca daje jej jedyną radość. Opowieść ośmiornicy na przemiennie czytamy z opowieścią tej kobiety. W ten sposób dowiadujemy się, że dawno temu zaginął jej syn, a niedawno zmarł mąż. Sam Marcel jest bardzo smutny, gdyż wie, że ośmiornice nie żyją zbyt długo, więc postanawia coś z tym zrobić. Wie dokładnie, kiedy nastąpi jego koniec, dlatego ucieka z miejsca, które nazywa więzieniem. Kobieta wpierw jego pojawienie się uważa za omamy, sama dokładnie pamięta jak zachowywał się jej mąż tuż przed śmiercią. Jednak jest w nim coś ujmującego, że kiedy widzi jak zaplątał się w kablach, pomaga mu się z nich uwolnić. Tutaj nastąpił taki przełomowy moment, kiedy bała się, że zrobi jej krzywdę, on pozostawił po sobie ślad, po czym odszedł. Jej dobroć sprawiła, że krok po kroku umyślił plan, by zdradzić swoje domysły na temat zniknięcia jej syna. Zapewniam, że po tym wielokrotnie się wzruszycie. W tej książce aż kipi od emocji i większość rzeczy jaka się tutaj dzieje, czy zostają poruszone, mają swój związek ze śmiercią, nadzieją i przemijaniem. To opowieść niesamowicie autentyczna, nie spotkacie tutaj drugiej równie zajmującej. Postacie są starannie dopracowane i idealnie nieidealne. Wraz z kolejną stroną wciągamy się coraz bardziej. Widzimy ile trudu kosztuje Marcela, by pokazać te znaki, odwzorować dawne sytuacje. Daje nam to myśli, że i my nigdy nie powinniśmy się poddawać. Ciężko jest wam dokładnie opisać jak jest opowieść doskonała, gdyż wielokrotnie mamy takie myśli, ale z oczy spływają tylko świadome łezki. Bardzo polecam przeczytać ją samemu, by ujrzeć, że nawet w najgorszych sytuacjach życiowych czasami wschodzi dla nas słońce:-)
Dodatkiem jest przepiękne wydanie, większy druk i duża ilość dialogów:-)

?To świadomość czyni nas tchórzami.?

Nie zidentyfikowałam się z żadnym z bohaterów, a jednak niezwykle mocno przeżywałam powieść. Z satysfakcją dałam się ponieść obyczajowemu klimatowi, czemuś na kształt magicznej oprawy, wyjątkowej wrażliwości w opisach. Shelby Van Pelt wpadła na nieszablonowy pomysł obsadzenia w roli narratora między innymi ośmiornicę. Przyznam, że właśnie fragmenty fabuły, kiedy wypowiadał się utrzymywany w niewoli głowonóg, kreatywnie oddziaływały na wyobraźnię, i tak jak lubię, wpadały w nieco refleksyjny nastrój.

Kontakt na poziomie intelektualnym i emocjonalnym między dwoma odmiennymi gatunkami sprawiał, że poznając historię dotykało się sedna egzystencji, cyklu przemijania, poczucia straty siebie, wolności, bliskiej osoby i sensu codzienności. Odporność psychiczna na dramatyczne wydarzenia w życiu, bez względu na to, czy trwało siedemdziesiąt lat, czy zamykało się zaledwie w czterech. Postaci wyśmienicie sportretowane, czułam ich prawdziwość, wierzyłam w uczucia. Autorka subtelnie i łagodnie wchodziła w trudne tematy, przesiąknięte smutkiem i tęsknotą. A jednak to opowieść o pozytywnym zabarwieniu, przypominająca o konieczności pielęgnowania w sobie nadziei, satysfakcji ofiarowania części siebie innym, odszukania pożądanego ukojenia i odnalezienia materiału, którym można wypełnić pustkę w sercu i duszy.

Uratowany z zatoki i zamieszkujący akwarium w oceanarium sprytny bezkręgowiec o imieniu Marcel wprowadził wiele szlachetnych i sympatycznych nut. Uśmiechałam się, kiedy rozrabiał w swoim stylu. Pelt fantastycznie udało się połączyć ważność życiowych przekazów wysyłanych przez zaledwie obserwatora z lekkością jego pojawiania się. Tovę Sullivan, która nie miała już bliskich, mąż zmarł na raka kilka lat temu, zaś syn zginął tragicznie podczas pływania łódką, cechowała osobliwa umiejętność rozmawiania z ośmiornicą, jakkolwiek dziwnie to brzmi, nawiązywania nici zrozumienia i przyjaźni. Polubiłam główną bohaterkę, zadziorną i upartą, surową w obyciu, ale otwartą na człowieka. I Cameron Cassmore, pogubiony w tożsamości i celu życia trzydziestolatek. Autorka znakomicie poprowadziła jego przemianę, uwierzyłam w nią.

Powieść genialna, mocna propozycja czytelnicza, przemyślane węzły wątków, barwna narracja, więcej niż szczypta humoru. Chciałabym zobaczyć film nakręcony na jej podstawie, gdyż klimat i scenariusz zdarzeń miały moc oddziaływania na odbiorcę. Wprowadzały w inny świat, ale jakże powiązany z jego własnym, bliski świadomości i przemyśleniom. Zdecydowanie warto zwrócić uwagę na ten nieszablonowy tytuł, dać mu się uwieść, atrakcyjnie przeżyć, poddać refleksjom o niezwykłej szlachetności wybranych stworzeń zamieszkujących naszą planetę.