Nadzieja w spiżarni ukryta

"Nadzieja w spiżarni ukryta" Magdaleny Witkiewicz i Joanny Jax to ujmująca powieść, która splata ze sobą historie dwóch kobiet z różnych epok. Współczesna Łucja, zapracowana ponad miarę, zmuszona jest zwolnić tempo życia i przeprowadzić się na wieś. Tam odkrywa pamiętnik Filipiny Płaskowickiej, dziewiętnastowiecznej nauczycielki walczącej o lepsze życie dla kobiet.
Losy obu bohaterek przeplatają się, ukazując ich codzienne zmagania i pragnienia. Łucja uczy się doceniać proste rzeczy, bliskość natury i siłę kobiecej solidarności. Z kolei Filipina staje się dla niej inspiracją do walki o swoje marzenia i tworzenia pozytywnych zmian.
Autorki podkreślają znaczenie siostrzeństwa i wsparcia, jakie kobiety mogą sobie nawzajem ofiarować. Pokazują, że nawet w trudnych czasach można odnaleźć nadzieję i siłę do działania.
Powieść urzeka pięknym, plastycznym językiem, który sprawia, że czytelnik z łatwością przenosi się do świata przedstawionego. Autorki z dbałością o szczegóły opisują zarówno wiejską scenerię, jak i wnętrza XIX-wiecznego dworu.
"Nadzieja w spiżarni ukryta" to książka dla wszystkich kobiet, które szukają inspiracji i ciepła. To opowieść o sile nadziei, przyjaźni i miłości, która potrafi przetrwać wszelkie przeciwności losu. Odniosłam jednak wrażenie, że w niektórych miejscach była zbyt ckliwa i cukierkowa.
Nie przeczę, że "Nadzieja w spiżarni ukryta" to poruszająca historia, zwłaszcza w odniesieniu do losów Filipiny, jednak niektóre wątki zostały poprowadzone zbyt schematycznie i momentami miałam wrażenie, że czytam życiorys z Wikipedii, a nie historię o kobiecie targanej emocjami.
Podsumowując, powieść Witkiewicz i Jax to lektura, która skłania do refleksji nad tym, co tak naprawdę liczy się w życiu. Pokazuje, że pogoń za pieniądzem nie zawsze przynosi szczęście i podkreśla znaczenie rodziny, przyjaźni i bliskości natury. Stanowi piękny hołd dla siły i determinacji kobiet. I tu przytoczę cytat z książki, który zrobił na mnie wrażenie: "Siła kobiety tkwi w jej sercu. To tam kryje się jej odwaga, mądrość i miłość."
Polecam tę powieść wszystkim, którzy szukają wzruszającej opowieści o kobiecej sile i solidarności.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorek. Bardzo lubię historie jakie wychodzą spod pióra obu pisarek dlatego też nie mogłam sobie odmowić przyjemności przeczytania powieści "Nadzieja w spiżarni ukryta", która Panie napisały w duecie. Do sięgnięcia po książkę zachęcił mnie interesujący opis oraz piękna okładka, która bezapelacyjnie przyciągająca wzrok. Stylistyka i język jakim posługują się pisarki jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Mi zapoznanie się z losami bohaterów zajęło jeden wieczór i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam ich losy. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana i dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterów autorki wykreowały w niezwykle autentyczny sposób, to postaci, które z powodzeniem moglibyśmy spotkać w rzeczywistości, a także utożsamić się z nimi w wieku przypadkach. Na kartach powieści mogłam tak naprawdę poznać dwie bohaterki, dwie kobiety - żyjąca w XIX wieku Filipinę oraz żyjąca w czasach współczesnych Łucję. Mogłam dowiedzieć się co myślą, czują, z czym się borykają, jak wygląda/wyglądało ich życie, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Obie postaci od samego początku bardzo polubiłam, szczególnie Filipinę, która urzekła mnie swoją siłą, determinacją i chęcią zrobienia czegoś ważnego dla innych kobiet, mowa oczywiście o założeniu Koła Gospodyń Wiejskich. Historia Łucji również bardzo mi się podobała, cudownie było obserwować jak kobieta z pomocą kobiet z KGW w końcu zaczyna dostrzegać co jest w życiu najważniejsze. Jak zaczyna przewartościowywać swoje życie i priorytety. Autorki w powieści poruszają wiele ważnych i ponadczasowych tematów, które tak naprawdę mogą spotkać każdego z nas czy naszych bliskich wywołując przy tym dużo emocji. "Nadzieja w spiżarni ukryta" to wartościowa opowieść pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd, która nie jednego Czytelnika skłoni do głębszych przemyśleń. Miło spędziłam czas z tą książką i chętnie w przyszłości ponownie przeczytam książkę tego duetu pisarskiego, jeśli owa powstawanie. Polecam!

Cudowna powieść, którą czyta się jednym tchem. Za jej sprawą czytelnik poznaje dwie bohaterki Łucję i Filipinę. Pierwsza z nich żyje w czasach współczesnych, druga zaś mierzy się z przeciwnościami losu walcząc o prawa kobiet i najuboższych w XIX wieku.

Łucja to młoda i piękna kobieta sukcesu. Ma dobrą pracę, kochającego męża i nowo wybudowany dom pod Warszawą. Jest szczęśliwa, chociaż nie bardzo ma czas na to aby cieszyć się tym szczęściem. Gdy dowiaduje się, że jest w ciąży nie zamierza zmieniać swoich przyzwyczajeń, a wręcz dać z siebie w pracy jeszcze więcej. Te plany jednak szybko weryfikuje życie. Lekarz zaleca jej odpoczynek i wypisuje zwolnienie. Jej mąż ogromnie się z tego cieszy, ale Łucja nie bardzo potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Co może robić całymi dniami? Otóż jak się okazuje bardzo wiele, bo we wsi w której mieszka prężnie działa koło gospodyń wiejskich...

Filipina to bohaterka, która przyszła na świat w połowie XIX wieku. Był to trudny czas szczególnie dla kobiet skazanych na łaskę bądź niełaskę mężczyzn. Chociaż początkowo jej rodzinie wiodło się nie najgorzej jej matka szybko zrozumiała, że bez wykształcenia córka nie ma szans na lepszą przyszłość. Zrobiła więc co mogła aby posłać swoją najstarszą córkę na nauki. Filipina z jednego miejsca trafiała w drugie. Gdy podrosła z głową pełną marzeń i idei zatrudniała się jako nauczycielka w domach bogatszych ludzi, ale nigdzie nie mogła zagrzać dłużej miejsca. Jej pracodawcom nie podobały się jej światłe poglądy i walka o lepsze życie dla chłopów. Uczyła ich więc pisać i otwierała oczy na bliskie ich sercu sprawy. Pragnęła też aby kobiety na wsi spotykały się, dzieliły wiedzą i doświadczeniem tym sposobem inicjując powstawanie kół gospodyń wiejskich...

Joanna Jax i Magdalena Witkiewicz stworzyły tak naprawdę dwie różne historie, które jednak udało im się sprytnie połączyć. Dwie różne bohaterki, przeszłość i teraźniejszość, dwa zupełnie różne światy. Z pozoru zupełnie nic ich nie łączyło, chociaż z drugiej strony zdawało się, że połączyła je jakaś nieuchwytna nić. Obie trafiły na wieś i pomimo obaw obu kobietom udało się na tej wsi odnaleźć. W obu przypadkach uwypuklone zostały kobieca życzliwość, siła, solidarność i wzajemna troska. No i oczywiście nie możemy zapomnieć o idei tworzenia i istnienia kół gospodyń wiejskich. To do którego miała okazję przyłączyć się Łucja i w ogóle mieszkańcy wsi zupełnie odmieniło jej życie.

"Nadzieja w spiżarni ukryta" to przykład książki dla kobiet, która pokazuje nam, że warto walczyć o lepsze jutro, warto marzyć, ale warto też przy tym doceniać to co mamy i nauczyć się cieszyć z najmniejszych rzeczy. Powieść budzi masę różnych emocji, porusza różnorakie kwestie, ale jest też przyjemna w odbiorze i taka prawdziwa. Gorąco ją wam polecam. ;)

"A wiesz, nie chodzi o to, by w życiu na coś czekać, chodzi o to, by to życie przeżyć tu i teraz. Cieszyć się każdą chwilą i czerpać ze świata i innych ludzi pełnymi garściami. Chłonąć każdą sekundę."
Ostatnie promienie słońca nieśmiało przebijają się przez gęste chmury. Przez uchylone okno wkrada się subtelny szelest kropel deszczu uderzających o szyby. Wychodząc na pogrążony w mroku taras Łucja zamyka oczy, by poczuć świeży zapach drzew, traw i nadchodzącej jesieni. Ostatnie miesiące sprawiły, że jej poukładane życie, diametralnie się zmieniło. Teraz, patrząc wstecz dostrzega, jak wiele traciła poświęcając wszystko pracy i obowiązkom zawodowym, ale czasem los decyduje za nas... Delikatny uśmiech pojawia się na wspomnienie gospodyń, które niedawno poznała, a stały się tak bliskie. Jej myśli zaprzątają również dzieje niezwykłej postaci - Filipiny Płaskowickiej, która miała istotny wpływ nie tylko na historię, ale i jej życie...
Dawno nie trafiłam na powieść, której bohaterka stała mi się tak bliska. Poznając losy Łucji, miałam wrażenie, że czytam o sobie. Tak bardzo rozumiałam i znałam wszystkie rozterki i niepokój, który odczuwała przed zmianą priorytetów i tempa życia. Wbrew pozorom nie tak łatwo z dnia na dzień zwolnić i osiągnąć wewnętrzną równowagę. Umiejętnie oddany sielski klimat wsi, przedstawiony na przestrzeni dwóch wieków. Można wręcz odczuć kuszący zapach szarlotki, czy smak lipowego miodu.
To powieść pełna ciepła i wielu życiowych wskazówek. Przypomina o bezcennej wartości małych drobiazgów, o których zapominamy w codziennym pędzie. Pokazuje jak wielką siłę nosimy w sobie i jak nie wiele trzeba, by rozpalić tkwiącą w nas iskrę. Uczy, by doceniać to, co mamy, a często nie zwracamy uwagi.
Jestem zauroczona stylem obu Autorek, których powieści szanuję i cenię nie do dziś.
Polecam z całego serca.