Meandry natury ludzkiej wiary i dominacji

�ści uczestników tej wspólnoty. Stąd wierzący to uczestnik, który bierze udział w lokalnych praktykach religijnych. Natomiast nie­wierzący to ten, kto nie wie, co ma robić i nie potrafi się włączyć do lokalnej wspólnoty. Podstawowa cecha wierzącego powinna się przejawiać w samodzielnym obcowaniu z Bogiem i zgłębianie zawartych przekazów. Lansowana jest moda, by mieć to Święte Pismo w domu, lecz go nie czytać, gdyż jest zbyt święte i niesie ogromny ładunek mistyczny i polityczny, egzystencjalny. Zatem po czym można kogoś poznać czy jest wierzącym, czy religijnym? Są tacy, co interpretują to tak, jeżeli studiujemy Słowo Boże, to nas jednoczy, nasza wiara jest wspólna w Boga żywego, a re­ligia jest czymś, co nas dzieli, gdyż religijność oddala nas od Boga, gdyż kojarzy się z obrzędami podobnymi do rytuałów po­gańskich. Niektórzy nawet uważają ateistów za osoby, które są bliższe wierzącym. Wierzący czyta Pismo Święte, dzięki temu to słowo do niego przemawia i jeżeli czyta go ze zrozumieniem to poznaje on plan Boży, a chęć poznania planu Bożego zapisa­nego w Biblii powinno być powinnością człowieka wierzącego Zachodzi dylemat jak człowiek ma uwierzyć, że jest to Słowo Boże, a więc studiowanie ze zrozumieniem tej Świętej Księgi, dociekanie poznania niepoznanego i zrozumienie przesłania nie zawsze wymaga pośredników, by zrozumieć prawdy, które nic nie mają z celebrą: czarnoksiężnika, szamana czy kapłana, podczas której w kielichu rzekomo przemienia się wino w krew, a krew lubią wampiry, czy to nie trąca magią i dla tej magii lu­dzie przychodzą tak jak do teatru, by wziąć udział w spektaklu, pokazać się i spotkać znajomych, a nawet zdemaskować grzesz­nika, który nie dostąpił spożywania ciała i nienależny do grupy ludożerców z jakiegoś powodu. Natomiast w doświadczeniu reli­gijnym wierzącego, istotnie jest zdobywanie wiedzy przekazanej w Biblii, czyli, planu Bożego, który jest zakryty, a poznanie jego otwiera umysł na życie, wydarzenia, które jesteśmy twórcami kreując rzeczywistość doli i niedoli swych pobratymców, to tak jakby jednostki charyzmatyczne nie znały dobra i zła, a więc czy ktoś prawidłowo odczytał plan Boży. Istotą człowieczeństwa jest podróż wewnątrz siebie, a nie młócenie słomy wymłóconej i czy jest ważne czy jest się między ludźmi czy obok ludzi, należało­by zgłębiać naturę własnej osoby. Mistrz Eckhart w Nadrenii nauczał, że indywidualna dusza w swej niezgłębionej głębi jest tożsama z Bogiem. Stąd wniosek, że rozwijać tą myśl boskiej świadomości, która leży ukryta we wszystkich ludziach, czyli istotach rozumnych, a więc celem ostatecznym czy nie jest sa- mowiedza, rozumiana jako poznanie własnej egzystencjonalno- ści w szerszym wymiarze. Chrystus głosił przesłanie mówiąc: ja jestem drogą, a każda ze ścieżek wygląda inaczej, ale którąkol­wiek pójdziesz - dojdziesz. Za życia Jezusa religia zinstytucjona­lizowaną był Judaizm. A więc co miał na myśli Nauczyciel, czy odrzucenie religii zinstytucjonalizowanej i zhierarchizowanej, którą można posądzić za fałszywą tożsamość, a więc religia czy raczej religijność czy próżno szukać w organizacjach, albowiem blokują ścieżkę prowadzącą do prawdy, wprawiając się w stan mamrotania mantry, która wprowadza nas w stan pomroczny Niektóre jednostki nie godzą się z taką wizją, która jest lanso­wana przez oficjalne doktryny, określeniem przeżyć religijnych i egzystencjalnych, które powinny wpłynąć na wewnętrzny stan człowieka pozostającego w relacji z Bogiem, taka jednostka prze­życia religijne postrzega, jako spotkanie z tajemnicą, a zarazem odczuwa lęki fascynacją zgłębiając swoje wnętrze. Natomiast lęk należy do najbardziej powszechnych doznań człowieka i jest zjawiskiem złożonym, jako wiele reakcji emocjonalnych o streso- gennym czynniku, który jest wiązany z fizjologicznymi reakcjami organizmu. Objawia się w sytuacjach dostrzeganego zagrożenia niepewnej przyszłości. Przykładem lęku przed pustką, bezsen­sem, śmiercią czy rzeczywistością jaką niesie los, nieuchronnym potępieniem. Niezłomna wiara wzmacnia kreatywność danej jednostki pozwalając przezwyciężyć przeciwności, z jakimi ma się mierzyć. Rodzi to potrzebę ograniczenia samoafirmacji, a za­razem uznanie zależności od istoty wyższej. Zależność ta pozwala wiernemu powiązać własną egzystencję z osobą Boga, a wtedy taka jednostka w mniejszym stopniu obawia się kary. Choć z jed­nej strony można odnotować spadek zainteresowań religią, to na innej płaszczyźnie wiara wznosi się na nowe wyżyny, czego dowodzi rozwój sekt i kultów. Koniec Wersji Demonstracyjnej Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach. Wydawnictwo Psychoskok