Jestem głód

Współczucie, szok, a wreszcie wszechogarniający bunt i ból, a wszystkie z tych emocji dopełnione przenikającym smutkiem. Petra Dvoráková nakreśliła opowieść, przesyconą elementami autobiograficznymi, która choć nie grzeszy objętością, stanowi prawdziwą bombę emocjonalną, jaką pochłania się z zapartym tchem, po to, by po wszystkim pozostać w całkowitej rozsypce.

"Jestem głód" to bez wątpienia publikacja ku przestrodze, poruszająca nadzwyczaj trudne tematy, począwszy od toksycznej relacji z matką, braku miłości i dziecięcej beztroski, poprzez poszukiwanie samej siebie, swojego miejsca oraz prawdziwego uczucia, aż do podstępnej, wyniszczającej anoreksji, której mechanizmy zostały tu nakreślone bez owijania w bawełnę. Do czego może doprowadzić brak ciepła, akceptacji i bezwarunkowej miłości ze strony matki? Konsekwencje tych zaniedbań niosą za sobą dramatyczne, długofalowe skutki, są wiezieniem, z którego trudno się uwolnić nawet w dorosłym życiu, zwłaszcza, gdy trafia się na kolejne toksyczne relacje...

Ta poruszająca opowieść jest historią nieprawdopodobnie intymną, trafiającą w najczulszy punkt, w skutek czego angażuje wszystkie zmysły, wsiąka w każdą cząstkę ciała i duszy. Poruszona tematyka i autentyzm, bijący z każdej strony, dosłownie miażdżą psychicznie, rozbudzają demony przeszłości, głęboko ukryte lęki, być może także mroczne wspomnienia. Szczerze, przy żadnej książce nie wylałam tak wielu łez, już od początkowych stron wzruszenie chwytało mnie silnie za gardło, jednak emocje, jakich zaznałam dalej, przekroczyły moje najśmielsze oczekiwania.

"Jestem głód" jest niesłychanie głęboką, przejmującą historią, która skruszy nawet skamieniałe serce i doprowadzi do łez tych najodporniejszych. Boleśnie prawdziwa, przeszywająca na wskroś, doskonale ukazująca gorycz życia. To nie tylko szokująca książka o podstępnej anoreksji, lecz przede wszystkim przestroga, dotycząca zarówno dramatycznych konsekwencji braku macierzyńskiej miłości, toksycznych relacji z mężczyznami dopuszczającymi się bezwzględnej manipulacji, jak i silnej potrzeby kontroli głodu, która bardzo szybko wymyka się poza ludzką władzę. Ten emocjonalny koktajl roztrzaska wasze serce w drobny pył!

,,Jestem głód" to powieść autobiograficzna. Mam nieodparte wrażenie, że głównym wątkiem jest próba odnalezienia samej siebie. Usiłowanie rozliczenia się z przeszłością, przepracowanie trudnych, niezdrowych relacji z matką, które przyczyniają się w niewymierny sposób, do późniejszych problemów w kontaktach i relacjach z innymi ludzmi. Ciężko jest jednoznacznie ocenić taką książkę. Niemniej styl i narracja są dość chaotyczne. Metafory czasami absurdalne. Wszystko rozbija sie o formę w jakiej zostala przedstawiona historie. Do mnie taki przekaz nie trafia.
A już na pewno nie warto tej książki porównywać do ,,Wron". Zupełnie inne historie, inne eksponowanie problemu, w których też główne skrzypce grały rodzinne relacje. Przeciwstawianie jej do poprzedniej książki autorki, robi tu wiele złego, w moim odczuciu. To zupełnie inny format i kalibier udręki. Najwięcej uwagi zostało poświęcone walce z anoreksją i za taką też chyba powinna uchodzić tą lektura. Za próbę przybliżenia czytelnikowi trudnej egzystencji z tą chorobą, która często ma ukryte podłoże, głęboko w psychice. Na którą ma niewątpiwie ogromy wpływ ma przeszłość i czające się tam demony.

Zastanawialiście się jakie były dalsze losy Basi z Wron? Jestem głód możemy potraktować jako kontynuację, choć nie jest to domknięcie jej historii. To raczej opowieść o tym, co dzieje się za toksycznym gniazdem. Jak osoba, która w dzieciństwie nie zaznała wsparcia i miłości, radzi sobie w dorosłym życiu. Jakie decyzje podejmuje i jak kieruje swoim życiem.

To opowieść o wkraczaniu w dorosłość, małżeństwie i rodzicielstwie. To próba wołania o pomoc, akceptację, troskę, matczyną pociechę, szacunek i miłość. Próba uratowania się przed problemami cielesnymi i duchowymi.

Tytułowy głód to nie tylko wątek anoreksji, ale również głód dotyku, zrozumienia i prawdziwej relacji z matką. Kobieta zarówno pragnie obecności swojej rodzicielki, aby za chwilę uciszyć w sobie tę potrzebę.

Dvořáková kolejny raz tworzy bardzo realistyczny obraz wkraczania w życie i toczenia nierównej walki z całym okrucieństwem tego świata. I choć doświadczenia głównej bohaterki są inne, poważniejsze niż we Wronach, nadal podczas czytania towarzyszył mi wielki smutek i niemoc. Chociaż bohaterka dorosła, ma inne troski i zmartwienia, nadal głęboko przeżywa swoją relację z matką.

Zapewniam, że zarówno Wrony, jak i Jestem głód poruszą Was do głębi. Polecam!