Hobbit czyli tam i z powrotem (twarda)

recenzja nagrodzona 2.00pkt

Śródziemie musi istnieć naprawdę. Niemożliwe, żeby jakikolwiek człowiek wykreował tak doskonale i wiarygodnie świat, który nie istnieje. Tymi słowami można zrecenzować dzieła Tolkiena. Geografia w szczegółowych mapach, język elfów z pełnym zapisem gramatyki, dalekosiężna historia i kultura ludów. "Hobbit" - od niego się zaczęło. Na początku lat 20. i lat 30. Tolkien zaczął regularnie tworzyć fantastyczne opowieści, których akcja rozgrywa się w mitycznym świecie. W 1937 roku oczom czytelników ukazało się dzieło, które zwiastowało całkowicie nowy gatunek literacki. Był to "Hobbit" pisany z myślą o dzieciach, lecz zachwycił i dorosłych, w tym przyjaciela Tolkiena - C.S. Lewisa. Obaj czytali sobie przy herbacie wzajemnie swoje opowieści i to za namową Lewisa, ale również i pierwszego wydawcy "Hobbita" Tolkien kontynuował zamieszczoną w nim historię. Początkowo również miała być to powieść dla dzieci, a nieopatrznie wyszło spod jego ręki arcydzieło na skalę światową podczas gdy cała literatura wzbogaciła się dzięki Tolkienowi o gatunek fantasy (mowa oczywiście o Władcy Pierścieni). Tak więc "Hobbit" stał się wstępem i bramą do świata Śródziemia, który rozrastał się w głowie pisarza i rozlewał na setkach stron późniejszych powieści. Pogodna postać nieco wieksza od liliputa ale większa od krasnala, w której odwaga walczy z bojaźliwością, a wrodzona poczciwość równoważy się z nabytym sprytem. I choć to bajka - temat jest poważny. "Hobbit" to rozważania nad początkami zła w świecie i nad niewyczerpanym źródłem dobra. Powyższe wydanie zawiera najlepsze tłumaczenie Marii Skibniewskiej. Pełny tytuł powieści to "Hobbit czyli tam i z powrotem". Pytanie tylko, czy jeśli już czytelnik wejdzie TAM to ma szanse na jakiekolwiek Z POWROTEM?

Ostatnio przeczytałam książkę Tolkiena pt. "Hobbit, czyli tam i z powrotem". Nie mogę powiedzieć, żebym czyniła to z ochotą, jednak zakład, który należało wygrać okazał się ważniejszy niż wcześniejsze literackie uprzedzenia.
Choć podchodziłam do książki z pewnym sceptycyzmem, to jednak od samego początku polubiłam głównego bohatera. Jest on bowiem postacią, którą nie da się nie lubić: pogodny, pełen wigoru, jest miłą odmianą wśród grupy dość ponurych krasnoludów. Gandalf jest dla niego swoista wyrocznią, zna on przecież odpowiedzi na wszystkie pytania, znajduje rozwiązanie każdego problemu. Bilbo traktuje go jak opiekuna i właściwie ojca wyprawy. Ufa temu, co mówi i robi. Wydaje mi się jednak, iż temat książki jest dość popularny. Wszak w wielu już bajkach pojawił się motyw walki ze złem, poszukiwania skarbu, potyczek ze smokiem. Wszystko to miało pokazać odwieczną walkę dobra ze złem. A skoro już było, to dla wielu ludzi jest nudne. Tak może jednak powiedzieć tylko ten, kto "Hobbita" jeszcze nie przeczytał.
Wraz z upływem czasu, z wydłużaniem się wędrówki zmieniają się jej uczestnicy. Bilbo traci swój pedantyzm, przestaje dbać o rzeczy, które w podróży nie są istotne. Ważne jest także to, że grupę, składającą się z obcych sobie postaci, zaczyna łączyć przyjaźń. Dzięki bohaterom odkrywamy, że w każdej chwili naszego życia, niezależnie od tego, gdzie i kiedy będziemy, możemy odnaleźć w sobie nowe, dobre cechy.
Pozytywnie zaskoczyły mnie znajdujące się w książce opisy przyrody, po raz pierwszy nie przerzucałam kartek, żeby je ominąć. Są bardzo dobrze napisane, nie nudzą, ale wręcz przyciągają czytelnika.
Książka jest naprawdę godna polecenia. Jej główną zaletą jest świetna narracja, a także połączenie elementów śmiesznych i nieco przerażających. Dzięki temu wzbudza ona nie tylko zaciekawienie, ale i uśmiech na twarzy każdego czytającego. Nie można czytać jej bez emocji, ponieważ doskonale oddziałuje na wyobraźnię.
Na koniec mogę zrobić tylko jedno: gorąco polecam tę książkę wszystkim, którzy chcą spotkać się z dobrą literaturą.

Moje odczucia przed przeczytaniem
Myślę, że wiele współczesnych ludzi kojarzy dzisiaj twórczość Tolkiena. Hobbit oraz Władca Pierścieni odniosły sukces na wielką skalę. Jeżeli zaś chodzi o mnie, to dzieła te pamiętam z lat wczesnodziecięcych, lecz tylko od strony filmowej. Z okazji organizowanego konkursu pod tytułem "Hobbit kto to taki?" w mojej szkole uznałam, że to dobry moment na bliższe zapoznanie się z tą lekturą. Trochę się zdziwiłam, kiedy okazało się, że ów książka ma zaledwie 313 stron. Zadziwiający jest też fakt, że na jej podstawie nakręcono aż trzy filmy, w porównaniu z Władcą Pierścieni, gdzie z trzech części stworzono tylko jeden.

Moje odczucia podczas czytania

Zaczynając czytać, zauważamy nietypowego narratora, który jest jakby świadkiem tych zdarzeń, a jednocześnie opowiadaczem. Jego rola czasem jest zbyt dobitnie pokazana, a zwłaszcza wtedy, kiedy uprzedza fakty. Nie spodobało mi się to szczególnie. Odniosłam wręcz wrażenie jakby niektóre kwestie były na siłę wciśnięte pomiędzy wydarzeniami.
Fabuła jest bardzo wartka. Chociaż pierwszą połowę czytało mi się wolniej, to druga była naprawdę dobra. Na gwałtowny zwrot akcji nie możemy narzekać, ponieważ ledwo nasi bohaterowie odpoczną, już coś im się przytrafiło. Jest jeden główny wątek, wokół którego wszystko się dzieje i można się natrudzić, ale ciężko znaleźć wątki poboczne. Jedynym mankamentem jest to, że pewne zdarzenia są za mało rozwinięte i po prostu za szybkie na przykład mogę podać chociażby samego Smauga.
Bohaterowie główni nie do końca zyskali moją sympatię. O ile Gandalf oraz Bilbo Baggins przypadli mi do gustu, o tyle nad krasnoludami bardzo ubolewałam. Brak im kompletnie jakiegokolwiek charakteru i wyznacznika. Jak dla mnie bohaterowie pod tym względem są średnio rozwinięci.
Zakończenie jest trochę nijakie i mało emocjonujące.

Moje odczucia po przeczytaniu
W Hobbicie można wyróżnić ciekawą fabułę, ale same wydarzenia są za bardzo przewidywalne. Efekt psuje także narrator. Postacie, a zwłaszcza krasnoludowie zostali za mało podkreśleni. Większym minusem jest też brak dobitnych emocji.

Moja ocena: Książkę na końcowym etapie uznałam za średnią. Warto ją przeczytać, żeby zapoznać się z twórczością Tolkiena, a nóż widelec komuś się spodoba. Mnie jednak Hobbit nie przypadł szczególnie do gustu i pozostanę póki co przy filmowej ekranizacji.

Recenzja pochodzi z http://flokete-libro.blogspot.com

Hobbit, teraz znany jeszcze bardziej dzięki swojej ekranizacji, oddaje doskonale sposób, w jaki Tolkien tworzył. Nie jest to powieść trywialna, zewsząd wysypują się barwne opisy, wtrącenia dotyczące świata i bohaterów; to wszystko sprawia, że Śródziemie ożywa i pulsuje energią, ciągle ulega przemianom. Opowieść, którą opisuje Hobbit, to tylko szkielet, pretekst do przedstawienia przez autora bogactwa i plejady życia, jakie zapełnia ten fantastyczny świat. Mając w głowie wspomnienia z trylogii Władcy Pierścieni i Silmarilionu widać, że Tolkien tworzył to uniwersum z wielką pieczołowitością, a Hobbit stawia kropkę nad i w "Środziemiu" (samemu należy wybrać nad którym). Nieodzowny humor i lekkoduszne podejście bohaterów do problemu, a także morał płynący z przygód Bilbo Baginnsa jest uniwersalny i ponadczasowy. Niewątpliwe jest, że świat będzie chętnie sięgać po Hobbita aby zagłębić się jeszcze bardziej w tym bajecznym świecie.

"Hobbit" to klasyka fantasy. Jedno z największych dzieł literackich, które od wielu lat niezmiennie cieszy się taką samą, jeśli nie coraz większą popularnością. Ciężko jest oceniać tego typu tytuły, bo są one wręcz prekursorami innych, nowszych, a już na pewno jest tak w tym przypadku. To "Hobbit" zapoczątkował modę na magiczne stwory, czary, niezwykłych bohaterów i przygody nie z tej Ziemi. Autorem książki jest J.R.R. Tolkien, pisarz wybitny i bardzo popularny. Nie ma chyba nikogo, kto nie znałby choć jego nazwiska. To twórca wielu ekranizowanych tytułów. Jego "Władca pierścieni" jest najchętniej czytaną i oglądaną historią naszych czasów. Zarówno książki jak i filmy są bardzo znane i stały się wręcz bestsellerami. Zgarnęły dziesiątki nagród i miliony zysków. "Władca" jest tutaj szczególnie ważny i przytaczam go specjalnie, bo "Hobbit" to wstęp do kultowej serii.
Głównym bohaterem jest oczywiście jak łatwo się domyślić, tytułowy Hobbit. To człowiek, a właściwie istota minimalnych rozmiarów, większy od liliputa i mniejszy od krasnala. Cechuje go nie tylko przesadna momentami pedanteria, ale i inteligencja, spryt, zaradność i wiele więcej. To niezwykle uporządkowany typ, który ma swoje stałe rytuały i raczej nigdy nie zmienia swych upodobań, a wymarzonym dniem jest dla niego ten spędzony na słońcu, w czystym domku i w świętym spokoju. Właśnie tego wszystkiego brakuje mu po zapoznaniu kilku bardzo chaotycznych, hałaśliwych i zwariowanych osobników, krasnali i jednego poczciwego, lecz nie mniej dziwnego maga. Od tej pory Bilbo, tytułowy hobbit, oraz Gandalf i trzynastu nieznośnych krasnali, stają się drużyną wyruszającą na niezwykłą misję. Oczywiście jako że Bilbo nad życie kocha porządek i spokój, niełatwo było namówić go do udziału w podróży. Mimo wszystko, gdy Gandalfowi-czarodziejowi udało się to zrobić, dla Bilbo rozpoczyna się niezwykła przygoda podczas której wiele się nauczył, ale i dowiedział paru ważnych rzeczy o sobie samym.
Nie zdradzę jak kończy się ta historia, choć pewnie wszyscy już to wiedzą. Na pewno nie było nudno, ciągle coś się działo. Książka obfitowała zarówno w zabawne i śmieszne sytuacje i bohaterów, ale i czasami w straszne i wzruszające postaci i wydarzenia, które tylko potęgowały zachwyt czytelnika. Szczerze mogę powiedzieć, że nie było choćby strony, na której wiałoby nudą. Wciągnęłam się od samego początku i to właśnie wykreowanie tak realnego, choć nieprawdziwego świata jest największą zaletą książki Tolkiena. Jest to także jedna z niewielu pozycji, która obfituje w opisy krajobrazów i osób napisanych w ciekawy sposób. To chyba największa zmora wielu osób, nudne opisy. Tutaj z całą pewnością będzie to wasza ulubiona część fabuły.
Nie trzeba chyba nikogo przekonywać do tej powieści i jedyne co mogę powiedzieć, to że naprawdę warto, a nawet trzeba przeczytać "Hobbita" nie tylko jeśli ma się w zamiarze "Władcę pierścieni", ale i w przypadku, gdy chcecie zapoznać się z klasyką gatunku fantasy.