Geriatryczne biuro śledcze Zajazd pod Szalonym Mnichem

Gdy człowiek raz spróbuje dobre, to potem marudzi, jak na jego czytelniczy talerz trafi coś zwyczajnego. A już gdy autor pokazał, że potrafi, to cóż się dziwić, że domaga się najwyższego poziomu. I tak jest w przypadku tej książki. Pisarka specjalizuje się w komediach kryminalnych. I jak to bywa w przypadku tego gatunku, często o opary absurdu zahacza. W przypadku książki pt.: Gdzie diabeł nie może, tam trupa pośle? te opary sprawiły, że zaśmiewałam się do łez. Tu, niestety, nie było tak znakomicie. Co tam znakomicie, nawet dobrze było jedynie czasami. Historia zagmatwane, lecz tyle o ile. Bohaterowie miotają się pozornie bez sensu, a okazuje się tymczasem, że uważne słuchanie plotek jest skuteczniejsze, niż mrówcza praca policji. Plejada postaci niestandardowych dopełnia obrazu. Polecić mogę jedynie jako lekturę towarzyszącą plażowemu leżakowi.

"Geriatryczne biuro śledcze" Iwona Banach. "Zajazd pod Szalonym Mnichem" tom 2.
Mogą wystąpić spojlery.
W poprzednim tomie poznaliśmy działanie biura śledczego. Dowiedzieliśmy się, w jaki sposób sobie radzą, co chcą w zamian za swoją pracę i przede wszystkim, w jaki pokręcony sposób działają.
Czytacie komedie kryminalne?

Ja czytam i bardzo lubię, dlatego też nic dziwnego, że czytam je z wielkim zapałem. Jednak nie wszystkie mi podchodzą swoimi żartami i zbrodniami i niestety dzisiejsza pozycja jest jedną z nich.

W komediach kryminalnych bardzo sobie cenię bohaterów i to co sobą reprezentują. Tutaj bohaterów nie polubiłam i totalnie nie chodzi o ich wiek, a sposób bycia i życia.
Nie są to takie "moje" postacie, którym kibicuje i chce wiedzieć, co będzie dalej u nich. Może ze względu na dużą różnicę pokoleniową i to co myślą i robią, nie potrafiłam się zaangażować (choć jak myślę o starszych bohaterach, to nie mam jakoś problemu się z nimi zgrać).

Zauważyłam też duży spadek między 1 a 2 tomem, w historii pierwszego próbowałam jeszcze odgadnąć, kto jest kim, co zrobił i dlaczego. Tutaj przez taką "zbrodnie, której nie mógł popełnić człowiek" nie czułam się pewnie, też było za dużo postaci i usilnie zmienianych tropów.

Akcja też nie jest jakaś szybka i dynamiczna, zdecydowanie raczej powolna. A co do samego wątku morderstwa, nie jestem przekonana. Nie przewidziałam, kto jest tym złoczyńcą, ale samo rozwiązanie też średnie było. Coś mi się tam nie zgrywało ze sobą, miałam też poczucie, że dzieje się za szybko.

Wątek, który za to bardzo polubiłam to pojawienie się psa po bardzo traumatycznych przejściach i za każdym razem jak się pojawiał, miałam uśmiech na ustach.

Książka jest dla mnie niestety 3/5, a poprzedni tom to 4/5. Miałam też problem z humorem w tej pozycji, strasznie mnie nie bawił i miałam poczucie, że czegoś nie łapie w tym.