Elżbieta Batory

"Zło było i jest atrakcyjniejsza od dobra. Nie wymaga tyle wysiłku, co to drugie, jest dużo przyjemniejsze, prostsze, szybsze, uwodzi, ekscytuje, podnieca, odurza, kusi. Kolejne pokolenia ludzi ulegają złu, często na własne życzenie dając mu się ponieść, nie zważając, że jest to droga prowadząca donikąd. Mimo wielu zatrważających lekcji, jakie dała nam historia, zło wciąż jest pożądane w naszym świecie i wydaje mi się, że to już nigdy się nie zmieni."- fragment książki

Trzeba przyznać, że postać krewnej króla Polski Stefana Batorego, czyli Elżbieta Batory, była (i w sumie nadal jest) postacią poruszającą ludzi. Nazywana "Panią na Czachticach", "Wampirzycą z Transylwanii", czy "Krwawą hrabiną", postać Elżbiety budziła/budzi w ludziach postrach, niechęć, czy wręcz obrzydzenie.

W książce pana Jarosława Molendy możemy poznać wiele ciekawostek o Elżbiecie. Poznajemy kreatywne oraz niecodzienne metody torturowania stosowane przez nią, jak i jej ziomków, na postronnych ludzi, a także służących. Możemy przeczytać największe legendy, którzy tworzyli o niej ci, którzy najbardziej się jej obawiali. Na przykład, że hrabina lubiła się kąpać świeżej krwi swoich ofiar, aby zachować swoją urodę .Czy też, że uprawiała czarną magię i rzucała urokami na prawo i lewo. Niezaprzeczalnie była kobietą okrutną, mściwą, próżną, a przede wszystkim złym człowiekiem.

Po lekturze tej książki muszę przyznać, że jestem pod wielkim wrażeniem pracy wykonanej przez Autora ???? Ileż On czasu musiał poświęcić na przeczytanie, znalezienie informacji o Elżbiecie Batory. Świadczy o tym przede wszystkim aż 21 stron przypisów!, które znajdziemy na końcu tej książki. Naprawdę podziwiam ogrom wykonanej pracy, by przedstawić czytelnikom postać Elżbiety Batory, "Krwawej hrabiny".

Elżbieta Batory, chyba każdy zna hrabinę, która zyskała wiele przydomków. Krwawa hrabina, Wilkołak, Sadystka, Wampirzyca z Transylwanii, to najprawdopodobniej właśnie od niej wywodzi się legenda znanego Hrabi Draculi. Elżbieta była uznawana za inteligentną, a do tego bardzo urodziwą, jednakże jej zachowanie całkowicie temu przeczyło. Elżbieta była wyjątkowo szaloną kobietą, uznała, że kąpiele, a także napoje z krwi dziewic sprawiają, że będzie ona wiecznie młoda. Wierzyła w nieśmiertelność. I choć lata przybywały, wciąż wierzyła w swoją teorię. Z roku na rok ginęło coraz więcej młodych dziewczyn, które podstępem zwabiała do swojego zamku. To właśnie tam wraz ze swoimi zaufanymi ludźmi dopuszczała się tak drastycznych czynów. Okrutne, prawda? Jak można dopuszczać się do takiego czegoś. W dzisiejszych czasach każdy pomyślałby, że większej głupoty nie mogła wymyślić. I przede wszystkim proces sądzenia jej wyglądałby inaczej. Z tym że Elżbieta żyła ponad czterysta lat temu. W czasach, gdzie ludzie byli zacofani, tylko garstka była inteligentna. I tak naprawdę historia Elżbiety mogła zostać wyssana z palca. Może właśnie ludzie, zwłaszcza ci, którzy zaciągnęli u niej dług, mieli okazję, aby się go pozbyć? Elżbieta ponoć dopuściła się do sześciuset morderstw, co wydaje się nierealne. Może tak właściwie Batory została tylko ofiarą Habsburgów? Druga jej historia, o której słyszało niewiele osób, jest taka, że pomimo ciężkiej ręki, jaką używała dla służby, była również dobrą kobietą. Świadkowie zeznawali, że wiele razy z jej domu wychodzili ludzie pobici, bez kończyn, ze śladami przemocy. Jednakże nikt nie brał pod uwagę, że to skutki stosowanej medycyny, która znacznie różniła się od współczesnej. Wiele ciał wynieśli z jej zamku, ale to po prostu na skutek choroby, która przyczyniła się do śmierci. To były czasy, gdzie ludzie musieli leczyć się domowymi sposobami. Ziołami, stawianiem baniek, doczepianiem pijawek, a w przypadku ciężkich ran, nawet przypalaniem. Ludzie byli bardzo zacofani, mocno wierzyli w plotki, a także czary, co nie było korzystne dla hrabiny. Możemy się zastanawiać, czy Elżbieta zmarła samotnie jako ofiara w intrydze uknutej przez jej krewnych, czy naprawdę była okrutnym człowiekiem, który pozbawił niejedną osobę tchu. Tak naprawdę to sama Batory zna prawdę, którą zabrała ze sobą do grobu. Jarosław Molenda przedstawił nam świat Elżbiety, pokazując, że najprawdopodobniej Batory niesłusznie została osądzona. Jak wspomniałam, teraz możemy się tylko zastanawiać nad prawdą. W książce mamy treści, które pomogą nam podjąć decyzję. Osobiście uważam, że padła ona ofiarą. Nie mogę uwierzyć, że dopuściła się do takiego okrucieństwa. Książka jest ciekawa, ale okropnie męcząca. Autor tak chaotycznie przedstawił historię Elżbiety Batory, że momentami się gubiłam. Wielokrotne powtarzanie tych samych treści nie było korzystne, a wręcz przeciwnie. Bywało, że miałam chęć przekręcić kartki, ale twardo brnęłam do przodu. Niestety okazywało się, że po raz któryś dowiedziałam się tego samego. Gdyby książka była bardziej poukładana, czytałoby się ją o wiele lepiej. Autor ma głęboką wiedzę, jednakże przekazał ją w bardzo pogmatwany sposób. Pomimo tego te treści są bardzo intrygujące. Myślę, że to pozycja w sam raz dla tych, którzy lubią literaturę faktu, a zwłaszcza przeplataną historią.

Lubicie historie i czytacie książki biograficzne oraz literaturę faktu?
Mam dla Was bardzo intrygującą propozycję książki.

Czy Elżbieta Batory była krwawą hrabiną i seryjną morderczynią czy ofiarą spisku Habsburgów?
Autor próbuje przybliżyć nam postać tej kobiety, która była piękna, inteligentna i słynęła z wyrafinowanego okrucieństwa. Jarosław Molenda próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy krewna króla Polski Stefana Batorego była zabójczynią owładniętą obsesją wiecznej młodości, która kąpała się we krwi młodych dziewic, czy stała się ofiarą intrygi uknutej przez jej krewnych z żądnymi władzy Habsburgami? Elżbieta Batory została oskarżona o ponad sześćset zabójstw i skazano ją na zamurowanie w jednej komnat zamku.
Autor wnikliwie i rzetelnie przedstawił nam postać tej kobiety. Chociaż wiele dokumentów zaginęło to mimo wszystko możemy przekonać się jaką była kobietą. Jednak, czy dopuściła się morderstw?
Jeśli lubicie czytać książki o kontrowersyjnych czasach i oparte na faktach to będziecie usatysfakcjonowani lekturą.
Ja uwielbiam czytać książki, które przenoszą mnie do innej epoki historycznej.
Podoba mi się styl oraz pióro autora. Jarosław Molenda potrafi zainteresować czytelnika. Książka jest dopracowana w każdym detalu.
Czekam z niecierpliwością na kolejne książki autora.

Polecam gorąco!

Lubicie czytać biografie?
Ja bardzo chętnie sięgam po życiorysy osób które darzę sympatią lub takich które z jakichś powodów budzą kontrowersje.
Tym razem dzięki współpracy z wydawnictwem Filia trafiła do mnie książka z serii Na faktach.
Jej autorem jest Jarosław Molenda zaś postacią, której dzieje chciał nam przybliżyć- węgierska Hrabina,księżna Elżbieta,siostra króla Stefana Batorego. Jaka była?
Na to pytanie naprawdę trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi.
O tej władczyni krąży zdecydowanie zbyt wiele pogłosek by można było stwierdzić co jest faktem, a co mitem.
W swej opowieści autor zabiera nas do naprawdę odległych czasów-życie księżnej na przełom XVI i XVII w. 
Znajdziemy tu całe mnóstwo detali dotyczących zarówno jej samej jak i realiów w jakich przyszło tej barwnej postaci funkcjonować.
Dowiadujemy się, że Elżbieta uznawana była za osobę wyjątkowo inteligentna i urodziwą.
Najwięcej jednak mówiło się o tym ,że kobietę tę cechowało w głównej mierze okrucieństwo na niepojętą wręcz skalę.
Wampirzyca z Transylwanii czy Krwawa Hrabina to tylko niektóre z jej niechlubnych przydomków
Śmiało można natomiast , nazwać ją pierwszą znaną seryjną morderczynią , zaś metody jakich używała by zadawać cierpienie swoim ofiarom były wyjątkowo brutalne i wyrafinowane.
Po prostu przerażające
By zobrazować o czym mowa przytoczę cytat
 "Uchodzi za najokrutniejszą na świecie seryjną morderczynię. Wampirzyca pijąca i kąpiąca się we krwi swoich ofiar. Czarownica, lesbijka, sadystka.
Jarosław Molenda swe rozważania snuje w sposób wyjątkowo wnikliwy przedstawiając wiele wykluczających się wzajemnie tez nie opowiadając się jednak za żadną z nich.
Historia pokazuje przecież, że prawdę- zwłaszcza tak znają jedynie ci których sprawa dotyczyła w jakikolwiek sposób.

Muszę przyznać, że nie była to łatwa lektura. Choć objętościowo nie zalicza się do tzw cegieł , wymaga ogromnej uwagi i skupienia.
Gdy o niej myślę na myśl przychodzi mi bardziej określenie rozprawa naukowa niż biografia.
I choć chylę czoła wobec ogromnej merytorycznej wiedzy Pana Jarosława oraz podziwiam ogrom pracy jaką włożył on w tę opowieść -powiem całkiem szczerze -nie do końca są to moje klimaty. Nie przenawia do mnie również zastosowana narracja .
Zdecydowanie bliższe są mi powieści fabularne lub takie które opowiadają o współczesnych monarchach.
Polecam jednak serdecznie osobom z zamiłowaniem do historii i dysput naukowych- z pewnością znajdą tu to ,co najbardziej cenią. ????