Dziewczyna, która patrzyła w Słońce

?RECENZJA?

Michał Tarkowski jest autorem dość popularnych książek. Przeprowadza się do nowego mieszkania. Pewnego dnia okazuje się, że jego sąsiadką jest znana pisarka Justyna Różycka. Mężczyzna mimo iż pisze lektury z innego gatunku literackiego niż kobieta, jednak nie czuje się dobrze z tego powodu. Michał przez pewną sytuację zmuszony jest zapukać do Justyny. Jedno spotkanie rodzi kolejne. Czy połączy ich coś więcej niż sprawy zawodowe?
????
Z autorką ... miałam do czynienia jakiś czas temu, dlatego skusiłam się na jej kolejną książkę. Jednak jestem dość rozczarowana. Nie wiem czego oczekiwałam od tej powieści, nie wiem czego tak naprawdę chciałam dostać od niej, ale to, co dostałam, nie przypadło mi do gustu. Momentami czytając już się męczyłam, ale to przez ogólną fabułę, chciałam jak najszybciej skończyć i zapomnieć o niej, ale się nie dało, bo na półce czeka jeszcze drugi tom ???? No cóż... życie ???????? Historia kompletnie mnie nie porwała, niczym mnie nie zaskoczyła, nie była spektakularna, ani sięgająca zenitu. Dla mnie była okropnie nudna, taka napisana na siłę ???? Piszę to naprawdę z wielkim bólem serca, bo powieść autorki "Sztuka dawania prezentów" bardzo mi się podobała i też wyciągnęłam z niej drugie dno. A tutaj? Kompletnie nic ???? Pytam się Why? ???????????? Kreacja bohaterów niczego sobie, nie była najgorsza, lecz jakoś niespecjalnie przypadli mi do gustu ???? Nie polubiłam się z nimi i tym bardziej nie będę za nimi tęsknić ???????? Jednak muszę pochwalić jedną rzecz! A mianowicie język i styl napisanego utworu. Dzięki tym niuansom przez książkę się "płynie" i w sumie strona ucieka za stroną, co mimo tego, iż powieść nie za bardzo mi leżała, powodowało dość płynne i sprawne czytanie. Mam nadzieję, że drugi tom bardziej mi się spodoba i będę mogła napisać na jego temat więcej pozytywów niż negatywów. A Wy czytaliście tę lekturę? Jakie macie o niej zdanie? Dajcie znać! ????
????
...????
????

Szczerze powiedziawszy myślałam, że ta książka jest debiutem, i nie ze względu na styl, a raczej na to, że nazwisko autorki jest mi kompletnie nie znane. A tu okazuje się, że jej dobrobek jest imponujący. Ciekawe czy wszystkie powieści są utrzymane w takiej lekkiej i optymistycznej konwencji.

Tak, to powieść przyjemna i z pozytywnym wydźwiękiem. Taka niezobowiązująca komedia romantyczna, którą z powodzeniem pochłoniemy na słonecznym balkonie. A zaczyna się typowo, dwójka ludzi spotyka się w nietypowych okolicznościach, i oprócz bycia autorami książek nic ich nie łączy. Ale tylko przez chwilę. Potem spokojnie możemy dać się ponieść fabule, która może nie jest odkrywcza, jednak bardzo sympatyczna. Styl prosty, niewymagający,  może trochę nierówny, jednak nie wpływa  to na odbiór całej powieści.

Jest to obyczajówka, która nie będzie wymagać od nas skupienia i nagromadzenia czasu. To taka lektura na upalny dzień - lekka i świeża.

"Dziewczyna, która patrzyła w słońce" to pierwszy tom z cyklu Między stronami życia.
Dwoje autorów książek, można powiedzieć rywali, spotyka się ze sobą przez przypadek. Michał Tarkowski, autor horrorów przeprowadza się do nowego mieszkania. Okazuje się, że jego sąsiadką jest słynna autorka romansów, Justyna Różycka.
Najbardziej barwną postacią książki jest matka Michała. Jest to kobieta przebojowa, która wnosi do powieści dużo uśmiechu.
Lekka i przyjemna lektura. Dużo opisów sprawia, że z łatwością przenosimy się do świata bohaterów. Książka napawa optymizmem i jest idealną odskocznią od codzienności.
Książkę czyta się bardzo szybko. Historia wciąga od samego początku, a okładka wręcz zachęca, żeby usiąść na tarasie z kubkiem kawy j zatracić się w lekturze.

Kiedy przeczytałam zapowiedź powieści Pani Anny Szczęsnej ?Dziewczyna, która patrzyła w słońce?, czułam że muszę ją przeczytać. Czasami tak jest, że jak przeczytam zapowiedź, wiem że to książka dla mnie. Właśnie na ten moment mojego życia. I tak było tym razem. Intuicja mnie nie zawiodła.
Michał Tarkowski to autor horrorów. Jego ulubioną zabawą jest sprawdzanie na której pozycji listy bestsellerów znajduje się jego najnowsza książka. Justyna Różycka to delikatna autorka romansów. Jej powieści zachwycają czytelniczki. Co łączy tych całkowicie różnych bohaterów? To samo wydawnictwo, mieszkanie obok siebie i wyjazd do Różanych Dołów.
?Odsunął od siebie wszystko, co wymagało dalszego działania. Jutro, jutro też będzie dzień. Wtedy zastanowi się co powinien zrobić w pierwszej kolejności.
Od razu poczuł się lepiej. Prokrastynacja była jak tłusty pączek, którego zdecydowanie powinien unikać. Czarne ubrania wyszczuplały, ale bez przesady. Jeśli nie raz i nie dwa pozwolił sobie na odrobinę słodkości, musiał zmierzyć się z konsekwencją, czyli ze spodniami, które niespodziewania nie chciały się dopiąć, i z opuchlizną w pasie, którą tak trudno potem zlikwidować. Podobnie było z odwlekaniem pewnych rzeczy, które nie należały do przyjemnych, ale zrobić je trzeba.
- Ciężki jest los pisarza ? mruknął w zgięcie łokcia, którym przykrył twarz, i zmusił się do wstania.?
Co mnie ujęło w tej powieści? Narracja prowadzona z punktu widzenia obydwojga pisarzy. On początkowo zgnuśniały, nadęty i samotny, autor poczytnych horrorów. Ona eteryczna, przyjazna, autorka romansów. Każde z nich ma swoje obowiązki, metody pracy, troski i zobowiązania. A jednak mimo odmiennych poglądów na świat, połączy ich burza i ?. Ale o tym sza. Przeczytajcie, nie będziecie żałować.
Dawno nie czytałam tak słonecznej powieści. Tak kolorowej, ciepłej, barwnej i wciągającej. W miarę jak ilość stron do przeczytania malała, coraz bardziej nie chciałam rozstawać się z tą ciekawą parą. Dobrze że Autorka szykuje kolejny tom. Nie mogę się doczekać.
Za egzemplarz recenzyjny dziękuję ... Polecam i zapraszam na stronę: ...
Ilość stron: 368
Data premiery: 28 kwietnia 2021

"Dziewczyna, która patrzyła w słońce" jest pierwszym tomem serii Między stronami życia. Patrząc na okładkę i tytuł książki, spodziewałam się raczej słodkiej historii. Jednak zostałam pozytywnie zaskoczona, gdyż za tą optymistyczną otoczką kryło się coś znacznie więcej. To ważne tematy i problemy, jak chociażby trudne relacje rodzinne czy samotność wśród ludzi.

Znacie związki, gdzie obie osoby wykonują tę samą pracę, ten sam zawód. Z pewnością z jednej strony jest to fajne, ale z drugiej może prowadzić do konfliktów, zazdrości, rywalizacji. W niniejszej powieści poznajemy dwoje pisarzy, którzy piszą różne gatunkowo książki i mają swoje grono czytelników. 

Autorka w interesujący sposób wprowadza nas w świat wydawniczy pokazując go od środka. Kreśli również to, jak autorzy postrzegają życie, jak odbierają wszystko to, co ich otacza. Opisy Torunia, Warszawy czy Różanych Dołów są tak bardzo sugestywne, iż niemal czujemy jakbyśmy byli w tych miejscach osobiście. Jednakże liczyłam na większą ilość dialogów oraz głębszą relację, chemię i przyciąganie między bohaterami, która pojawia się dopiero pod koniec książki. 

Bohaterowie... no cóż, wypadają nieco blado. Justynę polubiłam chyba głównie za jej życiowy optymizm. Ale i współczułam jej, że nie ma zrozumienia i wsparcia ze strony rodziców, że tak bardzo tęskni za bezgraniczną rodzicielską miłością, pragnie matczynej bliskości i tego jedynego słowa, że jest z niej dumna. Chciałabym, aby ten wątek został szerzej rozbudowany. Z kolei z Michałem już nie poszło mi tak gładko. Ale to dobrze, bo lubię obserwować przemiany postaci. A ten facet trochę krwi mi napsuł. Wszak dorosły mężczyzna, a zachowywał się jak dziecko. Warto przyjrzeć się jego relacji z matką (jest najbarwniejszą postacią książki). Może i wydaje się nadopiekuńczą, ale popieram w całej rozciągłości to, co zrobiła względem syna. A ten wraz z upływem stron małymi kroczkami zjednywał sobie moją sympatię. Ale czy w końcu był bardziej zdecydowany, przestał się okłamywać i przede wszystkim, czy wziął się za siebie? To już musicie sami sprawdzić, ja nic więcej nie mogę zdradzić.

Anna Szczęsna udowadnia, że w życiu nic nie jest oczywiste. Ono zaskakuje, każdego dnia ma dla nas niespodzianki. Z tym że my nie zawsze potrafimy albo nie chcemy zauważyć tego, co ważne, tego co mamy tuż obok na wyciągnięcie ręki.

"Dziewczyna, która patrzyła w słońce" to niespieszna, ciepła, lekka, z nutą humoru powieść, dzięki której poczujecie na policzku delikatny wiosenny wietrzyk. Myślę że dam szansę kolejnym odsłonom tej serii, zwłaszcza że zakończenie dość mocno mnie zaintrygowało.

...

?Dziewczyna, która patrzyła w słońce? ? Anna Szczęsna

On- prawie czterdziestoletni mężczyzna. Autor powieści z gatunku horror. Samotnik. Jest w trakcie pisania swojej kolejnej książki. Cały czas dąży do tego aby to jego dzieło znalazło się w topce czytanych pozycji w kraju.

Ona- pozytywnie nastawiona do życia, znana pisarka romansów. Otwarta na świat, uwielbiająca kontakt z ludźmi. Organizuje spotkania z najbliższymi jednakże kiedy tworzy zamyka się w czterech ścianach i nie ma jej dla nikogo. Uwielbia styl vintage oraz rośliny.

Dzieli ich, a jednocześnie łączy tak samo wiele? Czy decyzja Michała o przeprowadzce okaże się dobrym pomysłem? Czy po kilkumiesięcznym procesie twórczym Justyna będzie w stanie żyć normalnie? Czy więź z rodziną lub jej brak jest w stanie wpłynąć na całe dorosłe życie człowieka? Czy sąsiedzi będą w stanie się dogadać? Czy ci dwoje będą w stanie sobie pomóc, a może połączy ich coś więcej niż tylko wspólne wydawnictwo?

Autorka w bardzo obrazowy sposób pokazuje czytelnikowi otoczenie, w którym dzieje się cała fabuła. Zarówno opisy Torunia, Warszawy jak i Różanych Dołów sprawiają, że można się poczuć jakby się towarzyszyło bohaterom w każdym momencie ich przygody.

Co do samych zaś postaci to Justynę da się polubić od pierwszych stron. Do tego jest to osoba której można współczuć trudnej relacjo z rodzicami. Pozytywnie zakręcona kobieta, z którą można byłoby się zaprzyjaźnić. Natomiast Michał od samego początku bardzo mnie irytował. Niby dorosły mężczyzna, a zachowuje się jak dziecko. Do tego ten brak zdecydowania, ciągłe okłamywanie samego siebie no i troszkę dziwna relacja z matką?

Podsumowując pomimo powyższego nie zrażajcie się co do postaci Michała. Jak to bywa w książkach czy też filmach bohater przechodzi przemianę. Z każdą kolejną stroną czytelnik zaczyna mu kibicować coraz mocniej ;) Uważam, że jest to dobrze skrojona literatura obyczajowa. Lekka, do pochłonięcia na jeden, góra dwa wieczory. Do tego to niejednoznaczne zakończenie, sprawiające, że chce się od razu sięgnąć po kolejny tom :)