Dzieci zapomniane przez Boga

Do londyńskich szpitala trafia kobieta z silnymi bólami brzucha. Po przeprowadzonych badanach okazuje się, że jest w ciąży, ale płód jest poważnie zdeformowany. Przypadki takich płodów pojawiają się także w innych szpitalach.
Gemma Bright jest pracownikiem jednej z firm nadzorujących system kanalizacyjny. Podczas inspekcji jednego z kanałów, wraz ze swoją grupą jest świadkiem niewytłumaczalnych zjawisk. W panującym zamieszaniu ginie jej przełożony, którego potwornie okaleczone zwłoki zostają odnalezione po pewnym czasie.
Poraz kolejny Dżamila Patel i Jerry Pardoe łączą siły. Czy uda im się ocalić Londyn przed nadchodzącą katastrofą?

"Dzieci zapomniane przez Biga" to kolejna część przygód bohaterów świetnego "Wirusa". Autor poraz kolejny urzeka czytelników klimatem zjawisk paraninormlanych, jednocześnie łącząc je z problemami współczesnego świata. Tym razem Masterton porusza jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów- aborcję.
Książka wciągneła mnie od pierwszych stron. Poraz kolejny było brutalnie i niepokojąco. Masteron potrafi trzymać czytelnika w napięciu i wzbudzić w nim emocje, które potrafią sięgnąć zeniutu.
Jeżeli jesteście fanami literatury grozy oraz zjawisk paranormalnych to z całego serca polecam!

Od kilku miesięcy chodziły za mną powieści Grahama Mastertona. Wszystko przez to, że wiele osób zachwyca się powieściami tego autora ? ja również bardzo chciałam przekonać się, na czym polega cały ten szał. W moje łapki wpadł drugi tom serii Wirus, choć ja oczywiście pierwszego jeszcze nie czytałam. Czy jednak udało mi się bez problemu wciągnąć się w historię przedstawioną w Dzieciach zapomnianych przez Boga? O tym opowiem za chwilę.

W jednego z londyńskich szpitali trafia młoda kobieta z bardzo silnymi bólami brzucha. Okazuje się, że w jej macicy rozwija się dziecko, jednak badania wykazują, że jest ono bardzo zdeformowane. Wydawać by się mogło, że taki płód nie przeżyje, ale wbrew logice i wszelkiej nauce on nadal żyje. Podobne uszkodzone płody pojawiają się również w innych szpitalach... Pracownicy firmy nadzorującej system kanalizacyjny Londynu dokonują inspekcji jednego z kanałów. Gemma, pracownica tejże firmy jest świadkiem dziwnych zjawisk. Przez powstałe zamieszanie, w kanałach ginie jej przełożony, którego okaleczone ciało zostaje odnalezione po czasie. Czy detektywom uda się ustalić przyczynę tych wydarzeń i rozwiązać zagadkę związaną z okaleczonymi płodami?

Zacznę od wszystkich plusów tej powieści, jakie udało mi się zaobserwować. Przede wszystkim na uznanie zasługuje styl pisania autora, który sprawił, że słowa skutecznie zamieniały się w obrazy w mojej wyobraźni. Nie każdy pisarz potrafi sprawić, by jego historia ożyła, a Grahamowi Mastertonowi się to udało fenomenalnie. Dzieci zapomniane przez Boga to horror, choć domyślam się, że nie wszyscy zgodzą się z tym określeniem. Ja jednak jestem w stanie potwierdzić, że ta powieść to prawdziwa przedstawicielka literatury grozy, a po jej lekturze bałam się chodzić wieczorem do łazienki - no cóż, Grahamie, udało Ci się mnie nastraszyć.

Kolejną zaletą tej historii jest bardzo dobra kreacja bohaterów. Choć było ich tutaj dość sporo, to nie przeszkadzało mi to, a w dodatku każdy z nich został przedstawiony w taki sposób, że chciało się czytać o ich dalszych perypetiach. Najbardziej przypadła mi do gustu Gemma, ale nie wiem sama, z jakiego konkretnie powodu. Po prostu wydała mi się sympatyczna i sprawiła, że z ogromną ciekawością czekałam na dalszy rozwój sytuacji.

Nieświadomie sięgnęłam po powieść, która porusza wątek aborcji oraz chorych płodów. Przez to również odbiór tej historii był przeze mnie jeszcze mocniejszy, a po jej skończeniu musiałam przez chwilę pogapić się w sufit. Nie dość, że taka tematyka, to jeszcze Graham Masterton tak namieszał mi w głowie, że nie wiedziałam, jak się nazywam. Być może moje zachwyty są spowodowane tym, że jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego pana, ale nie zmienia to faktu, że jestem zachwycona.

Z minusów mogłabym wymienić zwalniające tempo akcji, ale c?mon. Przecież, takie momenty także są potrzebne! Dlatego nie uważam tego za minus, a za plus ? budowane dzięki temu zabiegowi napięcie było jeszcze większe.

Jeżeli szukacie świetnej powieści, która może zmrozić Wam krew w żyłach, to sięgajcie po Dzieci zapomniane przez Boga. Jest to co prawda drugi tom, ale spokojnie można go czytać bez znajomości poprzedniego. Jednak ja i tak z chęcią nadrobię poprzednie książki autora, by zobaczyć, co jeszcze ma do zaoferowania.

"Brzydota może być przekleństwem, ale nie jest grzechem".

W takim wydaniu najlepiej smakują mi książki Grahama Mastertona, kiedy przywołuje wyobraźnię do nadprzyrodzonych zjawisk, okultystycznych praktyk, surrealistycznych incydentów. Nie brakuje makabrycznych i szkarłatnych scen. Coś osobliwego czai się w głębokim cieniu mrocznych sfer, wypełnia się intensywnymi negatywnymi emocjami, z przerażającą demoniczną siłą próbuje przejąć ster nad ludzkością. Zaczyna od pozornie nieistotnych dziwactw, rozwija w trudną do zdefiniowania trwogę, aby zakończyć w barwach czystego szaleństwa. Na szczęście, zawsze pojawi się na horyzoncie przepełniona dobrem dusza, która z trwogą, ale i determinacją, stawia czoło złu. Skrajności szarpią się o sumienie i szlachetność człowieka, pożądają władzę nad jego myślami i czynami, przyporządkowują budujące lub niszczące wzorce zachowań i postaw. Bez względu na stabilność kręgosłupa moralnego wystawiają każdego na ciężką próbę wiary i zrozumienia czegoś, co wymyka się wszelkim naukom i racjonalności.

Para detektywów, Jerry Pardoe i Dżamila Patel (trochę zmienili imiona od pierwszego tomu), prowadzi śledztwo w zawiłej i niecodziennej sprawie. Ponieważ wcześniej świetnie sprawili się w dochodzeniu ocierającym się o irracjonalne siły, przyszyto im łatkę duetu zajmującego się wyjaśnianiem zbrodni ocierających się o paranormalność. W londyńskich kanałach mają miejsce brutalne niewytłumaczalne zjawiska, równolegle w szpitalu pojawiają się zdeformowane płody, które żyją pomimo ogromnych wad, a lekarze nie potrafią określić dlaczego. Początkowo Jerry i Dżamila nie łączą tych wątków, ale w miarę posuwania się śledztwa, otrzymują dowody, że coś zdecydowanie jest nie tak, a punkt styczny spraw wyłania się z mgły przeszłości i tajemnic.

Powieść ciekawie prowadzi odbiorcę, angażuje na poziomie nieprawdopodobnych okoliczności, rozszerza kryminalny aspekt o niebezpieczeństwo grożące głównym bohaterom serii. Aby w pełni cieszyć się przygodą czytelniczą, trzeba przymknąć oczy na nielogiczności i nieścisłości, ale to właśnie dzięki nim intryga dostaje dodatkowy wymiar i nakręca się spirala dreszczy. Narracja obfituje w szczegóły, by łatwo przeniknąć do wykreowanego świata, jednak nie dominują. Dobrze zrelaksowałam się przy książce, dostarczyła ciekawych wrażeń, oderwała myśli od jasności dnia a przyciągnęła ku nocnej marze. Liczyłam na mocniejsze akcenty w finalnej odsłonie, lecz i tak było obrzydliwie, szkaradnie, piekielnie i koszmarnie, czyli jak na prawdziwy horror przystało.

Autor ten w bardzo obrazowy sposób opisuje rozwój wydarzeń i poszczególne sytuacje ? chwilami osoby bardziej wrażliwe zdecydowanie nie będą w stanie sobie z tym poradzić. Graham Masterton nie stroni od brutalności czy makabry, ale też pobudza umysł czytelnika pod kątem nie tylko potencjalnej obrzydliwości, ale pobudza wyobraźnię pod kątem psychologicznym. Generalnie, choć powieść ta nie wywołała we mnie większego uczucia strachu czy wyrzutu adrenaliny, to i tak uważam ją za godną uwagi i przyjemną lekturę. Lubię powracać do twórczości tego człowieka, zawsze dobrze się przy niej bawię, a fakt, że udało mu się tym razem przemycić w tego typu historii tak kontrowersyjną i refleksyjną tematykę, jest czymś naprawdę pozytywnym.
...

TO ŻYJE!

W ostatnim czasie Graham Masterton serwował nam głównie powieści ze swojego cyklu thrillerów o przygodach Katie Maguire. Teraz zaś w końcu wraca do tego, co wychodzi mu najlepiej: rasowego horroru o nieczystych siłach i dziwacznych wydarzeniach, mocno pomieszanego z seksualną stroną ludzkiego życia. Nie jest to horror dla wszystkich, a na pewno nie dla wrażliwych ? taka już specyfika tego pisarza ? ale jeśli lubicie jego prozę, ?Dzieci zapomniane przez Boga? to lektura, której powinniście poświęcić uwagę.

Młoda kobieta zaczyna mieć ostre bóle brzucha. Trafia do szpitala, ale na pytania lekarzy o ewentualną ciążę odpowiada, że niedawno miała aborcję, a od tamtej pory nie była z mężczyzną. Wkrótce jednak okazuje się, że jednak w jej brzuchu rozwija się płód i to tak zdeformowany, że lekarze przestrzegają ją przed oglądaniem go nawet na USG. Ciąża zostaje przerwana, dziecko wydobyte, umiera? Koniec? Dopiero początek, bo wbrew wszystkiemu to coś, co trudno nawet nazwać człowiekiem żyje. A na dodatek wkrótce w szpitalach przybywa podobnych przypadków?
Tymczasem w londyńskich kanałach coś zaczyna się dziać. Coś dziwnego i śmiertelnie niebezpiecznego. Czy obie sprawy mogą się łączyć?
To już ustalić muszą detektywi Dżamila Patel i Jerry Pardoe, którzy znów łączą siły i wkraczają do akcji. Co jednak dzieje się w Londynie? Prawda może być o wiele bardziej przerażająca, niż ktokolwiek mógłby sądzić, a co gorsza o wiele bardziej katastrofalna w skutkach, niż mogłoby się to wydawać?

Dwa lata temu na sklepowych półkach pojawił się udany horror Mastertona, ?Wirus?. Nastrojowa powieść w klimatach ?Futerek?, jednego z najlepszych odcinków drugiego sezonu ?Mistrzów Horroru? zdawała się być samodzielnym, niezależnym dziełem i takim właśnie była, aż do dziś. Teraz jednak czytelnicy mogą poznać dalsze losy bohaterów tamtej książki. I to zarazem w powieści jeszcze mroczniejszej i mocniejszej, niż jej poprzedniczka.

?Dzieci zapomniane przez Boga? to rzecz, która miłośnikami Mastertona nie wstrząśnie. Przez lata zaserwował nam tyle mocnych wizji, tak sugestywnych, że autentycznie obrzydliwych czy bolesnych, że nie zdoła już niczym zaskoczyć. Ale dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z jego prozą, znajdzie się tu wiele mocnych elementów. O tym trzeba pamiętać, ale przecież za to i za klimat przede wszystkim kocha się prozę autora. Masterton miewa dziwne pomysły i kiepskie rozwiązania fabularne, że już o niektórych zakończeniach nie wspomnę (który autor horrorów ich nie ma, prawda?), ale nastrój panujący na stronach jego dzieł, brutalność i trafność opisów sprawiają, że reszta przestaje mieć znaczenie.

Na szczęście ?Dzieci?? to horror zarówno dobrze napisany, jak i pomyślany. Kawał typowego straszaka, który czyta się szybko, lekko i z napięciem. Na wakacyjne popołudnia z książką w ręku czy na zbliżające się jesienne ponure dni to rzecz, jak znalazł. I przy okazji daje nadzieję, że zrobi się z tego jakaś ciekawa seria na miarę ?Manitou?.