Do zakochania jeden rok

Zaraz po przeczytaniu pierwszego tomu przygód Zojki Tuszyńskiej sięgnęłam po tom drugi licząc na dobrą zabawę. Byłam ciekawa, czy dalszy ciąg serii o pechowej Zośce będzie równie lekki i śmieszny, jak pierwsza część.

Tym razem w powieści było bardzo mało babuni Łyczakowej. Ciut mnie to rozczarowało, jednak cóż zrobić, kiedy fabuła opierała się tutaj głównie na poszukiwaniach babuni, która... zaginęła! W dodatku jedyną osobą, która naprawdę się zmartwiła i rozpoczęła poszukiwania na własną rękę, była Zojka. Nawet własna rodzina usiłowała ją uspokoić, że babci z pewnością nic się nie stało i nikt jej nie uprowadził, tylko "sama gdzieś polazła". A "jak polazła, to i wróci". I tyle miała Zojka pożytku z najbliższej rodziny... Aspirant Chochołek również nie był szczególnie pomocny. Śledztwo utknęło w martwym punkcie i nie wyglądało na to, żeby coś miało się zmienić, szczególnie w sytuacji, kiedy Chochołek interesował się zdecydowanie czymś, a właściwie KIMŚ innym, zamiast poszukiwać starszej pani. Do tego redaktorek, który wciąż działał Zojce na nerwy i z wzajemnością...

Ten tom pełen był zabawnych perypetii trójki głównych bohaterów: Zojki, Kordeckiego i Chochołka, a miejscem, które łączyło ich wątki, była powstała niedawno w Wadowicach agencja matrymonialna "Do Zakochania Jeden Rok". Wszyscy, włącznie z babunią, stali się szybko klientami agencji, choć każdy miał, rzecz jasna, zupełnie inne ku temu powody. A jakie? Nie zdradzę, przekonacie się podczas lektury. Fabuła nie jest skomplikowana, czasami przewidywalna, ale i tym razem nie przeszkadza to w dobrej zabawie. Świetne dialogi wywołują uśmiech na twarzy, a lekki styl autorki sprawia, że podczas lektury można się zrelaksować.

Co mnie irytowało podczas lektury, to przede wszystkim chyba słowo, którego nie lubię, a powtarzało się w tekście bardzo często. Otóż, bohaterowie w tym tomie wciąż bełkotali. Nic nie poradzę na to, że naprawdę strasznie nie lubię tego słowa. Warto byłoby poszukać jakiegoś zastępstwa...

?Do zakochania jeden rok? jest drugim tomem cyklu ?Kronika pechowych wypadków? Joanny Szarańskiej. Mamy w nim okazję spotkać się znowu z babunią Łyczakową, aspirantem Chochołkiem, redaktorem Kordeckim i przede wszystkim z Zojką Tuszyńską, której życiem rządzi przypadek sprzymierzony z pechem. Zdobywszy wreszcie wymarzoną pracę, Zojka zamierza żyć przykładnie i spokojnie, nie mieszając się w żadne kryminalne afery. Niestety nagłe zniknięcie babuni Łyczakowej zmusza ją do działań, od których jeszcze niedawno tak stanowczo się odżegnywała. Tropy wiodą Zojkę do agencji matrymonialnej ?Do zakochania jeden rok?, a intuicja podpowiada, że pod płaszczykiem zwykłego funkcjonowania kryje się tam coś mocno podejrzanego. Równocześnie z Zojką agencją zaczyna interesować się również aspirant Chochołek. Przymierze tych dwojga nie może oznaczać niczego innego, jak tylko kłopoty. Wielkie kłopoty. ? Uwolnij ją ? poprosiła słabo. ? Ona nie wytrzyma? Kobieta pokręciła głową z lekkim uśmiechem. ? Tym lepiej. Jeden problem z głowy. Tobą też się zajmiemy, nic się nie martw. Niech tylko ten żałosny dupek poskłada swoje jaja do kupy! ? Zerknęła w kierunku drugiego pokoju i skrzywiła się z niesmakiem. ? Zresztą o jakich jajach my mówimy? Podczas czytania książek Joanny Szarańskiej zawsze zastanawiam się, jak ona, do jasnej stokrotki, to robi. Czytam bardzo dużo, zostawiłam za sobą tysiące książek i naprawdę niełatwo mi zaimponować. Joanna czyni to bez wysiłku. W przeciwieństwie do wielu innych pozycji z gatunku ?komedia kryminalna? jej książki naprawdę bawią i śmieszą. Rzeczywiście są wesołe, a nie jedynie wesołkowate. Nie ma w nich żadnej sztuczności, żadnego silenia się na dowcip. Z każdej karty emanuje autentyczne, niewymuszone poczucie humoru. Czytałam już książki uznawane za kwintesencję dowcipu, przy których nie drgnęły mi nawet kąciki ust, a o serdecznym śmiechu w ogóle nie było mowy. Przy książkach Asi zwijam się ze śmiechu, przez co zdarzyło mi się wywołać sensację w miejscach publicznych. Wisienką na torcie jest sprawnie poprowadzony wątek kryminalny. Tutaj wszystko jest uporządkowane i logiczne, bez wewnętrznych sprzeczności i bez absurdalnych rozwiązań. Chaos rządzący losami Zojki absolutnie nie przekłada się na konstrukcję tej części fabuły. Joanno, byłaby z Ciebie świetna ?kryminalistka?. Przygotowany przez Joannę Szarańską tort jest również przyozdobiony piękną polszczyzną, w którą autorka świetnie wkomponowała gwarowe wyrażenia używane przez babunię Łyczakową, co dodatkowo wzmogło autentyczność dialogów. ?Do zakochania jeden rok? jest świetnie napisaną książką, zachęcam więc wszystkich do sięgnięcia po nią i do delektowania się lekturą.

"Do zakochania jeden rok" to kontynuacja przygód Zojki Tuszyńskiej, którą poznaliśmy w ?Kłopoty mnie kochają?. Czy książka wypadła lepiej niż jej poprzedniczka?

Zojka nareszcie znalazła wymarzoną pracę w redakcji i liczy na odrobinę spokoju. Wszystko, co dobre, szybko się kończy? Gdy początkująca dziennikarka goni za newsami, do których jeszcze nie dotarł konkurencyjny tygodnik, gorący temat trafia się bardzo blisko. Za blisko! Zaginięcie ukochanej babci sprawi, że Zojka nie cofnie się przed niczym. Zostanie klientką biura matrymonialnego, napadnie mrugającego donżuana, a nawet spróbuje? karpackiej kuchni! W poszukiwania zaangażuje się również aspirant Chochołek, który po cichu liczy na to, że przy okazji znajdzie swoją drugą połówkę. Zojkę czekają randki w ciemno z całą galerią osobliwych podrywaczy z Wadowic, bo jej babcia przed zaginięciem podobno kogoś poznała?

Już pierwsze zdanie z opisu jest zaprzeczeniem tego, co Zoja sobą reprezentuje. Ona i spokój? Proszę Państwa, to nie idzie w parze. Idzie zato w zupełnie innym, nieprzewidywalnym kierunku. Kiedy przewracałam ostatnią kartkę ?Kłopotów? zaczęłam się zastanawiać, co może się jeszcze przytrafić w tak małej miejscowości? Matrymonialne perypetie pewnie przyszłyby mi do głowy na samym końcu albo i wcale, więc tym mnie Joanna zaskoczyła i to jak! W najlepszym dla siebie wydaniu. Jest dramat, jest odrobina kryminału i cała masa humoru, wybuchy niekontrolowanego śmiechu gwarantowane, także dobra rada ? nie czytajcie w pracy:D

O samych bohaterach napiszę bardzo krótko ? są genialni! Babcia Łyczakowa to kobieta, która nieboszczyka doprowadziłaby do zawału, jest nieprzewidywalna, zadziorna, a ciętych ripost mógłby jej pozazdrościć najlepszy komik świata. W tej części babunia występuje krótko, ponieważ znika w tajemniczych okolicznościach, jednak jej nieobecność wynagradza nie kto inny jak aspirant Chochołek. Policjanta uwielbiam od samego początku, to jest mój faworyt. Jego niekonwencjonalne metody prowadzenia śledztwa wywołają szeroki uśmiech na każdej twarzy. Redaktor Marek Kordecki i Zojka Tuszyńska działają sobie na nerwy jeszcze bardziej niż w pierwszej części Kroniki pechowych wypadków. Do czego doprowadzi ich ta mała wojna, którą ze sobą prowadzą? Przekonajcie się :)

?Do zakochania jeden rok? jest komedią i naprawdę warto ją przeczytać (jeżeli jeszcze tego nie zrobiliście). Wątki, których na początku jest kilka, w zaskakujący sposób się ze sobą łączą. Strona za stroną, dostajemy rozwiązanie nie tylko podejrzanych praktyk biura matrymonialnego, ale również tego, co się działo z babunią. Nie ma czasu na nudę, akcja nabiera tempa, a czytelnik z wypiekami na twarzy czeka finału.

W jaki sposób Zojka wpadnie na trop porywaczy i co z tym wszystkim będzie miał wspólnego mrugający donżuan, musicie sprawdzić sami. Ja Wam polecam tę książkę, bo będzie idealna na każdą porę roku i na każdą okazję. Jest lekka, zabawna, optymistyczna i bardzo dobrze napisana. Z niecierpliwością będę wypatrywała ostatniej części przygód Zojki i jej niesamowitej babuni :)