Cała wieczność

Pierwszy raz przeczytałam książkę gdzie główni bohaterowie są wampirami (nie czytałam zmierzchu ????). Niestety mój debiut czytelniczy z tym motywem mnie nie zachwycił, a już tłumaczę wam dlaczego.

Zacznijmy od tego, że akcja rozpoczyna się już w pierwszych stronach i te narzucone tempo jest szybkie. Jednak dla mnie i myślę, że dla wielu czytelników będzie ono ZA szybkie. Wszystko się dzieje w przeciągu mniej niż tygodnia i mi osobiście to przeszkadzało.

Między głównymi bohaterami relacja rozwija się max tydzień, a już po chyba czterech nocach mogliby wyznawać sobie miłość ???? Jasne wampiry czasu nie liczą, ale książka ma prawie 400 stron i zdecydowanie lepiej można było poprowadzić wątek romantyczny.

W kwestii bohaterów mogę powiedzieć, że za dużo ich nie poznałam, zresztą oni siebie nawzajem też ??????? Dla czytelnika będą to niczemu nie wyróżniające się postacie, które nie zostaną w pamięci na długo.

Lily zmaga się z kompleksami dotyczącymi swojego ciała, więc? jest to bardzo ważny temat. Podejmuje się ona różnych diet, niekoniecznie dobrych dla zdrowia, nie może być szczęśliwa przez to jak wygląda. Bardzo mnie zaciekawił ten wątek jednak również uważam, że został źle poprowadzony. Nie dało się wyczuć tego udręczenia u bohaterki, tego smutku z powodu swojego wyglądu. Dodatkowo matka bohaterki bardzo na nią naciskała pod względem wagi, np. kupowała jej ubrania w mniejszych rozmiarach by zmotywować córkę do schudnięcia. Później niby sobie tę kwestię wyjaśniły jednak nie było to jakoś rozbudowane i pełne emocji, w realnym życiu uznałabym taką rozmowę za mało szczerą.

Styl pisania autorki jest przyjemny, historie Lily i Tristana bardzo szybko się czyta, jednak zdecydowanie nie zostanie mi ta książka w pamięci ????

Mam wrażenie, że losy wampirów to trochę wątek poboczny. A ten główny to dążenie do akceptacji swojego ciała. W dzisiejszych czasach to ogromny problem. Głównie młodych kobiet. I tak nasza bohaterka mimo starań, wielu diet nosi rozmiar XL. Uważa to za największy problem w swoim życiu. Nawet po tym gdy staje się wampirem.

Uważam tą książkę za bardzo ważną. Wątek wampirów dostarcza książce wielu zabawnych sytuacji. Ma raczej wydźwięk humorystyczny. A akcja opiera się na dążeniu Lily do akceptacji swojego ciała. Książka napisana jest bardzo przystępnym językiem. Bardzo często potocznym. Co może zachęcić młodych odbiorców. Oczywiście mamy tutaj również wątek romantyczny. Również on pokazuje nam, że w relacjach między ludźmi to nie wygląd jest najważniejszy.

Pewnego dnia, po wieczornym spotkaniu z przyjaciółką, Lily Baines budzi się z dziwnym pragnieniem - ma ochotę napić się krwi. O ile mogłaby to jeszcze wytłumaczyć niedoborem żelaza spowodowanym przez wieczne diety i głodówki, tak w chwili gdy próbuje zapolować na gołębia, musi przyznać, że to już zdecydowanie nie jest normalne. Może i miała okresy, gdy rzucała się na jedzenie, ale nigdy nie były ono żywe. Z pomocą przyjaciółki udaje jej się odtworzyć przebieg poprzedniego wieczoru i okazuje się, że przypadkowo (i w dodatku nielegalnie) została przemieniona w wampira, a sprawcą całego zamieszania jest zabójczo przystojny krwiopijca Tristan, przez co oboje są teraz na celowniku Rady Wampirów. Muszą wykombinować, jak wyjść z tego z (nie)życiem, a Lily przyjdzie zmierzyć się nie tylko z wampirzym zabójcą lecz także z własnymi kompleksami. Myślałam, że będzie to zwykła, romantyczna, może lekko zabawna, historia o wampirach, ale tego co dostałam, nigdy bym się nie spodziewała! Bo choć wątek wampirów jest tu na czele, to jednak podszyty drugim, bardzo wartościowym tłem. I owszem, był śmiech, były chwile grozy, ale polały się też łzy. Główna bohaterka, Lily cierpi na zaburzenia odżywiania a jej figura daleka jest od tej wymarzonej. To sprawia, że zamyka się w sobie, ma niską samoocenę i pozwala, by kompleksy przejmowały kontrolę nad jej życiem. Toteż, gdy poznaje Tristana, nie może uwierzyć, że TAKI facet mógłby zainteresować się zwykłą "grubaską". Przyznam szczerze, że miałam ochotę po prostu wejść do tej książki i przytulić Lily z całej siły. Było mi jej tak okropnie szkoda, że widziała w sobie tylko boczki i nadprogramowe kilogramy. Nie pozwalała sobie na bycie szczęśliwą, bo szczęście wiązało się dla niej nierozłącznie z byciem szczupłą. Dlatego, gdy zostaje przemieniona w wampira i okazuje się, że już nigdy nie schudnie ani nie przytyje, pozostają jej tylko dwa wyjścia - albo już zawsze będzie nieszczęśliwa, albo w końcu zaakceptuje siebie taką, jaka jest. Główna bohaterka tej powieści to postać, z którą utożsamiać się może wiele osób. Pewnie każdy z nas ma jakieś kompleksy. Zawsze znajdujemy w sobie jakieś niedoskonałości, wciąż mówimy sobie "jak schudnę to...", "jak poprawię sobie coś, to..." Myślimy, że żeby być szczęśliwymi, musimy sobie na to zasłużyć. A gdybyście, tak jak Lily, musieli zostać z tymi kompleksami na całą wieczność? Ile czasu zajęłoby Wam zaakceptowanie tego, że tak będzie już zawsze? Czasami zbyt surowo na siebie patrzymy. Oceniamy siebie samych przez pryzmat naszego wyglądu, zapominając o tym, ile dobrego kryje się wewnątrz, pod tą powłoką. A zawartość jest o wiele ważniejsza, niż najpiękniejsze nawet opakowanie. Ta książka mocno chwyciła mnie za serce i na pewno długo nie puści.

Pewnego dnia, po wieczornym spotkaniu z przyjaciółką, Lily Baines budzi się z dziwnym pragnieniem - ma ochotę napić się krwi. O ile mogłaby to jeszcze wytłumaczyć niedoborem żelaza spowodowanym przez wieczne diety i głodówki, tak w chwili gdy próbuje zapolować na gołębia, musi przyznać, że to już zdecydowanie nie jest normalne. Może i miała okresy, gdy rzucała się na jedzenie, ale nigdy nie były ono żywe. Z pomocą przyjaciółki udaje jej się odtworzyć przebieg poprzedniego wieczoru i okazuje się, że przypadkowo (i w dodatku nielegalnie) została przemieniona w wampira, a sprawcą całego zamieszania jest zabójczo przystojny krwiopijca Tristan, przez co oboje są teraz na celowniku Rady Wampirów. Muszą wykombinować, jak wyjść z tego z (nie)życiem, a Lily przyjdzie zmierzyć się nie tylko z wampirzym zabójcą lecz także z własnymi kompleksami. Myślałam, że będzie to zwykła, romantyczna, może lekko zabawna, historia o wampirach, ale tego co dostałam, nigdy bym się nie spodziewała! Bo choć wątek wampirów jest tu na czele, to jednak podszyty drugim, bardzo wartościowym tłem. I owszem, był śmiech, były chwile grozy, ale polały się też łzy. Główna bohaterka, Lily cierpi na zaburzenia odżywiania a jej figura daleka jest od tej wymarzonej. To sprawia, że zamyka się w sobie, ma niską samoocenę i pozwala, by kompleksy przejmowały kontrolę nad jej życiem. Toteż, gdy poznaje Tristana, nie może uwierzyć, że TAKI facet mógłby zainteresować się zwykłą "grubaską". Przyznam szczerze, że miałam ochotę po prostu wejść do tej książki i przytulić Lily z całej siły. Było mi jej tak okropnie szkoda, że widziała w sobie tylko boczki i nadprogramowe kilogramy. Nie pozwalała sobie na bycie szczęśliwą, bo szczęście wiązało się dla niej nierozłącznie z byciem szczupłą. Dlatego, gdy zostaje przemieniona w wampira i okazuje się, że już nigdy nie schudnie ani nie przytyje, pozostają jej tylko dwa wyjścia - albo już zawsze będzie nieszczęśliwa, albo w końcu zaakceptuje siebie taką, jaka jest. Główna bohaterka tej powieści to postać, z którą utożsamiać się może wiele osób. Pewnie każdy z nas ma jakieś kompleksy. Zawsze znajdujemy w sobie jakieś niedoskonałości, wciąż mówimy sobie "jak schudnę to...", "jak poprawię sobie coś, to..." Myślimy, że żeby być szczęśliwymi, musimy sobie na to zasłużyć. A gdybyście, tak jak Lily, musieli zostać z tymi kompleksami na całą wieczność? Ile czasu zajęłoby Wam zaakceptowanie tego, że tak będzie już zawsze? Czasami zbyt surowo na siebie patrzymy. Oceniamy siebie samych przez pryzmat naszego wyglądu, zapominając o tym, ile dobrego kryje się wewnątrz, pod tą powłoką. A zawartość jest o wiele ważniejsza, niż najpiękniejsze nawet opakowanie. Ta książka mocno chwyciła mnie za serce i na pewno długo nie puści.

Mam słabość do wampirów. Do niektórych wampirów. Nosferatu z filmów Murnaua i Herzoga, Dracula, wreszcie Louis z "Wywiadu z wampirem". "Zmierzch" pokonał mnie jednak po 50 stronach, a powieści " Cała wieczność" niestety blisko do "Zmierzchu"... Pomysł był nawet ciekawy. Lily, 25-latka z obsesją (nad)wagi, redaktorka portalu internetowego, budzi się pewnego razu i ma zaskakującą ochotę na łyczek krwi... Dodajmy do tego ostre kły i brak lustrzanego odbicia i z rachunku wychodzi nam nowa wampirzyca w mieście. Wampirzyca, która została nią w wyniku kontaktu z Tristanem, wampirzym ciachem, więc wątek romantiko gwarantowany. Żeby nie było tylko cukierkowo, mamy ekipę złych wampirów, z którymi trzeba będzie się skonfrontować i łowcę wampirów na dokładkę. Gdyby tylko ta powieść była dynamiczna, zabawna i lekka. Nie jest. Potencjał był w bohaterce. Lily ma nadwagę. Mówi o sobie "przywykłam do bycia niewidzialną". Ma problem z ciałem, które, w wyniku przemiany w wampira dostała - takie niedoskonałe - na wieczność. Musi więc albo wiecznie cierpieć, albo polubić siebie. Temat ciałopozytywności jest ważny, ale tu trochę na doczepkę, pojawia się wtedy, kiedy autorce się przypomni, więc nie odgrywa tu takiej roli, jaką powinien. Żałuję, że nie mogłam się wgryźć w tę książkę z taką przyjemnością jak Lily w tętnicę Tristana. Czytacie na własną odpowiedzialność.

4, 5 / 5

Dwudziestopięcioletnia Lily Baines zdążyła już przywyknąć do samotnych przebudzeń z kompleksami i kacem, ale kły to dla niej zupełna nowość. Pewnego dnia, kiedy obudziła się z nieodpartym pragnieniem krwi typu A Rh+, zdawała sobie sprawę, że coś poprzedniej nocy poszło nie tak. Została przemieniona w wampira. Zupełnie niechcący, i co gorsza nielegalnie. Od teraz oprócz nieodpartego pragnienia krwi, ma też na głowie Radę Wampirów. Wszystko to za sprawą niezwykle przystojnego Tristana, wampira z czterystuletnim stażem. Teraz wspólnie muszą odkryć, jak uniknąć odpowiedzialności i nie umrzeć (po raz drugi).

Podczas czytania tej lektury bawiłam się znakomicie. Pióro autorki jest niezwykle przyjemne, w związku z czym bardzo szybko się to czyta. Ogromnie cenie sobie humor w książkach i ta pozycja zdecydowanie go posiada, co jest dużym plusem. Fani ?Zmierzchu? będą zadowoleni, ponieważ znajdziemy tutaj wiele odniesień do tej produkcji. Moje nastoletnie ja radowało się każdą wzmianką, kocham odniesienia w książkach do popkultury. Na dodatkowe wyróżnienie zasługuję wyjątkowa lekkość powieści, pomimo problemu, który porusza.

Lily od wielu lat ma problem z samoakceptacją. Nie potrafi w pełni pokochać swojej osoby i w dużej mierze właśnie przez to jest nieszczęśliwa. Nie akceptuje tego, że nie wygląda jak modelka z okładki Vogue. Często porównuje się do innych, w szczególności do swojej najlepszej przyjaciółki, którą uważa za kanon piękna ? drobna, krucha, szczupła. W pogodzeniu się ze swoją sylwetką nie pomaga również matka dziewczyny, która ciągle wytyka jej nadmierną wagę. Wielkiego szczęścia upatruje ona w schudnięciu i stanowi to dla niej wyznacznik szczęścia.

Lily jest postacią, z którą łatwo się utożsamić, ponieważ wielu z nas ma problemy z akceptacją własnego ja. Zwłaszcza w dobie Instagrama, który idealizuje ludzkie ciało. Uważam, że autorka bardzo dobrze przedstawiła ten problem, bo jest on zaprezentowany naprawdę w ludzki sposób. Myślę, że wielu z nas (niestety) spotyka się z rozterkami i sytuacjami, które przeżywa główna bohaterka. Zaczyna się to na postrzeganiu siebie jako ?tej brzydszej przyjaciółki?, ciągłego porównywania się do innych, umniejszaniu sobie a skończywszy na niezdrowej relacji z jedzeniem i ograniczaniu kontaktów międzyludzkich. To wszystko przeżywa Lily, co czyni ją naprawdę autentyczną postacią. Sama podczas czytania utożsamiałam się wieloma jej zachowaniami i przemyśleniami, co umocniło moje przekonanie, że nie jestem w tym wszystkim sama, ktoś mnie rozumie.

Jestem fanką romansu w tej książce. Według mnie jest on idealnie wyważony i każdą scenę pomiędzy Lily i Tristanem czytałam z ogromnym uśmiechem na ustach. Uwielbiam ich przekomarzania. Razem są naprawdę słodcy, ale spokojnie znajdą się też ???????? sceny. Bardzo podobał mi się ten age gap, i to jak bohaterka musiała nauczyć Tristana nowoczesnego rozumowania.

Być może niektórym może nie spodobać się przewidywalność tego tytułu, bo nie ukrywam, ale trochę tak jest. Nie jest to pozycja z wieloma plot twistami oraz szokującą i niepowtarzalną fabułą. Czy mi to przeszkadza? Absolutnie nie. Jest to książka z gatunku tych słodkich i lekkich, z uroczym romansem, dobrym humorem oraz dużą dawką wampiryzmu. Oprócz tego porusza ważny problem i niesie przesłanie. Jeśli szukacie czegoś przyjemnego na jesienny wieczór, to stanowczo polecam Wam ?Całą wieczność? od Glorii Duke.

I pamiętajcie, ciało to tylko opakowanie, a prawdziwy skarb kryję się w środku.