Bezgwiezdne morze

Głównym bohaterem książki jest Zachary Ezra Rawlins - syn wróżbiarki, który niezbyt wierzy w czary. Ledwo, ledwo umie wróżyć z kart Tarota, a to też tylko dlatego, bo nauczyła go tego matka. Jest studentem na kierunku związanym z komputerami, a dokładniej z grami. Gra, tworzy, recenzjuje... Zwykły geek komputerowy, z umiarkowaną liczbą znajomych i nowoodkrytą pasją do książek.

Dzięki tej pasji trafia w bibliotece uniwersyteckiej na "Miłe smutki" - książkę, która zgubiła sią w rejestrze. Wypożycza ją i czyta - trochę to powieść szkatułkowa, a trochę nie... Gdy dochodzi do trzeciego opowiadania, wie, że to nie jest zwykła książka.

Trzecie opowiadanie jest o nim.

W długi i skomplikowany sposób, którego nie będę tu opisywać, trafia na ślad znaku: pszczoła, miecz i klucz ułożone pionowo. Tropiąc go trafia na dziwny bal dla moli książkowych na Manhattanie.

A potem wszystko idzie już z górki.

Czytając tę książkę dobrze się bawiłam. Ogół wspaniały. Szczegóły wspaniałe. Nie za dużo, nie za mało opisów. I (co najbardziej doceniam) nienadużywanie opisu przeżyć wewnętrznych bohatera...
Ale czemu 4/5, a nie 5/5, jeśli było tak wspaniale?
Ponieważ książka szła mi strasznie wolno - a to scena, która do niczego nie pasowała, a to nietypowy opis. Ciężko mi się czytało rzecz, która męczyła. Była dla mnie troszeczkę zbyt artystyczna. Odjechana - w tym irracjonalnym znaczeniu..

Pewnego dnia syn wróżbiarki, Zachary Ezra Rawlins, znajduje w bibliotece tajemniczą książkę. Jej historia w bibliotecznym indeksie jest mglista i niepełna, ale Zachary wie, że powinien ją przeczytać. Na którejś ze stron Zachary natrafia na opis chłopca, który stojąc przed namalowanymi na ścianie drzwiami zastanawia się, czy powinien je otworzyć. Z niedowierzaniem i przerażeniem Zachary uświadamia sobie, że ten fragment jota w jotę przypomina zdarzenie z jego przeszłości, gdy to właśnie on stał przed takimi samymi drzwiami. Jak to możliwe, skoro książka powstała wiele lat przed jego narodzinami? Gdy któregoś dnia na drodze Zachary`ego pojawiają się kolejne tajemnicze drzwi, wie, że tym razem nadszedł właściwy czas, by je otworzyć...

I tak oto rodzi się opowieść, która zabiera nas, czytelników, do podziemnego świata, pełnego tuneli i mrocznych pomieszczeń, w których królują książki, a snute w nich opowieści krążą po bezlicznych korytarzach. Tu czas nie ma znaczenia; przeszłość, przyszłość i teraźniejszość mieszają się ze sobą, tworząc iluzoryczną przystań nad tytułowym Bezgwiezdnym Morzem.

Czym ta książka właściwie jest? Baśnią o Morzu? Biografią Zachary`ego? Romansem o Czasie i Fortunie? Opowieścią o opowieści? Ogromnie zagmatwana, tworząca swoisty literacki labirynt, w którym nie można się nie zgubić. Oto wieczna zabawa z czasem i przestrzenią, żonglowanie wydarzeniami, z oswajaniem życia i śmierci w tle. A nad tym wszystkim bzyczące pszczoły, rozrzucone tu i ówdzie papierowe gwiazdy i drzewa z kluczami zamiast liści (skąd wiesz, czy któryś z nich nie pasuje właśnie do Twoich drzwi?). I nigdy nie wiadomo, co nas czeka na kolejnej stronie, za kolejnymi drzwiami, gdzie żywi umierają lub giną, a martwi ożywają, odnajdują się, krocząc wciąż dalej i dalej po ścieżkach nigdy niekończącej się opowieści, która żyje, dopóki ktoś ją opowiada.

Piękna książka, prowadzona w spokojnej i nostalgicznej narracji; książka, którą chce się czytać a choćby tylko dla samego czytania. Bo tu nie o to chodzi, by uważnie śledzić fabułę i podążać za biegiem wydarzeń aż do nieuchronnego finału, ale o to, by obcować z pięknem opowieści, pięknem literatury, zatracić się gdzieś pomiędzy rzeczywistością a fikcją literacką, stać się samemu sobie sterem, żeglarzem, okrętem na gęstych miodowych wodach Bezgwiezdnego Morza.

Pomyślnych wiatrów!

Niektóre drzwi czekają na to by przekroczyć ich próg, zaś niektóre książki zdają się trwać, aż trafią w odpowiednie ręce. Historia Zacharego zaczyna się od książki, w której ku własnemu zdziwieniu odnajduje wydarzenia z własnego życia. Jest to tym dziwniejsze, iż sama powieść jest o wiele starsza niż on sam. Bynajmniej nie ma mowy o pomyłce, książka mówi właśnie o nim, a tajemnica skrywająca się za tym dziwnym zbiegiem okoliczności, będzie dopiero początkiem, pełnej opowieści czekających na wysłuchanie i drzwi do przekroczenia, przygody. A wszystko to będzie prowadzić Zacharego ku Bezgwiezdnemu morzu ? miejscu skrytemu głęboko pod powierzchnią ziemi, gdzie w labiryncie tuneli czekają komnaty pełne ksiąg i historii, które tylko czekają by je czytano i by ich wysłuchano. Miejscu jak ze snów, które mogą odwiedzić tylko nieliczni.

,,Bezgwiezdne morze? swoją budową przypomina nieco matrioszkę, to opowieść zawierająca w sobie wiele historii, można wręcz powiedzieć opowieść o opowieściach, przez które wędrujemy wraz z bohaterami, zawieszeni między tym co prawdziwe, a tym co magiczne. To historia w której odnajdą się wszyscy marzyciele, przesycona magią, poruszająca, pełna emocji, tajemnic, a przy tym pełna ciepła i bliska każdemu miłośnikowi książek, gier czy filmów ? każdej osobie, która lubi zanurzyć się w wytworach cudzej wyobraźni i odnaleźć tam miejsce dla siebie.

Książka jest nie tylko pięknie napisana, ale także niesamowicie wciąga ? Zachary Ezra Rawlins, od spotkania z którym zaczyna się nasza przygoda, jest postacią niezwykle sympatyczną i z przyjemnością obserwujemy jego dalsze losy, choć tym co naprawdę przykuwa uwagę czytelnika są właśnie historie, które poznajemy w trakcie lektury. Do tego wszystkiego trzeba dodać, że Erin Morgenstern postarała się o niezwykle klimatyczne tło dla opisywanych wydarzeń. Wraz z bohaterami weźmiemy udział w balu maskowym, przekroczymy malowane drzwi, będziemy szukać drogi w labiryncie, zobaczymy pewien nietypowy domek dla lalek, wymieniać można by długo, więc powiem jedynie, że nie brakuje tu miejsc i postaci równie zaskakujących, co pobudzających wyobraźnię czytelnika. Wystarczy tylko dać się porwać opowieści.

Erin Morgenstern po raz kolejny oczarowała mnie swoją książką. Delektowałam się każdą stroną ,,Bezgwiezdnego morza? i jedyne czego żałowałam to fakt, że każda kolejna przybliża mnie do końca. Z pewnością będę jednak do książki wracać i to nie raz, ponieważ przypomina mi piękny sen każdego miłośnika dobrych historii ? trwamy zawieszeni między różnymi opowieściami, na pograniczu tego co prawdziwe i tego co magiczne, mając na wyciągnięcie ręki tajemnicę i przygodę, wystarczy tylko zajrzeć co czeka na nas za zakrętem.