30 lat za kratami

- Odpo­wiedź wyfru­nęła z moich ust nie­mal auto­ma­tycz­nie. Po chwili zaczę­łam się zasta­na­wiać, czy on naprawdę o to zapy­tał. I czego oni wszy­scy ode mnie chcą? Byłam mocno sko­ło­wana. Nie rozu­mia­łam, co się dzieje. Z jed­nej strony sta­rają się o zupeł­nie nie­zro­zu­miałą dla mnie zgodę na zatrud­nie­nie kobiety i przyj­mują mnie do służby, a z dru­giej strony mam wra­że­nie, że mnie tutaj nie chcą, że kobiety im prze­szka­dzają. No bo czy naczel­nik zadałby takie pyta­nie, gdyby na moim miej­scu stał chło­pak? Wtedy po raz pierw­szy powie­dzia­łam sobie sta­now­czo: ,,Dam radę". Póź­niej jesz­cze nie­raz powta­rza­łam te słowa. Naczel­nik dał ręką znak kadrow­cowi. Ten podał mu este­tycz­nie wyglą­da­jącą teczkę. - Bacz­ność! - krzyk­nął. Naczel­nik odczy­tał decy­zję per­so­nalną. Zakoń­czył zda­niem: - Przyj­muję oby­wa­telkę z dniem 27 listo­pada 1985 roku do Służby Wię­zien­nej na okres służby przy­go­to­waw­czej i mia­nuję na sta­no­wi­sko refe­renta działu gospo­dar­czego Aresztu Śled­czego w War­sza­wie-Gro­cho­wie. - Spo­cznij! - Znowu ten żoł­nier­ski ton kadrowca. - Do ślu­bo­wa­nia! Pod­nio­słam dwa palce pra­wej ręki, skie­ro­wane w stronę godła Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej. - Będzie oby­wa­telka powta­rzać. - Usły­sza­łam. - Tak jest. Ślu­buję uro­czy­ście stać na straży wol­no­ści, nie­pod­le­gło­ści i bez­pie­czeń­stwa Pań­stwa Pol­skiego. Ślu­buję uro­czy­ście strzec i docho­wać tajem­nicy służ­bo­wej, roz­kazy prze­ło­żo­nych wyko­ny­wać wier­nie. Ślu­buję uro­czy­ście stać na straży praw Rze­czy­po­spo­li­tej, mieć wszyst­kich oby­wa­teli w rów­nym posza­no­wa­niu, a w postę­po­wa­niu kie­ro­wać się zasa­dami god­no­ści, uczci­wo­ści i spra­wie­dli­wo­ści spo­łecz­nej. - Spo­cznij! Ni­gdy nie zapo­mnia­łam tych słów. Stały się moim dro­go­wska­zem. Kobieta w męskim świe­cie Pięcio­oso­bowy pokój, meta­lowe łóżka usta­wione bli­sko sie­bie, mała szafka przy każ­dym z nich, szafa na mun­dury, stół i pięć krze­seł. Szare koce, nie­róż­niące się niczym od tych, które widzia­łam w celach dla osa­dzo­nych. Pięć dziew­czyn z róż­nych jed­no­stek, z róż­nych dzia­łów. Szkoła pod­ofi­cer­ska w Kali­szu. Tra­fi­łam tu po nie­malże roku od momentu roz­po­czę­cia służby na Gro­cho­wie. Fakt, że męż­czyźni nie cze­kali tak długo, ale i tak bar­dzo się ucie­szy­łam. Ukoń­cze­nie szko­le­nia zawo­do­wego w for­mie szkoły pod­ofi­cer­skiej było warun­kiem nada­nia pierw­szego stop­nia pod­ofi­cer­skiego - kaprala Służby Wię­zien­nej. - Zbiórka przed kom­pa­nią! - Na kory­ta­rzu roz­legł się głos. Wybie­gli­śmy przed budy­nek. - W dwu­sze­regu zbiórka. Kolejno odlicz. Pole­ce­nia wyda­wał młody porucz­nik, który przed­sta­wił się jako szef kom­pa­nii. Podzie­lił nas na plu­tony. Plu­ton gospo­dar­czy, w któ­rym się zna­la­złam, liczył trzy­dzie­ścioro funk­cjo­na­riu­szy, w tym dwie kobiety. Ucie­szy­łam się, że jest nas dwie. Prze­cież spę­dzimy tutaj trzy mie­siące. - Chętni na dowódcę plu­tonu są? - zapy­tał porucz­nik. Nikt się nie ode­zwał. Sta­li­śmy w zwar­tym szyku i obser­wo­wa­li­śmy prze­cha­dza­ją­cego się przed nami porucz­nika. Miał groźną minę. Zatrzy­mał się przed sto­jącą obok mnie dziew­czyną. Popa­trzył na nią bez słowa, po czym ruszył dalej. Zatrzy­mał się o krok przede mną. Mia­łam wra­że­nie, że jego wzrok prze­szywa mnie na wylot. Po chwili znowu ruszył do przodu. - Nazwi­sko. - Wska­zał ręką w kie­runku jed­nego z nas. - Sier­żant Ste­fan M. - O pro­szę, mamy sier­żanta. Masz sto­pień z woj­ska? - Tak, oby­wa­telu porucz­niku. - Zosta­nie­cie dowódcą plu­tonu gospo­dar­czego. - Tak jest - odpo­wie­dział sier­żant. Do zwro­tów w licz­bie mno­giej, kie­ro­wa­nych do poje­dyn­czej osoby, już się zdą­ży­łam przy­zwy­czaić, ale na początku, sły­sząc: ,,Safiań­ska, weź­cie" albo jesz­cze zabaw­niej: ,,Oby­wa­telko Safiań­ska, weź­cie", mia­łam ochotę prze­kor­nie zapy­tać, z kim mam wziąć, prze­cież jestem sama. - Sier­żan­cie, zapro­wa­dzi­cie plu­ton do maga­zynu, pobie­rze­cie mun­dury. O godzi­nie osiem­na­stej kola­cja. - Tak jest. - Jesz­cze jedno. Panie korzy­stają z łazienki na par­te­rze po lewej stro­nie. Jak będzie wolna, mogą z niej korzy­stać rów­nież pano­wie. Nie chcę mieć żad­nych pro­ble­mów dam­sko-męskich. Czy to jasne? - zapy­tał porucz­nik, pod­no­sząc głos. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki