Słońce świeci wszystkim

- Bene, ami­ci, bene! Mein Gott, z tru­dem was tu zna­la­złem. Sa­mo­chód też z tru­dem zna­la­złem. Przed­staw mnie pani. Jo­hann Bo­ehl­ke, VIC Avia­ Pau­let­te i Kon­rad jed­no­cze­śnie spoj­rze­li na sie­bie, a w ich oczach bły­snę­ło na­głe po­ro­zu­mie­nie. O nie, ko­cha­ny. VIC Avia­tion to nie ty. - Na­zy­wam się Pau­let­te An­dré... Kon­rad miał na­dzie­ję, że nie doda ni­cze­go o Tu­lu­zie i ra­da­rze, i był za­do­wo­lo­ny, kie­dy wy­mie­ni­ła tyl­ko na­zwi­sko. Jo­hann jest do­bry chłop, ale nie musi wie­dzieć wszyst­kie­go. Za­mó­wi­li mu espres­so, Kon­rad i Pau­let­te do­koń­czy­li swo­je lat­té (Kon­rad wła­ści­wie nie lu­bił lat­té, ale ja­koś mu nie przy­szło do gło­wy, że może za­mó­wić coś in­ne­go niż ona) i już byli go­to­wi do dro­gi. Czas rze­czy­wi­ście za­czy­nał ich go­nić. Pau­let­te ro­zu­mia­ła to do­sko­na­le i po­dzię­ko­wa­ła za pro­po­zy­cję pod­wie­zie­nia jej do ho­te­lu. Zo­sta­wi­li ją przed ka­fe­te­rią - ma­cha­ła im na po­że­gna­nie ręką. Po­nie­waż za kie­row­ni­cą zno­wu sie­dział Jo­hann, Kon­rad nie wy­trzy­mał - wy­jął ko­mór­kę i wy­słał SMS-a: Tou­lo­use Ra­dar, good bye, VIC Avia­tion air­bor­ne. Pół mi­nu­ty póź­niej otrzy­mał mało re­gu­la­mi­no­wą od­po­wiedź: ,,VIC Avia­tion, te­raz leć so­bie jak chcesz, ale pa­mię­taj, że we wrze­śniu masz kurs do Pa­ry­ża. Po­wo­dze­nia". Dwa dni póź­niej Kon­rad za­pew­ne był­by prze­ko­na­ny, że całe to spo­tka­nie w We­ne­cji było ha­lu­cy­na­cją spo­wo­do­wa­ną prze­mę­cze­niem, gdy­by nie za­cho­wa­ny SMS, któ­ry mó­wił mu zu­peł­nie coś in­ne­go. Mó­wił to gło­sem Pau­let­te. Ten głos był sta­le gdzieś w po­bli­żu świa­do­mo­ści Kon­ra­da, chwi­la­mi sły­szal­ny bar­dzo wy­raź­nie, in­nym ra­zem przy­tłu­mio­ny i da­le­ki - ale był. Prze­bi­jał się na­wet przez war­kot ko­siar­ki, któ­rą Kon­rad ko­sił traw­nik. Cichł tyl­ko wte­dy, kie­dy wzrok Kon­ra­da za­trzy­my­wał się na Agniesz­ce, któ­rej wó­zek stał na wy­bru­ko­wa­nym pla­cy­ku pod wiel­ką ja­bło­nią. Ta ja­błoń jako je­dy­na prze­trwa­ła re­wo­lu­cję, któ­rą za­rzą­dzi­ła Wan­da na­tych­miast po tym, jak ku­pi­li dom ra­zem ze sta­rym ogro­dem. Ka­za­ła ściąć wszyst­kie drze­wa owo­co­we, w ich miej­sce po­sa­dzi­ła de­ko­ra­cyj­ne wi­śnie ja­poń­skie i pięk­nie kwit­ną­ce de­re­nie. Kon­rad usi­ło­wał wy­bro­nić roz­ro­śnię­te śli­wy i gru­sze, ale Wan­da nie chcia­ła z nim w ogó­le roz­ma­wiać na ten te­mat. Ja­bło­ni uda­ło się wy­łącz­nie dzię­ki chy­tre­mu ar­gu­men­to­wi, że Agniesz­ce miło bę­dzie od­po­czy­wać w jej cie­niu. Wan­da uzna­ła ar­gu­ment, ale wi­zja czer­wo­nych ja­błu­szek spa­da­ją­cych na mięk­ki traw­nik nie zdo­ła­ła jej prze­ko­nać - tra­wa pod drze­wem ustą­pi­ła miej­sca sza­ra­wej ko­st­ce bru­ko­wej. - Jak ty so­bie wy­obra­żasz tra­wę w tym miej­scu? Uwa­żasz, że ja mam siłę pchać wó­zek po tra­wie? Albo że Agniesz­ka sama so­bie po­ra­dzi? Bo cie­bie prze­cież ni­g­dy nie ma! - Taki mam za­wód. Poza tym cza­sem je­stem. - Rzad­ko je­steś! Bar­dzo rzad­ko! Tyl­ko mi nie mów, że ktoś tu musi za­ra­biać na ży­cie! - Prze­cież ni­g­dy tego nie mó­wię. - Ale my­ślisz. Do­sko­na­le wiem, co my­ślisz! - Wan­decz­ - Nie mów do mnie ,,Wan­decz­ko"! - Do­brze, nie będę. Tyl­ko że ja na­praw­dę zni­kam z domu, żeby za­ra­biać na ży­cie. Kie­dyś nie prze­szka­dzał ci mój za­wód, po­do­ba­ło ci się, że masz męża pi­lo­ta. Pi­lot jest od la­ta­nia. - Ty mi nie mów, od cze­go jest pi­lot! Wiem do­sko­na­le, od cze­go! Gdy­byś tak uważ­nie pro­wa­dził sa­mo­chód jak sa­mo­ - Wan­da, pro­szę cię. To jest cios po­ni­żej pasa. - Cios po­ni­żej pasa? Jak śmiesz tak mó­wić! A jak mam na­zwać to, co zro­bi­łeś Agniesz­ce? I mnie przy oka­zji? Jak mam to na­zwać? Czy wiesz, jak my tu ży­je­my? Nie wiesz, nie ob­cho­dzi cię to, ty la­tasz! Kie­dy roz­mo­wa z żoną do­cho­dzi­ła do tego mo­men­tu - a po­wta­rza­ła się w cy­klu dość re­gu­lar­nym, nie­ko­niecz­nie pod pre­tek­stem traw­ni­ka - Kon­rad za­ci­skał zęby i wy­cho­dził z po­ko­ju. Zda­rza­ło się dość czę­sto, że Wan­ . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej Spis treści: Karta tytułowa Karta redakcyjna Urodzony w powietrzu Kapelusz z rajerem Pierścionek bez oczka Kryminalny Wigilia jest tylko raz w roku Nie dla mięczaków