Ebook Słońce świeci wszystkim mobi,epub

�tał te­raz jako co-pi­lot mniej wię­cej czter­dzie­sto­let­ni Nie­miec o mało skom­pli­ko­wa­nej oso­bo­wo­ści, po­nad wszyst­ko w świe­cie przed­kła­da­ją­cy pił­kę noż­ną. Wy­klu­cza­ło to ich wza­jem­ne po­ro­zu­mie­nie - Kon­ra­do­wi fut­bol był naj­do­sko­na­lej obo­jęt­ny. Jo­hann Bo­ehl­ke uwa­żał go za dzi­wa­dło nie z tej zie­mi, ale nie pró­bo­wał re­for­mo­wać. Nie miał ani odro­bi­ny łaj­dac­kie­go wdzię­ku Pa­try­ka, nie miał też jego ta­len­tu do la­ta­nia i na do­da­tek kon­se­kwent­nie my­lił dro­gi ko­ło­wa­nia na lot­ni­skach. Kon­rad na­wet nie usi­ło­wał go po­lu­bić. A jed­nak to Jo­hann stał się dla nie­go czymś w ro­dza­ju do­brej wróż­ki przy­no­szą­cej szczę­ście. To on na­mó­wił go któ­re­goś dnia, pod­czas po­sto­ju w Pa­dwie, na wy­ciecz­kę do We­ne­cji. To prze­cież nie tak da­le­ko - twier­dził nie bez ra­cji - a trze­ba zo­ba­czyć We­ne­cję, za­nim się roz­le­ci do koń­ca. Wy­na­ję­li w Hert­zu ma­łe­go mor­ri­sa, Jo­hann siadł za kie­row­ni­cą i po­je­cha­li. Nie­ste­ty, nie wzię­li pod uwa­gę, że we Wło­szech jest wła­śnie śro­dek se­zo­nu i licz­ba tu­ry­stów na pla­cu Świę­te­go Mar­ka nie­mal prze­kra­cza licz­bę la­ta­ją­cych tam go­łę­bi. Jo­han­no­wi wca­le to nie prze­szka­dza­ło, na­to­miast Kon­rad dość szyb­ko po­czuł się znu­żo­ny gwa­rem i tło­kiem. Nie lu­bił ani jed­ne­go, ani dru­gie­go. Iry­to­wa­ła go krzy­kli­wość Wło­chów i róż­no­ję­zycz­ny roz­gar­diasz wdzie­ra­ją­cy się do mó­zgu. Sta­rał się nie po­ka­zy­wać tego po so­bie, ale po trzech go­dzi­nach ła­że­nia i ,,chwy­ta­nia at­mos­fe­ry" miał dość. Na szczę­ście Jo­hann, któ­ry od ja­kie­goś cza­su roz­glą­dał się nie­spo­koj­nie, wy­pa­trzył w bocz­nej ulicz­ce mały pub ob­wie­szo­ny róż­no­barw­ny­mi cho­rą­giew­ka­mi, ze zdję­cia­mi ja­kichś bli­żej nie­spre­cy­zo­wa­nych dru­żyn pił­kar­skich na ścia­nach, i po­sta­no­wił za­żyć tam od­po­czyn­ku, oglą­da­jąc przy oka­zji ,,Ro­zu­miesz, sta­ry, AC Mi­lan i FC Por­ nie mogę tego prze­ga­pić... od­prę­ży­my się, zje­my coś... za­raz się za­czy­" Kon­ra­do­wi nie chcia­ło się jeść, poza tym myśl o uczest­ni­cze­niu we wspól­nym ry­tu­al­nym oglą­da­niu me­czu ra­zem z roz­wrzesz­cza­ny­mi wło­ski­mi ki­bi­ca­mi przy­pra­wia­ła go o dresz­cze. - Siedź tu - po­wie­dział do Jo­han­na - i baw się do­brze. Ja so­bie po­szu­kam cze­goś mniej ha­ła­śli­we­go. Do you spe­ak En­glish? - zwró­cił się do bar­ma­na. Bar­man, któ­re­mu oczy już błysz­cza­ły na myśl o ma­ją­cych się za chwi­lę roz­po­cząć roz­gryw­kach, po­twier­dził ocho­czo. Kie­dy jed­nak Kon­rad spy­tał go, czy jest w oko­li­cy miej­sce o mniej­szym na­tę­że­niu ha­ła­su, po­pa­trzył na nie­go z po­li­to­wa­niem. Ma­don­na! Ten fa­cet nie chce oglą­dać me­czu! Ta­kie­go me­czu! - Ci­cho jest w mu­zeum - po­wie­dział, nie ukry­wa­jąc lek­ce­wa­że­nia. - Dwie uli­ce stąd jest Gal­le­rie dellAc­ca­de­mia. Tam jest ci­cho. Jak w kost­ni­cy. Dla nie­go każ­de mu­zeum było czymś w ro­dza­ju tru­piar­ni. Kon­rad po­dzię­ko­wał, umó­wił się z Jo­han­nem na te­le­fon i z dużą ulgą opu­ścił pub, gdzie wrzask zdą­żył już osią­gnąć ja­kieś osiem­dzie­siąt de­cy­be­li. Ga­le­rię zna­lazł bez tru­du. We­wnątrz daw­nej Scuo­la del­la Ca­ri­t? pa­no­wał przy­jem­ny chłód i - gra­zie, Ma­don­na! - ci­sza. Kon­rad czuł, jak ustę­pu­je mu z pier­si nie­przy­jem­ny ucisk. W holu krę­ci­ło się tyl­ko kil­ka osób, ja­kaś ko­bie­ta przy ka­sie za­mie­rza­ła ku­pić bi­let. - Ty ucie­kasz od lu­dzi. - Po­wie­dzia­ła mu kie­dyś Wan­da nie­mal z nie­na­wi­ścią w gło­sie. - Nie dzi­wię się. Na two­im miej­scu nie po­tra­fi­ła­bym spoj­rzeć w twarz ni­ko­mu. Ni­ko­mu. Nie pró­bo­wał jej ni­cze­go tłu­ma­czyć, nie mia­ło­by to sen­su. Sta­nął za ko­bie­tą przy ka­sie. Do­le­ciał go le­d­wie wy­czu­wal­ny za­pach - nie bar­dzo wie­dział cze­go. Może po pro­stu po­wie­trza. Per­fu­my pach­ną­ce jak po­wie­trze, za­baw­ne. Ale za­pach bar­dzo ład­ny. Wię­cej niż ład­ny. Po­cią­ga­ją­cy. Zbli­żył się jesz­cze odro­bi­nę i w tym mo­men­cie usły­szał jej głos. Py­ta­ła, w któ­rej czę­ści ga­le­rii znaj­dzie ob­ra­zy Bel­li­nie­go. Mó­wi­ła po an­giel­sku, z nie­ska­zi­tel­ną dyk­cją, cie­płym, wi­bru­ją­cym al­tem. To nie­moż­li