Legion

Scarrow po raz kolejny zajmuje się problemem niewolnictwa. Choć powieść napisana jest głównie z perspektywy Macro i Katona, to pojawiają się także rozdziały z Ajaksem jako główną postacią. I choć czytelnik kibicuje rzymianom z całego serca, to przecież w duchu powinien wiedzieć, że to upadły gladiator ma więcej racji jeśli chodzi o prawa człowieka do wolności. Inna sprawa, że gdy w rozmowie z księciem Nubii Ajaks opowiada swoją historię, łatwo sobie szybko uzmysłowić, że nie jest wcale tak pozytywna jak jest przedstawiana. I tu znajduje cały problem związany z tematem niewolnictwa w starożytnym Rzymie.

Autor ma niesamowity dar pisania. Lekki i plastyczny styl ukazuje piękno antycznego świata - w tym tomie konkretnie Egiptu. Jak sam przyznaje, odwiedził miejsca, które pojawiają się w jego powieści, zatem doskonale oddaje lokalizacje i odległości, które opisuje. Jego łatwość w pisaniu i kreślenie bohaterów z taką łatwością sprawia, że dzięki niemu wielbimy uciskających, gardzimy uciskanymi. A wszystko przyprawia ogromną ilością krwi i flaków przelewanych w licznych potyczkach.

Słowa uznania jak zawsze pod adresem autora zwłaszcza za postępy w budowaniu postaci legionistów-przyjaciół. Nie bez znaczenia jest romantyczny wątek Katona i Julii, który niejako jest tutaj zamaskowany w tle. Brakuje mi tylko wątku pochodzenia Macro, który gdzieś po drodze został zapomniany.

Pozycja, którą trzeba przeczytać. Jest to dziesiąty tom cyklu, ale historia będąca tłem do "problemu" gladiatora zaczyna się w szóstym tomie "Przepowiednia" kiedy to Macro i Katon rozbijają szajkę piracką i posyłają ojca Ajaksa na krzyż, a jego samego sprzedają w niewolę, w skutek czego trafia on na Kretę, gdzie zabawia lud podczas walk gladiatorów - zobacz tom "Gladiator". Właśnie "Legion" jest bezpośrednią kontynuacją tych wydarzeń.