Zawsze mówi, że wróci - Audiobook mp3

d­nego wypadku, co prze­cież jest rzad­ko­ścią w tej pro­fe­sji. Ambi­cja zdo­by­cia szczytu czy ściany ni­gdy nie prze­sła­niała jego zdol­no­ści racjo­nal­nego myśle­nia. Potra­fił powie­dzieć sobie: nie. Ktoś zawy­ro­ko­wałby - tchórz. To zła ocena. On po pro­stu umiał pod­jąć mądrą decy­zję. Uwiel­bia­łam z nim wyjeż­dżać, cho­ciaż wędro­wa­łam zazwy­czaj sama. Wyglą­dało to tak - Woj­tek wyjeż­dżał na wyprawy, ja zabie­ra­łam się razem z nim, docho­dzi­łam do ich bazy, a póź­niej rusza­łam dalej samot­nie z por­te­rem, czyli tra­ga­rzem, na trek­king. Pamię­tam wyprawę pod Dhau­la­giri (8167 m). Hima­laje, jest maj 1981 roku, Woj­tek po raz pierw­szy razem z Ale­xem MacIn­tyreem, René Ghi­lineem i Ludwi­kiem Wil­czyń­skim zro­bili przej­ście wschod­niej ściany tej góry. To był wyczyn. 18 maja zeszli do bazy. Cze­ka­łam tam na Wojtka. Nie spo­dzie­wał się mnie. Zro­bi­łam wokół góry wyczer­pu­jący trek­king. Byłam dumna, szłam sama. Nie mogłam docze­kać się, kiedy go zoba­czę i opo­wiem szcze­góły. Woj­tek przy­wi­tał się ze mną, po czym jesz­cze tego samego dnia poin­for­mo­wał, że musimy szybko zwi­jać się do Pol­ski, bo pla­nuje kolejną wyprawę... A ja liczy­łam, że spę­dzi ze mną choć kilka dni, razem pocho­dzimy po szla­kach. Chcia­łam się nim nacie­szyć. Tęsk­ni­łam. On pew­nie też, ale nie zapy­tał o nic, jak spę­dziłam dwa mie­siące, jak doje­cha­łam, czy było bez­piecz­ Tak bar­dzo był pochło­nięty już następną wyprawą. Sche­mat się powta­rzał. Poje­cha­łam do Isla­ma­badu, sto­licy Paki­stanu. Musia­łam naj­pierw doje­chać pocią­giem do Moskwy, tam prze­siadka na samo­lot, póź­niej jazda auto­bu­sem. Woj­tek scho­dzi z góry, a ja, wyczer­pana po podróży, spo­cona, cze­kam na niego. Oczy­wi­ście z nadzieją, że pobę­dziemy tu razem przez kilka dni. Pierw­sza noc w namio­ wszystko jasne. Woj­tek myślał tylko o powro­cie. Nie zosta­li­śmy nawet jeden dzień dłu­żej. Kiedy byłam młoda, nie zda­wa­łam sobie sprawy, że u Wojtka góry nie koń­czą się tam, wysoko, na wypra­wie. One są zawsze, ma je w krwio­biegu. Jest dobrym czło­wie­kiem, ale ma bar­dzo ego­cen­tryczną oso­bo­wość. Z cza­sem prze­sta­łam się nad tym zasta­na­wiać, robi­łam rze­czy, na któ­rych mi zale­żało. Ni­gdy mnie w niczym nie ogra­ni­czał. Uwiel­bia­łam jeź­dzić w Tatry na narty, kocha­łam Halę Gąsie­ni­cową, przez wiele lat spę­dza­łam tam sama każdą wolną chwilę. Szkoda, że nie poje­chał tam ani razu razem ze mną. Chcia­łam, żeby zoba­czył, jak jeż­dżę, z kim, poznał moje towa­rzy­stwo. On wtedy wspi­nał się w Mor­skim Oku. Coraz wyż­szy mur Długo wypie­ra­łam prawdę ze świa­do­mo­ści, baga­te­li­zo­wa­łam liczne sygnały. Udało nam się prze­trwać czter­na­ście lat, ale dziś wiem, że powin­nam zakoń­czyć mał­żeń­stwo zde­cy­do­wa­nie szyb­ciej. Dla naszego dobra. Pierw­szy sygnał, że dla Wojtka naj­waż­niej­sza jest jego pasja, nastą­pił tuż po ślu­bie. Woj­tek przed każdą wyprawą inten­syw­nie tre­no­wał, żeby utrzy­mać dobrą kon­dy­cję fizyczną. Na tre­ningi zazwy­czaj jeź­dzi­li­śmy w kra­kow­skie skałki. Łado­wał do ple­caka kamie­nie i pięt­na­ście razy bez prze­rwy wcho­dził pod górę i scho­dził w dół. Ja w tym cza­sie jeź­dzi­łam na nar­tach na prze­ciw­le­głym stoku. Pech chciał, że przy kolej­nym zjeź­dzie zwich­nę­łam kolano. Nie­sa­mo­wity ból. Ledwo doszłam pod skałę, na któ­rej tre­no­wał. Zszedł. Popa­trzył na mnie i zapy­tał, co mi się stało. ,,Skrę­ci­łam kolano" - to jedyne słowa, jakie byłam w sta­nie wypo­wie­dzieć. Zwi­ja­łam się z bólu. Woj­tek obró­cił się i stwier­dził, że on jesz­cze musi wejść na skałkę pięć razy. Po czym zaczął się wspi­nać. Ściem­niało się. Nie wie­dzia­łam, co robić. Wypię­łam narty i zaczę­łam iść kilka kilo­me­trów w stronę przy­stanku auto­bu­so­wego. Jakoś doczła­pa­łam, wsia­dłam do ostat­niego auto­busu. W ostat­niej chwili Woj­tek wsko­czył zdy­szany. Usiadł koło mnie i przez całą podróż nie ode­zwał się sło­wem. Kiedy to opo­wia­dam, brzmi, jak­bym chciała się na nim ode­grać. To nie­prawda. Chcę poka­zać, że czło­wiek sku­piony na swoje pasji czę­sto nie zauważa ludzi wokół. Jego umysł był po brzegi wypeł­niony myślami o górach. Moje kolano wyglą­dało jak bania. W tym cza­sie przez chwilę miesz­kał z nami kolega Wojtka. Widział, że cier­pię. Po dwóch dniach powie­dział Wojt­kowi: ,,Chło­pie, nie bądź jak zwierz, zawieź ją do szpi­tala". Po tym zda­rze­niu zaczę­li­śmy