Zawsze mówi, że wróci

y w klasz­to­rach zawie­szo­nych na zbo­czach gór. Kobiety dźwi­gają snopy jęcz­mie­nia na ple­cach. Każda podróż tam dawała mi siłę spo­koju. Pamię­tam taką scenę: Woj­tek się wspina wysoko w górach, ja sama mam dotrzeć do klasz­toru. Wysia­dłam z auto­busu, sta­nę­łam pośrodku drogi i byłam cał­ko­wi­cie zagu­biona. Nie wie­dzia­łam, w którą stronę iść. Trudno było się odna­leźć, bo oprócz dzi­kiej roślin­no­ści, wiel­kich pną­czy, nie było tam niczego. Intu­icyj­nie wybra­łam kie­ru­nek. Dopiero póź­niej dowie­dzia­łam się, że w każ­dej chwili mogłam spo­tkać na dro­dze tygrysa. To był ich dom. Nie­świa­doma zagro­że­nia szłam przez las. Widok bajeczny. Musia­łam przy­spie­szyć, bo zaczęło się ściem­niać. Dotar­łam do nie­wiel­kiej osady. Nie­da­leko był klasz­tor i nauki mistrza, na które przy­jeż­dżali tury­ści z całego świata. W wio­sce nie było jed­nak miejsc do spa­nia. Miej­scowy czło­wiek zapro­wa­dził mnie kilo­metr dalej. Miał jeden wolny sza­łas, kilka zbi­tych desek. W środku drew­niany stół. To było moje łóżko. Poło­ży­łam na nim śpi­wór. Twardo jak cho­lera. Plecy mnie bolały, ale nie mia­łam wyj­ścia. Czu­łam się tak zmę­czona, że w pew­nym momen­cie było mi wszystko jedno. Obu­dzi­łam się rano z prze­ra­że­niem. Coś kłuje mnie w śpi­wór. Otwie­ram oczy, pomię­dzy deskami wystaje jakiś twardy zie­lony badyl. Ma z pół­tora metra wyso­ko­ści. Szok. Wyrósł przez noc. Na jedną z wypraw ruszy­łam z moją zna­jomą, bar­dzo dobrą alpi­nistką. Ja uwiel­biam spać, nie jestem ran­nym ptasz­kiem. Po kolej­nej zarwa­nej nocy wsta­łam koło połu­dnia. Moja trek­kin­gowa part­nerka była już dawno na nogach. Zwi­nę­łam namiot, ogar­nę­łam się szybko, mia­ły­śmy zaraz ruszyć. Pech chciał, że musia­ły­śmy prze­do­stać się na drugi brzeg wez­bra­nego od top­nie­ją­cego lodowca potoku. Widzia­ły­śmy, jak przed nami prze­cho­dzą miej­scowi. Trzy­mali się koń­skich ogo­nów. Ruszy­ły­śmy za nimi. Nie przy­pusz­cza­ły­śmy, że potok jest bar­dzo rwący, cho­ciaż widzia­ły­śmy prze­cież nasz pod­to­piony auto­bus. Nie mia­ły­śmy szansy, by przejść bez­piecz­nie. Trzy­ma­ły­śmy się swo­ich ple­ca­ków, ale to nie pomo­gło. Obie pośli­zgnę­ły­śmy się na kamie­niach. Potok nas porwał. Zaczę­ły­śmy się topić. Pomo­gli nam miej­scowi. Mnie wycią­gnięto na drugi brzeg rzeki, moja kole­żanka została tam, skąd rusza­ły­śmy. Woda nas roz­dzie­liła. Dopiero póź­niej dowie­dzia­łam się, że jedyną bez­pieczną porą, by w miarę nor­mal­nie prze­pra­wić się przez rzekę, był wcze­sny ranek. Wypa­dek z rzeką to jeden z tych momen­tów, który kazał mi nabrać ostroż­no­ści. Decy­du­jąc się na podróż, musisz liczyć się z róż­nymi sytu­acjami. Nie wszystko da się prze­wi­dzieć. Czy byłam lek­ko­myślna? Mia­łam zaufa­nie do miej­sco­wych, do świata. Moja intu­icja zazwy­czaj mnie nie zawo­dziła, ale zda­rzały się sytu­acje, które prze­ży­łam cudem. Na jed­nej z wypraw dotar­łam do nie­wiel­kiej osady, wła­ści­wie przy­stanku auto­bu­so­wego, wokół któ­rego zgro­ma­dziło się wielu miej­sco­wych. Koń­czyli jakąś budowę, spali tam. Na bus cze­kało się dwa dni. Pod­jeż­dża zde­ze­lo­wany auto­bus, wszy­scy pró­bują się zmie­ścić. Wsia­dam. Ści­śnięci jedziemy kil­ka­dzie­siąt kilo­me­trów. Po wyj­ściu szu­kam tra­ga­rza. Za nie­wielką opłatą brali od tury­sty bagaż i zano­sili go w miej­sce trek­kingu. Mija godzina, nikogo nie ma. W końcu po wielu tru­dach miej­scowi zli­to­wali się nade mną i zna­leźli mi ochot­nika. Idziemy kilka godzin w górę. Zaczyna się ściem­niać. Tra­garz roz­bija mi namiot. Sam kła­dzie się kil­ka­set metrów dalej w szo­pie dla por­te­rów. Wie­dzia­łam, że nie będzie to spo­kojna noc. Zaczy­nało się bły­skać. Leżę sama w namio­cie i ogar­nia mnie strach. Wyła­do­wa­nia są tak silne, że czuję, jakby pio­runy roz­bijały skały. Deszcz leje się wia­drami, jest tak potężny, że woda zaczyna pły­nąć pod powierzch­nią namiotu. Mam wra­że­nie, że płynę. I tak całą noc. Leżę sku­lona i bez­wied­nie powta­rzam man­trę. Jestem bez­silna, wiem, że nic ode mnie nie zależy. W pew­nym momen­cie godzę się na śmierć. Dopiero nad ranem całe to pie­kło ustaje. Kiedy poja­wiają się pierw­sze pro­myki słońca, przy­biega mój tra­garz. Z daleka krzy­czy: ,,Madam, madam". Był prze­ko­nany, że nie żyję. A ja prze­trwa­łam tę burzę i wiele innych w moim życiu. Z każ­dej wycho­dzi­łam sil­niej­sza. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki