Ebook Czarne oceany mobi,epub

�rze­li się po sali za ja­ki­miś dzieć­mi, ale aku­rat nie było żad­nych. -- Co? -- Za­bi­łam je, za­bi­łam, mój Boże, za­bi­łam je obo­ Po­ja­wi­ło się wię­cej lu­dzi z ob­słu­gi, mię­dzy in­ny­mi ho­te­lo­wy le­karz -- za­bra­li ją z głów­nej sali na za­ple­cze. Pła­ka­ła na głos, gdy ją wle­kli. Inni go­ście (choć o tej po­rze nie było ich tu wie­lu) pół­szep­tem wy­mie­nia­li mię­dzy sobą uwa­gi. Cały ho­tel ob­ję­ty był NEti i, ko­men­tu­jąc zda­rze­nie, od­ru­cho­wo roz­glą­da­li się za po­ukry­wa­ny­mi ka­me­ra­mi. Przy­je­cha­ła ka­ret­ka i za­bra­no dok­tor Vas­so­ne do szpi­ta­la (nie zna­li kodu jej me­dy­ka­to­ra, nie mia­ła me­da­lar­mu na ca­sh­chi­pie). Sa­ni­ta­riu­sze wci­snę­li ją w ka­ftan bez­pie­czeń­stwa, cho­ciaż prze­sta­ła się już wy­ry­wać. Opa­trzy­li rany na jej twa­rzy. Mia­ła tak­że kil­ka zła­ma­nych pa­znok­ci i zdar­ty z przed­ra­mion na­skó­rek. Ob­ser­wo­wa­li ją czuj­nie. Ma­ri­na Vas­so­ne, sta­ran­nie wy­rzeź­bio­na, po­mi­mo czter­dzie­stu sied­miu lat, za­cho­wa­ła syl­wet­kę mo­del­ki, cerę bez zmarsz­czek, oczy na­sto­lat­ki -- bla­do­nie­bie­skie, bar­dzo zim­ne. Krót­kie bia­łe wło­sy za­cze­sa­ne do tyłu. Zde­cy­do­wa­nie skan­dy­naw­ski typ uro­dy. Naj­pierw szep­ta­ła coś do sie­bie w ob­cym ję­zy­ku. Po­tem się uspo­ko­iła, zro­bi­ła kil­ka głę­bo­kich wde­chów i prze­mó­wi­ła po an­giel­sku do sa­ni­ta­riu­sza. Po­wta­rza­ła w kół­ko je­den i ten sam nu­mer te­le­fo­nu, prze­ko­nu­jąc, gro­żąc i bła­ga­jąc, by na­tych­miast nań za­dzwo­nił. Pro­sić pana Hun­ta. To waż­ne. Niech ru­szy ty­łek. Ale sa­ni­ta­riusz sur­fo­wał na fa­lach mu­zy­ki pły­ną­cej z im­plan­to­wa­nych mu pod kość czasz­ki re­zo­na­to­rów, z po­błaż­li­wym uśmie­chem igno­ro­wał ko­bie­tę w ka­fta­nie. W szpi­ta­lu ścią­gnę­li jej DNAM, skon­tak­to­wa­li się z miej­sco­wym biu­rem me­dy­ka­to­ra, zro­bi­li ba­da­nia, dali jej kil­ka za­strzy­ków i od­sta­wi­li na salę, przy­pię­tą do łóż­ka bar­dzo sze­ro­ki­mi pa­sa­mi. Tu znów ją do­pa­dło. Po­mi­mo che­micz­ne­go wy­tłu­mie­nia jęła wrzesz­czeć, że jest mor­der­czy­nią, że po­win­ni ją wy­słać na krze­sło elek­trycz­ne, że pa­lić się bę­dzie w pie­kle, i tym po­dob­ne rze­czy. Po­dwo­jo­no daw­kę. Za­snę­ła. Po­wia­do­mio­na naj­bliż­sza (geo­gra­ficz­nie) ro­dzi­na oka­za­ła się sie­dem­na­sto­let­nim sy­nem. Co praw­da nie był to już syn w sen­sie praw­nym, bo kon­trakt wy­cho­waw­czy Vas­so­ne wy­gasł sześć lat temu i w ro­zu­mie­niu Gid­den­so­no­we­go ko­dek­su ro­dzin­ne­go nic już ich nie łą­czy­ło; nie­mniej dane zo­sta­ły w re­je­strach. Przy­był, cier­pli­wie czu­wał przy niej i był tam też, gdy się ock­nę­ła. Z miej­sca wy­re­cy­to­wa­ła mu nu­mer. Za­dzwoń, za­dzwoń, za­dzwoń. Za­dzwo­nił. -- Mogę roz­ma­wiać z pa­nem Hun­tem? Ode­zwa­ła się ko­bie­ta lub po­słu­gu­ją­cy się ko­bie­cym dia­lo­gan­tem pro­gram se­kre­ta­ryj­ny. -- Kto mówi? -- Jas Vas­so­ne, dzwo­nię w imie­niu mo­jej mat­ki, to pil­ne, pro­si­ła, że­ -- Skąd pan ma ten nu­mer? -- No prze­cież mó­wię, moja mat­ka, dok­tor Ma­ri­na S. Vas­so­ne, sły­szy pani czy prze­li­te­ro­wać, no więc ona leży w szpi­ta­lu i pro­si­ła, że­ Zmia­na po tam­tej stro­nie. -- Tu Hunt. Co się sta­ło? -- Trzy­ma­ją ją w szpi­ta­lu, na od­dzia­le psy­chia­trycz­nym, pro­si­ł -- Któ­ry to szpi­tal? Pół go­dzi­ny po tej roz­mo­wie przy­je­cha­ło dwóch cy­wi­li wy­glą­da­ją­cych na prze­bra­nych w ostat­niej chwi­li żoł­nie­rzy. Z miej­sca wda­li się w kłót­nię z per­so­ne­lem. Ścią­gnię­to praw­ni­ków szpi­ta­la i me­dy­ka­to­ra. Straż­ni­cy z po­bli­skich po­ste­run­ków nie zdej­mo­wa­li dło­ni z ka­bur. Jas przy­pa­try­wał się temu wszyst­kie­mu z pro­gu sali mat­ki, nie­pew­ny, czy nie le­piej ukryć się przed wzro­kiem tam­tych. Bra­ły w nim górę lęki dzie­cię­ce: może przyj­dą i za­bro­nią, może prze­go­nią. Gdy spoj­rza­ła nie­co przy­tom­niej, pod­szedł i po­chy­lił się nad nią. -- Co się sta­ło, mamo? Ty rze­czy­wi­ście je­steś cho­ra? -- Do­pa­dła mnie -- szep­nę­ła, zwil­żyw­szy war­gi. -- Le­piej już stąd odejdź. -- -- Pro­szę. Nie, nie je­stem cho­ra. Idź już. Nie po­szedł. Tym­cza­sem dwaj po­nu­rzy cy­wi­le osią­gnę­li naj­wy­raź­niej ja­kieś po­ro­zu­mie­nie z