Żona więźnia

W imię miłości Historie miłosne...któż nie lubi o nich czytać, a w pamięć i serce zapadają nam zazwyczaj te o miłości nieszczęśliwej, bez happy endu czy tej z pozoru niemożliwej bądź zmuszonej zmagać się z wieloma przeciwnościami losu. Zupełnie wyjątkowe są te historie, dla których tłem jest okrutny czas wojny. Taką wyjątkową historią miłosną jest historia Izabeli, Czeszki z Vražnégo i Billa, brytyjskiego jeńca wojennego, opowiedziana przez Maggie Brookes w powieści "Żona więźnia". Dwa światy, tak od siebie różne, wokół wojenne piekło, wszechobecne strach i śmierć, trudno w takich warunkach nawet myśleć o miłości, ale ona pojawia się kiedy chce, niespodziewanie, bez zapowiedzi. I tak połączy Izabelę i Billa. Zakochują się w sobie, mało tego biorą w tajemnicy przed bliskimi Izabeli ślub i postanawiają uciec. Niestety wpadają w łapy nazistów. Izabela przebrana w mundur żołnierza, trafia wraz z Billem do niemieckiego obozu w Lamsdorf. Od tej pory musi ukrywać swoją płeć, żyć w ciągłym lęku przed zdemaskowaniem, a także lęku o Billa, a później także najbliższych przyjaciół: Maxa, Scottyego i Ralpha. Świadomie skazuje się na głód, cierpienie i nieustający strach. Oboje, Izabela i Bill, w imię miłości są w stanie przetrwać wiele, są gotowi na wszystko, nawet oddać życie za siebie nawzajem, dla miłości poświęcają się każdego dnia, żyjąc w cieniu śmiertelnego niebzpieczeństwa. "Żona więźnia" to wspaniała opowieść o miłości, o jej sile, to także ukazanie obrazu życia jeńców wojennych w niemieckich obozach, przerażających warunków sanitarnych, wykańczającej pracy ponad ludzkie siły, głodu odbierającego zdolność logicznego myślenia i pozbawiającego ludzkich odruchów, upokorzeń, nieustającego strachu, zewsząd otaczającej śmierci. Jednakże powieść ta jest dość nierówna, dzieli się ona na cztery części, z czego akcja pojawia się w ostatniej, podczas Marszu Śmierci. Pierwsza część to rozkwit uczucia między głównymi bohaterami, ich wzajemna fascynacja, wybuch namiętności, druga część to pobyt w obozie jenieckim w Lamsdorf, trzecia zaś to pobyt i praca w kamieniołomie w Supíkovicach. Przez pierwszą część się nudziłam, podczas drugiej i trzeciej było kilka momentów, które przykuwały uwagę czytelnika, ale było ich niewiele, najlepsza część książki to czwarta, ostatnia. Najwięcej w niej emocji, niepokoju, strachu, walki o przetrwanie, chęci do życia i nadziei na rychły koniec wojny i na przeżycie i wyrwanie się z tego piekła na ziemi. Stąd mój komentarz, że powieść jest nierówna. Autorka podaje, że pomysł na fabułę opiera się na prawdziwej historii Czeszki, która przebrana za mężczyznę przebywała z mężem w niemieckim obozie jenieckim. Historia ta zdaje się być zupełnie nierealna, ale wszak nie takie cuda i zwycięstwa dobra i miłości działy się podczas wojny. "Żona więźnia" to wspaniała lektura dla fanek powieści obyczajowych, ale dla fanów historii nie przypadnie do gustu, tak myślę. Ale jeśli jesteś jej ciekawy, to sięgaj i czytaj, historia miłosna jest tu wspaniała i zapadająca w pamięć. ...

Jak dużo bylibyście w stanie wytrzymać dla prawdziwej miłości?
Świat zajęty wojną, w którym na każdym kroku może grozić bezpieczeństwo, a zbyt pewne spojrzenie w stronę Niemca może oznaczać śmierć. Codzienna walka o przetrwanie, brak jedzenia i modlitwy kierowane do Boga o bezpieczeństwo najbliższych przebywających na froncie. Czy w tym świecie znajdzie się miejsce na uczucia?
Maggie Brookes stworzyła poruszającą historię miłości, historię będącą świadectwem drugiej wojny światowej.
Izabella to młodziutka Czeszka, która odczuła wojnę na własnej skórze. Wraz z mamą zostaje pozostawiona sama sobie, gdy z rozpoczęciem wojny jej ojciec i starszy brat wstępują do partyzantki. Nadmiar obowiązków związanych z życiem na wsi wydaje się przytłaczający. Z dnia na dzień w jej życiu pojawia się Bill, który wraz z innymi jeńcami został skierowany do pomocy przy ich gospodarstwie. Niewinne spojrzenia, coraz częściej wymieniane uśmiechy i spotkania pod osłoną nocy sprawiają że młodzi choć na chwilę mogą zapomnieć o sytuacji w której się znaleźli i zatracić się w sobie. Szybko podjęta decyzja o ślubie i wizja wspólnej ucieczki to nadzieja na lepsze jutro. Dla własnego bezpieczeństwa Izabella przyjmuje nową osobowość - goli głowę, przywdziewa ubrania brata i zaczyna posługiwać się męskim imieniem i nazwiskiem. Niestety los nie jest dla nich łaskawy - po dziesięciu dniach wędrówki zostają złapani przez Niemców i przewiezieni do niemieckiego męskiego obozu w Lamsdorf.
Od teraz od jej milczenia i ukrywania płci zależy życie nie tylko jej, lecz także jej męża i pozostałych jeńców.
Przed Wami wspaniała historia o miłości która chce być niewinna. O szczęściu po które chce się sięgnąć mimo trudów i dramatycznej sytuacji, a także tęsknocie za normalnością w której to uczucie miałoby szansę kwitnąć w innych okolicznościach, przechadzając się po gwarnych ulicach trzymając za rękę, w kinie, na niewinnych piknikach, w świecie w którym nie grozi niebezpieczeństwo.
To także historia o ciężarze sekretu, i dobrych ludziach, bezinteresownych mężczyznach poznanych w obozie, którzy tego sekretu byli w stanie dochować i strzec tajemnicy Izabelli oraz jej samej.
Uwielbiam gdy między niepozornymi zdaniami można dostrzec ważne tematy zaklęte na stronach książki - i tak było tym razem. Co sprawia że jesteśmy kobietami i czujemy się kobieco?
Oprócz wojny, dziewczyna doświadcza osobistej tragedii - według niej jej kobiecość została pogrzebana. Bohaterka jest postawiona w trudnej dla niej sytuacji. Jest świeżo po ślubie, jednak nie może czuć się najpiękniejszą kobietą. Nie ma włosów, z czasem traci na wadze przez ciężką pracę, jej biust zostaje uwięziony w gorsecie który ma za zadanie go spłaszczyć, by jak najbardziej przypominał męski tors. W jednej ze scen w książce mężczyźni podziwiają obraz kobiet w negliżu, z pełnymi kształtami, obfitym biustem i gęstymi lśniącymi włosami, czyli tymi atutami, których najbardziej brakuje Izabelli będąc przy swoim mężu.
W tym wszystkim Bill przekonuje ją o swojej miłości, która jest prosto z serca.
Podczas lektury elektryzowała mnie myśl o Lamsdorfie, czyli obecnych Łambinowicach, które są rzut kamieniem od mojego miasta, że to wszystko wydarzyło się właśnie tam. Ta odległość sprawiła że historia stała się jeszcze bardziej namacalna i wciąż żywa.
Historia Billa i Izabelli jest jedną z wielu, które mogły się wydarzyć i najpewniej się wydarzyły.
Jedno jest pewne - dla prawdziwej miłości nie ma ograniczeń. Ta pozycja zdecydowanie długo zostanie w mojej pamięci, polecam każdemu.

W 1944 roku Izabela wraz z mamą i młodszym bratem Markiem mieszka na rodzinnym gospodarstwie w Vraznem w Czechosłowacji. Jej ojciec wraz że starszym bratem walczą z czechosłowackim ruchem oporu. Pewnego dnia do pomocy na farmie zostają przydzieleni jeńcy wojenni. Jednym z nich jest Bill. Zakochują się i potajemnie pobierają, gdy jej matki akurat nie ma w mieście. Postanawiają uciec i dołączyć do jej ojca i ruchu oporu. Ze względów bezpieczeństwa Izabela obcina włosy i przebiera się za mężczyznę. Zmienia imię i udaje że jest niemową. Sprawa zaczyna się komplikować gdy zostają schwytani przez nazistowskich żołnierzy i wysłani do obozu jenieckiego. W obozie borykają się z przerażającymi warunkami życia i ciągłą obawą, że ich tajemnica zostanie odkryta. Aby spróbować zapewnić Izabeli bezpieczeństwo, Bill zwierza się małej grupie współwięźniów. Niektórzy z nich ryzykują własne życie, aby ją chronić.

?Żona więźnia? to historia zainspirowana prawdziwą wydarzeniami. Książka porwała mnie od pierwszych stron i nie mogłam się od niej oderwać. Jedynym minusem jak dla mnie jest zakończeni gdyż z chęcią dowiedziałabym się co wydążyło się po zakończeniu wojny. To zdecydowanie piękna ale i łamiąca serce książka o sile uczucia, przyjaźni, lojalności. Fantastyczne i bardzo plastyczne opisy powodują iż można wręcz poczuć to co odczuwali nasi bohaterowie. Nie jest to łatwa książka ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć. To historia o miłości, nadziei, wytrwałości, przyjaźni , o braniu odpowiedzialności za drugiego człowieka ale i o przetrwaniu w jednym z najciemniejszych czasów w historii. Absolutnie polecam tę książkę każdemu, kto szuka zapierającej dech w piersiach, przejmującej historii.

Już dawno żadna książka o wojnie nie poruszyła mnie tak bardzo. Już dawno żadna książka o miłości, nie sprawiła mi takiego bólu i takiej radości. Jestem nią tak zachwycona, że brakuje mi słów na wypowiedzenie wszystkiego, co myślę.

Izabela to młoda dziewczyna, która potajemnie bierze ślub z poznanym jeńcem i razem z nim ucieka. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Wierzyli w lepszy świat, w lepsze życie, w miłość i wolność. Te marzenia zaczynają gasnąć, gdy wpadają w ręce nazistów. Trafiają do obozu, w którym najważniejszym celem jest ochrona samej Izy. Przebrana w męskie ciuchy przypomina młodego chłopaka. Jeśli prawda wyjdzie na jaw, z pewnością zostanie zgwałcona i zabita. Jednocześnie muszą każdego dnia walczyć z chorobami i głodem, a końca wojny nie widać.

To było tak wzruszające i tak przerażające. Teraz już wiem, że obozy dla Brytyjczyków wyglądały trochę inaczej od tych, o których najczęściej czytaliśmy. Tam jednak też ludzie przymierali głodem, chorowali i umierali, mimo paczek z PCK, czy od rodziny. Ci więźniowie również odbyli długi marsz, który mógł być ich ostatnim. Autorka ma rewelacyjne wciągające pióro. Wszystko o czym pisze jest wręcz namacalne. Fabuła wchłonęła mnie do tego stopnia, że czułam się jak autentyczny widz wydarzeń, jakbym żyła wśród nich. Razem z nimi płakałam, przymierałam głodem, byłam brudna i zawszona, schorowana i w strachu. Wyobraźnia zrobiła swoje. Jeszcze długo nie będę mogła się z niej otrząsnąć. Bardzo wam polecam.

Dziękuję ... Premiera 24 lutego.

Brytyjski jeniec wojenny, Bill, pracuje w jednym z gospodarstw w Czechosłowacji w 1944 roku. Spotyka tam wieśniaczkę, Izabelę, a pomiędzy młodymi rozwija się uczucie. Izzy desperacko pragnie wyrwać się z życia na farmie. W tym celu planuje wziąć potajemnie ślub z Billem, by mogli uciec i być razem. Ich miesiąc miodowy ? i ich wolność ? są jednak krótkotrwałe, bowiem szybko zostają schwytani przez Niemców i wysłani do obozu jenieckiego. Przed wyprawą Izabela dobrze się przygotowała ? obcięła włosy, włożyła męskie ubrania, co pomogło jej utrzymać w tajemnicy płeć w obozie. Bill zdaje sobie sprawę, że ciężko będzie mu w pojedynkę czuwać nad bezpieczeństwem Izabeli, zatem werbuje kilku współwięźniów, którzy wspólnie obiecują chronić Izzy.

Pomimo iż na rynku roi się od literatury o II wojnie światowej, Żona więźnia to powieść niezwykła i poruszająca. Pełna niebezpieczeństw ucieczka Billa oraz Izabeli przyprawia o ciarki, a włoski stają dęba. Autorka bardzo obrazowo oddaje realia obozu jenieckiego ? głód, niehigieniczne warunki życia, brutalność, karkołomna praca, choroby oraz brak prywatności. Aby Izzy mogła skorzystać z toalety, kilku mężczyzn musiało ją osłaniać, ponieważ nawet tak prymitywna rzecz mogła sprowadzić na nią śmierć. Cały czas drżałam z obawy, że tożsamość Izabeli wyjdzie na jaw, a ona przepłaci za to życiem.

Poruszyła mnie postawa pozostałych jeńców, którzy gotowi byli nadstawić karku, by chronić tę dziewczynę. Ta grupa obcych ludzi stała się rodziną, która pomaga sobie w każdej sytuacji.

Żona więźnia to fikcja literacka zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Opowiada o odwadze, braterstwie, przetrwaniu i walce o życie. To także opowieść o miłości i o tym, co człowiek jest gotów przeżyć w jej imię.

...