Zagubione życie

NA ŻYCIA ZAKRĘTACH PRZEDZIWNYCH

W życiu czasem bywa tak, że to , co pozornie pewne, ustabilizowane i stałe, w krótkim czasie pęka niczym bańka mydlana. Ze szczytu, w którym czujemy się bezpiecznie i szczęśliwie , spadamy w otchłań. A otchłanie czasem mają więcej niż jedno dno.

Nakładem wydawnictwa Lucky ukazała się powieść Piotra Podgórskiego ?Zagubione życie?. To opowieść o takim właśnie upadku w otchłań nieszczęść. Jolanta jest kobietą, której życie przypomina bajkę : piękny dom, dorosły syn odnoszący sukcesy na studiach i kochający mąż. Czegóż więcej potrzeba do szczęścia? Jednak na życiu Jolanty cieniem kładzie się zagadka sprzed lat. Jej pierwszy mąż i ojciec jej syna pewnego dnia po prostu zaginął .Mimo upływu czasu, kobie nie potrafi o tym zapomnieć. Jej życie wywraca się do góry nogami, gdy wynajęta niegdyś agencja detektywistyczna zdobywa nowe informacje o zaginionym kilkanaście lat temu mężczyżnie. Okazuje się jednak, że to dopiero początek. Idealny mąż okazuje się oszustem, a syn przestępcą. W ciągu zaledwie kilku dni na jej ułożony świat spada grad nieszczęść. Czy będzie w stanie sobie z tym poradzić? Czy uda jej się poskromić demony przeszłości? Jak wielką siłę będzie musiała w sobie odnależć?


Uwielbiam współczesną polską literaturę i z ogromnym zainteresowaniem sięgam po książki kolejnych autorów. ?Zagubione życie ? intryguje od pierwszych stron. Ciekawy pomysł i wyśmienite wprowadzenie w opowieść. Niestety, im dalej, tym poziom powieści , moim zdaniem, się obniża. Myślę, że pisarz chciał pokazać rozpad życia rodzinnego i uczuciowego, ale nieco się zagalopował. Historia Jolanty byłaby zdecydowanie barwniejsza, gdyby... mniej się w niej wydarzyło. Kolejne nieszczęścia, które dotykają bohaterkę są coraz bardziej nieprawdopodobne. To wszystko, co stopniowo wydarza się w jej życiu zakrawa na science - fiction. Autor po prostu przedobrzył. Chciał bohaterkę unieszczęśliwić, a zabrnął w wątki, które są irracjonalne, mało prawdopodobne i jest ich po prostu za dużo, a przez to książka traci na autentyczności. Ta powieść miała ogromny potencjał, ale został on zmarnowany.

Postać Jolanty, im bliżej ją poznawałam, tym bardziej mnie drażniła. Nie mogę zaakceptować, utożsamiać się, współczuć kobiecie w średnim wieku, która jest naiwna jak dziecko i żyje w zupełnym oderwaniu od rzeczywistości, a wszystko, co udaje jej się osiągnąć jest tak naprawdę zasługą zaangażowania innych osób.

Odbieram tę książkę tak, jak gdyby była napisana do połowy, ponieważ jej pierwsza część jest całkiem udana. Podgórski kreśli ciekawy obraz, wplata tajemnicę i potrafi czytelnika zaintrygować. Niestety, później jest zdecydowanie gorzej. Chyba za dużo autor chciał w tej opowieści zmieścić, a przez to traci ona na wiarygodności. Jolanta wydawała mi się z każdą kolejną stroną coraz bardziej ograniczona, a na pewno nie taki zamysł miał pisarz. Można było zrobić to lepiej i nieco odciążyć główną postać. O ile mogę zaakceptować nieszczęścia takie jak niewierność, oszustwo, zdrada, tak inne ?narzucone ? na Jolantę zdarzenia są mało autentyczne i bardziej przypominają amerykański film sensacyjny klasy B z lat osiemdziesiątych.

Podsumowując powiem tak : to generalnie nie jest zła książka i potrafi wciągnąć, jednak uważam, że pewne rozwiązania można było sobie darować i potencjał fabuły nie został należycie wykorzystany. Po prostu mogło być lepiej. Bardziej wiarygodnie, mniej sensacyjnie.

To powieść na wieczór lub dwa. Taka, która może się podobać, a jej zaletą jest to, że pokazuje nam, że nigdy w życiu nie może być tak źle, by nie dało się zacząć od nowa. I nigdy nie jest też tak, że zostajemy bez jakichkolwiek szans. Opowieść , która niesie mądry i pozytywny przekaz. Myślę, że Piotr Podgórski w przyszłości może zaskoczyć. Ma przyjemny styl, wyobrażnię, a jego powieść nie jest płytka. Oceniam na 3+ i nie jest to taki mały plus. Jest w tym wszystkim dużo ambicji, a bardzo to cenię.

Opowieść robi bardzo dobre wrażenie, szczególnie na początku, gdzie bardzo chcemy poznać odpowiedzi na pojawiające się pytania, odkryć przyczyny, rozwiać wątpliwości. Niestety gdzieś w okolicach połowy historia zaczyna być zaplątana jeszcze bardziej, trochę na siłę, przestaje być wiarygodna, a jej czytanie przestaje być przyjemnością, a staje się męczarnią. Główną bohaterka i jej losy kreowane dalej chyba jedynie po to, by zapełnić czymś pozostałe strony, bez głębszego sensu, na zasadzie lania wody. Absurdalna postać dziennikarki, podobno feministki, która robi wszystko by osiągnąć swój cel, tak do końca nie wiem jaki, poza podbiciem oglądalności, bo chyba nie temu ma służyć utrudnianie życia głównej bohaterce? Totalne pomieszanie pojęć feminizmu, dziennikarstwa zaangażowanego społecznie z postacią toksyczną i chyba nie do końca zrównoważoną, które skutkować może brakiem zaufania do rzetelnego dziennikarstwa i prawdziwej chęci pomocy ze strony mediów. Wyłapałam też kilka stereotypów płciowych, całe szczęście nie ma ich zbyt dużo. Głównym pozytywnym elementem jest ukazanie jak ważne jest mówienie o przemocy seksualnej, również tej doznanej ze strony najbliższych, co ułatwia poradzenie sobie z traumą jak i pozwala na to by sprawcy ten czyn nie uszedł na sucho.

Podsumowując, książka miała duży potencjał, ale ciągnięcie jej fabuły od momentu wypadku, rozbudowując pewne aspekty do absurdalnych rozmiarów, było niepotrzebne. Co za dużo, to niezdrowo, co tutaj idealnie się sprawdza.

Dotychczasowe bezpieczne życie Joli w ciągu kilku chwil zostanie tylko wspomnieniem. Dowiaduje się, że jej zaginiony wiele lat temu pierwszy mąż najprawdopodobniej się odnalazł, i odkrywa, że obecny mąż ją zdradza. Gdy postanawia rozwieść się z Szymonem, wydarzenia nagle przyjmują nieprzewidziany bieg.

Jola będzie musiała się zmierzyć z nową, straszną rzeczywistością, w której okaże się, że nikt nie był tym, kim się wydawał.

"Człowiek nie rodzi się zły. Złym czynią go okoliczności."

Jestem zaskoczona tym, że autor, w dodatku mężczyzna może tak wiernie wniknąć w psychikę kobiety i ukazać jej wszystkie stany emocjonalne, uczucia, myśli i wątpliwości.

Bohaterowie, jakich wykreował autor są na wskroś wyjęci z naszej codzienności. Są do bólu prawdziwi w swoim zachowaniu i myśleniu. Drugą sprawą są bezsprzecznie realnie przedstawione sytuacje, wydarzenia i relacje międzyludzkie. Ile razy bowiem zdarza się, że żyjemy pod jednym dachem z wydawałoby się z osobą, którą doskonale znamy, możemy jej zaufać, a okazuje się kimś zupełnie innym? Jednak historia nakreślona przez autora doskonale pokazuje również odwrotną sytuację, że nie można oceniać człowieka na podstawie pozorów i domysłów. Każdy zasługuje na drugą szansę, byleby tylko wyciągnął wnioski z popełnionych błędów i potrafił się przyznać do winy.

"Nie okłamujcie mnie. Kłamstwo zabija, a nie prawda. Z prawdą można żyć, a kłamstwo jest złudzeniem."

Jolanta jawi się nam jako kobieta niedojrzała emocjonalnie, choć dobiega już do pięćdziesiątki. Wciąż stara się sprostać oczekiwaniom narzuconym przez otoczenie, nie potrafi budować normalnych relacji z ludźmi, z synem, o przyjaźni czy małżeństwie już nawet nie mówiąc. Jednak nie oceniajmy jej pochopnie, gdyż to, w jaki sposób podchodzi do życia ma swoje podwaliny w przeszłości.

"Ludzie boją się prawdy, ale w głębi serca czekają na nią. Tylko prawda czyni człowieka wolnym."

Piotr Podgórski doskonale uchwycił sedno ludzkiej egzystencji, relacji, zagubienia, pochopnego wchodzenia w nowe związki, znajomości i przyjaźnie. I nie mówię tu, aby nie próbować tworzyć czegoś nowego, ale warto zastanowić się kilka razy zanim wdepnie się w coś, co będzie miało dla nas zgubne konsekwencje.

Autor umiejętnie wkomponował w fabułę wątek kryminalny. Dołożył wiele pytań bez odpowiedzi, niejasności, tajemnic, sekretów, które powoli zaczynają wychodzić na światło dzienne. Dzięki temu wszystkiemu książka w odpowiednich momentach intryguje i nie pozwala czytelnikowi choćby na chwilę nudy.

Lektura obfituje w bogactwo słowne. Dawno w książkach z takim szerokim zasobem językowym się nie spotkałam. Jednocześnie całość napisana jest bardzo lekko, przez co czyta się naprawdę szybko i przyjemnie.

"Zagubione życie" to powieść o trudnych złożonych relacjach międzyludzkich, o pozorach, domysłach, życiu, przemijaniu. Książka ta boleśnie uświadamia czytelnika w tym, że często to on sam narzuca sobie ograniczenia, poddaje się słabościom, rozpamiętuje przeszłość. A powinien odważyć się żyć, nie bać się sięgnąć po szczęście. Polecam Wam tę lekturę, sprawdźcie jak postrzegane jest życie oczami mężczyzny.

Życie potrafi zesłać nam tak wiele niespodzianek, że nie można być pewnym niczego. Jednego dnia jesteśmy szczęśliwi, by drugiego stracić coś bezpowrotnie. Doskonale przekonała się o tym Jolanta, główna bohaterka powieści Piotra Podgórskiego, której życie z dnia na dzień zaczęło przybierać całkowicie inne barwy.

Jolanta nie może narzekać na swój los. Wiedzie komfortowe życie u boku Szymona, a jej dorosły syn ma ambitne plany na przyszłość. Wszystko zmienia się, gdy otrzymuje wiadomość, że jej zaginiony przed laty, pierwszy mąż, prawdopodobnie się odnalazł. Żeby tego było mało, kobieta dowiaduje się, że Szymon ma kochankę. Długo się nie zastanawiając postanawia się rozwieść, lecz właśnie wtedy zaczynają wypływać na wierzch istotne fakty. Jolancie przyjdzie zmierzyć się z brutalną rzeczywistością, w której okaże się, że otaczający ją ludzie mają więcej sekretów niż kiedykolwiek przypuszczała.

Zagubione życie najtrafniej byłoby określić, jako powieść właśnie o życiu. Jego przewrotności i trudach. Autor poruszając wiele tematów stara się przypomnieć nam, co jest w nim tak na prawdę ważne. To jednak z tych lektur, która niesie za sobą prawdy życiowe i wartości. Sprawia, że zastanowimy się nad pewnymi kwestiami. Rozpoczyna się dosyć mocno - stare życie daje o sobie znać, a obecne wydaje się kończyć. Główna bohaterka zaczyna tracić grunt pod nogami. Stopniowo odkrywane tajemnice jeszcze bardziej potęgują uczucie dezorientacji. Pisarz świetnie poradził sobie z dawkowaniem napięcia, którego lekturze może pozazdrościć niejeden thriller. Książki nie sposób odłożyć na bok, a wraz z następnymi zaskakującymi i emocjonującymi wydarzeniami nasz poziom zainteresowania i ekscytacji osiąga zenitu. Bardzo podobała mi się lekkość z jaką autor wyciągnął ze zwykłej, szarej rzeczywistości głębię i drugie dno, pokazując, że nigdy nie jest za późno, aby zawalczyć o szczęście.

Na przykładzie Jolanty, Piotr Podgórski uzmysławia nam, jak wygląda małżeństwo, które żyje tylko obok siebie, a nie razem. Gdzie brak jest więzi psychicznej i zaufania. Główna bohaterka zamknięta w złotej klatce nie dostrzega prawdziwej twarzy Szymona. Dopiero gdy mur sekretów zaczyna się burzyć zauważa, że nic nie jest takie, jakie to widziała. Pisarz bardzo umiejętnie oddał złożony charakter ludzkiej natury, dzięki czemu wykreowane przez niego postacie są wiarygodne, pełne wad jak i zalet, przez co po prostu ludzkie. Poza małżeństwem przyjdzie poznać nam również przyjaciółkę Joli - Grażynę, kobietę mocno stąpającą po ziemi, pewną siebie i rezolutną. Relacja tej dwójki ukazuje nam, jak wielki wpływ na człowieka ma druga osoba. Jak łatwo komuś o słabszym charakterze narzucić swoje zdanie, przekonać do własnych poglądów czy nawet nim manipulować. W całość zgrabnie wpleciony jest urokliwy wątek romantyczny, który wyśmienicie komponował się z historią i swoim delikatnym charakter rozjaśniał trudy życia. W powieści znajdziemy jeszcze kilka ważnych postaci, z których każda niesie za sobą jakieś przesłanie, lecz nie będę zdradzać już więcej. Lepiej odkryć to wszystko samemu.

Nowa powieść Piotra Podgórskiego okazała się przyjemną niespodzianką. Lektura zaskoczyła mnie swoją szczerością, niespodziewanymi zwrotami wydarzeń i pełną gamą emocji. Zagubione życie to historia, w której każdy znajdzie coś dla siebie, bowiem dotyka problemów zwykłej, ludzkiej egzystencji. Autor pokazuje trudną drogę dojrzałej kobiety, której przyszło przewartościować swoje życie i jasno wybrać, co jest dla niej najważniejsze. Warto się skusić i odkryć w kartach powieści to, co na pierwszy rzut oka jest niewidoczne.