Zaginiony klejnot Ferrary

Zapewne czasem Stwórca, spoglądając z góry, myślał: Czy ci ludzie oszaleli? Pragną czegoś, co jest chwilowe w znaczeniu wieczności? Szukają skarbu, rozglądając się wokół siebie. Zachwycają się pozorem wielkości, jakby to miało odmienić ich życie. Nie pojmują sensu i nie dostrzegają bezsensu? Byt jest oparty miedzy innymi na dwoistości.

?Sacrum i profanum. Grzech i świętość. Światło i cień. Chrześcijaństwo i herezja.?

Nie wszystko jest tak proste jak symboliczne pionowe linie, dowolnie zwielokrotnione. Dwunastowieczni zakonnicy opierali się na prostocie, by sięgnąć jak najwyżej. Teraz wyobraźnia mężczyzn zeszła do praktycznego poziomu piękna osiągalnego. Zafascynowani rozglądamy się wokół. Nie szukamy klejnotów najwyższej próby. Jakie czasy, takie oczekiwania. Pomimo szalonego upływu czasu, dostrzegamy urodę zachowaną w symetrii. Kobiety inspirują nas do szczególnego określania prozaicznych porannych czynności.

?- Czy moja królewna zechce się napić, naparu bogów, ubrać się i udać biegusiem ze swoim królewiczem do zamku, aby tropić smoki??

I tak po filiżance kawy i pączku jesteśmy gotowi podbijać świat. A on przygotował dla nas nie lada wyzwania. Czy można nie zareagować żywiołowo, kiedy z ruchu ust kobiety w żałobie odczytać można niejednoznaczne słowo ?aiuto? ? na pomoc.

?Tak jak malarz Botticelli, kiedy ujrzał piękną Simonettę Vespucci, od razu dostrzegł w niej Wenus z obrazu, który później namalował, tak i Davide przeczuwał, że te nieziemskie oczy doprowadzą go do czegoś niezwykłego?

I doprowadziły. Z różańcem z symbolicznym medalionem w ręku wyruszył w drogę fascynującą i niebezpieczną. Warto zaryzykować życie, aktywować swą wiedzę historyczną na drodze do celu. Gdzie się podział, w czyje ręce trafił legendarny kamień?

?Pamiętasz, że mówiłam ci, że gemma gemmarum potrzebuje czystej duszy, aby móc przemieniać rzeczy i ludzi?

Pan Greg Krupa wpadł na świetny pomysł, żeby zabrać czytelnika na poszukiwania ?Zaginionego klejnotu Ferrary?. Z bohaterami jego powieści przeniosłem się do współczesnych Włoch, gdzie wciąż efektywnie przemieszczają się templariusze. Ciekawe jest zastosowanie dezynwoltury w tekście książki. To znak czasu, czy ?luz południowca?? Nie zmienia to faktu, że kryminał tak mocno osadzony w ramach historii i sztuki porwał mnie. Konsekwencją tego będzie lektura kontynuacji tej książki, opowieści o ?Przeklętej rzeźbie z Bolonii?. Gorąco zachęcam wszystkich do przeczytania tej książki. W przyjemnie spędzonym czasie przypomnicie sobie, lub poznacie, wiele bardzo istotnych ciekawostek

Uwielbiam Włochy i wszystko co z tym krajem związane. Bardzo lubię też kryminały, thrillery których akcja związana jest z dziełami sztuki. Nic więc dziwnego, że sięgnęłam po Zaginiony klejnot z Ferrary.
Wiele oczekiwałam po tej lekturze. Dostałam trochę mniej. Nie wszystkie moje oczekiwania zostały spełnione, ale nie jest źle. Ba, momentami jest bardzo dobrze i bardzo włosko.
Krupa serwuje nam młodego dziennikarza o polskim pochodzenie. Nasz bohater bardzo angażuje się w dochodzenie, które jest prowadzone w związku ze śmiercią znanego kolekcjonera sztuki. Z pozoru zwyczajna sprawa, w końcu zgon to zgon, bardzo szybko nabiera zaskującego rozpędu i prowadzi bohatera po tajemniczych, włoskich i pełnych sekretnej historii zaułkach.
Do tego mamy niezłe tempo akcji, zagadki, które mnożą się przez cały nieomal czas, tajemniczą organizację, która jest niezwykle groźna i wpływowa, tajemnicze znaki, porwania, trupy, historia rodziny Borgiów, wspaniałe włoskie zabytki, włoski klimat, który autor świetnie oddaje i cudowne, malownicze miasteczko. Czego więcej chcieć.
Atmosfera, klimat i zabytki Ferrary oplatają nas od pierwszej strony i są osią całej historii. Bez wielowiekowej przeszłości tego miasta, skarbów historii i sztuki nie byłoby wielu sekretów, tajemnic, nie byłoby tej książki. Ferrara wypływa do nas już z pierwszych zdań tej historii i pozostaje aż do zaskakującego, bardzo ciekawie ujętego finału.
Liczę, iż kolejne książki autora będą równie włoskie i równie mocno będą aż kipieć wszystkim co z Italią związane. Dodałabym trochę więcej historii sztuki. Tak, jeszcze więcej. Gerrara aż się o to prosi.
Zachęcam was do lektury jeżeli lubicie opowieści z lekkim przymróżeniem oka, odrobinę, jakby to określić...łotrzykowskie, przepełnione wszystkim co związane z Włochami i historią, mnóstwem wspaniałej historii. I chociaż nie jest to mega kryminał, ani przeszywający grozą thriller, to jest to dobra książka, przy której można ciekawie spędzić kilka godzin. Ja jestem lekturą usatysfakcjonowana. Jak na debiut to dobra pozycja.