Wszystkie nasze klęski

Klątwa turnieju się rozpada. Niektórych mieszkańców Ilvernath to przeraża, inni czekają na odrobinę magii, która może im przypaść w udziale. Tymczasem każdy z uczestników turnieju musi podjąć decyzję ? czy pomóc skończyć z tą okropną tradycją, czy walczyć na śmierć i życie. Każdy ma coś do stracenia, dlatego nie będą to łatwe wybory.

Wszystkie nasze klęski Amandy Foody i Christine Lynn Herman to drugi tom dylogii młodzieżowej. Powieść pokazuje wydarzenia wokół kilku bohaterów. Dostali oni swoje rozdziały, jednak o tym, co się dzieje, opowiada trzecioosobowy narrator.

Bohaterami są młodzi mistrzowie, którzy władają magią. Obserwowaliśmy ich moce w pierwszej części, mogliśmy też poznać ich motywacje. Tym razem grupa dzieli się na podgrupy, które mają swoje cele. Mimo że w turnieju bierze udział tylko garstka osób, to po wydarzeniach z pierwszego tomu coraz więcej osób zaczyna być włączanych w działania w tej części. Chociażby fakt, że zasłona oddzielająca teren runęła, a po wszystkich miejscach mogą spacerować gapie, zmienia część wydarzeń.

Fabuła nie jest pozbawiona akcji. Są w niej nie tylko walki z użyciem magii, lecz także wszystkiego rodzaju spiski i knowania. Najważniejsze jest jednak to, że autorki podjęły próbę ukazania uczuć i emocji, które targają bohaterami. Drżą oni o własne życie, jednak ich cele ? ochrona bliskich, pozbycie się klątwy, walka o własne zdrowie ? są teraz o wiele ważniejsze. To wiąże się z silnymi odczuciami, które niejednokrotnie wpływają na zachowania bohaterów.

Mocnym akcentem jest pokazanie uczestnictwa w turnieju. Nie chodzi o sam fakt bycia mistrzem, lecz o to, jak do tego dochodzi. Dla jednych to zaszczyt, dla innych forma pokazania, że rodzinie nie zależy na śmierci danej osoby. Nie brakuje oszustw, ważne są też koneksje rodzinne i marketingowa otoczka, zainteresowanie mediów, które może przynieść coś dobrego uczestnikom lub wręcz przeciwnie. Okazuje się, że w jakiś sposób wszyscy oszukują, by wygrać, co było dla mnie plusem w tej pozycji ? w końcu stawką jest życie i posiadanie magii, o której inni mogą jedynie pomarzyć.

Bałam się, że sięgając po tę część, nie będę pamiętać, co wydarzyło się w pierwszym tomie. Autorki jednak poradziły sobie z tym problemem w iście mistrzowskim stylu. Przypominają najważniejsze sytuacje, ale nie streszczają wszystkiego w jednym rozdziale. Wspominają o wydarzeniach w różnych momentach ? na przykład gdy ktoś wspomina o księdze dotyczącej turnieju albo rozmyśla o rodzinie ? i robią to bardzo umiejętnie. Nie bombardują nas informacjami, lecz subtelnie przypominają wątki. Byłam tym zachwycona.

Druga część jest moim zdaniem o wiele lepsza niż pierwsza. Tamta była jakby wprowadzeniem do historii, ta rozwija wątki i wprowadza nowe, nie zapominając o poprzednich. Akcja się zagęszcza, bohaterowie są coraz bardziej rozbudowani, a zaskoczeń nie brakuje. Oprócz tego bardzo podobała mi się gęsta atmosfera oraz problemy każdego z mistrzów. Na uwagę zasługuje też wątek magii, który jest niebanalny. Podobało mi się używanie mocy za pomocą pierścieni, a także inne skomplikowane i tajemnicze kwestie z tym związane.

Wszystkie nasze klęski to udana kontynuacja, którą pochłonęłam w mgnieniu oka. Nie mogłam się oderwać od lektury, która co chwilę mnie czymś zaskakiwała. Nie była jednak przesadnie naszpikowana zwrotami akcji, pokazywała też zmagania psychiczne bohaterów, za co ogromne brawa.

????????

,,Zabijanie to nic trudnego. Trudniej jest potem".

(fragment powieści)

°
,,Wszystkie nasze klęski" to kontynuacja historii o miasteczku Ilvernath, ciążącą nad nim klątwą oraz mrocznym turnieju na śmierć i życie, w którym biorą udział nastoletni przedstawiciele siedmiu rodów.

Po raz pierwszy w historii pojawia się szansa na złamanie klątwy i przerwanie morderczej rozgrywki, ale uczestnicy są podzieleni w swoich opiniach na temat tego, jak dalej ma potoczyć się gra. Okazuje się, że nie wszyscy chcą zerwać z okrutną tradycją.

????????

Po pozytywnych wrażeniach z lektury pierwszego tomu z chęcią sięgnęłam po ,,Wszystkie nasze klęski". Czy kontynuacja spełniła moje oczekiwania? Można powiedzieć, że tak.

Choć moje zaangażowanie było raczej zróżnicowane na przestrzeni lektury, byłam ciekawa tego, jak ostatecznie potoczy się turniej i uważam, że zakończenie jest naprawdę mocną stroną tej książki. Według mnie było świetnie wyważone pod względem pozytywnych i negatywnych rozwiązań fabularnych.

Myślę, że historia zyskałaby, gdyby w pewnych momentach akcja biegła nieco sprawniej. Oszczędziłoby mi to kilku momentów znużenia fabułą.

Za bardzo interesujący w tej części uważam rozwój bohaterów. Niektórzy z nich dali się poznać z zupełnie innej strony niż dotychczas, a ja bardzo lubię coś takiego w książkach.

Jeśli podobał Wam się pierwszy tom, myślę, że ten również powinien przypaść Wam do gustu!


?????

FINAŁ DYLOGII VILLAINS!
Wszystkie nasze klęski bazują na niezwykle intrygującym pomyśle na fabułę - krwawy turniej, który może przeżyć tylko jego zwycięzca. Siedem potężnych rodzin, walczących o wysoką magię. Nasi bohaterowie są dopiero nastolatkami, a od lat byli przygotowywani do brutalnych starć i zabijania. Ich kamienie zaklęć się skrzą i zaskakują mnogością zastosowań. Jeśli myśleliście, że w pierwszym tomie się sporo namieszało, to w drugim historia staje się jeszcze bardziej zakręcona! Jest mnóstwo zwrotów akcji i są one jak najbardziej przemyślane i dopracowane. Niektóre zaskakiwały, innych się domyślałam. Już w pierwszym tomie zachwycałam się kreacją bohaterów i teraz nadal te zachwyty podtrzymuję. Zwłaszcza, że na pierwszy plan wyszły też postacie, których rozwinięcia bym się nie spodziewała. Uwielbiam jak każda z tych osób jest moralnie skonfliktowana i ma w sobie zarówno dobro, jak i coś z potwora. Każdy z nich miał jakiś pomysł na zakończenie turnieju i jak się okazuje, za każdym uczestnictwem w nim stała jakaś historia, często bardzo mroczna. Czy ktokolwiek z bohaterów zasłużył na szczęśliwe zakończenie? Czy łotry mogą liczyć tylko na potępienie? Zakończenie to kolejna mocna strona tej historii. Jest ono słodko-gorzkie i byłam nim całkowicie usatysfakcjonowana. Ale nic więcej Wam nie zdradzę!
Mam tylko jedno ALE - kilka sytuacji było przegadanych i mam wrażenie, że można było odchudzić z nich książkę. Przykład? Bohaterowie są w sytuacji zagrożenia, muszą coś zrobić dokładnie w tym momencie, a oni urządzają sobie pogawędkę na jedną czy dwie strony. To mi momentami zgrzytało, ale poza tym jestem zadowolona z lektury.

STRUKTURA
Książka podzielona jest na długie rozdziały, w których trzecioosobowy narrator opowiada nam historię z perspektywy czterech mistrzów turnieju. Narrator nie jest wszechwiedzący, więc nie odbiera nam frajdy ze stopniowego poznawania bohaterów i wszystkiego wokół. Do tego styl pisania osób autorskich był prosty i łatwy w odbiorze, a jednocześnie potrafił zaangażować czytelnika. I jak w pierwszym tomie każdy rozdział rozpoczynał cytat z książki o turnieju, tak w drugim tomie rozdziały rozpoczynały relacje z turnieju - wzmianki z gazet, telewizji, radia. Pomagało to nam dowiedzieć się nieco o tym, jak odbierany był turniej przez osoby postronne, które w nim bezpośrednio nie uczestniczyły. Bardzo podobało mi się takie rozwiązanie. Dodatkowo, w książce pojawiła się mapka Ilvernath.

PODSUMOWUJĄC
Wszystkie nasze klęski to ekscytujący finał dylogii, pełen akcji i twistów. Zgrabnie poprowadzona historia i rozbudowana kreacja bohaterów to zdecydowanie mocne strony tej książki. Owszem, nie obyło się bez jakichś wad, ale nie były one na tyle duże, by mogły wpłynąć na moją pozytywną opinię o całej dylogii. Jestem nią tak czy siak zachwycona! Jeśli lubicie fantastykę młodzieżową z niejednoznacznymi bohaterami i ciekawą fabułą, to serdecznie Wam polecam Wszystkie nasze klęski!

Amanda Says