Wbrew wskazówkom zegara (twarda)

w stronę kuchni. - Chcę - odrzekł. - Dzięki. - Ekran rozjarzył się ponownie i pojawiła się na nim ponura, chuda i wymięta twarz zrzędliwego technika, jedynego w firmie. - Spotkasz się ze mną w miejscu zwanym Forest Knolls - oznajmił Sebastian. - I to tak szybko, jak tylko możesz. Będziesz musiał zajrzeć do warsztatu po sprzęt - Mam wszystko ze sobą - wymamrotał zirytowany Lindy. - W wozie. Klik. - Zaspany mężczyzna skinął głową i przerwał połączenie. Lotta zdążyła już wrócić z kuchni. - Nastawiłam sogum. Mogę lecieć z wami? - Odnalazłszy szczotkę, poczęła wprawnie czesać grzywę ciężkich ciemnobrązowych włosów. Sięgały jej niemal do pasa, a ich intensywny odcień doskonale pasował do koloru jej oczu. - Lubię patrzeć, jak wyjmuje się ich z grobów. Prawdziwy cud. To jeden z najwspanialszych widoków, jakie zdarzyło mi się oglądać; całkiem jakby potwierdzały się słowa świętego Pawła: ,,Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo?"1 - Przez chwilę czekała z nadzieją, po czym dokończyła czesanie i zaczęła szukać w szufladach biało-niebieskiego narciarskiego swetra, który najczęściej nosiła. - Zobaczymy - odrzekł Sebastian. - Jeśli nie uda mi się skompletować całej ekipy, w ogóle nie weźmiemy tej sprawy. Trzeba będzie zostawić ją w rękach policji albo zaczekać do i mieć nadzieję, że będziemy pierwsi - zakończył, wybierając numer doktora Signa. - Rezydencja Signów - odezwał się znajomy głos lekko podpitej kobiety w średnim wieku. - O, pan Hermes. Nowa robota? Tak szybko? Może dałoby się poczekać do rana? - Stracimy ją, jeśli będziemy czekać - odparł Sebastian. - Przykro mi, że wyciągam go z łóżka, ale naprawdę potrzebujemy tego zlecenia. - Zanim odłożył słuchawkę, podał kobiecie nazwę cmentarza i nazwisko staronarodzonej. - Przyniosłam ci sogum - powiedziała Lotta, wychodząc z kuchni z ceramicznym naczyniem i ozdobną rurką w dłoni. Bluzę jej piżamy zakrywał wielki narciarski sweter. Hermes musiał nawiązać kontakt z jeszcze jedną osobą: pastorem firmy, wielebnym Jeramym Faineem. Przysiadł niepewnie na brzegu łóżka i jedną ręką wybrał numer na klawiaturze wideofonu, drugą starając się utrzymać w należytym położeniu naczynie z sogumem. - Możesz ze mną polecieć - zwrócił się do Lotty. - W obecności innej kobiety nasza starsza zakładam, że jest może poczuć się pewniej. Ekran urządzenia błysnął, a świetlne punkty ułożyły się w portret niemłodego już mężczyzny nikczemnej postury, wielebnego Fainea, który niczym sowa zamrugał nerwowo powiekami, jakby dał się przyłapać na nocnej rozpuście. - Tak, Sebastianie? - rzekł, a jego głos jak zwykle był najzupełniej trzeźwy. Spośród pięciorga pracowników vitarium tylko wielebny Faine sprawiał wrażenie zawsze gotowego na wezwanie. - Czy wiemy, jakiego wyznania jest staronarodzona? - Gliniarz o tym nie wspomniał - odparł Sebastian. Dla niego nie miało to większego znaczenia, firmowy pastor znał się bowiem na wszystkich religiach, nie wyłączając judaizmu i udi, choć powracający do życia udici nieczęsto podzielali ten pogląd. Jednak bez względu na to, czy im się to podobało, czy nie, ,,Flaszka Hermesa" oferowała im usługi wielebnego Fainea. - Więc to już postanowione? - upewniła się Lotta. - Lecimy? - Tak. Mamy już wszystkich, których potrzebujemy. - Mieli Boba Lindyego do założenia szybu wentylacyjnego i obsługi maszyn kopiących, doktora Signa do udzielenia natychmiastowej, prawie zawsze koniecznej, pomocy medycznej oraz ojca Fainea do odprawienia Sakramentu Cudownego A następnego dnia, w godzinach pracy, mogli powierzyć Cheryl Vale wykonanie skomplikowanej papierkowej roboty, Buckleyowi zaś - przygotowanie oferty i znalezienie odpowiedniego nabywcy. Ta część interesu - związana ze sprzedażą - nieszczególnie odpowiada moim poglądom, myślał Hermes, wkładając obszerny garnitur, który nosił zwykle w chłodne noce. Za to po prostu przepadał za tą robotą. Swoją koncepcję sprzedaży nazywał pozycjonowaniem lokacyjnym - był to elegancki termin oznaczający ni mniej, ni więcej tylko wciśnięcie komuś staronarodzonego osobnika. To właśnie Buckley zajmował się lokowaniem starców w ,,specjalnie wybranym ożywczym środowisku o sprawdzonych referencjach", ale w rzeczywistości sprzedawał ich komu popadło, o ile tylko cena była wystarczająco wygórowana, by zapewnić jego pięcioprocentowej prowizji odpowiednią wysokość. Lotta podeszła za Sebastianem do szafy, z której wyciągnął płaszcz. - Czytałeś kiedyś tę część pierwszego listu do Koryntian w wersji NEB? Wiem, że ten przekład się starzeje, ale zawsze go lubiłam. - Lepiej skończ się ubierać - poprosił łagodnie. - Dobrze. - Dziewczyna posłusznie kiwnęła głową i ruszyła na poszukiwanie spodni oraz wysokich butów z miękkiej skóry,