Uczennica mistrza

Paulien Mertens trafia do Paryża, gdzie oczekuje na swojego narzeczonego. Zwiedza galerie, ogląda dzieła mistrzów malarstwa, zabija czas. Wie, że niedługo jej ukochany wróci i naprawi wszystkie błędy. Tymczasem dziewczyna dowiaduje się, że jest podejrzana o współudział w oszustwie narzeczonego, który zabrał pieniądze jej rodziny i znajomych i zniknął. Przybiera nową tożsamość, by się ukryć, zaczyna pracować, a w końcu trafia na bogatego kolekcjonera, który zatrudnia ją w roli asystentki. Czy dziewczyna zacznie nowe życie z dala od problemów?

Uczennica mistrza jest powieścią Barbary Shapiro. Autorka przenosi nas do Paryża lat 20. XX w., gdzie tworzą Picasso i Matisse. W książce znajdziemy dwoje bohaterów, którzy mają swoje rozdziały, oraz dwa typy narracja. Akcja tocząca się w latach 30. XX w. prezentowana jest z perspektywy pierwszoosobowej. To monolog głównej bohaterki i sporadyczne rozmowy z jej prawnikiem. Dziewczyna zwraca się często w myślach do pewnego mężczyzny, jakby zwierzając mu się z wydarzeń i uczuć. Oprócz tego mamy dwoje bohaterów, o których opowiada trzecioosobowy narrator.

Główną bohaterkę poznajemy w czasie, gdy jest już po przejściach. Nie opowiada o tym, co się wydarzyło zbyt wiele. Więcej na ten temat dowiadujemy się nieco później, z rozdziałów przenoszących nas w czasie do lat 20. Wtedy to Paulien jest młodziutka i naiwna, wierzy, że jej narzeczony to godny zaufania mężczyzna, a jej bliscy uratują ją z każdej opresji. Wychowana w dobrym, bogatym domu, zna się na sztuce, która ją interesuje. Nie boi się jednak podjąć pracy, gdy bieda zajrzy jej w oczy. Dziewczyna z miesiąca na miesiąc uczy się życia, którego wcześniej nie znała. Jest też coraz bardziej sprytna i przebiegła. Potrafi wykorzystać swoją inteligencję i wdzięki, by zdobyć to, czego chce. Jest jednak przy tym ostrożna, nie chce zniweczyć swoich dalekosiężnych planów.

Od pierwszego rozdziału wiemy, że bohaterka wpakowała się w jakieś kłopoty. By dowiedzieć się, co się stało, musimy cofnąć się w czasie. Relacja trzecioosobowa jest szczegółowa, a wydarzenia pokazują, jak kobieta upadła na dno i próbowała się podnieść, budując swoje życie od nowa.

W treści znajdziemy wiele informacji na temat sztuki. Malarstwo jest dla głównej bohaterki ważną częścią życia. Obserwujemy wraz z nią nie tylko obrazy w galeriach, lecz mamy też okazję poczytać o tym, jak opisuje ona dzieła. Pojawia się wiele emocji, a opis nie dotyczy jedynie wyglądu obrazów, lecz także uczuć, jakie wywołują w oglądającym. To prawdziwa przyjemność czytać właśnie takie relacje.

Zaskoczyło mnie zakończenie powieści. Byłam zadowolona z takiego obrotu spraw i przyznam, że się go nie spodziewałam. Cała książka była wciągająca, intrygująca, bohaterka była wykreowana w świetny sposób. Mogliśmy obserwować zmiany, jakie w niej zachodziły. Jej wrażliwość na sztukę była zachwycająca.

Uczennica mistrza jest powieścią historyczną, która spodoba się nie tylko fanom gatunku. Także miłośnicy malarstwa, sztuki i zaskakujących zwrotów akcji będą zadowoleni z lektury tego tytułu.

Obserwowałem kiedyś łabędzia wzbijającego się do lotu. Piękny królewski ptak leciał w stronę słońca. A może chciał dostrzec Ledę? Dumny trwaniem w swoim majestacie?

Szukał ją? Oto ona? Ich WDZIĘK, seksualność widać w każdym skręcie ciała. Przez kilka minut trwałem w wyobrażeniu, że podziwiam DZIEŁO MISTRZA Rubensa w galerii.

Zatrzymałem w pamięci opisywany obraz ?Radość życia? Henri Matisse?a, który jest wyjątkowy, wypełniony barwami. Wzrok przyciągają łuki i krągłości naturalnie delikatne jak kobiece kształty. Jedno jest tylko zupełnie proste w tym ujęciu ? PROSTA LINIA horyzontu. Kiedy Vivienne podziwiała te pracę, miała świadomość uroku jej TWÓRCY. Ta BLISKOŚĆ sztuki i mężczyzny sprawiała, że powietrze wokół nich wibrowało.

?Pragnienie, jakie czuje Vivienne, jest tak silne, ze niemal bolesne?

Są uczucia, które uskrzydlają. Czy w takiej chwili kobieta czuje, że u ramion wyrastają jej skrzydła, jak w rzeźbie Lipchitza? Być może?

W pamięci młodej kobiety zrodziły się powidoki rodzinnego domu. A w nim galeria i cudowna siódemka, bezcenna, bo ukochana. Do niej chciała Paulien wracać. Do niej wracać z podróży. To PRAGNIENIE zauważyły zupełnie obce, przyjazne współlokatorki w nędznym paryskim lokum.

?Każda z nich widzie, że Vivienne pochodzi z innego świata, ale żadna nie zadaje pytań, za co Vivienne jest im niezmiernie wdzięczna?

Pytania i domysły to domena ludzi ciekawych świata. Gertruda Stein nie miała obiekcji, ale też dostrzegła niezwykłą siłę swojego gościa. Dla odmiany nie zadawał pytań doktor Edwin Bradley. Kiedy zatrudnił Vivienne w swoje szkole i galeriach, nie pytał o drobiazgi. Ufał jej instynktowi, wnikliwości i WYCZUCIU PIĘKNA. Wymagał i komplementował? siebie. Ów kolekcjoner wpadł na pomysł niezwykły: wokół obrazów postanowił powiesić kłódki, klucze, chochle? Miał rację. SZTUKĘ warto otwierać dla widza, zamykać w symbolach prawdziwe ich znaczenia, czerpać z dzieła najlepsze smaki? Co z tego zdążył zrealizować, nim zginął w wypadku? Co nakręcało emocje ludzi zazdrosnych o jego pasję, majątek, lotność umysłu?

?Chciwość sprawia, że nawet najbogatsi i najmądrzejsi ludzie stają się głupcami?

Kiedy coraz lepiej poznawałem ?Uczennicę mistrza?, moje oczarowanie przeniosło się na sny. To było piękne. Czerń, biel i odcienie szarości życia przemieniały się w bajeczne barwy. Nad książką odkrywałem PIĘKNO godnego znoszenia cierpienia. Doceniłem radość czucia domowego kurzu, wytęsknionego po trudnym czasie i beznadziei. Skorzystałem z wnikliwych sugestii odbioru detali, tworzących nastrój opowieści. Pani B. A. Shapiro zaprosiła czytelników na spotkanie z WIELKĄ SZTUKĄ i jej twórcami. Autorka równie dynamicznie poprowadziła pozostałe nici fabuły. Tytułowy wątek kryminalny przewija się przez całą powieść i zadziwia złożonością chorej zazdrości. A stąd do zbrodni już nie daleko. Koniecznie sięgnijcie po tę książkę zamkniętą w bardzo obiecujących okładkach.

Jeśli ktokolwiek z was uwielbia sztukę lub też czuje smykałkę do interesów i rzeczy pięknych, to trafił tu idealnie. Autorka w wysublimowany sposób opisała historię pewnej kobiety, która została oskarżona o kradzież wielkich dzieł sztuki oraz rodzinnego majątku. Abyśmy bardziej wdrożyli się w wersję wydarzeń, poznamy plany tego, który specjalnie, choć nie bezpośrednio ją w to wciągnął. Jej rodzina wyrzeka się jej, więc zrozpaczona ucieka z kraju. Przyuczona do życia w wysokich standardach z paroma groszami w portfelu rozpoczyna walkę o pracę. Chciałaby powielać zainteresowania ojca, dlatego pragnie pracować wśród dzieł sztuki. Niestety z pewnych względów rodzinnych zostaje z tego świata wykluczona. Zmienia zatem tożsamość ledwo wiążąc koniec z końcem i dzięki wrodzonym wdziękom, oraz wyuczonym językiem bogaczy, dostaje posadę asystentki. Pracodawca spostrzega, że zna się na dziełach sztuki, więc wspólnie korzystają z pewnych rzeczy. Nagle na horyzoncie pojawia się jej miłość o którą bardzo prosiła. W wyniku pewnych zdarzeń jej przyszłość zaczyna zależeć tylko od niej samej. Czy jednak jako młoda kobieta poradzi sobie w świecie przekrętów i matactw? Jej rodzina jest na drodze bankructwa, czy zatem pomimo chowanej urazy będzie w stanie im pomóc? Czy zdoła wytłumaczyć ludziom kto był i nadal jest największym złodziejem dzieł sztuki?
Oj, nawet nie macie pojęcia jak bardzo mnie ta książka pochłonęła! Wielbię jej każdą stronicę, każdy ślicznie opisany detal i niebanalną fabułę. Jest to kryminał pomieszany z thrillerem ze sztuką w tle. Dzięki niemu przypomniałam sobie nazwiska wielu znawców oraz autorów dzieł sztuki. Wiem już na czym polega licytacja i dlaczego ludzie kolekcjonują obrazy. Podobno sztuka musi być na widoku, bo tylko wtedy wzrasta jej wartość. Dostałam na to tyle przykładów, że niemal sama zaczynam uważać się znawcą:-) Jeszcze nie spotkałam się z książką Wydawnictwa Letra, która nie skradła by mojego poetyckiego serca. Czytając ją i każdą inną, delektowałam się treścią i wielkim światem w którym jednych stać na dostatnie życie, a drudzy muszą sobie na nie zapracować. Dobro miesza się ze złem, dlatego pod koniec czytamy ją w głębokim napięciu i nawet wzruszeniu. Według mnie zasługuje na uznanie:-)