Serce zdrajcy

,,Śmierć i tak przyjdzie, bez względu na to, czy się jej boisz, czy nie."

Książka składa się z czterech aktów, a w tym sześćdziesiąt jeden rozdziałów. Im dalej końca, tym rozdziały są krótsze. Chociaż każdy z nich jest tutaj niepokojący, to jednak kończą się oznajmująco tak naprawdę nie pozostawiając niczego do dyskusji. Styl określiłabym jako stalowy. Niby są ładne porównania, niekiedy konkretne opisy i sceny, które mogłyby zostać przekazane w formie dramatu, ale autor postanowił zamienić je na sztywną stal. Nawet, kiedy mała dziewczynka częstowała ludzi cyjankiem, to tłumaczyła się, że lepsza byłaby ulga w ten sposób, niż cierpiące ciało w wyniku innego zagrożenia w bolesnym wydaniu. Nie było tam emocji, tylko brutalna prawda ukazana w niewinny sposób. Nawet zdarzały się tutaj żarty, ale mroźne niczym lód na Antarktydzie. Nie można z książką się utożsamić, ani spoufalić, gdyż żadna z postaci na to nie pozwala. Znajdziemy tutaj też trupy, których opis będzie trochę niesmaczny. Jak zwykle sceny obłożone w czarne żarty, które niby śmieszne, ale przekazane jakby czytelnik nawet nie mógł sobie pozwolić na odruch kącika ust. Być może jest to spowodowane tym, że mamy ukazane czasy tuż po wojnie, więc nikt tutaj nikomu nie ufa. Ludzie wciąż się boją, chodzą podenerwowani jakby wciąż spodziewali się ataku z każdej strony. Dowiemy się też jak wygląda bomba i z czego jest zrobiona, oraz jak wielkie może siać zniszczenie. A tak w skrócie, to pomiędzy tym wszystkim, co wam opisałam będziemy śledzili losy zabójcy, który pozostawia przy ofiarach swój ślad rozpoznawczy. Przez jakiś czas nie wiemy czy robi to celowo, by kogoś zdenerwować. Mamy tutaj osoby, które go poszukują i w między czasie dowiadują się innych ciekawych tajemnic. Jak sądzicie, o co w tym wszystkim chodzi?
Świetny kryminał, choć podchodzi trochę pod rozmyślania psychologiczne. Ja nie wybiegałam przed nich, gdyż miałam wrażenie, że postacie sobie tego nie życzą:-) Czytałam i dziwiłam się z nimi na kolejne tropy, które nie zawsze były smaczne. Ale całość niezła, więc polecam:-)

?Beria jest trucizną, która krąży w żyłach Stalina. A Pletniew to nóż na jego gardle.?

Niesamowity klimat powieści sprawia, że czytelnik udaje się z przygodą w inny niż współczesny obraz rzeczywistości, w pierwszorzędnie opracowane odbicie stalinowskiej Rosji, wszechobecnej podejrzliwości, baczenia na słowa, konieczności prezentowania dwóch, a często nawet kilku obliczy, jednego wobec samego siebie, drugiego na użytek bliskich, trzeciego współpracowników, czwartego władzy nieustannie inwigilującej obywateli. Atmosfera niepewności, strachu i zdrady. Umarli są bardziej godni zaufania niż żywi. Mróz w ludzkich sercach miesza się z chłodem leningradzkich ulic, syberyjskich gułagów, politycznego przetrwania, kryminalnych zbrodni i śmiertelnego mroku wywiadowczych agencji. Początki lat pięćdziesiątych, donosicielstwo funkcjonujące na porządku dziennym, po praworządnym członku społeczeństwa oczekuje się, że będzie bezwzględnie wspomagać wyrywanie wrogich systemowi chwastów, wyznawców jakiegokolwiek sprzeciwu wobec jedynie słusznej idei terroru politycznego i sympatyków kapitalizmu. Niewiele potrzeba, aby tajne służby zainteresowały się człowiekiem, bez względu na zajmowane stanowisko i uprawiany zawód. Także członkowie policji nie mogą się czuć pewni przetrwania, muszą pracować pod ścisłe dyktando politycznej agitacji i propagandy.

Po torturach wymuszających zeznania, przerwaniu rewelacyjnie zapowiadającej się kariery skrzypka, poniesienia kary za wtrącanie detektywistycznej ciekawości w zabronione miejsca, Rewol Rossel, niegdyś porucznik policji, zesłany zostaje do więzienia na Syberię. Walczy o każdą godzinę, w tragicznych warunkach, przy niesprzyjającej ekstremalnej pogodzie, zagrożeniach z wielu stron, także ludzkiej. Powieść znakomicie opisuje realia egzystencji w łagrze. Wydostać się z niego jest niemożliwym, chyba, że dawny wróg potrzebuje pomocy w wyjaśnianiu skomplikowanego śledztwa, wyjątkowych zdolności Rossela do interpretacji faktów, dostrzegania detali i wyciągania wniosków. A dochodzenie w sprawie tajemniczych tortur i śmierci weteranów wojennych, morderstw popełnianych w podobnych okolicznościach i schematach działania, okazuje się mieć wiele zapętlających się warstw. Tylko pozornie toczy się wolnym rytmem, co chwilę dochodzi do niepokojących incydentów i spotkań, a końcowa partia powieści zyskuje na prędkości i przybiera sensacyjne nuty, ze spójną i zaskakującą linią powiązań.

Świetna książka, którą się dosłownie połyka. Genialny obraz przede wszystkim społeczeństwa, ale i jednostek tkwiących w osaczeniu chorego systemu komunistycznego, tkwiących w matni leku, wręcz chorobliwego strachu.
Bohaterowie boją się wszystkiego. W niektórych momentach miałam wrażenie, że boją się nawet własnych myśli.
Jest to 2. tom, którego bohaterami są stalinowska Rosja i śledczy Rewol Rossel.
Okres, gdy rozgrywa się akcja obu części serii to kilkanaście miesięcy tuz przed śmiercią Stalina. W tym czasie było strasznie i należało bać się dosłownie wszystkiego. Wtedy można było zostać zesłanym na wiele lat katorgi, albo zabitym dosłownie za wszystko, także za złe zdaniem wodza myśli.
Serce zdrajcy jest godną kontynuacją wydanego 2 lata temu Miasta duchów.
Największym atutem serii jest śledczy, główny bohater obu książek. Los od dawna nie oszczędza Rossela. Autor niezwykle plastycznie prezentuje to z czym musi się borykać milicjant. Mieszkanie w niewielkim mieszkanku z sześcioma innymi osobami, przedzieranie się przez mrożne dni i równie mrożne umysły i lodowatą atmosferę dnia codziennego. Do tego uważanie na każde słowo, gest, spojrzenie. I wszechobecny lek, który zdaje się cuchnąc na każdym kroku. Nie jest łatwo. Do tego ludzie uwikłani w chore rozgrywki towarzysko-polityczne.
W drugim tomie do tego wszystkiego dochodzi nam obozowa rzeczywistość, realia z gułagu, najbardziej okrutnego miejsca w całym kraju.
W takiej rzeczywistości rozpoczyna się kolejne śledztwo Rossela. Początkiem dochodzenia jest seria okrutnych zabójstw, która miała miejsce w Leningradzie. A to dopiero początek. Naprawdę jest się czego bać. Genialny obraz stalinowskiej Rosji, strach, wręcz przerażenie ludzi wyzierające z każdego zakamarka i dochodzenie, świetnie prowadzone, zapierające dech w piersiach.
To wszystko sprawia, iż od lektury trudno się oderwać.
Creed genialnie zobrazował egzystencję i próbę życia w takim czymś, w takim koszmarnym ustroju, wśród zmrożonego miasta i zamrożonych umysłów ludzkich. Kreślone obrazy są naprawdę niezwykle wyraziste, aż mrożą czytelnika do szpiku kości. Polecam oba tomy serii.