Serce Drengirów Star Wars wielka republika

(jej gatu­nek sły­nął z nie­mal absur­dal­nej obawy przed zaraz­kami, co zresztą tłu­ma­czyło pełną obrzy­dze­nia minę nie­zna­jo­mej, którą wywo­łał u niej widok upa­pra­nego błoc­kiem stroju Ty - i którą bez więk­szego powo­dze­nia pró­bo­wała ukryć). - Jesteś Ty Yor­rick. Tak zwany miecz do wyna­ję­cia - stwier­dziła rze­czo­wym, obo­jęt­nym tonem, rów­nie for­mal­nym, co uśmiech, któ­rym obda­rzyła Tho­lo­thiankę na powi­ta­nie. - To zależy, kto pyta. - Nazy­wam się Man­tessa Chek­kat. Ty obrzu­ciła mały sta­te­czek kry­tycz­nym spoj­rze­niem. - Wygląda na to, że przy­by­łaś tu z bar­dzo - Ow­szem - potwier­dziła Chek­kat. - Szu­ka­łam cię. Z nadzieją, że zdo­łasz mi pomóc. I jesz­cze raz od nowa - znowu to Roz­dział siódmy roz­dział siódmy Pod lodo­wymi rów­ni­nami Gola­ma­ran Jeśli podróż z pokładu ,,Szkwa­ło­wego Pająka" wyda­wała się wiecz­no­ścią spę­dzoną w polu hiber­na­cyj­nym, wędrówka przez tunele cią­gnące się pod lodo­wymi rów­ni­nami była ist­nym kosz­ma­rem. Dis miał wra­że­nie, że boli go każda komórka jego ciała - co było sto­sun­kowo nowym doświad­cze­niem dla pilota. Mię­śnie stóp bolały go od sta­rań zacho­wa­nia rów­no­wagi na pokry­tej war­stewką lodu powierzchni, a szyję miał zesztyw­niałą od schy­la­nia się pod sta­lak­ty­tami. Ow­szem, w swoim dłu­gim życiu Dis nie­raz doświad­czył już nie­wy­gód, ale Talor­ta­io­wie byli - oględ­nie mówiąc - bar­dzo odporni. Szybko się rege­ne­ro­wali, cho­ciaż przy­czyny takiego stanu rze­czy na­dal pozo­sta­wały w dużej mie­rze nie­ja­sne. Może była to kwe­stia gene­tyki, a może powo­do­wała to w jakiś spo­sób sama Moc? Star­szy­zna ich gatunku roz­myśl­nie igno­ro­wała fakt swej wraż­li­wo­ści na nią, bojąc się przy­znać do tego sama przed sobą. Dis nie miał poję­cia, dla­czego tak było, sły­szał jed­nak legendy o wiel­kiej rzezi, pod­czas któ­rej cała armia naje­chała ich z nieba na skrzy­dło­smoku, trze­biąc ich lud swo­imi lśnią­cymi szkar­łat­nymi ostrzami. W innych oko­licz­no­ściach można by to nazwać próbą pozby­cia się kon­ku­ren­cji, wów­czas jed­nak, ponad cztery tysiące sezo­nów temu, było to ni mniej, ni wię­cej, tylko akt ludo­bój­stwa. Talor­ta­io­wie, nie­gdyś liczni, stali się gatun­kiem zagro­żo­nym - i celowo utrzy­my­wali ten stan, prze­strze­ga­jąc ści­śle zasad usta­no­wio­nych przez star­szych. Kary za nie­sto­so­wa­nie się do nich były nie­zwy­kle surowe - jak Dis prze­ko­nał się bole­śnie na wła­snej skó­rze. Potrzą­snął głową, odsu­wa­jąc od sie­bie wspo­mnie­nia o ojczyź­nie. Dla­czego w ogóle myślał o Talo­rze i tam­tej ban­dzie tchó­rzy? Cóż, może spra­wiła to mono­to­nia towa­rzy­sząca ich mozol­nej wędrówce. ,,Tak, to z pew­no­ścią było to" - prze­ko­ny­wał sam sie­bie, cze­pia­jąc się ścian, żeby nie wpaść na Ro i Kufę. Sta­ruszka zasko­czyła ich, gdy prze­ci­snęli się przez wąski prze­smyk, roz­chy­la­jąc poły swo­jego futrza­nego okry­cia, aby uwol­nić trzy małe drony, roz­mia­rów mniej wię­cej deto­na­to­rów ter­micz­nych. Dis odru­chowo wzniósł swoje skrzy­dło­ostrza, żeby prze­po­ło­wić je, nim zaata­kują... zanim jed­nak zdą­żył to zro­bić, lewi­tu­jące kule roz­bły­sły jasnym bla­skiem, spra­wia­jąc, że w tune­lach zro­biło się jasno jak w dzień. Teraz przy­naj­mniej widzieli coś, gdy nogi śli­zgały im się na Dis scho­wał ostrza do pochew na ple­cach, aby mieć wolne ręce, poświę­ca­jąc tym samym moż­li­wość obrony na rzecz moż­li­wo­ści łapa­nia w razie potrzeby rów­no­wagi. Jego oddech zama­rzał w powie­trzu, a skóra dener­wu­jąco swę­działa, ale przy­naj­mniej sta­ru­cha zamil­kła, pro­wa­dząc ich w dół, cią­gle w dół. Po raz pierw­szy od momentu roz­po­czę­cia ich podróży tunel zaczął roz­brzmie­wać echem odpo­wie­dzi na jej pyta­nia: ,,Czy plotki są praw­dziwe? Czy Ro naprawdę został pira­tem? Czy na­dal prak­ty­kuje ich rytu­ały? Czy miał jakieś wie­ści od innych człon­ków ich rodziny?". Oko był tak oszczędny w sło­wach, jak tylko to moż­liwe, nawet kiedy sta­ru­cha zwró­ciła się do niego imie­niem, któ­rego Dis nie sły­szał ni­gdy wcze­śniej. Czy plotki są praw­dziwe? Cóż, to zależy które. Ow­szem, został pira­tem - mię­dzy innymi. Nie, ale pamięć o rytu­ałach towa­rzy­szy mu przez cały czas. Co się zaś tyczy Mało praw­do­po­dobne, by powi­tali go z otwar­tymi ramio­nami. Prę­dzej wibro­no­żem wra­żo­nym mię­dzy żebra. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki