Policjanci

pe­ra­cyjna i pro­ce­sowa sku­piona była w jed­nej jed­no­stce, co było bar­dzo istotne, bo w komen­dach rejo­no­wych roz­kła­dała się na dwa różne wydziały. Niby współ­pra­cu­jące ze sobą, ale posia­da­jące dwóch róż­nych sze­fów, prawda? Obieg infor­ma­cji był bar­dziej sfor­ma­li­zo­wany. Nato­miast tu było ina­czej. Na czym jesz­cze pole­gało novum? Na tym, że mogli­śmy zacząć pracę ope­ra­cyjną i dopiero póź­niej przejść na pro­ces. Nie obli­go­wało nas, co naj­czę­ściej obli­guje w poli­cji, przy­ję­cie zawia­do­mie­nia. Musi był pod­stawa roz­po­czę­cia pracy przez poli­cjanta, prawda? My mogli­śmy, jak to mówię, grze­bać ope­ra­cyj­nie, zbie­rać mate­riały i w momen­cie, kiedy było ich już wystar­cza­jąco dużo, wyty­po­wać osoby pokrzyw­dzone i z nimi roz­ma­wiać. Tak się zaczęła bar­dzo duża sprawa zakoń­czona suk­ce­sem - sprawa wymu­szeń roz­bój­ni­czych na Ocho­cie. A co tam się działo? Przez wiele lat, kiedy pra­co­wa­łam jesz­cze na dziel­nicy, Ochota nie radziła sobie ze swoją grupą prze­stęp­czą, która wymu­szała na ich tere­nie hara­cze. My też na Żoli­bo­rzu mie­li­śmy z tym pro­blemy. Prze­stępcy robili to nie­mal na skalę prze­my­słową. To był czas pry­wa­ty­za­cji, powstały zakłady gastro­no­miczne, ludzie zakła­dali dzia­łal­no­ści gospo­dar­cze - to był złoty czas dla prze­stęp­ców. Przy­cho­dzili i ofe­ro­wali pseu­do­ochronę, bo ,,mogą tu przyjść, panu pod­pa­lić mają­tek, coś zro­bić". Poja­wiały się groźby, bar­dzo czę­sto popie­rane fak­tami. I prak­tycz­nie każda osoba ze stra­chu pła­ciła gang­ste­rom haracz. W momen­cie kiedy ktoś się odwa­żył sprze­ci­wić, nie otrzy­my­wał pomocy. Pamię­tam, że jeden z pokrzyw­dzo­nych przy­szedł na poli­cję i stwier­dził, że się boi, że potrze­buje ochrony, popro­sił, żeby poli­cja coś zaczęła robić, i usły­szał od dyżur­nego: ,,Ja też się boję". W 1999 roku, kiedy powstał wydział do walki z aktami ter­roru, to była jedna z pierw­szych spraw ope­ra­cyj­nych, które zaczę­li­śmy robić. Przez parę mie­sięcy pra­co­wa­li­śmy nad sprawą, zaczę­li­śmy docie­rać do tych ludzi i oczy­wi­ście bar­dzo ser­decz­nie i miło ich pro­sić, nama­wiać, żeby zaczęli mówić. Tłu­ma­czy­li­śmy im, że zaj­miemy się sprawą, jeśli złożą zawia­do­mie­nie, bo to jest pod­stawa, aby zatrzy­my­wać ludzi. I jakoś po kilku mie­sią­cach cięż­kiej pracy udało się. Jakie jesz­cze ważne sprawy pro­wa­dziła pani w wydziale do walki z aktami ter­roru? Wydział ter­roru miał swoją spe­cy­fikę - ści­gał bar­dzo okre­ślone prze­stęp­stwa, był kata­log spraw, któ­rymi się zaj­mo­wał. Pod koniec lat 90. zaczęły się upro­wa­dze­nia dla okupu. Jedną z takich spraw pro­wa­dzi­li­śmy na Żoli­bo­rzu pod koniec 1998 roku, koń­czy­li­śmy ją już w wydziale ter­roru. Kogo porwano? Porwano dość boga­tego czło­wieka, ale nie super­bo­ga­cza. To była ostat­nia sprawa, jaką zaj­mo­wa­łam się na Żoli­bo­rzu. Opi­sa­łam ją w swo­jej książce Skor­pion z Wydziału Ter­roru. Janusz lubił chwa­lić się tym, do czego doszedł. Ktoś musiał to gdzieś usły­szeć i po pro­stu wysta­wił go ban­dy­tom. Pew­nego wie­czoru wysiadł z tak­sówki przed domem, ale do drzwi już nie doszedł. Pory­wa­cze wcią­gnęli go do samo­chodu i wywieźli w nie­zna­nym kie­runku. Dwa dni póź­niej jego żona Wanda ode­brała tele­fon z żąda­niem okupu 350 tysięcy dola­rów. Zawia­do­miła nas o zaist­nia­łej sytu­acji. Blok, w któ­rym miesz­kali, stał obok podob­nych nie­wiel­kich na Żoli­bo­rzu. Aby nie dać prze­stęp­com moż­li­wo­ści odkry­cia naszej obec­no­ści w pobliżu Wandy, musie­li­śmy uży­wać kamu­flaży. Począt­kowo do kon­tak­tów z ban­dy­tami została dele­go­wana poli­cjantka - nego­cja­tor, jeden z pierw­szych w kraju poli­cyj­nych nego­cja­torów przy oddzia­łach AT. Nie­stety w trak­cie roz­mów z pory­wa­czami, które trwały ponad tydzień, roz­cho­ro­wała się. Wtedy ją zastą­pi­łam - byłam kuzynką, kimś bli­skim z rodziny. Pano­wie z mojego wydziału też prze­by­wali w miesz­ka­niu porwa­nego, ale okre­sowo. Wanda zbie­rała pie­nią­dze, a my spi­sy­wa­li­śmy numery bank­no­tów. Moja obec­ność dzień i noc w jej miesz­ka­niu słu­żyła też temu, aby ją wspie­rać i poma­gać, żeby nie stra­ciła ze zde­ner­wo­wa­nia głowy, gdyby pory­wa­cze zadzwo­nili do niej nie­spo­dzie­wa­nie; żeby czuła, że ktoś z nią jest. To zbli­żyło nas do sie­bie i do dzi­siaj się przy­jaź­nimy. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki