Podróż w niechciane

Otwierasz książkę i zostajesz przeniesiona do Krotoszyna. Obserwujesz, jak ludzie gwałtownie pakują się do swoich walizek, widzisz strach i obłęd w oczach. Udziela ci się ich przerażenie, odczuwasz jak w piersi szybciej bije ci serce, oddech staje się płytki. Biegniesz za innymi, czujesz jak zły oddech owiewa twój kark. Wpychasz się do pociągu, bo wiesz, że to jedyny ratunek na ocalenie. Maszyna rusza, a ty cieszysz się, że miałaś możliwość znaleźć dla siebie miejsce. Już mniej się boisz i z nadzieją patrzysz w przyszłość. Że jeszcze wszystko wróci do normy, a ty będziesz mogła zakopać te nieprzyjemne wspomnienia głęboko w czeluściach pamięci. Miarowy stukot kół usypia cię, jednak długo nie napawasz się względnym spokojem. Nad transportem rozpościera się głośny świst nadlatujących maszyn samolotów. Strach ludzi potęguje się. Ktoś krzyczy żeby uciekać, inni przytulają się do siebie wylewając morze łez. Pociąg przystaje, a ty nie namyślając się długo, uciekasz z niego. Nieporadnie stawiasz kroki, próbujesz się przedostać w głąb lasu. Nad głową słyszysz głośniejszy warkot silników i jakiś niewyjaśniony dźwięk, jakby coś spadało w dół z zawrotną prędkością. Widzisz, jak ludzie upadają jeden po drugim, jak ich ciała rozrywane są przez wybuch. Słychać płacz, w powietrzu unosi się fetor spalonych ciał, krew barwi zieleń, która niedawno zaczęła budzić się do życia. Gdzie teraz powinnaś uciekać?

Można by powiedzieć, że tę książkę napisało samo życie. Te miejsca, postacie, wydarzenia, uczucia. Fikcja większości osób pomieszana z prawdziwą rzeczywistością. Zgłębiając tę powieść można pomyśleć, że wszyscy bohaterowie żyli naprawdę. Byli tak namacalni, tak rzetelnie przedstawieni, biły z nich takie emocje, przeżycia, dramaty, że ich sobie wyobraziłam. Widziałam ich obraz, jak przemierzają niebezpieczną wędrówkę, by zaznać względnego spokoju. Jak strach miesza się z przerażeniem, jak głód zagląda im w oczy, jak śmierć odbiera przyjaciół, osoby, które pomogły im przetrwać najtrudniejsze chwile. Czułam ich ból, rozpacz, niepewność, rezygnację, ale też i walkę o siebie, o dobro najbliższych. Widziałam ich determinację, ciągłą walkę z niewidzialnym przeciwnikiem, który utrudniał im wędrówkę, który podrzucał im liczne kłody pod nogi. Obłęd, trudne decyzje, które trzeba było podjąć w ułamku sekundy i niebezpieczną drogę, która przyniesie ze sobą zarówno ból, śmierć, ale i nadzieję na odrodzenie.

Autorka stworzyła bardzo rzetelną, emocjonalną i wzruszającą powieść. Wędrówki osób, które zostały zmuszone do opuszczenia swojego bezpiecznego miejsca, do pozostawienia swoich dóbr materialnych. Pozbawione wody, jedzenia, a często życia. Okaleczone przez złych ludzi, mające rany na całym ciele i sercu. Często słabe, głodne niczym ranne zwierzę pozostawione na pastwę losu. Odarte z godności, przynależności i bezpieczeństwa. Ile człowiek jest w stanie przeżyć, gdy okrucieństwo zagląda z każdej strony? Ile będzie musiał przejść, by mógł odczuć względny spokój? Czy zło zostanie pokonane? Co jeszcze trzeba będzie poświęcić? Z kim pożegnać? Z kim rozstać? Dlaczego człowiek potrafi wyrządzić drugiemu człowiekowi tyle krzywd? Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem?

Mamy konie, mamy ludzi i ciągłą tułaczkę. Czy to jesień, zima, wiosna, lato, bohaterowie rzucani są w różne rejony Polski i zagranicy. Bez stabilizacji, bez poczucia bezpieczeństwa, zdani na łaskę i niełaskę obcych sobie osób. Czy w tych trudnych czasach znajdzie się chwila na spokój, miłość i wiarę, że powrócą jeszcze piękne dni? Tego musicie przekonać się sami. Gorąco polecam lekturę, dla mnie była rewelacyjna!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o jej wcześniejszych powieściach jednak nie miałam okazji żadnej przeczytać, postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji książki "Podróż w niechciane", do której sięgnięcia zachęcił mnie niesamowicie interesujący opis i okładka, która bezapelacyjnie przyciąga wzrok. Język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Ja pochłonęłam ją w jeden wieczór i nie odłożyłam, póki nie przeczytałam ostatniego zdania! Fabuła została w bardzo interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę świetnie wykreowani, to postaci z którymi śmiało (mimo dzielących nas lat i okoliczności) moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Razem z bohaterami przenosimy się do połowy 1939 roku. Obserwujemy zmagania z trudami dnia codziennego dwójki ludzi mieszkających blisko niemieckiej granicy - Bogusi i Floriana. Życie obojga drastycznie zmienia wybuch II Wojny Światowej, zmuszając ich do wyruszenia w nieznane, a droga ta okupiona będzie cierpieniem, bólem i strachem. Oboje będą musieli zmierzyć się z wieloma przeciwnościami losu. Kiedy ścieżki tej dwójki w końcu się splatają pojawia się mała iskierka nadziei na lepsze jutro, na odrobinę szczęścia i miłości. Ogromnie kibicowałam bohaterom, wspierałam ich mentalnie. Autorka w niesamowicie realistyczny i plastyczny sposób oddała "klimat" panujący w tamtym czasie na ziemiach polskich, wiernie odzwierciedlając przy tym tło historyczne. Akcja powieści toczy się swoim niespiesznym rytmem, pozwalając Czytelnikowi skupić się na bardzo ważnych aspektach oraz chłonąć wszystkie towarzyszące bohaterom emocje! A tych uwierzcie, że tutaj nie brakuje! Z zapartym tchem śledziłam losy Bogusi i Floriana i nie mogę się już doczekać kiedy drugi tom trafi w moje ręce! Mam nadzieję, że nastąpi to jak najszybciej! "Podróż w niechciane" to przejmująca, poruszająca i wartościowa historia, która skłania do głębszych przemyśleń nad własnym życiem. Ja po przeczytaniu tej książki zaczęłam jeszcze bardziej doceniać to co mam i zaczęłam cieszyć się małym,i z pozoru przyziemnymi rzeczami.
Ogromnie polecam!

"Podróż w niechciane" to kolejna nieznana mi karta z wojennych historii. Danuta Chlupowa opowiada w niej o tułaczce ludzi, dla których ucieczka przed Niemcami wydawała się jedynym ratunkiem, a nie zdawali sobie sprawy, że jadą w największe piekło, z którego wielu nie wróciło. "Podróż w niechciane" to powieść o strachu, ludziach, ucieczkach i powrotach. Danuta Chlupowa połączyła fikcję literacką ze wspomnieniami świadków tamtych wydarzeń, przedstawiła tragedię krotoszyńskich rodzin i ich wojenną tułaczkę. Opisuje, jak Niemcy podszywając się pod polskie samoloty, zbombardowali dworzec w Kole, a potem stojący na bocznicy pociąg ewakuacyjny, Równolegle opisuje losy polskich koni i ich opiekunów.

Danuta Chlupowa w swojej najnowszej powieści zabiera czytelnika w pełną historii i obrazów podróż. Opowiada o tym, jak wojenna zawierucha wpłynęła na życie zwykłych ludzi, zniszczyła im marzenia, nie pozwoliła ich zrealizować. Głównymi bohaterami Podróży w niechciane, lecz nie jedynymi uczyniła Bogusię z Krotoszyna, żonę pocztowca, matkę małej dziewczynki i Floriana z Drogomyśla na Śląsku Cieszyńskim, pracownika Państwowego Stada Ogierów. Zapewne nie jest łatwo napisać, powieść opartą na faktach, bo wymaga to dokładnych badań okresu, którego dotyczy, aby tło historyczne w książce wypadło jak najbardziej wiarygodnie. Autorka włożyła sporo pracy w napisanie ????????????????óż???? ???? ?????????????????????????????????????, by najważniejsze wydarzenia, w jakich biorą udział bohaterowie powieści, miały swoje odbicie w rzeczywistości.

Powoli kończy się lato 1939 roku, a do mieszkających blisko niemieckiej granicy ludzi dociera coraz więcej wiadomości o nadciągającej wojnie. Chociaż Polacy jeszcze się łudzą, że te informacje są przesadzone.Państwowe stado ogierów w Drodomyślu zostaje ewakuowane.

Stefan pracujący na poczcie w Krotoszynie otrzymuje polecenie ewakuacji. Bogusia tą wiadomością nie jest zachwycona i przyjmuje ją dość obojętnie. Nie bardzo ma ochotę ruszać w nieznane z małym dzieckiem i mężem, który ją zdradził.

Oboje jednak wsiadają do pociągu, nazwanego później krotoszyńskim pociągiem śmierci. Wyjechali z miasta, licząc na to, że na wschodzie odnajdą spokój, bezpieczne schronienie i będą z dala od niemieckich prześladowań. Ci, którym udało się przeżyć, zgodnie przyznają, że ucieczka była największym błędem, okupionym wieloma niepotrzebnymi ofiarami, bólem i łzami.

Zawierucha wojenna porozbijała rodziny, jednym bomby przyniosły śmierć, a innym niechcianą rozłąkę. Powoli wszyscy zmieniali się z ewakuujących, w uciekinierów, bo najeźdźca nieustannie deptał im po piętach. Nikt nie wie, dokąd podążają, gdzie mają się udać, żeby było bezpiecznie, ale czy w tej wojennej pożodze istnieje jeszcze takie miejsce.

Koszmar wojny splątał ludzkie losy, spowodował, że tak wielu straciło swoich bliskich, rodzinne pamiątki, swój dobytek i domy. Rzucani przez zawieruchę wojenną niczym liście na wietrze, cieszyli się, gdy dane im było znaleźć jakiekolwiek miejsce, gdzie mogli chwilę odpocząć i cokolwiek zjeść. Po powrocie ich gehenna wcale się nie skończyła. Wiele rodzin zostało wywłaszczonych z mieszkań lub zdarzało się, że kwaterowano im Niemców. Polacy mieli nadzieję, że wojna szybko się skończy, niestety czas pokazał, że stało się zupełnie inaczej.

Danuta Chlupowa stworzyła niezwykłą powieść, łącząc fakty historyczne z losami fikcyjnych postaci. Opisuje wojenne ewakuacje, tułaczki, próby normalnego życia w nienormalnych czasach. Pokazuje, że mimo okrucieństwa wojny ludzie żyli, kochali się i byli dla siebie wsparciem. Pięknie przedstawiona relacja Bogusi i Jadzi, przyjaciółek na śmierć i życie oraz nieśmiało rodzącego się uczucia pomiędzy Florianem a Bogusią. Wciąż w tej niechcianej podróży, wciąż wiodą żywot tułaczy, oferują sobie bezinteresowną pomoc, walczą o przetrwanie dla siebie i dzieci, które cierpią najbardziej.

Danuta Chlupova napisała poruszającą historię, w której czuć ogromne zaangażowanie, pasję i imponującą wiedzę historyczną. Jej książka to niesamowita podróż w czasie i przestrzeni, przepiękna opowieść, którą czyta się z nie lada zainteresowaniem, przeżywa wszystko razem z bohaterami, podążając za nimi krok w krok. Autorka wnikliwie i trafnie ocenia relacje międzyludzkie, w czasach, gdy zostały one wystawione na próbę. Bogusia, Florian, Jadzia to główni bohaterowie tej powieści, zwyczajni ludzie, którzy ponieśli konsekwencje często za nieswoje decyzje. Danuta Chlupowa na zmianę o nich opowiada i chociaż, jak to podkreśla w posłowiu, są to postacie fikcyjne, a także ich losy, to jednak w połączeniu z prawdą historyczną stanowią niezwykłą mieszankę emocji, która nie pozwoli odłożyć książki ani na chwilę. Teraz nie pozostaje nic innego, jak czekać na ciąg dalszy powieści.

Takie książki są potrzebne, i że trzeba je czytać. Wciąż wiemy tak mało o tamtym czasie, pełnym śmierci i trwogi. Musimy czytać, by pamiętać, a zwłaszcza wtedy gdy siedzimy w ciepłym i bezpiecznym domu, narzekając na swój los.

Nikt nie chce wyruszać w niechcianą podróż. W podróż w nieznane również rzadko, chyba że podróżni wiedzą, iż ten niewiadomy cel będzie przyjemny, a droga ekscytująca. Ale co, jeśli ktoś zostaje zmuszony do opuszczenia domu? I nie ma pojęcia, co go czeka na końcu ciężkiej tułaczki?

Piękne lato tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku zdawało się zupełnie nie dostrzegać zbliżającego się dramatu. Bogusia Brzezińska właśnie przełykała gorycz mężowskiej zdrady, jednak nie miała pojęcia, że jej myśli już wkrótce zaprzątać będą zupełnie inne problemy. Wojna nadciąga, zatem mieszkańcy Krotoszyna decydują się na ewakuację pociągiem, który z czasem otrzymał niechlubne miano krotoszyńskiego pociągu śmierci. Jego zbombardowanie wywróciło życie Bogusi do góry nogami, chociaż kobiecie wydawało się, że już gorzej być nie może.

Florian Urbański ewakuuje się z Drogomyśla wraz z innymi pracownikami Państwowego Stada Ogierów. Masztalerze chcą ratować konie, które są dla nich całym światem. Zawód miłosny, który właśnie przeżył mężczyzna, szybko został zagłuszony przez dramatyczne chwile podczas ucieczki. Wybuch wojny przysłonił wszystko inne i wyzwolił w sercu Floriana zupełnie inne emocje.

Jedyne, na co mogli liczyć nasi bohaterowie to mieszanka niepewności jutra, lęku o najbliższych i własne życie oraz obawy o dom i większość dobytku pozostawione na łasce okupanta. Czytelnik towarzyszy im w drodze pełnej szarpaniny i ludzkich dramatów, walki o każdy kolejny dzień, o kęs strawy, łyk wody, dach nad głową. Bogusia musi zatroszczyć się nie tylko o siebie, ale również o swoją roczną córeczkę Urszulkę. Florian jest odpowiedzialny za konie, którymi się opiekuje. Ich dni wypełnione są udręką i żalem, że opuścili swoje domy, a może tam byłoby bezpieczniej? Może nie byliby głodni i spragnieni? Może nie musieliby chronić się przed nalotami? Trawi ich niepewność i niewiadoma. Podejmują coraz trudniejsze decyzje, stają przed wyborami, których w normalnych warunkach nie byliby w stanie dokonać. Teraz nie mają wyjścia, chociaż zdają sobie sprawę z ich wagi.

Tło społeczno-historyczne jak zwykle jest dopracowane i pełne szczegółów. Nienachalnie wtrącane informacje historyczne świetnie uzupełniają fikcyjne losy stworzonych przez pisarkę postaci. Dopiero w posłowiu dowiadujemy się, kto z bohaterów powieści istniał naprawdę, a kto powstał w wyobraźni Danuty Chlupovej. Jednak myślę, że wielu było takich Florków i jeszcze więcej Boguś, którym przyszło zmierzyć się z wojenną zawieruchą

Lektura powieści Danuty Chlupovej to czysta przyjemność, chociaż pisarka podejmuje często bardzo trudne tematy. Wojna, śmierć, ucieczka, zdrada i ludzkie dramaty to tylko kilka spośród wątków, które znajdziecie na kartach tej powieści. Bohaterowie zostali wystawieni przez autorkę na ogromną próbę, której musieli sprostać. Czy im się to udało? Musiało się udać, nie sposób byłoby nie wierzyć w to, że uda im się przetrwać, by móc spojrzeć w przyszłość. Jednak nie wszyscy będą mieli to szczęście.

Jedynym minusem tej historii jest to, że musimy czekać na dalsze losy Bogusi i Florka. Mam nadzieję, że czas do kolejnej premiery tego cyklu będzie krótki, ponieważ jestem bardzo ciekawa, co autorka przygotowała dla swoich bohaterów.