Piękne zło

Debiutancka powieść Annie Ward ?Piękne zło? to książką, której premiery nie mogłam się doczekać. Piękna okładka, fascynujący opis i fakt, że miała zostać wydana nakładem Wydawnictwa Czarna Owca zapowiadał naprawdę znakomity thriller. Dawno jednak nie miałam takiego mętliku w głowie po skończeniu książki, jak w tym przypadku. Z jednej strony ?Piękne zło? spokojnie można nazwać mistrzowsko skonstruowanym thrillerem psychologicznym, będącym spełnieniem marzeń każdego miłośnika tego gatunku i nie tylko. Autorka zadbała by posiadał on wszystko co niezbędne, czyli intrygującą fabułę, zaskakujące zwroty akcji oraz pełen wachlarz emocji i nietuzinkowych, dobrze wykreowanych bohaterów. A wszystko to wplecione w codzienne, zwyczajne życie.

Jednak z drugiej strony, kiedy myślę o tej historii i całej lekturze to kołacze mi się po głowie słowo ?dziwna?. Głównie, dlatego że w całej tej powieści nie było ani jednego stosunkowo normalnego bohatera, nie posiadającego żadnej traumy czy urazu psychicznego. Tutaj wszystkie postacie zostały w jakiś sposób naznaczone przez życie. Byłoby to naprawdę ciekawym elementem fabuły, gdyby nie towarzyszące temu wrażenie, że rywalizują oni o to kto został najbardziej pokrzywdzony i jednocześnie wszyscy są przeświadczeni o swojej wygranej. Trzeba jednak przyznać, że Annie Ward udało się bardzo dobrze ukazać problem jakim jest depresja oraz zespół stresu pourazowego.

Brak jakiejkolwiek chronologii oraz duże przeskoki w czasie również nie wpływają na pozytywnie odbiór ?Pięknego zła?. Przeplatanie teraźniejszości z wątkami z przed kilku tygodni oraz z początkami znajomości Iana i Maddie w sposób tak naprawdę losowy sprawia, że bardzo łatwo jest się pogubić w tej historii. Fakt, że wszystkie rozdziały były ciekawe i koniec końców stworzyły zaskakujące zakończenie wcale nie pomagał odnaleźć się czytelnikowi.

?Widzę Cię i się cieszę. Ale zaraz się złoszczę, bo nie powinno Cię tu być. Radość. Gniew. Radość. Gniew. Strasznie mi mieszasz w głowie...?

Annie Ward stworzyła naprawdę pokręconą i nieprzewidywalną historię, po którą bez wątpienia warto sięgnąć. W szczególności, że czyta się ją szybko i przyjemnie. Nie jest to jednak lektura pozbawiona wad. Myślę, że swoją nie chronologicznością nie raz może Was nieźle zirytować. Jeśli jednak przymkniecie na to oko to szybko odkryjecie jak Ward sprytnie potrafi manipulować czytelnikiem i jego odczuciami, a wtedy już na pewno wsiąkniecie w ?Piękne zło?

Aleksandra
Wszystkie cytaty pochodzą z książki ?Piękne zło? autorstwa Annie Ward.

Piękne zło to kolejna z premier styczniowych, jakie przyciągnęły mój wzrok. Hasło ?thriller psychologiczny? jeszcze bardziej zwiększyło moje zainteresowanie, więc nie było opcji, żebym nie przeczytała tej książki.

Idealna para, idealne małżeństwo i idealne życie - czy na pewno? Maddie i Ian poznali się na jednej z imprez za granicą. On służył wtedy w brytyjskiej armii, a ona była dziennikarką i aktualnie odwiedzała swoją przyjaciółkę. Po upływie lat wiodą wspólne życie jako małżeństwo w spokojnym Kansas City i wychowują ukochanego synka, Charliego. Po tajemniczym wypadku, Maddie rozpoczyna terapię, która ma ujawnić jej lęki i pomóc się ich wyzbyć. Jej strach krąży wokół męża cierpiącego na zespół stresu pourazowego, bezpieczeństwa syna oraz relacji z przyjaciółką. Co i kogo te wydarzenia zaprowadzą do okrutnego morderstwa?

Po tytule, a później i opisie miałam dosyć duże oczekiwania co do tej książki. Byłam nastawiona na totalnie wciągający oraz być może zaskakujący thriller. Czy dostałam to, czego tak pragnęłam? Za chwilę rozwieję Wasze wątpliwości.

Główną bohaterką jest Maddie. Wzbudziła moją sympatię, a także współczucie. Wywołała we mnie również podziw, ponieważ mimo swojej kruchości i delikatności, odważyła się wyjechać za granicę i mało tego! Przekraczała granicę państwa ogarniętego wojną domową bez mrugnięcia okiem. Ja nie odważyłabym się na taki krok, za bardzo bym się bała, że coś mi się stanie. No, ale wracając do Maddie. Kobietę tę polubiłam, ale bywały chwile, kiedy denerwowała mnie swoją uległością. Pozwalała wielu osobom wchodzić sobie na głowę i na jechaniu po sobie jak po łysej kobyle. Nie podobało mi się to.

Ian to drugi główny bohater, który był tak naprawdę od samego początku kreowany jako ten niedobry, niekochający i być może okrutny mężczyzna. Ja jednak widziałam w nim wiele dobrych cech, takich jak np. Troskliwość czy przezorność. Widać było również, jak mocno kocha swoją rodzinę i chciałby zapewnić jej wszystko to, co będzie potrzebować. Irytowało mnie to, jak inni nie potrafili zrozumieć jego przeżyć po wizytach w strefach objętych wojnami i mówili, że jest dziwny lub chory.

Fabuła powieści opiera się głównie na przedstawieniu relacji, jaka łączy głównych bohaterów. Czytelnik poznaje podstawy ich związku oraz chwile, jak się poznawali. Na swój sposób jest to urocze i z pewnością wprowadza pewnego rodzaju chronologię. Z drugiej strony jednak skakanie w czasie co drugi czy trzeci rozdział wytrącało mnie z równowagi i mieszało w głowie. Na całkowite potępienie zasługuje przedstawienie zakończenia grubo przed końcem książki. Było to dla mnie dość dziwne i chyba wolałabym, gdyby Annie Ward jednak pewne zwroty akcji zostawiła na koniec.

Bardzo przypadło mi do gustu to, jak autorka wykreowała swoich bohaterów pod względem psychologicznym oraz jak udało jej się mnie zaskoczyć. Nie spodziewałam się, że postacie, którym sama nadam pewne cechy, nagle okażą się całkowitym przeciwieństwem moich założeń. Pierwszy raz spotkałam się z takim zwrotem akcji i co więcej, podobało mi się to.

Piękne zło to thriller, który zdecydowanie zasługuje na uwagę każdego fana tego gatunku. Owszem, dla kogoś powieść może wydać się do bólu przewidywalna. Myślę jednak, że znajdą się również czytelnicy, których ta książka szczerze zaskoczy tak jak mnie. Jestem pod dużym wrażeniem tej pozycji i mogę śmiało napisać, że spełniła ona moje oczekiwania: była i wciągająca, i zaskakująca.

"Piękne zło" Annie Ward

Oddana żona, kochający mąż i mrożąca krew w żyłach zbrodnia.

Maddie i Ian. Amerykańska dziennikarka i człowiek waleczny wprost z armii brytyjskiej. Los skrzyżował ich drogi na posępnych Bałkanach. Nie chcieli być ze sobą, nie potrafili być ze sobą, a jednocześnie z drżeniem serca wypatrywali siebie wśród tłumu obcych. Ich związek wystawiono na wiele prób, chociaż bardziej bolesne były upływające miesiące i lata aniżeli dzieląca ich odległość. Niebezpieczne Bałkany, melancholijna Anglia, krwawy Irak, czy sielankowe Kansas. Lata znikania i odnajdywania się; lata strachu i nadziei, miłości i nienawiści, które nie skończyły się dobrze. Nie można mówić o happy endzie, gdy Maddie walczy ze stanami lękowymi, Ian cierpi na zespół stresu pourazowego a w ich relację miesza się Jo, przyjaciółka z dzieciństwa. A w grę wchodzi jeszcze bezpieczeństwo Charliego, ich małego synka.

Mistrzostwo manipulacji
"Piękne zło" to książka opowiadająca historię związku dwóch ludzi, który kończy się tragicznie. Autorka przedwcześnie zdradza finał, tym samym dając do zrozumienia, że to nie on jest tu najważniejszy. Ważni są ludzie, ich zachowanie w różnych sytuacjach, zarówno tych przyjaznych, jak i stresujących. Funkcjonowanie Maddie, jak i Iana jest częstokroć ciężkie do rozszyfrowania, a tym bardziej - do oceny. Kto z tych dwojga jest katem, a kto jest ofiarą? Emocjonalna sinusoida i rozbieżność w ocenie tej samej sytuacji - to wszystko zasiewa w czytelniku sporo wątpliwości. Czy możemy ocenić obiektywnie, kto jest dobry, a kto jest zły? I co ważniejsze - kto jest mistrzem manipulacji?

Zagubieni w czasie
Małym minusem tego thrillera jest chaos czasowy. Owszem, przeplatanie przeszłości i teraźniejszości to bardzo popularny zabieg. ale w tym przypadku tych strzępków wspomnień jest za dużo i są zbyt różnorodne. Dodatkowo, nie do końca są jasne określenia czasowe - raz wskazany jest konkretny rok, a kiedy indziej musimy się zadowolić określeniem sześć tygodni wcześniej czy siedem miesięcy wcześniej, tudzież dzień zabójstwa. Do tego różni narratorzy, chociaż z przewagą Maddie i miejsca, rozrzucone po całym świecie. Na szczęście - z czasem książka nabiera właściwego rytmu a zegar akcji odlicza już czas do godziny zero.

"Piękne zło" to tytuł nieco przewrotny, jakby będący przestrogą. Pozory mogą mylić a złe rzeczy mogą przydarzać się każdemu. Dom w spokojnej okolicy, oddana żona, kochający mąż i wspaniały synek. Ale co tak naprawdę skrywają cztery ściany tego domu dowie się ten, kto zada sobie trud przekroczenia jego progu.

Książka "Piękne zło" opowiada trudną historię miłości Maddie i Iana. Poznali się na Bałkanach jeszcze przed atakami na WTC. Ona tłumaczka, pisząca przewodnik i ucząca biednych studentów angielskiego, on wojskowy ochroniarz, który widział niejedno zło. Przyciągało ich do siebie od samego początku, to była nie tylko miłość, ale też szaleńcza fascynacja, jednak dopiero po wielu latach zaczynają być ze sobą. Ich związek jest jednak skazany na tragiczne zakończenie.
Ten thriller psychologiczny to tak naprawdę historia, której zakończenia czytelnik od początku się domyśla. Połączenie mężczyzny z PTSD i kobiety, która ma wiele lęków, ataki paniki i poszukuje terapii. Ten związek jest skazany na porażkę. Ich związek jest w pewien sposób toksyczny.
Autorka przenosi nas w czasie o tygodnie, miesiące a nawet całe lata. Skaczemy po różnych okresach tej historii, poznajemy same początki ich znajomości, później okres ich małżeństwa a ostatecznie dzień, w którym wydarzyła się cała tragedia. Wydawać by się mogło, że akcji jest nie wiele. W zasadzie poznajemy głównie historię Maddie, wydarzenia na Bałkanach z jej perspektywy, później jej terapię, ale te wspomnienia przeplatane są zapierającymi dech opisami z interwencji służb po połączeniu na numer alarmowy. I w momencie, gdy już myślałam, że ta książka jest boleśnie przewidywalna, gdy pomyślałam nawet, że to nie jest thriller psychologiczny tylko obraz rodziny z problemami, w której jeden z członków (a może nawet oboje) cierpią na silne PTSD, wtedy, na sam koniec tej historii, poczułam, że jednak jest to opowieść o czymś zupełnie innym. Teraz, po przeczytaniu całości, zupełnie inaczej interpretuję tę historię, gdy znam jej zakończenie. Przyznaję, że końcówka mocno wbija w fotel.