Ognie

Kolejna doskonała, mistrzowsko nakreślona skandynawska opowieść. Jak ja lubię, ba uwielbiam skandynawską prozę, ten klimat, styl pisania i traktowania bohaterów.
Niby autorka książki to znana islandzka dziennikarka radiowa, więc nie tak do końca to Skandynawia, ale ja Islandię zaliczam do tego kręgu. Styl pisania identyczny, jak u Norwega czy Szweda, podobne spojrzenie na życie.
Dwie sprawy wybijają się w tej książce na pierwszy plan. Przede wszystkim to natura, która, jak wiadomo nawet z filmów, na Islandii jest wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Autorka doskonale o niej pisze, ukazuje wplecionego w nią człowieka, który z otaczającym go światem, naturą jest nierozerwalnie związany. Owo spojrzenie obok spojrzenia na samego człowieka, jego wnętrze jest kwintesencją Ogni, ale nie jedynym ich tematem.
To wspaniale napisana, bardzo mrocznie, skandynawsko, poruszająco opowieść także o zwyczajnym z pozoru człowieku geologu, jego życiu, pasji do wulkanów, których na Islandii jest mnóstwo i o tym co tak naprawdę jest w życiu ważne.
Ognie buzują. Z pozoru to stateczna, północnoeuropejska, mroczna, spokojna powieść. Jednak to tylko pozory, pod którymi niczym w wulkanie kryje się niesamowita siła, energia, moc, a wydarzenia wręcz zadziwiają i szokują.
Tym co Sigrí?ur Hagalín Björnsdóttir bierze na przysłowiową tapetę obok natury i samej Islandii, są więzy, relacje rodzinne, ich podłoże, skomplikowanie i to co z nich wyniknie. Typowo skandynawskie podejście do tych spraw zachwyca mnie. Owe relacje, które są bardzo mocno toksyczne, dysfunkcyjne są genialnie oddane i nie ukrywam, mimo ich okropieństwa zachwycają.
Bardzo ciekawie i niezwykle subtelnie w całość wpleciony jest wątek miłosny. Mogłoby się wydawać, iż w takiej książce nie będzie on pasował. Nic bardziej mylnego. Autorka potraktowała go delikatnie, umiejętnie, dopasowała do fabuły i tego, co w niej najistotniejsze.
Wszystko zabarwione ogromna porcją już od pierwszej strony narastającej grozy. Rozpoczynając lekturę wręcz namacalnie czujemy, jak zło, groza nas otaczają. Wyczuwamy, że zło, nieszczęście, jakieś koszmarnie niebezpieczne wydarzenia są tuż tuż. I to uczucie nie mija do końca lektury.
Całość tworzy doskonałą i ze wszech miar godną polecenia książkę. W związku z tym polecam. Czytajcie. Warto.

"Ognie" Sigrí?ur Hagalín Björnsdóttir

Anna wiedzie poukładane życie u boku męża i dzieci. Prowadzenie domu godzi z pracą wymagającą bezwzględnego poświęcenia ? kobieta jest geolożką, wulkanolożką. Życie Anny zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy pod stopami mieszkańców Islandii, w trzewiach Ziemi zaczyna bić ogromne, ogniste serce, którego mocy nie powstrzyma nikt...
"Ognie" to druga powieść autorstwa skandynawskiego autora, jaką miałem przeczytać w życiu. I absolutnie się nie zawiodłem.
W historii utkanej przez Björnsdóttir odnalazłem wszystkie elementy, aspekty, za jakie cenię sobie literaturę skandynawską. Od pierwszych stron wyczuwalny jest ten jakże wyjątkowy, niezwykle piękny minimalizm, oszczędność w słowach, ale nie w emocjach, rozbudowywaniu złożonych z wielu warstw portretów psychologicznych bohaterów, których poznajemy i śledzimy z zachłannością, pragnieniem coraz lepszego wejścia w ich psychikę, odbycia fascynującej podróży po ich umyśle.
Jak wspomniałem, mimo że w "Ogniach" minimalizm stoi na pierwszym planie, to książka ta nie jest beznamiętna, bezpłciowa, przyprawiająca o znużenie i apatię ? wręcz przeciwnie! Akcja rozwija się powoli, miarowo, nie ma co oczekiwać po niej spektakularnych zwrotów akcji, lecz zakończenie zwala z nóg.
Sigrí?ur Hagalín Björnsdóttir stworzyła przepiękną, cudowną opowieść o przekraczaniu własnych barier, wychodzeniu ze swojej strefy komfortu, poświęceniu dla zdobycia upragnionego celu i tego co w życiu człowieka najważniejsze, najistotniejsze ? rodziny, bez której nic nie byłoby takie samo. Jest to także wzruszająca historia o miłości, namiętności silniejszej od nas, bezgranicznej pasji i potrzebie poznawanie tego co nowe, nieznane. Autorka nakreśla w "Ogniach" fascynujący, ogromnie inspirujący obraz natury, jej bezwzględności, wielkiej siły, która w mig jest w stanie obrócić wszystko w pył.
"Ognie" cechują się atmosferą, jakiej nie znajdziemy w żadnej innej powieści. Spomiędzy kartek sączy się powoli, snuje się mgła niepokoju, duchota, ale też cisza. Cisza przed burzą, można by rzec. I to właśnie ta duszna, oszałamiająca atmosfera spowija czytelnika, który odczuwa, że wydarzy się coś, na co nikt nie ma wpływu, coś niedobrego.
Książka ta jest jedną z niewielu, o ile nie jedyną, reprezentantką gatunku, jakim jest thriller geologiczny. Epizod wulkaniczno-geologiczny całkowicie zdobył moje serce, gdyż autorka za jego pomocą pokazuje nam coś innego, niespotykanego dotąd w literaturze; dodatkowo wykazuje się ogromną wiedzą i umiejętnym poruszaniem się w temacie.
Przyznam, że nie spodziewałem się po "Ogniach" powieści tak dopracowanej, płynnej, nieobliczalnej, nieokiełznanej, a jednocześnie delikatnej i subtelnej. Sigrí?ur Hagalín Björnsdóttir pozytywnie zaskoczyła mnie historią Anny i jej rodziny, sprawiła, że z pewnością pozostanie ona ze mną na dłużej.
?9/10

...