Nauczycielka z getta

Na rynku jest wiele książek opisujących los ludzi w czasie II Wojny Światowej. Byli to ludzie z różnych miast w Polsce, ale mało jest powieści, które opisują życie mieszkańców Getta w Łodzi.
Pani Aneta Krasińska przenosi nas do Łodzi, do roku 1939. Poznajemy młodą nauczycielkę Laurę, która kocha soją pracę z dziećmi i swojego narzeczonego ? Dawida. Jest bardzo szczęśliwa, bo już za cztery miesiące mają się pobrać. Kończy się lat i czas wracać do szkolnych ław. Jednak zamiast radosnego dzwonka, dzieci i Laura słyszą wycie syren i komunikat o wkroczeniu wojsk niemieckich do Polski. Lekcje zostają odwołane a zaczyna się piekło. Ci, którzy przeżyli I Wojnę Światową mówili, ze ?to niemożliwe by Europa dopuściła się kolejnej wojny?. Rozpoczyna się walka o przetrwanie i zachowanie resztek człowieczeństwa. Bombardowania, ucieczki, wyprawy na wieś po żywność, strach, przemoc, okrucieństwo tak teraz wygląda każdy dzień Laury. Pewnego dnia znika ojciec Dawida, później on sam. Dopiero teraz młoda kobieta dowiaduje się, jak wiele granic przekroczyli okupanci i jak wygląda piekło na ziemi.
Laura to kobieta, która była w stanie poświęcić wszystko byle tylko móc być ze swoim ukochanym. Udała się do miejsca, z którego każdy pragnął się wydostać. Nie jest do końca świadoma tego co ja czeka za kolczastymi murami. Wie jedno ? nie potrafi żyć bez Dawida. W getcie postanawia uczyć dzieci, by chociaż trochę dać im normalności. Głód, zimno, ciężka praca? to teraz jej życie. Pomimo wszystko ma nadzieję, że ten horror skończy się i jeszcze zaznają szczęścia. Jak dalej potoczą się losy Laury u Dawida? Czy możliwa jest miłość nazisty do Żydówki? Przekonajcie się sami.
Książka należy do tych, które ciężko odłożyć. Wciąga od pierwszych stron i zapada w pamięci na dłużej. Czuje się wiosenny klimat i marzenia młodych zakochanych, a następnie ból, strach i grozę, która nadchodzi wraz z rozpoczęciem roku szkolnego. Jest to powieść o miłości, oddaniu, marzeniach, ale również, wojnie i stracie. O tęsknocie za normalnością. Uczucia Laury do męża są tak silne, że czytelnik sam ich doznaje.
Książkę bardzo polecam każdemu, kto lubi powieści łączące historię i romans. Książki o wojennym okrucieństwie i pięknej miłości, która przetrwa wszystko.

Aneta Krasińska i jej pióro jest mi już znane z poprzednich powieści, które naprawdę przypadły mi do gustu. Kiedy więc zapowiedziano premierę Nauczycielki z Getta - postanowiłam ponownie sprawdzić, czy i tym razem autorka czymś mnie zaskoczy. Powieść, w której pełno jest bólu, strachu i bezsilności - jaka ostatecznie się okazała? Czy i tym razem poczułam się usatysfakcjonowana? Na te pytania postaram się odpowiedzieć w tej opinii.

Laura i Dawid są narzeczeństwem i planują ślub. Choć on wyznaje judaizm, to dla niej jest w stanie zmienić swoją wiarę. Zakochani spędzają ze sobą czas w przerwach od pracy i oczywiście - za pozwoleniem rodziców Laury. Ich szczęście nie trwa jednak długo, ponieważ 1 września 1939 do Polski wkracza armia Hitlera. Rozpoczyna się II wojna światowa, a wkrótce po tym Dawid zostaje zabrany do żydowskiego getta. Laura, zakochana w Dawidzie, postanawia w imię miłości przekroczyć bramy tego małego piekła na ziemi. Czy uda im się przetrwać w wydzielonej, biednej dzielnicy? Czy to miejsce stanie się ich ?bezpieczną? przystanią?

Powiem szczerze, że istnieje realna możliwość tego, że po ten tytuł sięgnęłam w dość nieodpowiednim czasie. Wątek wojny okazał się jeszcze bardziej przygnębiający, a wszystko przez obecną sytuację za naszą wschodnią granicą. Moja ciekawość była jednak większa, więc nie mam zamiaru się teraz na siebie wściekać - chciałam przeczytać tę książkę i chciałam zobaczyć, jak autorka poradzi sobie w takiej historii. No i cóż, musicie wiedzieć, że poradziła sobie po prostu bardzo dobrze.

Główną bohaterką książki jest Laura, która wzbudziła moją sympatię właściwie od samego początku. Polubiłam jej charakter, podejście do życia, miłość i pasję do swojej pracy oraz dzieci, z którymi pracowała. Uważam ją za postać bardzo dobrze wykreowaną i zdecydowanie wartą uwagi czytelnika. Podobnie zresztą jest z jej ukochanym, Dawidem. Choć jego może nie do końca dałam radę polubić i poznać tak dobrze, jak Laurę, to wciąż jestem w stanie zauważyć jego pozytywne cechy. Dawid jest mężczyzną opiekuńczym, troskliwym, kochającym oraz szanującym innych ludzi, a zwłaszcza kobiety. Oczywiście, w sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie powieści, udało mu się zachować zimną krew, a jego determinacja oraz potrzeba przetrwania po prostu wzbudziły mój podziw.

Aneta Krasińska po raz kolejny pokazała, jak dobrze radzi sobie ze słowem pisanym, a przedstawienie bardzo trudnych realiów wojennych wyszło jej naprawdę świetnie. Podczas lektury niejednokrotnie odczuwałam prawdziwy strach przed tym, co jeszcze się wydarzy, a rosnące napięcie tylko to uczucie potęgowało. Nie będę też ukrywać - historia Laury i Dawida po prostu mnie porwała i całkowicie zajęła moje myśli w ostatnich dniach. Wciąż łapię się na tym, że myślę i zastanawiam się nad tym, co by było, gdyby...?

Nauczycielka z getta to powieść o niesamowitej sile, odwadze i brutalności. To powieść o tym, że wojna nie wybiera i nie zwraca uwagi na swoje ofiary ? nawet jeśli są to dzieci. Zdecydowanie jest to powieść dla tych, którzy są w stanie znieść duży ładunek emocjonalny w książkach, bo bardzo trudno tutaj o zachowanie zimnej krwi. Zakończenie daje szansę na to, że być może pojawi się kontynuacja, choć może to być też moja desperacka nadzieja na taki stan rzeczy. W każdym razie - gorąco polecam Wam ten tytuł.

Poruszająca historia młodej kobiety, nauczycielki, aryjskiego pochodzenia, która z miłości do męża pochodzenia żydowskiego, podejmuje drastyczną decyzję i dobrowolnie zamieszkuje z rodziną swojego męża w łódzkim getcie. Kobieta nie jest świadoma co ją czeka. W trakcie lektury wiele razy zastanawiałam się, czy gdyby wiedziała co ją czeka, czy mimo to zdecydowałaby się na taki krok? Kobieta nie potrafi żyć bez ukochanego. To fakt. Ale faktem jest też, jakim miejscem było getto, na co bohaterka się zdecydowała...w zasadzie na pewną śmierć. Jak ja bym postąpiła w takiej sytuacji? Co ona by zrobiła znając wszystkie konsekwencje swojego potencjalnego czynu?
Na te i wiele innych pytań, które rodzą się w trakcie lektury, niestety nie znalazłam i nigdy nie znajdę odpowiedzi.
Książka, jej treść, postępek bohaterki bardzo poruszają. Wszystko jest tym bardziej szokujące, działające na wyobrażnię ponieważ cała historia oparta jest na faktach. Poruszają na równi czyn bohaterki, jak i realia życia w okupowanej Łodzi, w getcie, w Litzmannstadt. Łódż to moje rodzinne miasto. Wiele czytałam i czytam o jego historii i muszę przyznać, iż tę lekcję autorka odrobiła bardzo dobre. Szczegółów dotyczących życia w realiach getta w Łodzi jest wiele i są one bardzo wiernie i drobiazgowo oddane. Ogromny za to plus dla pisarki.
Duży plus także za wiele mądrych, potrzebnych zdań, jak chociaż bo, idealnie pasujące do dzisiejszych czasów (...) Minęło dwadzieścia lat od poprzedniej wojny. Nikt nie pozwoli na to, by ten dramat się powtórzył. Żyjemy w cywilizowanym świecie (...)
Są plusy, ale i są minusy.
Temat nośny, ponadczasowy. O szeroko rozumianym holokauście powstawały i zawsze będą powstawać nowe książki. I dobrze. Nie można o tym nigdy zapomnieć.
Aneta Krasińska gra na emocjach, wykorzystuje doskonały, nośny, medialny temat jakim od dekad jest wojenna zagłada, getto. Mogła z tego powstać naprawdę dobra książką. Jednak czegoś w niej zabrakło.
Owszem, czyta się nieźle, bez zgrzytania ze złością zębami, bez uczucia straconego czasu, ale...jednocześnie jest to lektura bardzo przeciętna, taka o której szybko zapomnimy. A szkoda. Autorka miała olbrzymią szansę napisać książkę wyjątkową, zapadającą na długo w pamięć. Ta szansa nie została wykorzystana. Powstała ot po prostu kolejna zabijająca czas, nie najgorsza, ale bardzo przeciętna, powielająca pewien zdarty do bólu schemat lektura. Szkoda. To takie rozmienianie na drobne naprawdę poruszającej, dającej spore możliwości historii.
Dodatkowo w pewnym momencie cała opowieść się urywa. Sugeruje to dalszy ciąg ...zobaczymy jaki będzie. Na razie to zwyczajna lektura o poruszającym i dla wielu niezrozumiałym czynie. Warto jednak sprawdzić, jak wy odbierzecie tę książkę.

"Wybrała miłość i poszła tam, skąd każdy pragnął się wydostać..."

~ Rok 1939 - Łódź. Początek || wojny światowej.
Dla Laury Kozłowskiej młodej nauczycielki dzień zaręczyn, a potem dzień ślubu z Dawidem Lewiatanem, miał być jak spełnienie marzeń wraz z pięknymi planami na przyszłość.Jednak nikt z młodych nie spodziewał się wybuchu wojny, która pokiereszowała wspólne plany na szczęście, powodując codzienną walkę o przeżycie.
I tak pewnego dnia Dawid z powodu swojego pochodzenia (żydowskiego) wraz z rodziną tafia do getta łódzkiego stworzonego przez Niemców.Miejsca, gdzie każdego dnia z wycieńczenia i głodu umierają ludzie ...
Laura z miłości do Dawida podejmuje decyzję o zamieszaniu z nim i jego rodziną w getcie.Kobieta nie ma pojęcia co czeka ją tuż za wrotami piekła.Sama będzie doświadczać ludzkiego poniżenia, cierpienia, biedy, głodu a nawet będzie świadkiem codziennej śmierci wielu niewinnych istnień ludzkich.
"Będąc na miejscu" Laura, podejmuje się pracy nauczycielki aby podarować dzieciom chodź namiastkę normalności...Jest to dla niej misja która pragnie realizować bez względu na okoliczności.


~"NAUCZYCIELKA Z GETTA" to kolejny tytuł po który sięgnęłam z waszego polecania, dlatego będąc już jakiś czas po lekturze muszę przyznać, że i tym razem mieliście 100% rację polecając mi ten książkę.
~Pani Aneta Krasińska za sprawą niezwykle przyjemnego, plastycznego pióra, realnych postaci i ich przeżyć oraz ogromu ludzkiej bezsilności, wylewającej się pomiędzy kartami powieści, stworzyła specjalnie dla nas, historię obezwładniająca, okraszoną całą paletę emocji przez co opowieść staje się wręcz niedokładna.Jak dla mnie to właśnie uczucia i towarzyszący im ciągły niepokój stały się głównym kluczem w odbiorze bestialskich wydarzeń z którymi każdego dnia musieli zmierzyć się nasi bohaterowie wraz z niewinnymi dziećmi.
~"Nauczycielka z Getta" to tak naprawdę niezwykle poruszająca, wstrząsająca, a zarazem trudna historia, która w bardzo realistyczny sposób wraz z autentycznymi wydarzeniami i postaciami historycznymi stworzyła idealne tło do poznania sadystycznego łódzkiego getta. Pełnego bezduszności, barbarzyństwa, tyrani i bestialstwa, którego dopuścił się sam człowiek!
Reasumując. Jeśli tak jak ja kochacie książki o tematyce historycznej to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł.A gwarantuje wam, że prezentowana powieść to tak naprawdę coś wyjątkowego dla osób "lubiących" od czasu do czasu, namacalnie wręcz towarzyszyć czasom || wojny światowej, gdzie realizm brutalności przepełnia nasze dusze i ciało nie pozwalając zapomnieć o sobie na długo!
Polecam J.K

?Nienawiść rujnuje idee, osłabia więzi i otwiera drogę do wojny?.

Aneta Krasińska znana jest już czytelnikom z wielu książek, które napisała. Bohaterowie jej książek są wyraziści i wzbudzają mnóstwo emocji, a jej historie zachęcają do refleksji. Tym razem postanowiła opisać realia łódzkiego getta, które niebyt często ukazywane jest w literaturze. Historia łódzkiego getta jako taka jest mi znana, ale co innego czytać daty i suche fakty, a co innego gdy na tle prawdziwych wydarzeń pojawią się postacie, które poznaje się z imienia i nazwiska z własną historią, z którymi łatwo się utożsamić i przeżywać cały ten koszmar wraz z nimi. Pomimo że to fikcja literacka i fikcyjne postaci, jak na samym początku zastrzega sobie autorka, to niestety ich losy, które stworzyła, nie są ani sielankowe, ani uładzone i nie jedna łza potoczyła się po policzku, i nie jeden raz serce ścisnęło się z bólu i współczucia. Wojna wyzwala w człowieku najgorsze instynkty pozwalające na mordowanie innych z zimną krwią.

Niektórzy z bohaterów powieści, pamiętają jeszcze pierwszą wojnę światową i teraz gdy kraj zaczął się rozwijać, nie chcą nawet słuchać o mobilizacji wojsk niemieckich, mają dość straszenia wojną. Nie chcą wracać do przykrych wspomnień. Łudzą się, że żyją w cywilizowanym świecie i nikt nie pozwoli na to, by tamten dramat się powtórzył, żeby Europa dopuściła do kolejnej wojny, i że żaden rząd nie pozostawi Polski bez wsparcia.

Laura jest zakochana z wzajemnością, zaledwie wczoraj się zaręczyła. Marzy o pięknym ślubie i ma dalekosiężne plany. Pierwszego września podobnie jak cały personel wraz z uczniami, przychodzi do szkoły, by dowiedzieć się, że nie będzie rozpoczęcia roku szkolnego, bo wybuchła wojna. Niemcy napadli na Polskę. Dziewczynie nie mieści się to w głowie. Jeszcze wczoraj planowała wspólne życie z ukochanym mężczyzną, a dziś jest już wojna. Jak to możliwe? Jest młoda, pełna pozytywnych emocji, nie dociera do niej, że stało się coś, co od teraz zmieni wszystko. Trudno jej bowiem zaakceptować fakt, że wojna mogłaby pokrzyżować wszystkie plany, jakie miała. Nie dopuszcza do siebie myśli, że być może tak szybko nie wróci do szkoły, by uczyć dzieci, że być może nigdy to już nie nastąpi.

Ukochany Laury, jest pochodzenia żydowskiego i nie zmieni tego, nawet chrzest i ślub kościelny młodych. Mimo to żyją w miarę spokojnie, mieszkając wraz z rodzicami dziewczyny w ich mieszkaniu i planują powiększenie rodziny. W tym czasie Niemcy realizują swój straszny plan i w najbardziej zaniedbanej dzielnicy Łodzi zakładają getto, zamykając w nim Żydów znajdujących się na terenie miasta. Powoli nadchodzi wiosna, młodzi cieszą się życiem i mają powody do radości, ale jeden wieczór zmieni ich całe dotychczasowe życie. W tamtej chwili Laura traci wszystko, co tak bardzo kochała. Gdy wyrwie się w końcu z marazmu, podejmuje drastyczną decyzję i podążając za mężem, dobrowolnie przekracza bramy getta. Nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji swej decyzji i nie jest świadoma tego co ją tam czeka, tego jak na co dzień wygląda życie w tym miejscu. Wie natomiast jedno, że jej dotychczasowe życie straciło sens, i że chce być tam wraz ze swoim ukochanym.

Laura, która od zawsze kochała dzieci i swój zawód, podejmuje decyzję o tym, żeby uczyć, by choć na mały moment dać dzieciom poczucie normalności. Pomimo jej wielkiego oddania, nie była w stanie jednak ochronić ich przed szerzącymi się okropnościami, wszechobecną śmiercią z głodu, wycieńczenia, chorób i od kul wystrzelonych dla zabawy przez hitlerowców. Chciała pomóc i nie potrafiła postąpić inaczej. Swój zawód traktowała jako służbę na rzecz drugiego człowieka. Nie miała poczucia, że robi coś wielkiego. Po prostu nie widziała innej możliwości, żeby kilkadziesiąt tysięcy dzieci, które z dnia na dzień pozostało bez opieki, wystawiały się na cel Niemcom. Tylko tyle lub aż tyle mogła zrobić dla dzieci, dla których każdy dzień życia był nagrodą, a jednocześnie przekleństwem.

Życie w getcie stawało się coraz trudniejsze. Laura każdego dnia patrzyła na człowieka, w którym się zakochała, który już wyglądem nie przypominał dawnego Dawida i choć nie wyobrażała sobie życie bez niego, zastanawiała się, jak długo jeszcze przyjdzie im akceptować rzeczywistość. Każdy odruch dobroci i każde nawet najmniejsze wsparcie sprawiały, że zima stawała się jakby mniej zimna, a getto mniej obce. Natomiast każdą śmierć, zwłaszcza niewinnego dziecka przeżywali w dwójnasób, chociaż to nie oni zabili i nie oni pociągnęli za spust.
Podziwiałam Laurę, podobnie jak jej mąż za jej ogromną wolę życia, za niesamowitą siłę, za jej upór i nieustępliwość, za to, jak z wielką determinacją walczyła o dobro dzieci, chociaż każdego dnia traciła jedno lub kilkoro z nich. Łzy wzruszenia płynęły mi po twarzy, gdy czytałam o tym jak bezbronne dzieci, były zdane na łaskę i niełaskę bezwzględnych hitlerowców. Jednocześnie przekonałam się, że są zadziwiającymi istotami, bo nawet wśród mroku, głodu i strachu, potrafiły znaleźć szczelinę i wpuścić przez nią blask radości, za którą potem często przyszło zapłacić im życiem.

Autentyczne wydarzenia i postaci historyczne stały się tłem do przedstawienia wojennej rzeczywistości łódzkiego getta, o którym rzadko można czytać w literaturze. Anecie Krasińskiej udało się doskonale oddać atmosferę tamtych czasów, stworzyć realistycznych bohaterów i opisać ich tragiczne losy. Opisy wszystkiego, co dane było im przeżyć, tego co spotykało ich na każdym kroku, tego, że byli traktowani gorzej niż zwierzęta, wstrząsnęło mną do głębi. Suche fakty historyczne nie potrafią wybudzić tylu emocji i tak podziałać na wyobraźnię, ale dzięki autorce ci ludzie, którzy tak desperacko chcieli przeżyć, mieli swoje twarze i imiona, oraz swoją historię opartą na faktach. Nie da się ich nie podziwiać, bo mimo tragicznych warunków, w jakich przyszło im wegetować, starali się żyć na przekór, pomimo wszystko, karmiąc się nadzieją, że wojna się wkrótce skończy, że będą mogli się cieszyć widokiem, którego nie będzie ograniczać drut kolczasty. Tak bardzo pragnęli powrotu do swoich domów, do dawnego życia, które im skradziono, że powstał nawet pomysł buntu. Wiedzieli, że taka szansa może się nigdy nie nadarzyć, ale i tak za te marzenia zapłacili najwyższą cenę.

Autorce bardzo realnie udało się przedstawić fakty dotyczące Drugiej Wojny Światowej, ale w pewnym sensie jest zapewne zasługą konsultacji z dr. Adamem Sitarkiem z Centrum Badań Żydowskich Uniwersytetu Łódzkiego, który podzielił się z autorką wiedzą merytoryczną i zadbał o to, by jak najwierniej oddała klimat tamtych czasów. Reszta to zasługa talentu autorki, która ubrała swoją powieść o miłości, oddaniu, marzeniach i strachu w piękne słowa. ?Nauczycielka z getta?, to niezwykle poruszającą opowieść o tym jak upodleni do granic możliwości ludzie, próbowali zachować mimo wszystko swoją godność. O tym jak walczyli o namiastkę normalności, narażając przy tym swoje życie. Przerażający obraz ludziach bestii, którym jeden szaleniec pozwolił krzywdzić innych. Ze łzami w oczach czytałam o tym, jak pozbawieni empatii i ludzkich uczuć niemieccy żołnierze zabijali dla rozrywki, dzieci, starców, chorych i kobiety. Jedni z przekonania, inni ze strachu przed kolegami, by nie podzielić losu Żydów.

Wstrząsająca, trudna, a zarazem mądra opowieść, o dramacie ludzi żyjących w łódzkim getcie, której lektura każdego zmusi do refleksji. Nadzieja, na dobre zakończenie tliła się we mnie, aż do samego końca, ale tu nie można na nie liczyć, bo nie może go po prostu być. Dla ludzi z łódzkiego getta nie było dobrego zakończenia.

Są takie historie, które rozrywają nasze serca na milion kawałków, a mimo to zostają w naszej pamięci już na zawsze.. Jedną z takich powieści na pewno jest "Nauczycielka z getta".

Czy zastanawialiście się kiedyś, ile bylibyście w stanie poświęcić w imię prawdziwej miłości?

Laura, bohaterka najnowszej powieści Anety Krasińskiej wybrała miłość i poszła tam, skąd każdy pragnął się wydostać.

Łódź, rok 1939. Europa stoi u progu II wojny światowej.
Młoda nauczycielka nie może doczekać się rozpoczęcia roku szkolnego i spotkania z uczniami. Jednak 1 września przynosi złe wieści, zamiast szkolnego dzwonka słychać wybuchy bomb, zaczyna się walka o przetrwanie, czas bólu i cierpienia.
Dawid, mąż Laury trafia do getta. Kobieta w imię miłości do mężczyzny przekracza bramy piekła. Nie wie co ją czeka, ale wie, że nie potrafi żyć bez męża...
Każdego dnia na oczach Laury giną ludzie.. Kobieta podejmuje pracę jako nauczycielka, by chociaż w ten sposób odciągnąć myśli żydowskich dzieci od okrucieństwa z jakim przyszło się im zmierzyć..

Po odłożeniu tej książki czuje pustkę w sercu.. Ogrom emocji jakie mną targały podczas lektury jest nie do opisania, już na pierwszych stronach powieści łzy cisną się do oczu a myśli biegną w stronę naszych sąsiadów, bo tam właśnie trwa piekło z jakim przyszło zmierzyć się naszym bohaterom.. Autorka w bardzo obrazowy sposób przedstawia nam historie Laury i Dawida, okrucieństwo z jakim przyszło się im zmierzyć, ogrom bólu i cierpienia.. Aneta Karasińska ma niezwykły dar przelewania emocji na papier, każda cząstką ciała cierpiałam razem z bohaterami, czułam ich strach i bezradność.. Mimo bestialstwa, z jakim przyszło się im zmierzyć, bohaterowie powieści nie poddają się, są zdeterminowani, w chwilach gdy sami mają niewiele potrafią dzielić się z bliźnimi nie pozostając obojętnym..
"Nauczycielka z getta" to wzruszająca powieść przepełniona bólem i cierpieniem, ukazująca nam wszystkie odcienie miłości, rozgrywająca się na tle największej tragedii jaka spotkała ludzkość. Historia ta udowadnia nam, ile jest w stanie znieść człowiek w imię prawdziwej miłości. Zakończenie rozerwało moje serce na miliony kawałków, poozostawiając w nim pustkę..
Dziękuję Autorce za tą cudowną, choć bardzo bolesną historię. Na pewno zostanie w mojej pamięci na zawsze...

"Nikomu nie życzę, by widział to, co moje oczy widziały, i nikomu nie życzę, by przeżył to, czego ja doświadczyłam- odparła, myjąc naczynia.- Tego nie da się opisać".

Temat Wojny nigdy nie był, nie jest i nie będzie czymś co miło się wspomina, ale nasza pamięć może uchronić przyszłe pokolenie przed tym co złe, przed tym czego człowiek nie powinien zrobić innemu człowiekowi.
Dziś spotkaliśmy się przy książce, na której pociekły mi łzy, ale jeszcze przez ten cały ból jaki panuje na Ukrainie. Gratuluje autorce, bo historia jaka zawarta jest w środku powinna być przedstawiana wszędzie i każdemu. Nie tylko książki do historii mogą uczyć, ale i takie książki jak obecny tytuł. Historia oparta na prawdziwych losach ludzkich jakie miały miejsce podczas II Wojny Światowej.
Przedstawiam wam Laurę młodą nauczycielkę, która według mnie jest prawdziwą nauczycielką, która powinna być wzorem dla innych dzisiejszych nauczycieli, bo coraz mniej jest takich z powołania z chęcią bycia z dziećmi i przekazania im nie tylko wiedzę jaką ma w programie, ale coś więcej.
Nasza bohaterka dla miłości, dla bycia z mężem gotowa była skłamać o swoim pochodzeniu, żeby tylko dostać się do obozu i być blisko z nim, z rodziną. Sama zadałam sobie pytanie, ile ja byłabym gotowa poświecić dla bliskich? Oczywiście, że wszystko, ale odpowiadam w chwili, w której mam ciepło w domu, zdrową rodzinę, i każdy jest najedzony, wolny.
Przeczytasz to co spotkało Laure w Gettcie i to co poświęciła dla ratowania życia nie tylko swojego. Temat trudny i nie ma co kolorować więc, jeżeli jesteś osobą o słabych nerwach to może poczekaj na inny moment. To nie jest łatwy temat do pisania i tego nie muszę tłumaczyć, bo mając rok 2022 widzę, ile krzywdy spotkało Ukrainę, widzę kto pomaga, a kto udaje, że nie widzi i sama mam swoje przemyślenia na temat całości.
Kochani ja będę polecała książkę, bo moje łzy na końcu to najlepsza recenzja. Byłam ?wściekła? ale dumna jestem, że mam ją na półce. Kiedyś przekażę córce dla podtrzymania pamięci...
A jakie jest wasze zdanie?

"Nauczycielka z getta" to bardzo ciężka lektura, w szczególności teraz, kiedy Europa stoi w obliczu konfliktu zbrojnego. Jednak czasy wojenne to nasza historia i trzeba ją znać.
Laurę i Dawida łączy wielka miłość, a dzieli pochodzenie. Mężczyzna jest Żydem. Mimo to, tych dwoje postanawia być razem. Kiedy Dawida przenoszą do getta. Laura podąża za ukochanym i dobrowolnie przekracza bramy getta, miejsca gdzie każdy dzień to walka o przetrwanie. Gdzie panuje niewyobrażalny głód.
Akcja książki rozgrywa się podczas II wojny światowej. Historia opisana w książce pokazuje ile w stanie jest znieść człowiek dla miłości. Bohaterowie książki mimo ogromnej tragedii potrafią się zjednoczyć, dzielą się ostatnim kawałkiem chleba.

Miłość - uczucie , które często spada na nas niespodziewanie. Czasem daje szczęście i radość, a czasem boli ale wyzwala w nas chęć do życia , do walki o siebie i lepsze jutro. Tak właśnie odebrałam tę historię, historię, która jest przepełniona emocjami, tu nic nie jest łatwe, o wszystko trzeba walczyć , często bezskutecznie i do ostatniego oddechu. To jedna z tych opowieści z której dosłownie wydziera się płacz, rozpacz i smutek. Przeżywam takie historie nawet wiedząc że jest to fikcja literacka. Momentami jest tak prawdziwa , że zwyczajnie czuje się bezsilność, bezradność i ból którym dzielą się z nami bohaterowie , a każda namiastka szczęścia daje nam nadzieję. Niesamowicie wiarygodna historia, która chwyta za serce i otwiera je na nowe doznania, nie zawsze te dobre. Na pewno do zapamiętania na długo i pomino ogromnej ilości smutku i żalu jaki wywołuje to ja jestem nią zachwycona.

?Ludzie powinni sobie pomagać w chwilach, gdy cały świat o nich zapomniał.?

Lato 1939 roku, Łódź, Laura i Dawid wyznaczają datę ślubu. Z ufnością i radością spoglądają w przyszłość, bardzo się kochają. Laura jest pełną pasji nauczycielką, a przed Dawidem, który z pochodzenia jest Żydem, kariera stoi otworem. Niestety wybuch II wojny światowej staje się początkiem końca, nic już nigdy w ich życiu nie będzie takie samo. Rodzina Dawida ? matka i bracia zostają zamknięci na terenie łódzkiego getta, Dawid wkrótce też tam trafia. Zrozpaczona Laura, po śmierci rodziców, nie potrafi żyć z dala od ukochanego, podejmuje drastyczną, odważną decyzję. Dobrowolnie podąża za mężem i zamieszkuje w maleńkim pokoju z jego rodziną. Z dnia na dzień ich codzienność staje się coraz bardziej dramatyczna?

Wielowątkowa, a przy tym bardzo spójna opowieść, której akcja toczy się swoim rytmem i wywołuje ogromne emocje. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, ukazuje okrutny wojenny czas, codzienność ludzi, którzy zostali skazani na zagładę. Pani Aneta pisze z pasją i ogromną energią, czuć zaangażowanie i ogromną wiedzę historyczną. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Autentycznie wykreowane osobowości, ich siła, odwaga, niezłomność charakteru zadziwiają i wzbudzają szacunek. Laura to niesamowita dziewczyna, w getcie podejmuje pracę nauczycielki. Ze wszystkich sił stara się choć na chwilę odciągnąć myśli dzieci od strasznej rzeczywistości i wciąż pustych brzuszków. Na uwagę zasługują bracia Dawida, niesamowicie rezolutni, ciągle sprzeczający się chłopcy. W przyspieszonym tempie, tak jak wiele żydowskich dzieci musieli dorosnąć.

Przerażający obraz życia w getcie, śmierć czająca się na każdym kroku, wszechobecny głód, nędza, ciasnota, choroby. Wycieńczająca, wielogodzinna codzienna praca za okruchy jedzenia, cierpienie, niepewność, strach. Ile jest w stanie wytrzymać człowiek? Piekło na ziemi, które człowiek zgotował człowiekowi. Nieludzcy, brutalni, ogarnięci fanatyzmem prześladowcy. Nie cofną się przed niczym, aby krok po kroku zrealizować plan szaleńca.

Na tle tego przerażającego i bezdusznego okrucieństwa, Autorka ukazuje różne odcienie i odsłony miłości. Wbrew wszystkiemu i wszystkim Laura i Dawid kochają się, wspierają, rozumieją, niezmiennie chcą być razem i mają nadzieję? na szczęśliwy koniec. Ogromna, bezinteresowna pomoc sąsiedzka, dzielenie się ostatnią kromką chleba. Ludzie, którzy do samego końca zachowali swoje człowieczeństwo.

Wstrząsająca, trudna, mądra opowieść, w której wciągająca obyczajowość miesza się z prawdą historyczną. Nadzieja, która tli się coraz słabszym płomieniem. Tutaj nie może być dobrego zakończenia. Obok tej przejmującej powieści nie da się przejść obojętnie, wnika w umysł i serce, łzy płyną? Każdy ją powinien ją przeczytać! Ludzkie bestialstwo nie ma granic. Bardzo, bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

"Wybrała miłość i poszła tam, skąd każdy pragnął się wydostać."

Książka przypomniała mi film "Życie jest piękne " Roberto Benigni za który otrzymał Oscara.
Pamiętam, oglądałam relację z rozdania nagród, skaczącego po fotelach artystę????

Zaczęło się spokojnie, niewinnie. Trochę infantylne. Myślałam, kolejna z cudnymi zbiegami okoliczności, ale czyta się dobrze, więc do brzegu.

Na kolejnych stronach było coraz mocniej, trudniej. Szczęśliwe zakończenia się ulotniły. Kończyło się śmiercią, łzami tęsknotą.

Moc emocji, wzruszeń, smutku.
Granice człowieczeństwa zostały przekroczone. Walka o przetrwanie, ale nie za cenę życia innych ludzi.

Zakończenie otwarte, mam nadzieję.
Wszystko we mnie prosi by jednak tym którzy pozostali się udało.
Okładka książki krzyczała do mnie od pierwszego wejrzenia. Czytaj.
Stanowczo mój typ literatury. Twardy, sugestywny.
To nie miało prawa się zdarzyć...
Mam nadzieję, że nigdy się nie powtórzy.

Pani Aneto dziękuję.

Laura jest nauczycielką, wiedzie spokojne życie wraz z rodzicami i narzeczonym Dawidem, który jest żydowskiego pochodzenia. Kiedy wybucha wojna, młodzi postanawiają się jak najszybciej pobrać, później mężczyzna zostaje zatrzymany i wraz z rodzinom zamknięty w łódzkim gettcie. Laura nie mogąc żyć bez męża postanawia dobrowolnie przekroczyc bramy getta, szybko jednak przekonuje się, że dzieją się tam straszne rzeczy. Kobieta podejmuje pracę nauczycielki, by chociaż dzieci mogły zaznać normalności. Co dokładnie działo się za murami getta? Czy Laura i Dawid zaznają jeszcze szczęścia?

To już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i wiedziałam, że "Nauczycielka z Getta", podobnie jak wcześniejsze jej książki przeze mnie przeczytanie będzie poruszała trudne, wręcz bolesne tematy. Książki pisane przez autorkę są ogromnie życiowe, bije z nich realizm, ukazują życie prawdziwych ludzi, borykających się z problemami dnia codziennego, a przy tym za każdym razem niosą za sobą jakiś przekaz. Tym razem anetakrasinska postanowiła zabrać nas razem z bohaterami w niezwykle przerażającą, poruszająca i wzruszająca podróż, a mowa tutaj o czasach II Wojny Światowej i tego co działo się za murami łódzkiego getta. Ta książka jest mi szczególnie bliska, ponieważ mieszkam niedaleko Łodzi, studiowałam tam, niejednokrotnie przemierzałam ulice na których znajdowało się łódzkie getto, a w liceum byłam tam na wycieczce. Autorka w genialny sposób oddała panujący w tamtym czasie "klimat" panujący w Łodzi, a ja oczami wyobraźni widziałam Plac Wolności, ulice Franciszkańską, czy Źródłową.
anetakrasinska w dobitny sposób pokazuje jak wyglądało życie Żydów w łódzkim gettcie - głód, wycieńczenie, strach, cierpienie, tęsknota, to przeżywali na porządku dziennym zamknięci za murami getta, te zatrważające sceny przedstawione w książce niejednokrotnie sprawiały, że przegrywałam na chwilę czytanie i dziękowałam Bogu, że nie przyszło mi żyć w takich czasach.
Laura pragnęła dać chociaż namiastkę normalności żydowskim dzieciom, by oderwać je od bestialstwa, które działo się tam w każdej z chwil. Kobieta była naprawdę mocno zdeterminowana, by pomóc ludziom przetrwać, zobaczyć radość w oczach dzieci. Jestem z niej naprawdę dumna!
Gdzieś w tle tych strasznych wydarzeń jest również ukazana piękna, prawdziwa i taka ponad wszystko miłość, zarówno ta pomiędzy Laura i Dawidem, którzy naprawdę wiele złego doświadczyli na przełomie kilku lat, jak i ta rodzicielska, siostrzano/braterska, która kazała za wszelką cenę chronić najbliższych.
Od początku wiedziałam, że nie ma tutaj miejsca na szczęśliwe zakończenia, nie kiedy "człowiek człowiekowi wilkiem", dlatego też uważam, że finał tej historii, mimo iż łamie serca, jest wręcz idealnym zwieńczeniem tej historii. Ta powieść z pewnością na długo zostanie w moich myślach i sercu. Ogromnie polecam! Moja ocena to oczywiście 10/10.