Między tobą a mną

Zagapić zdarza się każdemu, ale grunt to być szczęśliwą gapą. Przeoczyłam, jakbym miała klapki na oczach, w odmętach publikacji, ukryła się ostatnia z cyklu naprzekórlosowi. Mam jednak fart i książka do mnie dotarła, robiąc mi ogromną niespodziankę. Poprzednie tomy przeczytałam kilka lat temu, mają inną szatę graficzną, jednak zupełnie mi to nie przeszkadza, nie zbieram książek dla wyglądu, tylko z pasji, również posiadania.
Gdy tylko zaczęłam czytać przypomniała mi się płynność pióra Autorki, znajomość tematu i umiejętność snucia opowieści. Historia, jakich wiele, wojna, przetrwanie, walka, tylko pokazane ze szczyptą humoru, który Pani Manula wplotła w charakter tancerki z kabaretu, bohaterki łączącej serię. Jest też poważnie i niebezpiecznie, wszystko wyważone i podane w idealnie odmierzonych dawkach, ku uciesze czytelnika.
Zakres czasowy przedstawiony w ostatniej części jest krótki, skupia się na epizodzie z życia Zosi, dziewczyny, która przez wymuszone prawo wojny stała się innym człowiekiem. Jednak ta zmiana jej nie uwierała, przyswoiła ją, obłaskawiła i przyjęła jako pewnik, ukrywając prawdę, ale pamiętając początek. Poznajemy przekrój postaci, poczynając od infantylnych, zagubionych po neutralnych i łajdaków. Dobro nie zawsze triumfuje, porządny nie jest na pozycji wygranego, jak to w życiu. Przyjaźń raz zawarta, scala patchworkową rodzinę, czasem wymienia jej członków, kogoś doda, czasem ujmie, toczy się. Życie nie akceptuje stagnacji.
Powieść z humorem, pełna finezji, ukazuje trudne czasy, ale również błyskotliwie podkreśla absurdalne sytuacje tamtego okresu. Tekst zarówno wzrusza, jak i bawi, postacie barwne, dialogi inteligentne. Śledząc wydarzenia, czytelnik nie tylko przeżywa opisane trudne chwile, ale też uśmiecha, poznając przygody bohaterów w tym nietypowym czasie.

Lubicie czytać książki o przyjaźni? Jest to jeden z motywów przewodnich serii Na przekór losowi autorstwa Manuli Kalickiej. Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją czwartego tomu tego cyklu. W książce Między Tobą a mną autorka kontynuuje historię trzech kobiet, których losy splotły się w czasie wojny, a z czasem połączyła je przyjaźń. Irenka, Helenka i Zośka próbują odnaleźć się w trudnej powojennej rzeczywistości. Manula Kalicka położyła w powieści duży nacisk na historię Zosi Nowak. Młoda kobieta trafiła do lubuskiego sanatorium połączonego ze szpitalem w związku z gruźlicą, na którą zachorowała. Zosia szybko odnajduje się w nowym środowisku nie tylko jako pacjentka. Przyjęła posadę nauczycielki przebywających w uzdrowisku dzieci. Pomagała także lekarzom podczas prowadzonych przez nich wizyt domowych. Jej zaangażowanie było nieocenione, gdyż po wojnie brakowało personelu. Dzięki dogłębnemu researchowi przeprowadzonemu przez autorkę czytelnicy mają okazję przeczytać o kulisach pracy medyków na prowincji w pierwszych latach po wojnie. Zosia przeżywa także pierwszą miłość. Zakochuje się w Jędrzeju, który niedługo po niej znalazł zatrudnienie w szpitalu. Sielanka jednak nie trwa długo. Jędrzej wyznaje Zosi prawdę o powodach swojego przybycia do uzdrowiska, co stawia ich dalszą relację pod znakiem zapytania. Wkrótce do uzdrowiska z odsieczą dotrze Irenka. Zosia prosi o pomoc Irenkę, która przybędzie przyjaciółce z odsieczą. Irenka jest zaangażowana także w pomoc Helence, która poszukuje swojego zaginionego synka. Jak potoczą się losy tych trzech fantastycznych kobiet? Przeczytajcie Między Tobą a mną. Tam znajdują się wszystkie odpowiedzi. Dowiecie się także więcej o życiu w powojennej Polsce. Jak pewnie się domyślacie nie było lekko, ale autorka bardzo zręcznie odmalowała swego rodzaju kronikę życia społeczeństwa w tamtym okresie czasu. Ta seria bardzo przypadła mi do gustu. Z pewnością jeszcze kiedyś do niej wrócę.