Łaskun

To już szósty raz, kiedy spotykamy się z bohaterami Lipowa. Tym razem autorka pokusiła się o odwrócenie konwencji dobrego głównego bohatera, jakim jest, a raczej był do tej pory śledczy Daniel Podrórski. Tym razem ten, który w poprzednich częściach sagi ścigał zbrodniarzy, tym razem sam musi uciekać. To jego zdjęcia zostały odkryte w komórce ofiary, a na domiar tego były zrobione w niedługim czasie przed śmiercią. Ale to nie jedyna śmierć. Jak przystało na 830 stron, autorka nie oszczędza czytelnikowi ofiar. Już na samym początku mamy do czynienia z dwoma ciałami, a raczej ich częściami, ułożonymi w jedno. Zagadka jest bardzo skomplikowana, gdyż w miarę upływu czasu narasta ilość pytań, a nie odpowiedzi. Autorka w perfekcyjny sposób zwodzi czytelnika, że nie sposób odgadnąć co będzie na kolejnej stronie. Każda występująca z osób w książce jest niezwykle precyzyjnie dopracowana. Można było by się pokusić o stwierdzenie, że książka ma tyle wątków, iż na ich podstawie można było by stworzyć kolejne, inne części opowieści. Wszystko jest przemyślane, opracowane w najmniejszych szczegółach. Nawet poboczne wątki, których tym razem jest ogromna ilość, są wyśmienicie zbudowane. Wykreowany świat nie pozwala oderwać się choć na chwilę. Dlatego mimo dużej liczby stron, książkę czyta się jednym tchem.


Dużym atutem książki, jest delikatne nawiązanie do poprzednich części, co powoduje, że czytelnik zaczynając przygodę z Lipowem od tego tomu, orientuje się w poprzednich wydarzeniach. Jednocześnie autorka nie zdradza zbyt wiele, aby nie psuć zabawy z czytania wcześniejszych tomów. Jednak delikatne nawiązanie umożliwia zarówno nowemu czytelnikowi orientować się w wydarzeniach z przeszłości, jak i również pomaga zagorzałym fanom przypomnieć sobie wydarzenia z poprzednich lat.

Książka Puzyńskiej broni się sama. Nie ma tu naciąganych wydarzeń, wszystko opisywane tak naprawdę mogło by się wydarzyć.

Weronika i Wiera odkrywają makarbę w domu sędziego. Inscenizacja złożona z trupów sędziego i nieznanej kobietu działa na wyobraźnię nawet staruch policjantów, którzy starają się nie patrzeć... Bardzo szybko okazuje się, że na miejscu jest dowód, który może obciążyć Daniela Podgórskiego. Inne poszlaki schodzą na dalszy plan. Tylko czy Daniel byłby zdolny do takiej zbrodni? Komu jest na rękę, żeby się to pozbyć? A może to niefortunny zbieg okoliczności i aspirant wcale nie musi uciekać?

Nic więcej wam nie zdradzę ????ale to chyba jest najlepsza część do tej pory, choć uważałam, że poprzednie są świetne ????nie mogłam zrozumieć za co autorka tak pokarała tego Daniela? Komisarz Kopp jak zawsze daje radę i wcale nie przejmuje się tym czym powinna????robi co chce, jak chce i z kim ma ochotę. Mimo dość sporych rozmiarów, książę dosłownie się pochłania. Autorka wprowadza taki nastrój, że trudno o lepszy, akcja i emocje są stopniowanie. W tej części dzieje się bardzo wiele. Zarówno na płaszczyźnie prywatnej bohaterów jak i tej zawodowej. Wiele spraw się skomplikowało i nic się nie wyjaśnia, na szczęście już zaczynam siódmy tom. lista ulubionych serii zostaje wzbogacona o kolejną.

Po przeczytaniu paru pierwszych stron odłożyłam książkę. Odłożyłam, ponieważ tak mnie Podgórski z równowagi wyprowadził. Odczekałam kilka dni, ochłonęłam, wróciłam do lektury. Co dalej? Dalej już było tylko gorzej. Początkowe wytrącenie było niczym w porównaniu do dalszego ciągu.
Wiele doskonale wykreowanych nowych postaci, przewija się pozornie bez związku ze znanymi nam już z poprzednich tomów bohaterami. W "Łaskunie" mamy trochę więcej życia prywatnego, co może mącić w głowie czytelnikowi nie znającemu poprzednich opowieści.
Kolejna intryga, kolejne morderstwa. Rzec by się chciało, że w tak niedużej okolicy, tak wiele przestępstw doprowadzi do całkowitego wyludnienia, jednak autorka tak zręcznie przemieszcza się między okolicznymi wsiami, że chyba nigdy nie zabraknie możliwości. Zwłaszcza, że nigdy nie wiadomo co zastaniemy na następnej stronie.
Oby i pomysłów nie zabrakło.

Brutalne zbrodnie po raz kolejny wstrząsają mieszkańcami Lipowa i okolic. Tym razem morderca wykazał się wyjątkowym okrucieństwem i bezdusznością. Najgorsze jednak, że dowody wskazują na Daniela Podgórskiego. Jak aspirant zachowa się w wyniku tak niecodziennych okoliczności? Czy dowiedzie swojej niewinności?

Ze swoją sympatią do Katarzyny Puzyńskiej nie kryłam się od początku. Każdą kolejną powieścią podbija moje serce na nowo i udowadnia, że świetnie odnajduje się w tym świecie przepełnionym mrocznymi zbrodniami i przesączonym krwią ofiar. Szósta część serii może budzić pewien niepokój. Ciężko uwierzyć, że autor wciąż potrafi utrzymać wysoki poziom i ponownie zaintrygować czytelnika. W przypadku tej pisarki wszystkie wątpliwości są niepotrzebne, a nawet, jak się okazuje, nieuzasadnione.

Puzyńska zabiera nas w ponurą i budzącą grozę podróż w głąb ludzkiego umysłu. Zdaje się, że jak nikt inny potrafi wczuć się w psychikę człowieka chorego, pragnącego siać strach i czynić zło- mordercy. Wykreowany przez nią sprawca to postać pełnowymiarowa i charakterna. A co więcej, to człowiek taki, jak każdy z nas, próbujący odnaleźć się w społeczeństwie, pragnący odpłacić za krzywdy, mający problem z zapomnieniem i wybaczaniem. Bardzo podoba mi się, że autorka poszukuje motywów, próbuje dotrzeć do psychiki, zastanawia się po co i dlaczego, a swoją ciekawość przelewa na czytelnika. Nic nie dzieje się bez powodu. Ani w życiu, ani w jej książkach.

Tym razem przyjrzała się bohaterom jeszcze głębiej, jeszcze wnikliwiej. Sięgnęła do rozwiązań znanych i popularnych, ale jak to ona, wykorzystała je w niebanalny i przekonujący sposób. W jej powieściach wszystko wydaje się szczere, prawdziwe i nieprzesadzone. W czytelników uderza realizm okoliczności, pięknie podkreślony swojskością Lipowa i bohaterów, do których lubimy wracać. Jej funkcjonariusze nie wyobrażają sobie życia bez tej pracy ale często skrępowani są prywatnymi sprawami i osobistymi problemami. W te problemy zagłębiamy się razem z nimi, kolejny raz konfrontując naszą opinię o nich z bieżącymi wydarzeniami. A Puzyńska chętnie miesza w ich i tak dość skomplikowanych życiorysach.

Podczas czytania kryminałów uwielbiam ścigać się z autorem, próbując rozwiązać zagadkę na własną rękę, jeszcze przed zakończeniem książki. Tym razem nie udało mi się poskładać wszystkich elementów na czas. Och, jakże ona uwielbia z nami igrać. Wodzić nas za nos, mieszać szyki, korzystać z podchwytliwych trików. Ciężko za nią nadążyć i ciężko się nie pogubić. Co ważniejsze jednak nie zostawia nas z pytaniami, wyjaśnia, pozwala by każdy fragment wskoczył na swoje miejsce. A wszystko owiane jest tą mroczną i duszną atmosferą, szczególnie charakterystyczną dla niewielkich miejscowości, gdzie wszyscy wszystkich znają.

Uwielbiam rozwiązania, na które decyduje się Puzyńska- w tym przypadku fragmenty pamiętnika, krótkie listy. W ten sposób łatwo urozmaicić i trochę ubarwić akcję, przy okazji mocniej intrygując czytelnika i zatrzymując go przy książce.

Mam wrażenie, że wycieczki do Lipowa nigdy mi się nie znudzą i z lekką paniką myślę o tym, że przyjdzie czas na zakończenie tej serii. Naprawdę dobrze się bawię z bohaterami wykreowanymi przez autorkę i chętnie śledzę historie następnych morderstw. Z wielką niecierpliwością oczekuję kolejnej powieści. Albo i kilku.

Aż mi głupio pisać kolejną recenzję książki autorstwa Pani Katarzyny Pużyńskiej. W każdej z nich jest tyle ochów i achów, że chciałoby się wreszcie napisać jak to loty autorki serii o Lipowie się obniżają. Nic z tego! "Łaskun" jest żywym.... eee raczej papierowym dowodem na to, że talent literacki Pani Katarzyny ma się wyjątkowo dobrze.
Tym razem Daniel Podgórski nie jest kryształowo czystym charakterem. Co więcej - ślady pozostawione przez sprawcę okrutnego morderstwa sędziego Jaworskiego i Swietłany prowadza prosto do Daniela. Cóż mu pozostaje! Daniel Podgórski wziął nogi za pas i.... no niestety więcej napisać nie można. Jak zwykle w powieściach o Lipowie każdy element intrygi ma swoje miejsce i zdradzenie najmniejszego kawałeczka układanki niesie za sobą spore konsekwencje. Trzeba jednak dodać, że oprócz podwójnego morderstwa znajdziemy wiele innych "kryminalnych atrakcji". Jest afera w klubie nocnym, jest handel prochami, jest pedofil i skorumpowany gliniarz. Jednak ja najbardziej lubię mistyczną atmosferę tych powieści. Zielarka, stare leśne chaty... niepowtarzalny klimat.
Dodać trzeba koniecznie, że Klementyna Kopp również pojawia się na kartach powieści. Co więcej - jej osoba nadal budzi kontrowersje choć nieco słabsze niż w poprzednich częściach. Nadal wykracza swoim zachowaniem poza ramy, a jej nieszablonowe myślenie pozwala wiele wyjaśnić, jednak nie ulega wątpliwości, że obecna Klementyna jest taka bardziej poukładana.
"Łaskun" jest bardzo specyficznym kryminałem. Rzadko kiedy autor tak szybko personalizuje zabójcę. Tu już w połowie książki zaczynamy się domyślać o co chodzi. Jednak pomimo świadomości "kto zabił" powieść nadal wciąga czytelnika i niezmiennie intryguje. Sposób pisania Pani Pużyńskiej ma w sobie to coś, co nie pozwala odłożyć książki (czytnika). Czytałam jedząc, gotując (o wannie nie wspomnę). Czytałam na spacerze z psem, czytałam nawet w samochodzie stojąc na światłach. Wciąga nieprzeciętnie.
"Łaskun" to szósty tom sagi o Lipowie i absolutnie nie mam dość. Chciałoby się powiedzieć: więcej, więcej Pani Katarzyno! Ale nie będę tego mówić głośno. Niech sobie Pani Kasia pisze te powieści w swoim tempie, byleby były one tak samo świetnie jak do tej pory.

Uważam, że ostatnie polskie kryminały przebijają klimatem i fabułą kryminały skandynawskie ? uważane do tej pory za jedne z najlepszych na świecie. Puzyńska napisała bardzo, ale to bardzo wciągającą powieść, od której nie można oderwać się ani na moment, co oznacza, że zrobiła wszystko, by fan kryminałów był zadowolony. Ja jestem! :)

Pewnego dnia Wera i Weronika odkrywają w domu sędziego zmasakrowane zwłoki właściciela domu połączone w groteskowy sposób z ciałem kobiety. Wszystkie znalezione na miejscu ślady wskazują na Daniela Podgórskiego. Czy policjant na pewno jest niewinny? Jeśli tak, to dlaczego ucieka przed śledczymi? Akcja powieści rozpoczyna się mocnym akcentem, a później można spodziewać się już dosłownie wszystkiego?

Bohaterów sagi o policjantach z Lipowa spotykamy ponownie w dość trudnym momencie. Pokłosie zbiera sprawa prowadzona w Utopcach? Każdy, kto brał udział w śledztwie, musiał przewartościować swoje życie? A tu na horyzoncie pokazują się nowe problemy i to jeszcze bardziej poważne.

......

Akcja powieści toczy się w dobrym tempie. Nie ma tutaj monotonnych chwil. Mogę powiedzieć, że ogólny charakter powieści jest bardziej sensacyjny niż poprzednia część. Tam na każdym kroku było czuć pewien mrok, wręcz mistycyzm. Tutaj, mimo że pojawiają się kwestie związane z okultyzmem, ogólna atmosfera bardziej nawiązuje do dobrej sensacji, co jest ciekawym zabiegiem.
....
...

Katarzyna Puzynska nie odpuszcza ani na chwilę i znowu nas zaskakuje, a jej pomysłowość wydaje się nie mieć granic. Pakuje Podgórskiego w kłopoty, a my z zapartym tchem obserwujemy jak on próbuje się z nich wyplątać, a przy okazji wyjaśnić makabryczne zabójstwo.
Szósty tom, wcale nie mniejszy objętościowo od pozostałych, nie ustępuje im ani na jotę, a wręcz powiedziałabym, że pani Puzyńska z każdym tomem jest lepsza i bardziej wyrafinowana. Aż się boję, co spotka policjantów z Lipowa w siódmym tomie :)
Słowem - rewelacyjna książka, pod każdym względem - wątku kryminalnego, ogólnej fabuły i tej nuty drwiny, która zawsze towarzyszy opowieściom z Lipowa. Lipowo jest the best :) Polecam!

Jeżeli więc poszukujecie niesamowicie wciągającego kryminału z misternie wysnutą intrygą, niepowtarzalnym i przede wszystkim wyczuwalnym klimatem, realistycznymi bohaterami, a w szczególności postacią mordercy, z wartką akcją, której nie oszczędzono wielu niespodziewanych zwrotów, to "Łaskun" jest kryminałem, który musicie przeczytać, jak najprędzej. Niezależnie od tego w jakim gatunku gustujecie, powieść ta na pewno przypadnie Wam do gustu. Jeśli zaś znacie już bardzo dobrze całą serię, nie muszę nikogo zachęcać, po prostu twórczość Katarzyny Puzyńskiej jest tak wybitna, że zawsze jest jej za mało. Wszystkim gorąco polecam!

..

Kiedy Katarzyna Puzyńska zadebiutowała Motylkiem, a ja po raz pierwszy zetknęłam się z jej prozą wiedziałam, że nie skończy się na jednej książce. Czułam też, że mam do czynienia z nieprzeciętną autorką, bo to, co zafundowała, przewyższyło poziomem niejednego starego, kryminalnego wygę literatury. Nie zdziwiłam się więc, kiedy moje przeczucia nie wyprowadziły mnie w pole. Pani Puzyńska może pochwalić się już szóstą powieścią, a każda jedna okazuje się warta poświęconego czasu. Prawa do serii o słynnych policjantach z Lipowa zostały sprzedane do ponad dwudziestu krajów świata. A ja, wszystkich fanów twórczości tej autorki oraz wielbicieli skropionej morderstwem akcji zapraszam do zapoznania się z recenzją najnowszego tomu, który dopiero co wyszedł spod jej pióra. Przed Wami ?Łaskun?.

W gospodarstwie niepracującego sędziego Jaworskiego dwie kobiety dokonują makabrycznego odkrycia. W jednym z pomieszczeń zostają znalezione zbezczeszczone zwłoki złożone z ciał właściciela domostwa i tajemniczej dziewczyny, której tożsamość zostaje szybko rozgryziona i potwierdzona przez pobliski nocny klub. Kto jednak miał motyw, by dokonać czegoś tak okrutnego i dlaczego musiały zginąć aż dwie osoby? W sprawę zostają zaangażowani policjanci z pobliskiej jednostki. Chociaż podejrzany może być każdy, a o jakikolwiek trop wcale nie jest tak łatwo, na miejscu zostaje znaleziony pewien przedmiot, który wskazuje na to, że w całą sprawę może być zamieszany sam aspirant Daniel Podgórski. Odsunięty od śledztwa postanawia zbiec. Czy jednak aby na pewno Daniel mógłby okazać się mordercą? Jeżeli nie, dlaczego zatem ucieka?

Rozczłonkowane ciało, wiejskie plotkary, ciekawscy mieszkańcy i policjanci, którzy stają na głowie, by tylko uczynić okolicę bezpieczniejszą. Bo kiedy w pobliżu grasuje ktoś niepoczytalny, trudno mówić o panującym spokoju. Specyficzny sędzia mógł mieć wielu wrogów, a Katarzyna Puzyńska nie omieszkała wprowadzić w krąg fabuły szereg postaci stających na celowniku czytelnika. Jest córka zamordowanego, która raczej się do niego nie przyznaje. Jest mający o nim negatywne zdanie brat. Pojawia się pewna kobieta chcąca pomścić śmierć męża i jest Daniel Podgórski, główny podejrzany, w co chwilami aż trudno uwierzyć. A jednak?

Ostatnimi czasy główny bohater naprawdę się zmienił. Zdążyli zauważyć to nie tylko jego znajomi, ale i on sam. Zerwane zaręczyny z Weroniką, dziecko z kobietą, której nie kocha i decyzja o zawitaniu w progach brodnickiego komisariatu odcisnęły na nim tak wielkie piętno, że konsekwencje popełnionych czynów wydają się nie mieć szansy odwrotu. Nie wylewając za kołnierz, Daniel zaczyna także korzystać z usług pań pobliskiego klubu nocnego. I marniejąc, powoli wygasa, nie potrafiąc zapomnieć o tej jedynej, której już dawno oddał swoje serce. Teraz, kiedy w tak istotnej chwili ucieka, z pewnością nie poprawia sytuacji. Czy udowodni swoją niewinność i fakt, że ktoś próbuje go wrobić? A może okaże się, że trop prowadzący do niego jest słuszny?

Szósty tom kryminalnej serii po raz kolejny raczy nas długim, zagmatwanym, a jednak pełnym wrażeń śledztwem. Pojawia się makabryczna scena , której mógł dokonać tylko ktoś niepoczytalny, działający w amoku bądź po prostu człowiek wyzbyty jakichkolwiek uczuć. Są liczni bohaterowie drugoplanowi, którzy mącą, mylą i sieją w umyśle czytelnika tak wielki zamęt, że nie w sposób samemu wskazać ten właściwy trop. Od czasu do czasu dokonywana jest zmiana narracji, względem czego powieść została podzielona na kilka części. Jest i ten wyjątkowy klimat towarzyszący wszystkim książkom pani Puzyńskiej, ale tego nie da się opisać, to trzeba przeczytać.

Autorka ma niewątpliwy talent kreowania wielu wątków, które ostatecznie łączą się w jedną, spójną całość. Tworzy szczegóły, o których nie zapomina, a obrazowe przedstawienie sytuacji daje poczucie autentycznego uczestnictwa w prowadzonym śledztwie. Zdecydowanie wie, o czym pisze, budując scenerię wyjętą rodem z pochłoniętego nowym wyzwaniem komisariatu. Że już nie wspomnę o tym, jak rozległe muszą być horyzonty jej wyobraźni.

?Łaskun? zdecydowanie dorównuje poziomem poprzednim częściom, chociaż tym razem autorka wprowadziła drobne zmiany wyczuwalne tylko dla tych, którzy mieli okazję zapoznać się z wszystkimi poprzednimi tomami. Ta jest odrobinę mniej swojska, pewnie i dlatego, że zabrakło aury komisariatu z Lipowa. Jednak bez obaw, wszyscy bohaterowie z poprzednich części mają tutaj swoją przydzieloną rolę.

Chociaż to już szósta część serii Lipowo, każdy kolejny tom cyklu stanowi odrębną historię, którą można czytać bez znajomości poprzednich. W tle jednak cały czas przewija się kontynuacja losów głównych bohaterów, więc by nie tracić pełnego obrazu sytuacji, warto zacząć od początku i już z góry potwierdzam, że z pewnością nie jest to stratą czasu. ?Łaskun? to nie ?gruba? książka, a obszerne tomiszcze, z którym jednak można się rozprawić w mgnieniu oka. Jeżeli nie znacie jeszcze twórczości Katarzyny Puzyńskiej, bądź zapoznaliście się z poprzednimi i wybieracie się do księgarni, idźcie tam czym prędzej. Bo autorka numer jeden polskiego, literackiego świata kryminalnego kolejny raz zabierze Was w niesamowitą przygodę.

"Właściwe pytanie jest najważniejsze."

Pomimo, że książka jest naprawdę grubym tomiszczem, to jednak błyskawicznie mkniemy po jej stronach w poszukiwaniu rozwiązania intrygującej kryminalnej zagadki. Chcemy jak najszybciej dowiedzieć się, co fascynującego przygotowała dla nas autorka w fabule, jak rozwiną się kolejne wątki, czym zaskoczą nas powieściowe postaci, dokąd zmierzać będą nasze detektywistyczne przypuszczenia i czy uda się nam celnie wytypować tożsamość mordercy. "Łaskun" zapewnia świetną zabawę kryminalną, tym bardziej wciągającą, bo wzbogaconą o bardzo dobrze nakreślone elementy obyczajowe, wyborne wykorzystanie psychologicznych aspektów i z wyczuciem wplecione sensacyjne fragmenty. A osadzenie akcji w polskich realiach nadaje książce dodatkowej wartości. Pasuje mi takie rozbudowanie treści, dające szerszą perspektywę, a jednocześnie skupiające uwagę na istotnych detalach. Bardzo łatwo wówczas przenieść się w kreowaną rzeczywistość, intensywniej zaangażować w jej obraz, nawiązać silną nić sympatii i porozumienia z głównymi bohaterami.

Taki wydawałoby się przyjemny tytuł książki, ale jakże wielki może drzemać w nim potencjał do snucia mrocznych aspektów i intrygujących motywów działań czarnego charakteru. Mocno wciągamy się w śledzenie wyjaśniania wyjątkowo makabrycznego morderstwa sędziego i nieznanej kobiety. Katarzyna Puzyńska umiejętnie drażni wyobraźnię czytelnika, podrzuca mylne tropy, kolejne tragiczne zdarzenia, skłania do tworzenia ciekawych przypuszczeń, aktywnego uczestnictwa w rozwiązywaniu skomplikowanej zbrodni. Tym razem, role odwracają się i to policjant staje się głównym podejrzanym, uciekającym przed stawianymi mu zarzutami i próbującym wykazać swoją niewinność. Akcja bardzo dynamicznie rozwija się, stopniowo odkrywane są kolejne tajemnice i sekrety, a Daniel Podgórski coraz bardziej uwikłany w dramatyczne wydarzenia i niespodziewane zbiegi okoliczności. Autorka świetnie rzuca nas w wir mnogości motywów i możliwości popełnienia zbrodni. Kolejny raz zaskoczona zostałam zakończeniem powieści, tożsamością mordercy, a także niejednoznacznym odbiorem oblicza sprawcy. Bardzo dobra propozycja czytelnicza, kilka godzin świetnego zaczytania, dynamiczna akcja, wiele nieoczekiwanych zwrotów, nietuzinkowe postaci, te dobrze już nam znane, jak i pojawiające się dopiero w tej odsłonie serii. Każdy tom można czytać niezależnie od wcześniejszego, szybko odnajdziemy się wśród bohaterów i poprzednich wydarzeń.

...

PRZEDPREMIEROWO.
Katarzyna Puzyńska to, jak się dowiedziałem autorka niezwykle poczytnych kryminałów.Na swoje koncie ma takie powieści, jak Motylek, czy Więcej Czerwieni.
Łaskun to szósty tom cyklu, jednak mam wrażenie, że każda z tych książek tworzy oddzielną całość.

W domu pewnego sędziego dochodzi do makabrycznego odkrycia.Sprawca ułożył rozczłonkowane dwa ciała, w taki sposób, aby tworzyły jedno.
Sprawa upiorna-owszem.Jednak, okazuje się, że być może w całą tą sprawę zamieszany jest młodszy aspirant, który zamiast oznajmić, że jest niewinny zaczyna się ukrywać.Więc może jest winny?

Nic nie jest pewne w tej książce i gdy już jesteśmy pewni, że oto udało nam się rozwikłać sprawę, nagle następuje obrót o 180 stopni i musimy zaczynać nasze śledztwo od nowa.To trochę deprymujące, owszem, ale zabawa jest i tak przednia.Swoją drogą zastanawiam się skąd autorka czerpie inspiracje do tak niezwykłych opisów.Opiera się na prawdzie, czy ma niezwykle bujną wyobraźnię?Kto to wie...

Pisarka, ta ma jakąś niesamowitą umiejętność wciągania czytelnika, w swoje opowieści.Ani się obejrzałem, a byłem przy ostatnich stronicach.Aż szkoda, że powieść już za mną.Jakieś pocieszenie, to to, że kolejne tomy czekają na mnie.Być może zacznę, tym razem, jak Bóg przykazał od pierwszego tomu, ale kto wie.Podsumowując, książka na pewno godna polecenia, a co za tym idzie, do przeczytania, także.