Czarne narcyzy

ROZDZIAŁ 2



Las w okolicach Rarogów.



Sobota, 31 października 2020.



Godzina 9.10.



Aspirant Daniel Podgórski



Aspirant Daniel Podgórski rozejrzał się po polanie. W jej północnym krańcu zauważył sporo prawdziwków i kilka dorodnych kań. Policjant zawsze nosił przy sobie scyzoryk, więc mógł łatwo je wyciąć, żeby nie niszczyć grzybni. Korciło go, żeby to zrobić. Oczami wyobraźni widział już kanie zapiekane z serem albo w panierce. Tylko w co je zebrać. W samochodzie miał kilka foliowych torebek, ale one się nie nadawały. Grzyby mogłyby się zaparzyć.



- Mogę zobaczyć? - zapytała Malwina Górska, odwracając się. Duże kolczyki i bransoletki na nadgarstkach brzęczały w takt każdego jej ruchu.



Dopiero po chwili dotarło do niego, że pisarka mówi o czaszce, a nie o skarbach puszczy, które rosły na polanie. Właściwie to nie była czaszka. Lepiej powiedzieć, że była to pozostałość głowy. Bo na kościach w niektórych miejscach nadal widać było coś, co policjantowi zdawało się fragmentami skóry i włosów. Większość miękkich tkanek już się co prawda rozłożyła albo rozprawili się z nimi mniejsi i więksi mieszkańcy lasu. Ciągle jednak można było powiedzieć, że mają do czynienia z trupem, a nie ze szkieletem. Przynajmniej według osobistej klasyfikacji Podgórskiego. Mech porastający kości sprawiał wprawdzie wrażenie, jakby od śmierci delikwenta minęło wiele czasu, ale przecież byli w lesie. Tu mech rósł wszędzie i rozprzestrzeniał się błyskawicznie.



Głowa ukryta była w niewielkiej rozpadlinie osłoniętej korzeniami. Obok tkwiła piła mechaniczna, częściowo zagrzebana w ziemi. Chyba ktoś próbował ją zakopać, ale zrezygnował w trakcie. Narzędzie było pordzewiałe. Na pierwszy rzut oka nie dało się orzec, czy dlatego, że znajdowało się na tej polanie na tyle długo, że warunki atmosferyczne zrobiły swoje, czy też było już dość zużyte, kiedy je tu umieszczono. Jedno wydawało się natomiast dość oczywiste. Piła z dużą dozą prawdopodobieństwa mogła posłużyć do odłączenia głowy od ciała.



Na razie wyglądało na to, że reszty zwłok na polanie nie było. Akurat to nie wzbudziło w nikim na komendzie większego zaskoczenia, kiedy niejaka Bożena Prawda zadzwoniła, żeby zawiadomić ich o znalezisku w lesie. Rok wcześniej w Rarogach zginął młody mężczyzna. Nazywał się Leszek Konopka. Bezgłowe ciało znaleziono na leśnej drodze. Sprawa nadal była nierozwiązana. Może teraz śledztwo ruszy z kopyta, skoro według wszelkiego prawdopodobieństwa Daniel patrzył właśnie na głowę młodego Konopki.



- Tylko ostrzegam, że to nic przyjemnego do oglądania - dodał, kiedy Malwina podeszła.



Pisarka sprowadziła się do Lipowa w lutym. Poznali się podczas śledztwa w sprawie Śreżogi. Ich historie były trochę podobne. Może dlatego szybko znaleźli wspólny język. Do tego stopnia, że niektórzy we wsi i na komendzie zaczęli plotkować, że coś ich łączy. Ale to była tylko przyjaźń. Oboje bardzo się w tej kwestii pilnowali.



Daniel był zdziwiony tymi plotkami. Bo spójrzmy prawdzie w oczy: co taka celebrytka mogłaby chcieć od prowincjonalnego gliniarza? I to takiego z nieco zbyt zaokrąglonym brzuchem, a nie wysportowanego patrolowca, których u nich nie brakowało. Nie, Podgórski nie był facetem dla takiej kobiety. Choć musiał przyznać, że trochę mu schlebiało, że ludzie mogli myśleć, że ona zwróciła uwagę na niego. Ale to by było na tyle. Zresztą nie miał ochoty na nowe związki. Nie po tym wszystkim, co przeżył w ostatnich latach. Dobrze mu było samemu i niech tak zostanie. A jutro Święto Zmarłych, więc tym bardziej powinien skupić się na kobiecie, którą kochał. Tej, która już nie żyła.



- Czy to może być chłopak, który zginął w Halloween rok temu? - zastanowiła się Malwina Górska.



Daniel opowiedział jej o Leszku Konopce. Nowy komendant zgodził się, żeby dziś mu towarzyszyła w czynnościach. Imponowało mu chyba, że taka persona chce się przyglądać pracy jego funkcjonariuszy. A może chciał się trochę ogrzać w blasku jej sławy. Ochoczo zaprosił Malwinę na kawę do swojego gabinetu i zapewnił, że jego ludzie są do jej dyspozycji.



Podgórski nie zamierzał więc ukrywać przed nią informacji na temat śmierci Leszka Konopki. Tym bardziej że Górska okazała się mistrzynią wyszukiwania informacji w sieci i potrafiła znajdować najróżniejsze przydatne rzeczy szybciej, niż on zdążył zajrzeć do akt.



O Konopce będzie musiał jeszcze poczytać. Nie znał szczegółów sprawy, bo rok temu prowadził ją ktoś inny. Ale Daniel wiedział, że Malwina współpracowała z Klementyną, jego matką i Weroniką w ich prywatnym śledztwie dotyczącym zaginionego autobusu. Leszek był bratem dziewczyny, która wtedy zniknęła. Malwina była więc i tak zorientowana w temacie.



- Możliwe, że to on - przyznał Podgórski.



Byli na niewielkiej polanie ukrytej pośród gęstego lasu porastającego brzegi jeziora Robotno. Policjant zapewne sam by tu nigdy nie trafił, gdyby kobieta, która ich wezwała, nie czekała na nich przy szosie i nie poprowadziła ich na miejsce. Najpierw leśną drogą, potem mniejszą ścieżką, a potem jeszcze mniejszą. W końcu przedzierali się przez zarośla. Dobrze, że była jesień. Część liści już opadła na leśne runo. Gdyby przyszło im iść tędy latem, dopiero byłoby trudno.



A i tak Daniel całą drogę słyszał za plecami narzekania Ziółkowskiego. Technik był niezadowolony, że musi nieść swój sprzęt w tych warunkach. Trzeba przyznać, że Ziółkowski nigdy nie był zadowolony. Na tym właśnie polegał jego urok. Za to był jednym z najlepszych specjalistów w swojej dziedzinie. Dobrze, że akurat dziś miał dyżur. Podgórski lubił z nim pracować.



- To jest rana od postrzału? - zapytała Malwina, przyklękając przy rozpadlinie. - Ten otwór tam przy skroni.



Farbowane na różowo włosy zaplotła w krótki warkoczyk. W ich niewielkim światku wyglądała niemal równie egzotycznie jak Klementyna z jej tatuażami.



- Też zwróciłem na to uwagę - przyznał Podgórski. - Jak pan sądzi?



Do tej pory wszyscy uważali, że powodem śmierci Leszka Konopki była dekapitacja. Dość jasny i klarowny powód zakończenia egzystencji. Teraz okazywało się, że mogli się mylić. Jeżeli oczywiście mieli przed sobą głowę Leszka. W czaszce widać było wyraźny otwór.



- Ja... - zająknął się medyk sądowy.



Daniel go nie znał. Z reguły współpracował z doktorem Koterskim i bardzo to sobie chwalił, bo podobnie jak Ziółek Zbyszek znał się na swojej robocie jak mało kto. Teraz niestety Koterski był nieobecny. Ktoś z jego bliskich poważnie cierpiał z powodu COVID-u. Lekarz sądowy wyjechał więc do rodziny i rzadko odbierał telefony. Podgórski uznał, że nie będzie mu przeszkadzał.



Były sprawy ważne i ważniejsze. Daniel dostrzegł to stosunkowo późno. Służył w policji dwadzieścia lat. I chyba właśnie dokładnie tyle zajęło mu zrozumienie, że świat nie kończy się na mundurze. Lepiej wprawdzie dostrzec to po dwóch dekadach niż wcale, uśmiechnął się w duchu Podgórski. Ale żałował, że tak późno to do niego dotarło.



Coraz więcej spraw w firmie zaczynało go denerwować i męczyć. Coraz częściej miał wrażenie, że to nie jest już formacja, o jakiej marzył, kiedy był młodym, pełnym ideałów chłopakiem. Z wiekiem przybyło mu nie tylko kilogramów, ale też bagażu emocjonalnego.



Ktoś kiedyś powiedział mu, że ci najbardziej zaangażowani wypalają się najszybciej. Może to była prawda. Może za dużo się napatrzył. Nie tylko na trupy... Bardziej na kliki i koterie, które wyrastały tu i ówdzie i skutecznie zniechęcały do podejmowania jakichkolwiek inicjatyw.



A po sprawie Śreżogi zrobiło się u nich jeszcze gorzej. Ludzie polecieli ze stołków, a na czele ich jednostki stanął człowiek z Bydgoszczy. Nowy komendant, młodszy inspektor Michał Więckowski, uosabiał wszystko to, co Podgórskiemu się nie podobało w firmie. A co gorsza, był znajomkiem osoby, która bardzo Danielowi zalazła za skórę. Ale to już była zupełnie inna historia.



- Ja... No bo to trzeba wysłać do biegłego antropologa - dodał medyk. - Ja sam to nie wiem... znaczy nie mogę z całą pewnością stwierdzić, czy to był postrzał.



Doktor nazywał się chyba Bratkowski. W przeciwieństwie do Koterskiego, który uśmiechał się zawsze, młody mężczyzna przybrał marsową minę, jak tylko wysiadł z samochodu. Jeszcze zanim okazało się, że czeka ich przeprawa przez krzaki. Co chwilę z wyraźną nerwowością poprawiał okrągłe okularki. Szczerze powiedziawszy, wyglądał Danielowi na kogoś, kto dopiero co skończył studia. Wiedzę chyba miał również na tym poziomie. Podgórski westchnął. Nie będzie łatwo.



- Pani, która nas tu skierowała, mówi, że to rana postrzałowa - odezwała się aspirant sztabowy Laura Fijałkowska.



Była naczelnikiem wydziału kryminalnego.



Mimo afer, które przetoczyły się przez komendę, Fijałkowska nie tylko nie wyleciała, ale dostała swój wymarzony kierowniczy stołek. Wyglądało więc na to, że zawsze spada na cztery łapy. Jeździła co jakiś czas na zdarzenia, ale chyba tylko po to, żeby się pokazać. Wszyscy wiedzieli, jak nienawidziła oglądania trupów. Już samo słowo sprawiało, że kuliła się w sobie. Pewnie by się tu dziś nie zjawiła, gdyby nie to, że po śmierci kolegi, który prowadził śledztwo w sprawie Leszka Konopki, to ona przejęła dochodzenie. Chyba jeszcze nikomu go nie przekazała. Nie było więc sposobu, żeby mogła się wykręcić. Stała do tej pory z boku i deptała piękne grzyby, zupełnie nie zwracając na nie uwagi.



- To, że pani Bożena Prawda twierdzi, że to rana postrzałowa, niekoniecznie oznacza, że ta dziura faktycznie nią jest - włączył się do rozmowy szef techników. - To może być cokolwiek. Również powstałego potem.



Ziółkowski mówił tonem osoby, która wygłasza oczywistą oczywistość i ma tego absolutną świadomość.



- Jasne, wiem - odparła z godnością Fijałkowska. - Ale sami przyznajcie, że to wygląda na postrzał.



Daniel uśmiechnął się pod nosem. Mówiła to z taką pewnością, a szczerze wątpił, żeby szefowa kiedykolwiek widziała ranę postrzałową. Przynajmniej na żywo.



Czaszkę odkryła sklepikarka z pobliskich Rarogów, kiedy wyszła rano na grzyby. O ranie postrzałowej faktycznie gadała. I to jak najęta. Kiedy prowadziła ich tu wąskimi ścieżkami, usta praktycznie jej się nie zamykały. Do tego stopnia, że Podgórski zaczął podejrzewać, że zależy jej bardzo na tym, żeby uwierzyli, że to postrzał. Oczywiście mogło tak być. Miała też powód, żeby im to wmawiać.