Las w ciszy

Nietrudno wyszeptać lub wykrzyczeć swoje emocje. To jest metoda spontaniczna i ulotna jak słowa. Trudniej jest ukryć przekaz na płótnie. Obraz widziany z zaskakującej perspektywy nabiera dodatkowej głębi. Wtedy nawet Furia może znaleźć swoje artystyczne ujście.

Punkt widzenia zmienia się zależnie od stopnia wnikliwość obserwatora. Można podziwiać Las w ciszy, wykorzystując maleńki otwór. Tak mały, jaki jest dostosowany do wielkości obrazu. To, co zmieściło się na dłoni Gustava Klimta, zyskało miano arcydzieła.

?Malował to, co widział przez okienko w kartonie tak samo jakby patrzył przez dziurkę od klucza?

Wystarczy ogromna wyobraźnia i bezmiar tęsknoty, by zobaczyć między drzewami twarz swojej ukochanej żony. Nie potrzeba ciszy i imponującej przestrzeni, by wyciszyć się i być sam na sam ze wspomnieniami. Nawet w gwarnym barze o jednoznacznej nazwie Glück można znaleźć złudną namiastkę szczęścia. W miejscu, gdzie nad wszystkim, spoglądając z odpowiedniej wysokości, czuwa Gott, szanowani są wszyscy biesiadnicy. Między barowymi stołkami, jak na radosnym weselu, szacunek i posłuszeństwo obiecuje Maryja ze swoim Synem.

?Jak możemy zrozumieć, kim jesteśmy, nie wiedząc, skąd pochodzimy?

W odległym czasie i państwie pozornie neutralnym, dyktator i wizjoner chciał zabezpieczyć majątek, aby zrealizować swoje plany. Słowa mają wiele znaczeń: dla ludzi tolerancyjnych Żyd jest przedstawicielem innego narodu. Naziści sprowadzili go do poziomu robaka, łatwego do zdeptania.

?Nikt nie miał prawa myć Żydowi drzwi?

Człowiek ufający dyskrecji bankierów, wolał zostawić swój skarb w sejfie, niż pozwolić ukraść go. Skarb najczęściej kojarzy się z majątkiem, a nie z poszanowanym dziedzictwem.

?Jeśli zgodzisz się na takie zasady, już nie będziesz miał innego wyjścia. Jeśli w grę wchodzą pieniądze, nigdy nie brakuje chętnych do zabawy.?

Trzeba mieć szczególnie szerokie horyzonty kulturowe, aby na stronach jednej książki w mistrzowskim stylu połączyć znajomość sztuki wizualnej, muzyki i historii. Pani Mónica Subietas perfekcyjnie odsłaniała wieloznaczności słów i symboli, czym zaimponowała mi. Doskonałe tłumaczenie pani Katarzyny Lebiedzińskiej podkreśliło nastrój powieści. Z wątków historycznych, kulturoznawczych, romantycznych i sensacyjnych Autorka utkała literackie dzieło głębokie jak ?Las w ciszy?. Gorąco polecam tę powieść amatorom różnych gatunków literackich.

Las w ciszy to książka, która może was zmylić. Inaczej odebrałam okładkę i choć treść się z nią przewijała, to jednak nie sądziłam, że jej sens będzie tu ukryty. Jeśli jednak lubicie książki z ogromną dozą tajemnic i sekretów, to trafiliście idealnie. Najbardziej podobało mi się to, że napięcie tutaj narasta wraz z każdą przeczytaną stroną. Rozpoczyna się niby niewinnie, rozmowa telefoniczna między kobietą a mężczyzną, który musi się zjawić na spotkanie, by przekazać mu bardzo ważne wiadomości. Choćby z samej ciekawości idziemy dalej, lecz napotykamy przejście do odległych czasów, kiedy jeszcze żył pewien człowiek oblepiony drogimi dziełami sztuki. Następnie widzimy rozmowę, która nie dość, że jest bardzo tajemnicza, to jeszcze nasza postać nie chce wiedzieć co zawiera ukryta skrytka, do której dostęp ma tylko on. Mnie samą zżerała ciekawość, tym bardziej, że z odległych opisów dowiadujemy się, co ów dawny człowiek starał się ukryć. Obawiał się, że może nie przeżyć czasu, który miał nadejść. I tak powracamy do rzeczywistości, kiedy główny bohater bardzo chce odgrodzić się od przeszłości. Nadal czuje pewien żal do osoby z przeszłości i nie zamierza powracać do dawnych spraw. Osoba, która wręcz nalega na otwarcie skrytki zaczyna się niecierpliwić. Staje się nachalna, aż... Aż sami musicie ją przeczytać:-)
Niejednokrotnie powtarzałam, że dawne działa sztuki, klejnoty i czasy odległe wręcz ubóstwiam. To wszystko tutaj znalazłam, więc jestem tą książką usatysfakcjonowana. Jednych postać spadkobiercy może denerwować, gdyż naprawdę uparł się, by nie otwierać skrytki, lecz ja go nawet rozumiałam. Nie chodziło mu o to, co może tam znaleźć, tylko o czasy w których został skrzywdzony. Uraz trawił go wiele lat i oczywiście miał prawo odmówić. Bywają jednak osoby, którym zależy nie na prawdzie, a właśnie na majątku. Każda z postaci inaczej rozumie słowo bezcen i uczą nas nie mierzyć wszystkich jedną miarą. To książka z przesłaniem, czasami prawdy z dodatkiem fantazji autorki. Rozdziały są krótkie i pięknie odgrodzone od siebie. Pozycja z klasą i lekkim stylem:-)