Kat

Anna Potyra pisze tak świetne kryminały, że po lekturze ?Paktu? przyrzekłam sobie, że sięgnę po każdą książkę, którą autorka napisze. Jeżeli lubicie dobrze napisane kryminały, czytajcie książki Anny Potyry i nie martwcie się tym, że być może nie czytaliście jej poprzednich książek, bo w każdej chwili można po nie sięgnąć, każda z nich bowiem, jest zamkniętą historią, którą można czytać niezależnie.
Jak poczulibyście się, gdyby podczas śniadania przed pracą ktoś wysłał do Was sms: ?Już po śniadaniu?? Wiadomość nadeszłaby z nieznanego numeru, ale Wy nie mielibyście wątpliwości, kto go wysłał i dlaczego. I doskonale wiedzielibyście, co oznacza nadejście takiej informacji. Kolejne zabójstwo młodej kobiety.

Lucia Marthindo już wie, że psychopata znów uderzy, a ona nic nie może z tym zrobić, bo od lat usiłuje go dopaść i niestety do tej pory jej się to nie udało.


Lucia od lat usiłuje dopaść nieuchwytnego zabójcę, który organom ścigania gra na nosie. Policjantka wie, że ten sms nie oznacza nic innego niż kolejną ofiarę psychopaty. ?Była zła, że pozwala prowadzić się temu czubkowi na tak krótkiej smyczy?. Nieuchwytny morderca poluje na swoje ofiary po całej Europie, ale tym razem uderzył jak piorun bardzo blisko.

Równolegle akcja toczy się w Polsce w Warszawie, gdzie zdesperowana Barbara Karpińska składa Tomaszowi Branickiemu propozycję nie do odrzucenia. Oferuje mu dość pokaźną kwotę za odnalezienie mordercy jej syna sprzed czternastu laty. Tomasz wzbrania się przed przyjęciem zlecenia, bo na co dzień zajmuje się zgoła czymś innym i zabawa w prywatnego detektywa nie bardzo go interesuje. Oferta jest jednak kusząca, bo Barbara proponuje mu nie tylko sporo pieniędzy, ale także obiecuje wskazać człowieka, który zrujnował mu karierę i życie.

Czy te dwie tak odległe z pozoru sprawy, które wydarzyły się w różnych państwach, mogą mieć ze sobą coś wspólnego?

Czy uda się Tomaszowi oddzielić iluzję od rzeczywistości, fakty od złudzeń, prawdę od kłamstwa? Ofiary psychopaty, młode, ładne dziewczyny wpadały w pułapkę wyplecioną z próżności i marzeń, a ceną za nie, było ich życie. Lucia i Tomasz połączyli dwa punkty widzenia w jeden obraz i kiedy wydaje im się, że znają już tożsamość mordercy, ten ponownie uderza.

Anna Potyra doskonale przedstawiła rozpacz rodziców, którym zamordowano dzieci. Minęło tyle lat i chociaż wydaje im się, że do tej sprawy zamknęli dawno drzwi i próbują chronić to, co jeszcze zostało, żyć jak inni, to jednak rozpacz tyka w nich cały czas, niczym bomba zegarowa, wystarczy tylko uruchomić zapalnik. ?Kata? czyta się jednym tchem, bo akcja książki jest dynamiczna i pełna zwrotów. Autorka jak zwykle obok intrygującej sprawy kryminalnej i ekscytującego śledztwa umieszcza wątki, które dają do myślenia. W ?Kacie? nie chodzi tylko o to, by rozwiązać zawiłą sprawę kryminalną, ale także o pokazanie korupcji ludzi na wysokich stanowiskach, dla których tylko władza jest najważniejsza, człowiek dla nich zupełnie się nie liczy. Jak zawsze u Anny Potyry każdy pojawiający się motyw jest po coś, nie ma przydługich opisów spowalniających akcję, za to są wspaniale wykreowani bohaterowie, których nie da się nie polubić, ciekawie skonstruowana fabuła, w której kilka wątków zgrabnie łączy się w jedną całość. ?Kat? wzbudza wiele emocji, zmusza do intensywnego myślenia i przykuwa uwagę czytelnika od początku do końca. Gdy już się myśli, że jest się blisko rozwiązania sprawy, następuje gwałtowny twist i zabawa zaczyna się na nowo. Zakończenie jest zaskakujące, ale zarazem otwiera drzwi do ciągu dalszego.

Duże znaczenie w tej powieści ma dziennik sprzed lat, który doskonale łączy przeszłość z teraźniejszością. ?Te zapiski to nie tylko lekcja historii.To przestroga, że nic nie jest w życiu dane raz na zawsze?. Jak w człowieku rodzi się zło? Na to pytanie odpowiedzi nie zna nikt. Ogólnie rzecz biorąc, Kat to wspaniały kryminał, który gorąco polecam.

Anna Potyra powraca z kolejną serią. Jeżeli ktoś czytał poprzednie książki autorki, to po następne również chętnie sięgnie. Tak było w moim przypadku. Jak tylko dojrzałam, że Pani Anna wydaje kolejną książkę, bez wahania postanowiłam przyjrzeć jej się bliżej.

"Intuicja jest zawodna. Lepiej polegać na faktach".

Tomasz Branicki to były komandos. Ze względu na pewne wydarzenia nie było mu dane piąć się po szczeblach kariery. Musiał zrezygnować z kariery w wojsku i zajął się czymś zgoła innym. Zarabia na życie, przyjmując nietypowe zlecenia. Barbara Karpińska, która przed 14 laty straciła syna, zleca Tomaszowi, aby przyjrzał się tej sprawie. Pech chciał, że osoba, która miała jakiekolwiek informacje na temat zabitego Janka, właśnie teraz popełniła samobójstwo.
W Lizbonie trwa polowanie na seryjnego mordercę. Ten jest o krok przed policją.

" Zainteresowanie mediów podnosi jego poczucie wartości, a igranie ze służbami napawa go poczuciem władzy."

Zabójca stworzył dla siebie pseudonim. Świadomy tego, że ma publiczność zrobi wszystko, aby utrzymać jej zainteresowanie. Inspektor Biura Współpracy Międzynarodowej Lucia Martinho znajduje powiązanie między morderstwami w Lizbonie i w Europie, do jakich dochodziło na przełomie ostatnich lat. Wszystko wskazuje na to, że ma do czynienia z seryjnym mordercą. Mało tego, on zna szczegóły z życia Lucii, wysyła jej sms-y, a na miejscach zbrodni zostawia dla niej korespondencję. Tomasz Branicki odkrywa zbieżność między morderstwem w Polsce i morderstwem w Portugalii. Wyrusza do Lizbony, aby skonfrontować się z Lucią. Co odkryją i do jakich wniosków wspólnie dojdą? Czy faktycznie szukają tego samego człowieka?

Anna Potyra powraca w bardzo dobrym stylu. Fascynujący początek serii nam zafundowała. Wydawać by się mogło, że przypadek jakich wiele. Rodzic dla dziecka gotów jest zrobić wszystko, żeby je ochronić. Tylko że dając przyzwolenie na wszystko, może wyhodować potwora, którego nie będzie w stanie ani kontrolować, ani zatrzymać. Młode umysły chłoną wiadomości niczym gąbka wodę. Nie zawsze potrafią odróżnić dobro od zła. Pani Anna w swojej książce pokazała jak krok po kroku, człowiek może stać się zły. Co nim kieruje i co go napędza do działania. Dwie linie czasowe czasy obecne i czasy drugiej wojny światowej. Przemyślenia mordercy i wspomnienia kogoś, kto przeżył drugą wojnę, to wszystko układa się w jedną całość i tworzy obraz Kata. Autorka zaserwowała takie zakończenie, że ja mam apetyt na więcej.

Polecam!

Od samego początku do końca książki wiedziałam, że nie trzymam w dłoni zwykłego kryminału. Zresztą Anna Potyra jest niesamowitą pisarką, gdyż każda jej książka jest jest jakby tym samym, ale jednak osobnym gatunkiem literackim. Ja ją widziałam jako thriller kryminalny, gdyż mamy psychopatę, który co jakiś czas opowiada nam swoje uczucia. Twierdzi, że nie chce krzywdzić ludzi, bo śmierć mu się nie podoba. Nie lubi zwłaszcza, kiedy ofiara umiera przedwcześnie. Nie bardzo tłumaczy nam dlaczego to robi, wiemy tylko, że nie podoba mu się to, co ktoś robi, ale długo nie wiemy o co chodzi. Później wiemy, że nie może myśleć o tym, co robi, bo nie o to w tym chodzi. Czy jednak są jakieś podstawy do tego, by robił to dla siebie? A może robi to, bo musi? Bo ktoś mu każe? A może to ofiary robią coś, czego nie wolno im robić? Oj bardzo długo nie poznamy na te pytania odpowiedzi. Autorka niewiele zamieściła tekstu odnośnie osoby kata. Pojawia się rzadko, ale jego wydźwięk jest bardzo treściwy. Nie długość jego wypowiedzi jest ważna, ale sama wypowiedź. Prawie nigdy nie jest zadowolony. Nie pozostawia po sobie śladów, a przynajmniej to odkrywają śledczy. I rozpoczyna się kryminał, gdyż mamy taki fajny układ, bo śledztwo się toczy już dawno po śmierci ofiar. Jedna się pojawia, inne stały się dużo dawniej. Jest tu postać kobieca, która zauważa, że jest pewien schemat w działaniu sprawcy, ale nikt nie wie dlaczego to robi. Ofiary znikają i nawet pod kamerą nie można czuć się bezpiecznie. Rodziców zamordowanego chłopca trapi ogromna niewiedza. Nie wysłuchali swojego dziecka, kiedy chciał im coś ważnego przekazać. Odnaleziono jego ciało w pewnym stadium rozkładu. Nikt nie potrafił powiedzieć co się z nim stało i dlaczego do tego doszło. Niektórzy stracili nadzieję na jakiekolwiek wyjaśnienia, ale nie ona. Nie matka chłopca, która wciąż szuka sposobu na odnalezienie winnego. Jest zła, a nawet wściekła i szuka zemsty. A uwierzcie mi, że takie kobiety są zdolne do wszystkiego:-) Jestem pewna, że do lektury tej książki nie trzeba nikogo zachęcać. Nie wspomniałam jeszcze, że koniec sprawił, że nie mogłam w to uwierzyć. Przeżyłam nie lada szok, dlatego wiem, że i inni pomyślą o niej to samo. Jest świetna, ma szybką akcję, potrafi wybudzić ze snu i sprawi, że rodzice zaczną słuchać swoich dzieci. Nie ma bowiem nic gorszego od śmierci dziecka, które tuż przed zniknięciem chciało nam coś ważnego powiedzieć...