Gdy morze cichnie

Gdy morze cichnie to trzecia część cyklu o Williamie Wistingu. Każdy tom to osobne śledztwo, dlatego nie przeszkadzała mi nieznajomość wszystkich poprzednich książek (tym bardziej, że w Polsce nie wychodziły one w kolejności chronologicznej). Jedyne co może być mylące dla czytelnika, to fakty z życia osobistego śledczych. Dla mnie nie stanowi to żadnego problemu, nie jest to pierwsza seria, którą czytam w złej kolejności.

Akcja zaczęła się od razu. Ranny mężczyzna znaleziony na schodach apteki, pożar w domku letniskowym, ślady strzelaniny, zwęglone kości, zwłoki wyrzucone na brzeg morza. Poszukiwanie dowodów, łączenie faktów? Wydawać by się mogło, że to będzie dynamiczna historia, od której nie będę mogła się oderwać. Tymczasem w pewnym momencie wszystko zwolniło, śledztwo utknęło w martwym punkcie, a ja zaczęłam odczuwać przesyt osobistych przemyśleń postaci wciskanych do książki. Rozumiem, że powieść nie może się opierać tylko na dochodzeniu, że bohaterowie wracają z pracy i mają swoje prywatne życie. Jednak było to dla mnie nużące, jeszcze bardziej spowalniało akcję, która i tak nie była porywająca.

William Wisting to jeden z tych bohaterów, co do których mam mieszane uczucia. Autor nie wyidealizował go, uczynił go osobą, która ma swoje wady, słabe strony, nie ma nadprzyrodzonej mocy, która ułatwia mu rozwiązywanie zbrodni. Doceniam to, bo nie przepadam za postaciami niepopełniającymi błędów, wymuskanymi, bez żadnej skazy. Nie można się z nimi identyfikować, ma się wrażenie odrealnienia. Doceniam również ciężką pracę, jaką Wisting wkłada w swoje śledztwa. Z drugiej jednak strony, byłam nim trochę poirytowana. Jego radość na myśl o trudnej sprawie, wielkim dochodzeniu, marzenie o tym, aby przestępstwa były ze sobą powiązane. Odnosiłam wrażenie przerostu ambicji. Do tego na poziomie relacji damsko ? męskich był dla mnie denerwujący, ale nie chciałabym zdradzać zbyt wielu szczegółów.

Jorn Lier Horst uznawany jest za mistrza kryminału, jednak z przykrością muszę stwierdzić, że nie dałam się porwać historii. O ile Felicia zaginęła mnie wciągnęła, o tyle Gdy morze cichnie nie wzbudziło we mnie aż tylu emocji, takiego entuzjazmu i radości z lektury. Momentami byłam znudzona, czekałam aż śledztwo się rozwinie i pojawią się jakieś ciekawe dowody, motywy. Temat był intrygujący, ale wydaje mi się, że nie został w pełni wykorzystany. Czuję niedosyt, to mógł być porywający kryminał, ale nie spełnił moich oczekiwań.

Nowa powieść norweskiego pisarza J. Horsta ?Gdy morze cichnie? ze słynnym już policjantem Williamem Wistlingiem tym razem zawiodła nieco moje oczekiwania.
Zaczyna się od mocnego akcentu, ranny mężczyzna znaleziony na schodach miejscowej apteki w centrum miasta. Nieprzytomna ofiara trafia do szpitala, a miejscowi policjanci zaczynają dochodzenie.
Akcja powieści toczy się powoli, niby komisarz poszukuje sprawcy, szefowa naciska i oczekuje efektów dochodzenia, ale o ofierze nie wiadomo nic i śledztwo, a wraz z nim akcja powieści, ślimaczą się w nieskończoność .Wkrótce pojawiają się kolejne zwłoki, ale przez znaczną część książki nie wiadomo czy sprawy się łączą oraz w jaki sposób. Trochę pikanterii dodają podejrzenia Wistlinga, że jego szefowa nie do końca jest z nim szczera, ale i ten wątek pozostaje niewykorzystany przez autora. W tle majaczą Służby Bezpieczeństwa oraz przestępczość gospodarcza, ale i one nie ratują powieści.
Przedstawiona sprawa miała być nieoczywista, a brak motywu i brak świadków powinien zmusić czytelnika do wytężonego myślenia i poszukiwania rozwiązań razem z komisarzem. Niestety w moim przypadku ten zabieg nie odniósł skutku. Być może miałam zbyt wielkie oczekiwania w odniesieniu do nowej powieści Horsta po lekturze jego ostatniej książki ?Felicja zaginęła?, która jest moim zdaniem jedną z jego lepszych książek.
Chyba nie najlepszą recenzją dla książki jest to, że kiedy usiadłam, żeby napisać o nowej powieści Horsta, przez dłuższą chwilę musiałam przypominać sobie o czym czytałam przed zaledwie dwoma tygodniami i jakie tym razem przygody przeżywa sympatyczny i lubiany przeze mnie komisarz.
Powieść Horsta będzie interesująca dla miłośników serii z komisarzem Williamem Wistlingiem, którzy śledzą jego losy, a autorowi są w stanie wybaczyć lekki spadek formy.
Wśród czytelników serii o komisarzu są i tacy, którzy chwalą autora za odniesienie się do aktualnych problemów i przedstawienie rzeczywistości w której żyjemy.
Zatem aby wyrobić sobie zdanie na temat najnowszego dzieła J. Horsta najlepiej samemu sięgnąć po powieść i rozstrzygnąć jaka naprawdę jest ?Gdy morze cichnie?.

To trzeci tom z serii o Williamie Wistingu, norweskim policjancie. Trzy tajemnicze sprawy: postrzelony mężczyzna podrzucony na schody apteki, zwęglone ciało w pogorzelisku domku letniskowego i zwłoki na plaży... Wisting jak zwykle przeprowadza metodyczne śledztwo. Tym razem, sama nie wiem, zdecydowanie czegoś książce brak. Wielkiego napięcia nigdy w serii nie było, bo jej istotą obserwacja codziennej, mozolnej pracy śledczych, ale tu zwyczajnie bywa nudnawo. Fabuła nieco kuleje, bohaterowie też ciut pobieżnie nakreśleni. Moim zdaniem to najsłabsza z serii.

Mężczyzna z raną postrzałową zostaje odnaleziony przed drzwiami apteki w Stavern, w której włączył się alarm. Mniej więcej w tym samym czasie wybucha pożar domku letniskowego. W pogorzelisku policja odkrywa zwęglone szczątki. Niedługo potem fale wyrzucają na brzeg ciało. Czy te sprawy coś ze sobą łączy? Komisarz William Wisting wie na pewno, że stoi przed nim niełatwe zadanie, niepodobne do tych, z którymi miał do tej pory do czynienia.

?Gdy morze cichnie? to trzeci tom serii o komisarzu Williamie Wistingu, która w Polsce przez pewien czas była wydawana niezgodnie z chronologią. Z tego powodu tomy od szóstego do dziesiątego ukazały się już jakiś czas temu podobnie jak prequel oraz pierwsza i druga część. Brakuje jeszcze czwartego i piątego tomu, ale podejrzewam, że i one ukażą się w najbliższym czasie w Polsce. Według mnie jest to jedna z najlepszych serii kryminałów. Każde śledztwo jest inne, wyjątkowe i interesujące na swój własny sposób, dlatego zawsze z radością i ciekawością sięgam po kolejne powieści tego autora.

Książki Horsta mają to do siebie, że zawsze są świetnie skonstruowane, nie można się w nich dopatrzyć żadnych nieścisłości, co oczywiście jest według mnie ogromną zaletą szczególnie w przypadku tego gatunku. Również trzeciej części nie można niczego zarzucić. Akcja rozwija się w niej dość wolno i o ile w innych tomach mniej więcej w połowie następował jakiś przełom, to w tej musieliśmy dość długo czekać na zwrot w śledztwie, który zacznie przynosić więcej odpowiedzi niż pytań.

W książce mamy do czynienia z trzema różnymi sprawami, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, ale jak można się łatwo domyślić, na pewno mają punkt wspólny. Odkrycie jednak, co splata je ze sobą, nie jest wcale takie łatwe. Aby odnaleźć więcej poszlak, bohaterowie muszą udać się nawet do Hiszpanii. W tym tomie pojawia się również jeden, niezwiązany ze śledztwem wątek, który nie występował w innych książkach, ale mieliśmy z nim do czynienia w ?Gdy morze cichnie? i nie będę ukrywać, że nie przypadł mi on do gustu. Był moim zdaniem kompletnie niepotrzebny, gdyż sprawił, że trochę inaczej patrzę na głównego bohatera i to w mniej pozytywnym, a bardziej negatywnym sensie. Nie przykładałam jednak do niego aż tak wielkiej uwagi, żeby miało mi to zepsuć radość z czytania książki.

?Gdy morze cichnie? to kolejny genialny kryminał, który wyszedł spod pióra J?rna Liera Horsta. Bardzo się cieszę, że wydawnictwo tak sprawnie i systematycznie wydaje kolejne tomy tej serii, ale jednocześnie czuję się coraz gorzej ze świadomością, że powoli zbliżamy się do jej końca. Miłośnicy gatunku, którzy jeszcze nie znają twórczości Horsta, powinni to jak najszybciej nadrobić, gdyż jego książki na pewno wyróżniają się na tle innych kryminałów.

"W jego głowie roiło się od informacji, których nie potrafił uporządkować, a bez tego nie mógł stworzyć logicznego, spójnego obrazu sytuacji. Sprawa stawała się zbyt skomplikowana."

Z każdym tomem seria staje się atrakcyjniejsza, bardziej intrygująca i porywająca. Detektywistyczne zagadki nabierają wielowymiarowych cech, płynnie zazębiają się, tworzą spójną i logiczną całość, a przy tym dostarczają zaskakujących rozwiązań i rozstrzygnięć. Frapująca fabuła odwołuje się do współczesnych zagrożeń związanych z nasilającą się działalnością terrorystów w krajach europejskich, w tym właśnie w Norwegii. Prowadząc wraz z głównych bohaterem wyjątkowo trudne śledztwo, docieramy do Hiszpanii, w której powieść nabiera sensacyjnych barw, to satysfakcjonujący bonus, podgrzewający atmosferę napięcia i niepokoju. Spektakularne wydarzenia wyczekują na czytelnika także w ostatecznej odsłonie książki. Nie mogło zabraknąć kontynuacji rozwijania scenariusza zdarzeń z prywatnego życia komisarza Williama Wistinga, ciekawą kartą zagrał autor. Książkę czyta się z dużym zainteresowaniem, zgrabnie prowadzona narracja, umiejętnie wytwarzany klimat, zręczne wciąganie w opowiadaną historię, sugestywne nakłanianie do dokonywania interpretacji i snucia kryminalnych przypuszczeń.

Czterdziestosiedmioletni William Wisting staje przed wyzwaniem rozwiązania zagadek dwóch tragicznych wydarzeń. Jedno dotyczy mężczyzny z raną postrzałową brzucha, którego odnaleziono pod drzwiami apteki, a drugie ciała ofiary pożaru w domku letniskowym. Sprawy rozrastają się do wyjątkowo pogmatwanej kryminalnej szarady. Nie są znane okoliczności zdarzeń, motywy zbrodni, miejsca popełnienia przestępstw, tożsamości ofiar. Brakuje świadków mogących udzielić znaczących informacji. Detektywistyczna intuicja podpowiada Wistingowi, że te dwa wypadki coś łączy, lecz nie można dostrzec punktu stycznego, wspólnego mianownika, brakuje istotnych elementów, żeby je zrozumieć i rozszyfrować. Jednocześnie szefostwo policji ogranicza środki finansowe na śledztwa. Za każdym razem, gdy Wisting trafia na nowy ślad, mnożą się tajemnice, pojawiają kolejne znaki zapytania. Czy uda się zgromadzić odpowiedni materiał dowodowy, ograniczyć liczbę potencjalnych sprawców, ustalić możliwe powiązania, rozważyć wszelkie warianty, sformułować słuszne hipotezy i je udowodnić?