Carmilla (twarda)

"Carmilla" to wznowienie klasyku, który zapoczątkował erę fascynacji wampirami. Widzieliście, że została napisana jeszcze przed "Draculą" i stanowiła inspirację dla autora tej książki? Nic więc dziwnego, że piękne wydanie w twardej oprawie, z ilustracjami i nowym tłumaczeniem tak cieszy.

Ta mroczna historia przenosi nas do pewnej posiadłości na uboczu, w której mieszka młoda dziewczyna Laura wraz z ojcem i służbą. Brak rówieśników mocno jej doskwiera, powodując uczucie samotności. Nic więc dziwnego, że kiedy przy ich zamku dochodzi do pewnego wypadku, w wyniku którego tajemnicza dziewczyna musi znaleźć miejsce, gdzie mogłaby dojść do siebie, ich posiadłość wydaje się idealnym miejscem. Wraz z nieznajomą do wioski nieopodal spływają jednak problemy i tajemnicze zgony, a Laura zaczyna zauważać coraz więcej dziwnych zachowań swojej powierniczki.

Książka może poszczycić się niezapomnianym i tajemniczym gotyckim klimatem, który stanowił jeden z lepszych jej elementów. Dodatkowo, mimo że napisana jeszcze w XIX wieku, ma bardzo przyjemny styl pisania, czego niestety nie można powiedzieć o kilku innych klasykach z tego okresu. Sama historia nie jest zbyt skomplikowana. Czytelnik może dość łatwo zorientować się, kim jest tajemnicza Carmilla, ale domyślam się, że w tamtych czasach autor wykazał się prawidziwe nowatorskim pomysłem i zaskoczył wielu. Mi brakowało jeszcze lepszego rozwinięcia całej historii i tematyki wampiryzmu. Powieść ma niecałe 200 stron i uważam że gdyby autor pokusił się o dodanie jeszcze z 50, książka tylko by na tym zyskała.

Laura jest postacią dość naiwną, ale jestem w stanie to zrozumieć, w końcu wychowywała się praktycznie sama, bez powiernic w swoim wieku. Carmilla z kolei od początku intryguje i zwodzi.

Warto wspomnienia jest też bardzo nowatorskie spojrzenie autora i tematy, które porusza. W książce mamy silnie wyczuwalne erotyczne przyciąganie między bohaterkami. Jeszcze ciekawszym jest w mojej ocenie tłumaczenie autora, który oburzonym odbiorcom tłumaczył, że wampir to istota nieludzka, wymykająca się ramom płciowym, więc taki wątek nie powinien szokować.

Koniec końców jestem bardzo szczęśliwa, mając za sobą tę lekturę. Uważam że poznawanie takich klasyków jest wartościowe i poszerzające horyzonty. Sama zaś książka ma naprawdę niepowtarzalny klimat, który mnie zachwycił.

No hej. Czytacie książki grozy lub klasyki gatunku?

Ja raczej nie czytam ani tego ani tego, ale czasami robię wyjątki. Takim rodzynkiem na mojej liście do przeczytania od lat była wpisana "Carmilla" autorstwa Josepha Sheridana Le Fanua, klasyk literatury i pierwsza książka o wampirach. Po niej powstał m.in. Dracula. I teraz wreszcie mi się udało przeczytać i bardzo pozytywnie się zaskoczyłam.

Zaczniemy sobie od pozywanych rzeczy w tej książce, bo było ich zdecydowanie dużo więcej. Jest to króciutka książka, ba to taka nowelka bardziej. Czyta się to błyskawicznie, pomimo takiego starego języka i o dziwo nie był on jakoś trudny. Książka pisana jest w XIX wiek i czuć to, jest taki gotycki klimat, pomimo tego, że historia w książce jest umieszczona w innym czasie. Autor kreuje tak rzeczywistość, że ja czułam się jak uczestnik tej historii.

Nasza fabuła rozpoczyna się w momencie kiedy do zamku w Styrii wprowadza się nowa dama. Miała być ona wymarzoną przyjaciółką dla Laury, a okazuje się być strasznie tajemnicza i taka nieprzystępna. I to nie tak, że ta książka jest nie wiadomo jak tajemnicza, no bo nie jest. Laura opowiada tam swoją historię, więc logiczne, że przeżyła. Z popkultury wiemy też, że Carmilla zapoczątkowała dzieci nocy, więc musiała przeżyć, jakkolwiek to brzmi. Jednocześnie to jest tak fajnie napisane. Przez cały czas miałam w głowie, że to jest pierwsza i najważniejsza historia o wampirach i dzięki temu bawiłam się super.

Byłam totalnie zaangażowana w historie gotyckiego zamku w Styrii, ale miałam problem z jej mieszkańcami. I tu pojawia się jeden z nielicznych minusów. Mianowicie bohaterowie byli tacy naiwni i strasznie łatwowierni i tacy staroświeccy, ale też trzeba patrzeć, że to jednak historia pisana ponad 150 lat temu. Kanony, wychowanie, zwyczaje się zmieniły, więc to nie jest aż taki minus, jak może się wydawać.
Dlatego historia 5/5??.

Ja też muszę dodać kilka słów o tym nowym wydaniu, bo jest cudowne! Twarda oprawa, przepiękne ilustracje, duża czcionka. Jeśli wznawiać jakieś książki, to dokładnie w ten sposób. Dosyć, że pięknie się prezentuje, to też sprawnie się czyta.