Bandyci Rodriguez

jeż­dża­my na Car­re­te­ra Fe­de­ral 175, gaz do de­chy i ra­dio­wo­zy zo­sta­ją w tyle. Wpa­da­my na wą­ski most nad bru­nat­nym nur­tem Rio Pa­pa­lo­apam, cho­le­ra, przy­tar­ła dru­gi bok, ude­rzy­ła w ja­kie­goś pie­przo­ne­go ro­we­rzy­stę, zo­sta­ła po nim mia­zga i wrak ro­we­ru wbi­ty w żół­te ba­rier­ki. Licz­nik po­ka­zu­je już 220 km/h. - Czy ty wiesz, że ten sa­mo­chód wart jest wię­cej niż łup, jaki za­bra­łaś z Ban­co Az­te­ca? - Czyż­by to było dla cie­bie waż­ne? - Ro­si­ta śmie­je się, pie­nią­dze i rze­czy nic dla niej nie zna­czą, ko­cha tyl­ko mnie i przy­go­dę. Lecę gło­wą na szy­bę, klat­ka z Muxo lą­du­je pod fo­te­lem, Ro­si­ta z ca­łej siły wci­snę­ła ha­mu­lec, aż nas okrę­ci­ło. Przed nami blo­ka­da, czte­ry ra­dio­wo­zy i roz­sta­wio­na że­la­zna ba­rier­ka, pew­nie wy­je­cha­li dra­nie z ko­mi­sa­ria­tu przy Bo­ule­vard Be­ni­to Ju­arez, szyb­ko się uwi­nę­li, za nami już sły­chać sy­re­ny po­ści­gu. - Zwol­nij! - war­czę i wy­cią­gam zza fo­te­la pi­sto­let ma­szy­no­wy Men­do­za, do­sko­na­ła broń do po­ty­czek ulicz­nych, szyb­ka i nie­za­wod­na. - Jedź wol­no, a ja usu­nę prze­szko­dy. Wy­chy­lam się przez otwar­tą szy­bę i pusz­czam dłu­gą se­rię, trach, trach, trach, trach, cały ma­ga­zy­nek, w stro­nę sto­ją­cych przed nami ra­dio­wo­zów. Dwóch po­li­cjan­tów pada po­dziu­ra­wio­nych jak sito, na­wet nie zdą­ży­li wy­jąć bro­ni. Zmie­niam ma­ga­zy­nek, ko­lej­na se­ria i jesz­cze je­den na­fa­sze­ro­wa­ny po­ci­ska­mi trup. Po­ka­żę tym men­dom, jak wy­glą­da ulicz­na wal­ka. Się­gam po przy­po­mi­na­ją­cy jabł­ko zgrab­ny gra­nat M67 i rzu­cam po­mię­dzy po­li­cyj­ne sa­mo­cho­dy, siła wy­bu­chu pod­ry­wa je w górę i od­rzu­ca w bok ra­zem z pro­wi­zo­rycz­ną ba­rier­ką, robi się wy­rwa w blo­ka­dzie. O to cho­dzi­ło. - Te­raz gaz! - wsu­wam się z po­wro­tem, klat­kę z Muxo obej­mu­ję ra­mio­na­mi, schy­lam gło­wę i moc­no wbi­jam nogi w pod­ło­gę. Sio­strzycz­ka do­ci­ska pe­dał gazu, po kil­ku se­kun­dach ude­rza­my z im­pe­tem we wrak ra­dio­wo­zu, roz­pry­sku­je się przed­nia szy­ba, uno­szę gło­wę, wi­dzę, że ka­wa­łek szkła wbił się Ro­si­cie w po­li­czek, ob­fi­cie krwa­wi. Wy­chy­lam się z okna i pusz­czam jesz­cze jed­ną se­rię, a po­tem zmie­niam ma­ga­zy­nek. Licz­nik po­ka­zu­je 250 km/h, je­dzie­my sze­ro­ką dro­gą sta­no­wą w stro­nę Oaxa­ca. Kto szyb­ko je­dzie, ten szyb­ko do­jeż­dża, cóż jed­nak war­te by było ży­cie przed te­le­wi­zo­rem? Uwiel­biam szyb­kość. Szko­da, że nie ukra­dli­śmy ka­brio­le­tu, to by do­pie­ro był pęd. Pod­krę­cam gło­śniej mu­zy­kę, Los Ro­dri­gu­ez gra­ją ,,Pa­la­bras mas, pa­la­bras me­nos", wy­kur­wi­sty ka­wa­łek. Ko­cham cię, sio­strzycz­ko. *** Uff, tro­chę się po­obi­ja­li­śmy, mam prze­cię­ty po­li­czek, po­zo­sta­nie bli­zna. Przez pa­ję­czy­nę ostrze­la­nej szy­by pra­wie nic nie wi­dzę, z tyłu jed­nak pu­sto, nie mają szan­sy ści­gać się z nami. Za­wsze, kie­dy mam się roz­trza­skać, ad­re­na­li­na ro­śnie. Nic mnie tak nie pod­nie­ca jak ry­zy­ko, ta myśl, że wy­star­czy se­kun­da, mi­li­metr, nie­uwa­ga lub przy­pa­dek, ta świa­do­mość by­cia na gra­ni­cy świa­tów. To tak jak­bym pa­nien­ce z Gu­ada­lu­pe pod spód­ni­cę za­glą­da­ła, bli­skość śmier­ci jest jak grzech i jak afro­dy­zjak. - Ri­car­do, puść mi Ar­gies, po­trze­bu­ję żyw­sze­go tem­pa. Tę nową pły­tę, któ­rą ku­pi­li­śmy w Ve­ra­cruz, no wiesz, tych Ar­gen­tyń­czy­ków. Ri­car­do na okrą­gło słu­chał­by kor­rid na­szych krew­nia­ków z Si­na­loa. Nie po­wiem, nie przy­no­szą wsty­du na­zwi­sku Ro­dri­gu­ez, ale bra­ku­je im za­dzior­no­ści i za dużo w ich pio­sen­kach dziel­nych nar­ko­tra­fi­can­tes, a mnie nar­ko­biz­nes na­pa­wa wstrę­tem, cuch­nie ob­łu­dą i chci­wo­ścią. Ar­gies są inni, poza ukła­da­mi, poza tra­dy­cyj­nym kon­flik­tem ma­fij­no-po­li­cyj­nym, ma­fia nie jest al­ter­na­ty­wą, to taki sam sys­tem jak po­li­cja, tyle że od­wró­co­ny do góry no­ga­mi. An­ty­sys­te­mo­wi Ar­gies to dla mnie ob­ja­wie­nie, nie­za­leż­ni i pięk­ni bun­tow­ni­cy z Bu­enos Aires. - Ri­car­do, za­bie­rzesz mnie do bo­skie­go Bu­enos? - Za­bio­rę cię na­wet na ko­niec świa­ta, ale ty pro­wa­dzisz. Wkła­da pły­tę i gwiż­dże, na­śla­du­jąc sy­re­nę po­li­cyj­ną. ISBN 978-83-62948-96-3 ­ra­fa­ro­