Baldur

Baldur to połączenie thrillera psychologicznego z obyczajówką, gdzie sprawa kryminalna jest katalizatorem dla pozostałych linii fabularnych. Akcja rozgrywa się w dwóch planach czasowych, gdzie przeszłość ma wpływ na teraźniejszość. W przeszłości przenosimy się do Beskidu Niskiego, do małej wsi na pograniczu ze Słowacją, gdzie miały miejsce tragiczne wydarzenia rodziny Grabskich. W teraźniejszości jesteśmy na Islandii i podążamy śladami Baldura, dziennikarza, który swoją przeszłość pozostawił daleko za sobą. Nie spodziewał się momentu, w którym nieproszona wywróci jego dotychczasowe życie do góry nogami.

Powieść ma mocny początek, bowiem zostaje porwane dziecko. Baldur dostaje cynk gdzie dziecko jest przetrzymywane. Na miejscu okazuje się, że wydarzenia przybierają okrutniejszy przebieg niż by się spodziewał. Nagrywa filmik, który przysparza mu wiele problemów. Do tego ma kłopoty z byłą dziewczyną, trudne relacje z dzieckiem i jego matką, włamanie, zniknięcie przyjaciela.

W powieści dzieje się na prawdę wiele, co sprawia, że nie można oderwać się od lektury. Do tego dwa plany czasowe utrzymują cały czas zainteresowanie czytelnika. Wraz z czytaniem na jaw wychodzi co raz więcej sekretów i tajemnic powodując wzrost napięcia. Poruszany jest temat skomplikowanych relacji rodzinnych, jak trauma potrafi przenosić się na kolejne pokolenia, etyka zawodowa, niebezpieczeństwo czyhające na nastolatków w sieci, jak zazdrość prowadzi do nienawiści. Bardzo dobrze zostało nakreślone tło społeczne Islandii, wszak autorzy tam mieszkają i znają najlepiej problemy ówczesnego świata jakimi jest imigracja czy rasizm. Pokazują też te ciemniejsze strony jakim są włamania i jak zanika otwartość Islandczyków. Tempo rozwoju akcji jest wolne, ale jest to jak najbardziej na plus, gdyż można się delektować skomplikowaną, wielowątkową fabułą oraz wątkami obyczajowymi, z których jasno wynika, że przed przeszłością nie da się ukryć. Postaci są świetnie nakreślone, skomplikowane, realne, pełne wad. Każda z postaci coś przeżyła i ukazuje w jaki sposób to ich ukształtowało, dlaczego stali się tym, kim są teraz. Zakończenie satysfakcjonuje i daje rozwiązanie zagadki tego tomu, ale jednocześnie pojawiają się kolejne pytania ostrząc apetyt na kolejny tom.

"Oszukiwanie ludzi, których się kocha albo się lubi, nigdy nie kończy się dobrze."

Często jedna nieprzemyślana, błędna decyzja pociąga za sobą następne, powodując lawinę niepowodzeń. Przekonuje się o tym dziennikarz Baldur Ingvar Pétursson, którego życie w ostatnich czasach to pasmo porażek i złych wyborów. Będąc świadkiem potwornej zbrodni przypadkowo uwiecznia na filmie moment tragedii. Wkrótce rozpowszechnia materiał, który szybko obiega Islandię. Społeczeństwo jest podzielone, szeroko komentując dramatyczne zdarzenie.
...
Końcówka lat 90. We wsi Strugi w Beskidzie Niskim niedaleko słowackiej granicy dorasta Mariusz Grabski. Nawarstwiające się problemy, trudne relacje i młodzieńcze marzenia.
...
Obie historie splatają się w opowieść przepełnioną emocjami i bolesnymi wydarzeniami, które uwierają mimo upływu czasu.

"Baldur" autorstwa znanych z reportaży oraz mieszkających na Islandii pisarzy Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczaka, otwiera mroczną serię "Wyspy Białego Słońca". To historia, która wymyka się sztywnym ramom gatunku literackiego, łącząc thriller psychologiczny ze sporą warstwą obyczajówki, przeplataną wątkiem kryminalnym. Całość spowita gęstym klimatem niedopowiedzeń, tworzy fascynujacą mieszankę.

Zagłębiając się w treść książki wkroczyłam w zwinnie skonstruowaną intrygę pełną sekretów, trudnych relacji i tragedii. Kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Każdy rozdział zaskakiwał i sprawiał, że serce gwałtownie przyspieszało. Akcja toczy się dwutorowo. Śledzimy dwie historie, w których teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Niewątpliwym atutem jest piękna sceneria Islandii przedstawiona w malowniczym sposób, a także realistycznie odwzorowane realia lat 90.

Baldur to postać pełna sprzeczności. Poznajemy go w dość trudnym momencie życia i początkowo nie potrafiłam pojąć jego wyborów. "Uwielbiałem gubić siebie w myślach i historiach innych ludzi". Mając wgląd w jego myśli i odczucia powoli zaczynałam go lepiej rozumieć, a z czasem i kibicować.

Fabuła wciąga od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się od lektury. Przypomina, że przeszłości nie da się wymazać, niezależnie od tego, jak mocno staramy się i co zrobimy. Często powraca do nas w najmniej wygodnych momentach, mając wpływ na obecne życie.

Książka dostępna jest w trzech formatach: audiobook, ebook oraz książka papierowa.
Polecam serdecznie.

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczyk autorzy uznanych reportaży o Islandii tym razem zabierają nas do krainy ?lawy, mchu i deszczu? w dużo bardziej mroczną i wciągającą podróż. Z ?Baldurem?, pierwszą częścią trzytomowego cyklu ?Wyspy Białego Słońca?, spełniającą wszystkie cechy znakomitego thrillera psychologicznego poznamy nie tylko blaski i cienie wyspiarskiego życia, ale przede wszystkim mroczne zakamarki ludzkiego umysłu i ciążące niczym kamień u szyi konsekwencje czynów, od których nie sposób uciec.

Autorzy tworzą ciekawe reportaże, ale do pisania powieści są po prostu stworzeni! I już w pierwszej otrzymałam to wszystko, co tak bardzo w powieściach lubię. Napisaną z rozmachem, wielowątkową, trzymającą w napięciu historię toczącą się w dwóch liniach czasowych i nawet ze zmienną narracją. Współczesny, islandzki wątek kryminalny, który porusza równie mocno, jak rodzinna tragedia sprzed ponad dwudziestu lat rozgrywająca się w niewielkiej polskiej wsi.

A w tej spójnej i prowadzonej w podtrzymującym napięcie stylu historii znalazło się też miejsce na przemycenie kilku ważnych problemów społecznych jak stosunek do imigrantów, zagrożenie dla nastolatków w sieci, konflikty i obciążenia rodzinne czy etykę dziennikarską. Ewidentnie autorzy intuicyjnie wręcz czują, czego czytelnikowi potrzeba.

Tu nie tylko główny bohater, ponadtrzydziestoletni dziennikarz Baldur, zbudowany jest z wielu warstw tworzących człowieka z krwi i kości, ale każda z postaci wydaje się być na wskroś prawdziwa. Autorzy odzierają je z pozorów, ukazując ich prawdziwe, często wykrzywione w grymasie nienawiści, zazdrości czy rozpaczy twarze. Wkładają w ich usta słowa, które ranią bezmyślnie lub zamierzenie, podsycając trudne i skomplikowane relacje.

?Ktoś pojawił się nagle znikąd, niczym cień. Otwierał właśnie, wydawało się zatrzaśnięte na głucho, drzwi do przeszłości?.

Dwa zdarzenia, współczesne i sprzed lat, budzą ogrom emocji, tym bardziej że oba dotyczą strasznych tragedii i niosą się szerokim echem w społeczeństwie. I choć dzieli je czas, miejsce i motyw, to zdają się zmierzać w jednym kierunku, by ukazać obraz pełen rys i pęknięć, ale tworzący jedną całość. Autorzy odkrywają tajemnice przeszłości nie tylko przed czytelnikiem, ale i głównym bohaterem, który zmuszony do zmierzenia się z konsekwencjami swoich czynów i zaniechań może zrozumie, co stanowi największą wartość w jego życiu i przestanie uciekać.

Część książki przeczytałam, ale nie mogłam oprzeć się również przesłuchaniu fragmentów w interpretacji Piotra Głowackiego, który z wyczuciem oddał klimat powieści. Zakończenie satysfakcjonująco zamykające najważniejszy wątek otwiera jednocześnie drzwi do tomu drugiego i sprawy, która w moim odczuciu znajdzie wyjaśnienie dopiero w finale. Czy moje przewidywania się sprawdzą? A jeśli tak, to co jeszcze dotknie Baldura w kolejnej części? Nie mogę się doczekać.