Kochanka pana Brontë

Autorka tej świetnej powieści historycznej przybliża czytelnikowi postać słynnej pani Robinson. Motyw kobiety uwodzącej młodszego kochanka obecny jest w popkulturze od dawna - od piosenek, po filmy, zarówno te starsze, jak i chociażby "50 twarzy Greya", czy "Z ust do ust".
Nazwisko pani Robinson jest więc bardzo znane, ale mało kto wie, skąd się ta słynna postać wzięła. Ja sama nie miałam świadomości, że kobieta naprawdę istniała, a w dodatku była zwiazana z tą słynną literacką rodziną!

Finola Austin bardzo umiejętnie przenosi nas do XIX-wiecznej Anglii, gdzie żyje pewna wyjątkowa dama.
Choć w teorii niczego jej nie brakuje, czuje się mocno zaniedbana przez męża i bliskich. Od czasu śmierci ich najmłodszego dziecka, cała rodzina wydaje się rozbita, a zwłaszcza Lydia, samotna i zmęczona wieczną żałobą.
Kiedy w jej życiu pojawia się młody guwerner jej syna - Branwell Brönte, brat guwernantki jej córek, Anne, i początkujących pisarek - Charlotte i Emily, rozpoczyna ona niebezpieczną, aczkolwiek kuszącą grę.
Czy niemal dwa razy młodszy poeta, rozchwiany, popadający w różne skrajności i żyjący w cieniu sióstr, zaspokoi w Lydii potrzebę kochania i bycia kochaną?
Jak ten skandaliczny romans wpłynie na rodziny Robinson i Brontë?

Autorka przepięknie zrekonstruowała tę historię, oddając głos kobiecie potępionej, która za pomocą powieści, pragnie przedstawić swój punkt widzenia i być może zyskać jakieś zrozumienie, usprawiedliwienie.
Wbrew pozorom, nie jest to czysty romans, w którym bohaterowie po prostu poddają się pokusom...

Pojawiło się tu zadziwiająco dużo innych problemów i aspektów życia bohaterów, które poprowadziły ich tam, gdzie się znaleźli.
Bardzo poruszył mnie temat śmierci, obecny tu właściwie przez cały czas. Uważam, że autorka świetnie poradziła sobie z jego przedstawieniem, choć chwilami mnie przytłaczał.

Austin idealnie stworzyła, a może odtworzyła, klimat XIX-wiecznej socjety, w której wyraźnie rysuje się hierarchia, a pozory wychodzą przed prawdę. Było sporo wiadomości o konwenansach, zwyczajach i zasadach panujących w tego typu społeczeństwie, ale także kilka prawd uniwersalnych, dających się dopasować do niemal każdego czasu.
Na pewno na przód wysuwa się tu temat roli i sytuacji kobiety w XIX wieku, ale autorka oddaje też nieco uwagi męskim bohaterom.

Lydia to postać arcyciekawa, która też mocno zmienia się na przestrzeni kolejnych rozdziałów. Ciężko usprawiedliwiać niektóre jej zachowania, ale z drugiej strony zaś ciężko ich nie zrozumieć. Na szczęście autorka nie podaje nam swoich przekonań na tacy, a raczej zostawia czytelnikowi miejsce na jego własną interpretację. Zachęcam, żebyście sami poznali panią Robinson, bo warto!

Sam format i styl powieści też bardzo mi się podobał! Jest to jakby książka w książce, wzbogacona na końcu o małe podsumowanie, w którym Austin wyjaśnia co jest prawdą, co domniemaniami, a co fikcją literacką.
Czy ostatecznie kobieta-uwodzicielka zostanie rozgrzeszona?
Na to odpowiedzieć musicie sobie sami.

Bardzo polecam tę lekturę, świetna pozycja, wciągająca i pięknie napisana! 8/10

?Kochanka pana Bront?? to fascynujący debiut Finoli Austin. I choć to w dużej części romans historyczny to przyznaję, że książka jest napisana w taki sposób, że może porwać.
Nie sądzę, żeby ktokolwiek z książkoholików nie znał sióstr Bront?. Tak, to te słynne od ?Wichrowych Wzgórz?(Emily) i ?Dziwnych losów Jane Eyre? (Charlotte). O nich też jest w tej powieści. Jednak Finola Austin skupia się na innej kobiecie. Na kobiecie wokół której przez lata urósł prawie mit. Jest to książka poświęcona kobiecie potępionej i obwinianej za całe zło, które dotknęło rodzinę Bront?.

Finola Austin, chyba jako pierwsza w literaturze, oddaje głos tej, na której reszta świata postawiła już dawno krzyżyk. Oto efekt długiej i żmudnej pracy angielskiej pisarki. Oto historia Lydii Robinson. Porywająca debiutancka powieść Finoli Austin przedstawia zręcznie oddaną i złożoną bohaterkę, która zostaje porwana przez urok zakazanej namiętności i rozdzierające serce konsekwencje, gdy romantyczna iluzja się rozpada. (Jennifer Chiaverini)

Anglia, Yorkshire, rok 1843. Niezbyt szczęśliwa, w pewnym sensie uwięziona w konwenansach, po śmierci najmłodszej córki Lydia, przenosi całe swoje zainteresowanie na nowego guwernera swojego syna, Branwella Bront?. Młodszemu od niej Branwellowi imponuje zainteresowanie ze strony Lydii. Nie potrwa długo, gdy poddadzą się namiętności. Autorka w wywiadach przyznaje, że książka jest fikcją, ale to, co się w niej dzieje mogło się się faktycznie wydarzyć i jest prawdopodobne. Tragiczna klaustrofobia ograniczonego życia kobiet w dziewiętnastowiecznej Anglii (Andrea Chapin).

Ten romans stał się na tyle głośny, że powstawały na podstawie jego filmy i książki. Stał się motywem wykorzystywanym w literaturze w przypadku jakiegoś ?brzydkiego związku?, który nie powinien mieć miejsca. Tylko patrzeć, a powstałyby kółka dyskusyjne na temat pani Robinson, bo dyskusje toczyły się dość długo między badaczami, a fanami rodziny Bront?. W końcu skończył się tragicznie tak dla jednej, jak i dla drugiej strony. Dla kogo bardziej? Sami się przekonajcie. Lydia Robinson, bohaterka równie namiętna, co wielowymiarowa i złożona. Romans, seks i miłość w jej wielu odmianach, wystarczająco dużo smutku i dramatu, by rywalizować z grecką sztuką ? to wszystko jest tutaj. Rezultatem jest pyszna i prawdziwie eskapiczna lektura, która rezonuje lekcją: kobiety są prawdziwymi i niedocenianymi ocalałymi z historii (Katherine J. Chen).

Do dzisiaj używa się tego porównania, gdy kobieta jest starsza. Pani Robinson potrafi przykleić się do kobiety na dobre, zwłaszcza, gdy preferuje młodych mężczyzn.
A jak było w przypadku Lydii? Otóż Lydia była ogromnie samotna w małżeństwie. Mąż jej nie zauważał, zajęty zawsze ważniejszymi sprawami. Dzieci, już nie takie małe ? nastoletnie, też miały swoje własne sekrety, którymi niechętnie dzieliły się z matką. Teściowa, wiecznie spoglądająca jej na ręce i obserwująca każdy krok. Jednak nie zauważająca najważniejszego ? totalnej samotności Lydii. Branwell stał się dla niej wyzwoleniem/wolnością, powrotem do młodości, dał jej zainteresowanie, którego tak bardzo potrzebowała. Przy nim znów stawała się piękna i atrakcyjna. Która kobieta by się temu oparła? Nie ważna była różnica wieku. Nic nie było ważne. Liczyło się tylko uczucie i bliskość drugiej osoby. Bliskość, której od tak dawna nie czuła.

Nie usprawiedliwiam Lydii, ale świetnie ją rozumiem. Pisarka Molly Greeley pięknie ujęła polecając te książkę i ja podpisuje się pod tym obiema rękoma: ?Kochanka pana Bront?? oddaje głos kobiecie, która do tej pory była pozbawiona głosu; i w rzeczy samej tysiącom kobiet, których życie, podobnie jak życie Lidii, było tak straszliwie duszące.
Pozycja obowiązkowa dla miłośników świetnej fikcji historycznej.